White Day: A Labyrinth Named School Review

Οφείλω να το ομολογήσω: οι Ασιάτες φίλοι μας ξέρουν από τρόμο. Πάμπολλες αναφορές σε κινηματογραφικές ταινίες και βιντεοπαιχνίδια αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Το White Day: A Labyrinth Named School πρωτοκυκλοφόρησε το 2001 αποκλειστικά για το κορεάτικο κοινό και είχε αποσπάσει πολύ θετικά σχόλια. 16 χρόνια μετά, το παιχνίδι έρχεται στα μέρη μας, πλήρως μεταφρασμένο και αναβαθμισμένο για τις σημερινές πλατφόρμες. Άξιζε τον κόπο ή έπρεπε να μείνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας; 
Το White Day: A Labyrinth Named School ξεκινάει παράδοξα, με τον πλέον γλυκανάλατο τρόπο. Αναλαμβάνετε το ρόλο του Lee Hui-min, που είναι ένα τυπικό ντροπαλό παιδί λυκείου, τρελά ερωτευμένο με την “ωραία” του σχολείου So-young. To White Day στις ασιατικές χώρες είναι μια γιορτή εφάμιλλη με την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου που έχουμε εμείς. Οπότε, θέλοντας να εκμεταλλευτείτε την ημέρα, αποφασίζετε να μπουκάρετε το βράδυ πριν το White Day στο σχολείο κραδαίνοντας αγάπη και δώρα, με σκοπό να την εντυπωσιάσετε ώστε να γίνει η εκλεκτή της καρδιάς σας. Δυστυχώς όμως, λογαριάζετε χωρίς τον ξενοδόχο, καθώς το σχολείο δεν είναι ο τυπικός χώρος μάθησης και διαύγειας πνεύματος που γνωρίζετε. Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Το σχολείο βρίθει από ιστορίες τρόμου, θανάτου και μεταφυσικής δραστηριότητας, στις οποίες γίνεστε μάρτυρας από τα πρώτα λεπτά της ενασχόλησής σας με το παιχνίδι. Mόλις βρεθείτε παγιδευμένοι στον εσωτερικό χώρο του σχολείου, καλείστε να τον εξερευνήσετε και να προχωρήσετε μέσα από σωρεία προκλήσεων και γρίφων. Νωρίς στο παιχνίδι συναντάτε και άλλους χαρακτήρες που χρειάζονται την βοήθειά σας και σας αναθέτουν quests. 
Στην αλληλεπίδραση με τους χαρακτήρες σας δίνεται η δυνατότητα να επιλέγετε με ποιον τρόπο απαντάτε και να διαμορφώνετε ανάλογα την τροπή που παίρνει το παιχνίδι αλλά και το τέλος που βλέπετε (υπάρχουν συνολικά οκτώ τέλη που μπορείτε να ξεκλειδώσετε). Όλα τα παραπάνω βέβαια, πρέπει να τα καταφέρετε υπό το άγρυπνο βλέμμα του επιστάτη του σχολείου, την κύρια εχθρική παρουσία του παιχνιδιού. Τα φαντάσματα που βλέπετε μπροστά σας, πιστέψτε με, παρόλο που καταφέρνουν να τρομάζουν με την ξαφνική τους εμφάνιση, δεν αποτελούν πραγματικό κίνδυνο, τουλάχιστον στο normal επίπεδο δυσκολίας. Ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται από αυτόν τον φαλακρό, κουτσό, κακάσχημο επιστάτη ο οποίος γίνεται ο χειρότερος εφιάλτης σας. Σε αντίθεση λοιπόν με τους περισσότερους επιστάτες, αν σας πιάσει να κυκλοφορείτε βράδυ στους χώρους του σχολείου δεν σας κάνει απλώς μια επίπληξη αλλά σας κοπανάει με το ρόπαλο baseball που κουβαλάει μαζί του μέχρι να δείτε τα ραδίκια ανάποδα. 
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο μοναδικός τρόπος να προστατευθείτε είναι να κρύβεστε, σκυμμένοι σε αποθήκες, σε σκοτεινές τουαλέτες, όπου μπορείτε τέλος πάντων να αποφεύγετε τον μανιακό που περιπολεί στο σχολείο. Μηχανισμός που, όπως διαπιστώνετε, δεν λειτουργεί και πολύ καλά. Έτσι, υπάρχουν φορές που σας ανακαλύπτει και σας ακούει ως δια μαγείας από μεγάλη απόσταση και φορές που ενώ είναι ακριβώς δίπλα σας σε απόσταση του ενός μέτρου, δεν σας βλέπει. Το μόνο σίγουρο είναι το εξής: αν σας δει, είναι πολύ δύσκολο να του ξεφύγετε. Μη σας ξεγελάει το κουτσό πόδι του, τρέχει σαν φαλακρός δαίμονας. 
Το κοριτσίστικο, κοροϊδευτικό γέλιο του ενώ πεθαίνετε, είναι το πρώτο πράγμα που σας στοιχειώνει στο παιχνίδι και αυτό που ακούτε πολλές φορές μέχρι να το ολοκληρώσετε. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν έχετε απεριόριστα saves. Μπορείτε να κάνετε save βρίσκοντας μαρκαδόρους για να γράφετε στον πίνακα την πρόοδό σας. Αυτό αυξάνει ακόμα περισσότερο την δυσκολία και την αγωνία της προοπτικής μιας τυχαίας συνάντησης με τον επιστάτη, καθώς οι μαρκαδόροι σας δίνονται με φειδώ και τα πισωγυρίσματα για την επίλυση γρίφων είναι αρκετά.