Νιώθετε ότι η ζωή σας είναι μονότονη; Έχετε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια κάθε πρωί; Όλα μοιάζουν ψυχρά και απρόσωπα; Ίσως ήρθε η ώρα να δείτε την ζωή με άλλο μάτι. Αρκεί να μην το βάλετε ποτέ κάτω. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει η νορβηγική Krillbite (Among the Sleep), με το ιδιαίτερο εγχείρημά της που ονομάζεται Mosaic.
Είστε ένας ψηλός κύριος με ασύμμετρα μεγάλη κοιλίτσα, τρομερά λεπτά πόδια και πάρα πολλούς απλήρωτους λογαριασμούς. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, εργάζεστε σε κάποια πολυεθνική εταιρεία που δεν νοιάζεται για τίποτα άλλο πέρα από το κέρδος. Ζείτε σε έναν (κυριολεκτικά) γκρίζο και απρόσωπο κόσμο, όπου τίποτα στην ζωή σας δεν πηγαίνει καλά. Είστε λίγα, μόλις, βήματα από την απόλυση, δεν έχετε φίλους ή κάποιον που νοιάζεται πραγματικά για εσάς, ενώ μετά βίας έχετε αρκετά χρήματα για να γεμίσετε το ψυγείο σας. Ακόμα και η τηλεόραση δεν παίζει κάποιο πρόγραμμα που να σας ενδιαφέρει ή να σας κάνει να ξεχαστείτε. Δεν είστε καν σαν όλους τους άλλους (οι οποίοι μοιάζουν μεταξύ τους), αλλά πολύ χειρότερος από αυτούς. Τουλάχιστον, φαινομενικά. Κατά βάθος, ξέρετε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν ξέρετε από πού να ξεκινήσετε. Σταδιακά, με τη βοήθεια τόσο μικρών όσο και αναπάντεχων γεγονότων, προσπαθείτε να αλλάξετε όχι μόνο την διάθεση και την ζωή σας, αλλά και την ίδια την πραγματικότητα.
Η κεντρική ιδέα του Mosaic, το ότι όλοι πλέον λίγο-πολύ μοιάζουμε, αφού όλοι είμαστε κολλημένοι στις οθόνες μας, με ελάχιστες ουσιαστικές σχέσεις και λίγη ευχαρίστηση στη δουλειά μας, είναι ενδιαφέρουσα και κάτι που πρέπει να μας προβληματίζει. Όμως, μια από τις αδυναμίες του παιχνιδιού είναι ότι δεν περνάει το μήνυμα αυτό με μεταφορικό τρόπο, αλλά λίγο πιο κυριολεκτικά από όσο χρειάζεται για να είναι διασκεδαστικό ή έστω ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταλάβετε “τι εννοεί ο ποιητής” σε κάθε σκηνή, ούτε βιώνετε κάποια στιγμή επιφοίτησης. Όλα σερβίρονται στο πιάτο. Όλα είναι μαύρα και θα παραμείνουν έτσι αν δεν κάνετε κάτι για αυτό. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Άλλη μια μονότονη μέρα.
Όσο ευτυχισμένος κι αν νιώθετε με την ζωή σας, το Mosaic καταφέρνει να σας περάσει όλα τα αρνητικά στοιχεία της σημερινής εποχής. Οι μικρές στιγμές χαράς που ζει ο πρωταγωνιστής δεν επαρκούν για να σας φτιάξει τη διάθεση, αφού το παιχνίδι δεν χάνει στιγμή από το να σας υπενθυμίζει πόσο μηχανικά γίνονται όλα γύρω μας μέρα με τη μέρα, είτε πρόκειται για δραστηριότητες είτε για τους ίδιους τους ανθρώπους. Το θέμα είναι πως όλα αυτά γίνονται αντιληπτά αρκετά νωρίς στο παιχνίδι, χωρίς να έρχεται κάποια μεγάλη αλλαγή που να αλλάζει το gameplay ή την προοπτική του χαρακτήρα σχετικά με την ζωή. Το γεγονός ότι πρέπει να δίνουμε νόημα στην ζωή μας ξεκινώντας από μικρά πράγματα που μας δίνουν χαρά, όπως το να σώσουμε μια γάτα από ένα δέντρο, έως ότου φτάσουμε τελικά σε κάποια μεγάλη αλλαγή, όπως είναι μια αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος, παρουσιάζεται ικανοποιητικά στο παιχνίδι, αλλά η ζυγαριά αρνητικών-θετικών δεν γέρνει αρκετά προς τα θετικά ώστε να κάνει την εμπειρία ευχάριστη.
Ο μινιμαλιστικός point-and-click χειρισμός τρίτου προσώπου ταιριάζει με το στιλ του παιχνιδιού. Όλα γίνονται με το αριστερό κουμπί του ποντικιού, ενώ μόλις εμφανιστεί κάτι για να αλληλεπιδράσετε μαζί του εμφανίζεται ένα hotspot για να κάνετε κλικ. Περπατάτε προς μία πλευρά της οθόνης μέχρι να συμβεί κάτι αυτομάτως ή μέχρι να εμφανιστεί κάτι/κάποιος που να μπορείτε να επιλέξετε, όπως το να κοιτάξετε έναν street artist. Όταν φτάνετε στην δουλειά, έρχεστε αντιμέτωπος με το βασικό και επαναλαμβανόμενο minigame του παιχνιδιού, όπου στοιβάζετε εξάγωνα μέχρι να φτάσετε στην κορυφή της οθόνης. Δεν απαιτεί ιδιαίτερη σκέψη και δείχνει να υπάρχει τόσο για να δώσει έμφαση στο πόσο επαναλαμβανόμενη είναι μια δραστηριότητα που δεν μας “γεμίζει” ως άτομα, όσο και το να δώσει μεγαλύτερη διάρκεια στο ίδιο το παιχνίδι. Όσο παίζετε, αποκτάτε πρόσβαση σε μερικές εφαρμογές στο κινητό σας, όπως η αγοραπωλησία μετοχών και μια εφαρμογή για dating, αλλά ό,τι κι αν κάνετε οδηγείστε στο ίδιο καταθλιπτικό αποτέλεσμα. Κάτι που αρχικά δείχνει να λειτουργεί ως προσθήκη στο gameplay δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά ένα ακόμα μέσο για να περάσει το μήνυμα ότι δεν έχετε καμία ελπίδα να σωθείτε αν δεν αλλάξετε δραστικά την ζωή σας. Ίσως λίγο περισσότερο gameplay, πέρα από το απλό point-and-click που δεν οδηγεί πουθενά, και μερικές δευτερεύουσες ιστορίες να βελτίωναν την εμπειρία, που κατά τα άλλα έχει με καλές προθέσεις.
Μικρές ομορφιές της ζωής.
Τα “indie” γραφικά του Mosaic είναι απλά, με τα χρώματα να γίνονται πιο έντονα, “ζωντανεύοντας” σχεδόν όλο το περιβάλλον, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ευχάριστο ή σημαντικό στον κατά τα άλλα γκρίζο και μονότονο κόσμο. Το animation είναι ικανοποιητικό, με τα γραφικά να ταιριάζουν με την ψυχολογία του πρωταγωνιστή, αν και κάποιες λεπτομέρειες παραξενεύουν, όπως η αφύσικη κίνηση των περιστεριών. Η σκηνοθεσία είναι από τα πιο δυνατά σημεία του παιχνιδιού, καθώς εντυπωσιάζει με έξυπνο και αναπάντεχο τρόπο. Κάτι που φαίνεται απλό και καθημερινό από πολύ κοντά, αλλάζει εντελώς όσο αλλάζει η εστίαση για να δείξει την μεγαλύτερη εικόνα της πραγματικότητας. Ένα αυτοκίνητο δεν είναι απλά σταματημένο στο φανάρι, αλλά κολλημένο σε μια απίστευτη κίνηση εκατοντάδων αυτοκινήτων, ενώ το γραμματοκιβώτιό σας δεν είναι απλά ένα ανάμεσα σε μερικά άλλα της πολυκατοικίας, αλλά ένα σε εκατοντάδες άλλα ανώνυμα και ολόιδια. Η κίνηση του πρωταγωνιστή είναι αργή, δίνοντάς σας χρόνο να απολαύσετε τη σκηνοθεσία, όμως πλήττει το gameplay. Ο ηχητικός τομέας κυμαίνεται στα ίδια μίνιμαλ επίπεδα, με τις ομιλίες να έχουν αντικατασταθεί από text boxes, όμως οι συζητήσεις είναι ελάχιστες έτσι κι αλλιώς. Η διακριτική μουσική ταιριάζει με το κλίμα, αλλάζοντας από ευχάριστη σε στενάχωρη ανάλογα με τα γεγονότα.
