Μετά την εμπορική αποτυχία των Heavenly Sword, Enslaved και Devil May Cry, το 2013 η Ninja Theory ξεκίνησε να αναπτύσσει το νέο της παιχνίδι, αυτή τη φορά εξ ολοκλήρου υπό τον έλεγχό της, χωρίς κάποια εκδότρια εταιρεία. Το Hellblade είναι το μεγάλο στοίχημα του στούντιο, μια ανεξάρτητη παραγωγή με ΑΑΑ προδιαγραφές. Ένα στοίχημα που δικαιώνει πανηγυρικά τη Ninja Theory.
Η θεματολογία του Hellblade, διαφέρει από οτιδήποτε άλλο έχετε βιώσει σε παιχνίδι. Για την ακρίβεια, πραγματεύεται τη σκανδιναβική μυθολογία και την πάθηση της ψύχωσης. Οι δύο θεματικές ενότητες έχουν λίγο έως πολύ απασχολήσει στο παρελθόν τα videogames αλλά δεν επιχειρήθηκε ποτέ και από κανέναν, ενσωμάτωση των δύο, σε ένα παιχνίδι. Η Ninja Theory, πέραν της έρευνας γύρω από τις αρχαίες σκανδιναβικές παραδόσεις, εντρυφεί στα αχαρτογράφητα εδάφη της ψύχωσης, προσλαμβάνοντας ως ειδικούς συνεργάτες, διακεκριμένους επιστήμονες που ειδικεύονται στον τομέα της ψυχικής διαταραχής. Εν τάχει, η ψύχωση είναι μια διανοητική διαταραχή κατά την οποία ο πάσχων παρουσιάζει απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα, βιώνοντας παράλληλα οπτικές και ηχητικές παραισθήσεις. Αν μη τι άλλο, τολμηρό εγχείρημα από πλευράς Ninja Theory το πάντρεμα των δυο αυτών κεντρικών πυλώνων.
Η ιστορία του Hellblade τοποθετείται χρονικά τον 9ο αιώνα μΧ με φόντο τον αφιλόξενο σκανδιναβικό Βορρά. Σύντομα στην οθόνη σας κάνει την εμφάνιση της πάνω σε μια βάρκα η Senua, η πρωταγωνίστρια του Hellblade, κωπηλατώντας στα απομακρυσμένα και ομιχλώδη νερά της σκανδιναβικής θάλασσας. Η Senua κατάγεται από τους Πίκτες (λατινικά Picti, δηλαδή αυτοί που ζωγραφίζουν με δερματοστιξία το κορμί τους), μια κέλτικη βαρβαρική φυλή, ιστορικά γνωστή για τη σθεναρή αντίστασή της ενάντια στη ρωμαϊκή κατοχή της Βρετανίας. Η Senua πάσχει από μια ψυχική διαταραχή με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί κοινωνικά στην καθημερινότητά της. Ψίθυροι, φωνές, παραισθήσεις, οπτασίες, τη συντροφεύουν αδιάκοπα κατά την διάρκεια της ζωής της.
Something wicked this way comes.
Η ψυχικά άρρωστη Senua, όταν ενηλικιώνεται γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της, Dillion, υιό ενός Πίκτη πολέμαρχου, με τον οποίο επιθυμεί να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της. Την περίοδο εκείνη, πολλά από τα χωριά των συμπατριωτών της λεηλατούνται από επιδρομές των Βίκινγκ. Οι επιζώντες Πίκτες, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την δυστυχία της φυλής τους, βρίσκουν στο πρόσωπο της Senua τον αποδιοπομπαίο τράγο, κατηγορώντας την εύθραυστη ψυχική της κατάσταση για τα δεινά του λαού τους. Με άλλα λόγια, θεωρούν την ψυχική ασθένειά της, πληγή και κατάρα για τον τόπο. Η απόφαση είναι ομόφωνη: εξορισμός της Senua για να επέλθει ξανά η καλοτυχία και η ευημερία. Όταν τα χρόνια της εξορίας λήγουν, η Senua επιστρέφει στον τόπο της για να συναντήσει ξανά τα αγαπημένα της πρόσωπα. Δυστυχώς για την ίδια, οι Βίκινγκ κατακρεουργούν τα εναπομείναντα μέλη της φυλής και τους γονείς της, ενώ ο Dillion βρίσκει τραγικό θάνατο με την μέθοδο του ματωμένου αετού (blood eagle, παγανιστική θανατική εκτέλεση των Βίκινγκ), της οποίας την βαρβαρότητα δεν περιγράφω για προφανείς λόγους. Σκοπός της Senua γίνεται η κάθοδος στο Helhaim ή αλλιώς Hel, στο βασίλειο του σκότους και των νεκρών, ένα από τα εννιά realms της σκανδιναβικής μυθολογίας, για να μπορέσει να φέρει πίσω στη ζωή τον αγαπημένο της Dillion.
Όπως καταλαβαίνετε, το σενάριο του παιχνιδιού είναι αυστηρά προσωποκεντρικό και η θεματολογία του βαριά και ασήκωτη. Στο παιχνίδι γίνεστε μάρτυρες μιας αιματοβαμμένης τραγωδίας από την οποία απορέει κατάθλιψη, παράνοια και ψυχικός μαρασμός. Το ύφος του παιχνιδιού δεν απευθύνεται σε περιχαρείς διαθέσεις και στόχος του είναι νιώσετε, έστω και αλληγορικά, την οδύνη της ανθρώπινης ψυχής. Ίσως η αποτύπωση του γραπτού λόγου μου να σας ακούγεται υπερβολική. Πιστέψτε με όμως, βιώνοντας στο πετσί μου την εμπειρία του Hellblade, αισθάνομαι ένα περίεργο αλλά συνάμα γνώριμο συναίσθημα να αναδύεται από μέσα μου. Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα ένιωσα, όταν ολοκλήρωσα τo Shadow of the Colossus. Καλύτερα δεν μπορώ να το περιγράψω. Η Ninja Theory, μέσω του Hellblade κηρύττει το έρεβος με λυρισμό και καταλήγει συγγράφοντας ένα αφηγηματικό έργο τέχνης, μια ψηφιακή σκοτεινή νουβέλα, που όμοια της προσωπικά δεν έχω συναντήσει ξανά στο παρελθόν. Οι λάτρεις των τηλεοπτικών σειρών Vikings, The Last Kingdom αλλά και των πιο indie κινηματογραφικών δημιουργιών τύπου Valhalla Rising (Nicolas Winding Refn, Mads Mikkelsen - το συνιστώ ανεπιφύλακτα), θα πάθουν μεγάλη ζημιά με την σκηνοθεσία και το ύφος του παιχνιδιού. Με μια λέξη, αν και αναφέρομαι εκτενέστερα πιο κάτω, εικαστικά το παιχνίδι είναι συγκλονιστικό από κάθε άποψη.
Θνητή εναντίον θεού.
Το Hellblade χαρακτηρίζεται ως action adventure με σαφείς hack 'n' slash καταβολές/επιρροές και χαρακτηριστικά επίλυσης γρίφων. Οι δύο προαναφερθέντες μηχανισμοί λειτουργούν ικανοποιητικά, συμβάλλοντας σημαντικά στη συνολική εμπειρία, αποτελώντας τη ραχοκοκαλιά του τίτλου. Στο Hellblade επικεντρώνεστε στη Senua και στην διήγηση της ιστορίας της, ώστε να γνωρίσετε τους δαίμονες που κατοικοεδρεύουν μέσα της, στο ταξίδι-κάθαρση που καλείται η ίδια να φέρει εις πέρας, προκειμένου να αγκαλιάσει τη λύτρωση που τόσο πολύ ψάχνει και επιζητά. Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: αν ενδιαφέρεστε για hack 'n' slash δράση για να βγάλετε το άχτι σας, το Hellblade σίγουρα δεν είναι για σας. Κρίνω άσκοπο να σπαταλήσετε τα χρήματά σας, προσμένοντας σε σφαξίδια και λουτρά αίματος. Όχι γιατί δεν υπάρχουν τα παραπάνω στο παιχνίδι, αλλά γιατί οι δημιουργοί δίνουν έμφαση στη story driven προσωπικότητα του παιχνιδιού.
Το gameplay είναι απλό στην δομή του: χειρίζεστε τη Senua από προοπτική τρίτου προσώπου η οποία εστιάζει πάνω από την μέση της ηρωίδας, χωρίς να είναι περιοριστική η λειτουργία της για κάποιον που θέλει να παρατηρήσει το περιβάλλον. Ελέγχοντας τη Senua, περιπλανιέστε σε δάση, λεηλατημένα χωριά, ερείπια, κρύπτες, τύμβους, ναούς, βάλτους, σπηλιές, κατακόμβες, παραλίες, σκοτεινές στοές και λαβύρινθους. Υπάρχει η δυνατότητα για μερική εξερεύνηση αλλά μη φανταστείτε ότι θα χαθείτε με την πολυπλοκότητα των περιοχών. Ουσιαστικά, κινείστε παράλληλα από ένα προκαθορισμένο μονοπάτι, χωρίς να παρεκκλίνετε σημαντικά από τον προορισμό του εκάστοτε objective. Έτσι λοιπόν, κατά την διαδρομή, σκοτώνετε εχθρούς, μαζεύετε lorestones (το μοναδικό είδος collectible στο παιχνίδι, μέσα από τα οποία ο Druth, ένας Πίκτης πολεμιστής, διηγείται μια σειρά από σκανδιναβικούς μύθους στη Senua, όπως την γένεση των εννέα βασιλείων, την ιστορία του πολεμιστή Sigurd και του σπαθιού του Gram κλπ.) και λύνετε γρίφους.
Στοιχειωμένες αναμνήσεις.
Κατά την περιπλάνησή σας στα άδυτα του παιχνιδιού, επιλύετε διάφορους γρίφους οι οποίοι στηρίζονται στην παρατηρητικότητα και τις παραισθήσεις που γεννά το αρρωστημένο μυαλό της Senua. Για παράδειγμα, συνήθως φτάνετε στο σημείο όπου μια μεγάλη πόρτα φράζει τον δρόμο σας, με λαμπερούς σκανδιναβικούς ρούνους να αναγράφονται πάνω σε αυτήν. Με το R2 “αποστηθίζετε” τους ρούνους και απώτερος στόχος σας γίνεται ο εντοπισμός τους, ψάχνοντας σε συγκεκριμένα σημεία για φωτεινές ενδείξεις που αντιστοιχούν στον κάθε ρούνο. Λόγου χάρη, ο ρούνος που κρατά την πόρτα κλειδωμένη έχει το σχήμα n, αυτομάτως εσείς πρέπει να ανακαλύψετε ανάμεσα στα στοιχεία του χώρου ένα παρεμφερές σχήμα ή αντικείμενο, το οποίο παραπέμπει σχηματικά στο ρούνο. Ακολούθως ευθυγραμμίζετε το ρούνο με το στοιχείο, για να ανοίξετε την πόρτα. Όσο κυλάει το παιχνίδι, οι γρίφοι αποκτούν μια ευφάνταστη επινόηση και αλλάζουν προσωπεία και υπόσταση. Χαρακτηριστική περίπτωση η αλληλεπίδραση με τις πύλες του Valravn, θεού των ψευδαισθήσεων, μέσα από τις οποίες φανερώνετε κρυμμένα στοιχεία του περιβάλλοντος (πχ γέφυρες) που αλλάζουν την αρχιτεκτονική του χώρου προς όφελός σας. Οι γρίφοι κλέβουν την παράσταση με τη σχεδιαστική απλότητά τους.
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου