Η πορεία της ωριμότητας του ανθρώπου ακoλουθεί ένα σταθερό μοτίβο εξέλιξης με το πέρασμα των χρόνων. Το μοτίβο αυτό, επηρεάζει άμεσα και την κλίμακα διαλλακτικότητας του κάθε ανθρώπου. Όσο μεγαλώνουμε, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ωριμάζουμε. Και όσο ωριμάζουμε, γινόμαστε πιο διαλεκτικοί και πιο διαλλακτικοί με τα πιστεύω μας. Συμβιβαζόμαστε πιο εύκολα και η εφηβική ακλόνητη ισχυρογνωμοσύνη μας υποχωρεί σταδιακά. Αναπόφευκτα λοιπόν, επηρεάζονται οι επιλογές μας. Όσες φορές κι αν έχω πει πως δεν θα κάνω κάτι, άλλες τόσες και παραπάνω έχω βρεθεί να το διαψεύδω. Και ενώ μου συμβαίνει, και πιστεύω σε όλους μας συμβαίνει, σε κάθε τομέα της ζωής, θέλω να επικεντρωθώ στα βιντεοπαιχνίδια.
Συνήθιζα να ασχολούμαι με 2-3 είδη παιχνιδιών. Επέλεγα πάντα παιχνίδια από ένα είδος που είναι κοντά στο γούστο μου. Παιχνίδια που ως ένα βαθμό, ξέρω να αντιμετωπίζω ή έστω γνωρίζω τί να περιμένω από αυτά. Και ήμουν εντάξει με αυτό. Ένιωθα μια σταθερότητα οριοθετώντας το χώρο μου. Είχα και μεγαλύτερο έλεγχο στο χώρο αυτό. Ήξερα τις κυκλοφορίες, ήξερα τί έχω σκοπό να παίξω, τί ήταν καλό και τί όχι. Είχα μια αίσθηση ελέγχου, μια αίσθηση ελευθερίας που μόνο ελευθερία δεν ήταν. Καλώς ή κακώς όταν επιλέγουμε παιχνίδια, κυριαρχεί μια δεδομένη αρχή στο μυαλό μας: «Η αρχή της ελευθερίας». Επιλέγουμε, δηλαδή, όποια παιχνίδια θέλουμε. Άλλωστε πρέπει να πιστεύουμε στη ελεύθερη βούληση. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Βέβαια οι επιλογές μας επηρεάζονται από παράγοντες όπως η τιμή, η διάρκεια του παιχνιδιού, καθώς και η δημοτικότητά του. Εν τέλει, λοιπόν, έχουμε τη ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας της επιλογής που το μόνο που κάνει είναι να μικραίνει την γκάμα των επιλογών μας, περιορίζοντάς την, ώστε να ικανοποιεί τους παράγοντες που την επηρεάζουν. Σε μια τέτοια ήδη περιορισμένη κατάσταση ερχόμαστε εμείς και βάζουμε όρια, με αποτέλεσμα να περιοριστεί παραπάνω. Εάν με βάση τους παράγοντες που προαναφέραμε μπορούσα να παίξω 20 παιχνίδια, προσθέτοντας τους περιορισμούς μου, κατέληγα να επιλέγω ανάμεσα σε 5.
Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να βάζεις κριτήρια επιλογής. Στο μυαλό μου πριν μερικά χρόνια, το να επιλέξω να παίξω παιχνίδια που ικανοποιούσαν και τον οικονομικό παράγοντα, και ήταν δημοφιλή, και είχαν αρκετή διάρκεια, και μου άρεσαν, και ήταν καινούργια, και ήταν ανάμεσα στα 2-3 είδη που ασχολούμαι και ξέρω ότι απολαμβάνω, και είχαν καλές κριτικές, ήταν το ιδανικό. Κι ακόμα είναι. Αν υπάρχει τέτοιο παιχνίδι, βέβαια. Κανείς όμως δεν μπορεί να τα έχει όλα. Και μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι βάζοντας όλα αυτά τα κριτήρια, το αίσθημα του ελέγχου υποχωρεί και καταλήγω να νιώθω δέσμια των ίδιων αυτών των κριτηρίων.
Δεν είναι κακό να είναι κανείς επιλεκτικός με τα βιντεοπαιχνίδια. Τον βοηθά να έχει υπολογιστικό μυαλό και να είναι προσεκτικός με τις αγορές του. Ψάχνει πρώτα αρκετά, επιλέγει πάντα συνειδητά και όχι τυχαία, και λαμβάνει υπό την όψη του τα πάντα. Μαθηματικά και μόνο, έχει περισσότερες πιθανότητες να παίξει ένα παιχνίδι που θα του αρέσει. Αλλά αυτό ακριβώς που ακούγεται σαν θρίαμβος του gaming, είναι το βασικό πρόβλημα που μας τρώει αθόρυβα και δεν το καταλαβαίνουμε. Όταν δεν ρισκάρεις με παιχνίδια που έχουν πιθανότητες να μην σου αρέσουν, τότε δεν θα πέσεις ποτέ επάνω σε παιχνίδια που δεν θα σου αρέσουν.
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου