Valkyria Chronicles Remastered Review

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μία καλή ανάμνηση η όποια θολώνει την κριτική ικανότητα ενός ατόμου. Τίποτα χειρότερο από την αποφασιστικότητα κάποιου να υπερασπιστεί αυτές τις πολύτιμες, παλιές, καλές αναμνήσεις. Κάπως έτσι θέλω να αρχίσω να εκφράζω την άποψη μου για το Valkyria Chronicles Remastered για το PS4.

Ζούμε σε μία εποχή στην οποία ένα παιχνίδι πρέπει να έχει πουλήσει ήδη αρκετές κόπιες πριν κυκλοφόρησει, μέσω marketing ή μέσω του “θρύλου” που έχει δημιουργήσει, είτε είναι sequel, είτε “remaster”, δηλαδή μία νέα έκδοση με καλύτερα γραφικά, κτλ. Συνήθως υπάρχει ένας αριθμός παικτών που απόλαυσαν το αρχικό παιχνίδι και αγοράζουν τη νέα του έκδοση. Αυτοί υπερασπίζονται τις αναμνήσεις τους, σε βαθμό που αγνοούν τεχνικά προβλήματα και ατέλειες, που κάποιος με μία πιό κριτική άποψη θα έθιγε. Και τώρα, μπορώ να ξεκινήσω κάνοντας αυτό ακριβώς, αναδεικνύοντας τις ατέλειες του Valkyria Chronicles, ενός τίτλου για τον όποιο τόσοι έχουν θεσπέσιες αναμνήσεις.

Η υπόθεση έχει ώς εξής: Σε έναν παράλληλο κόσμο όπου η Ευρώπη λέγεται Europa και ένα έθνος που ντύνεται με σκοτεινά χρώματα και έχει ολοκληρωτικές κατακτητικές βλέψεις για την Europa, όπως παρόμοια είχε και το Τρίτο Reich, ένα άλλο έθνος που τα χρώματά του συνδυάζουν γαλάζιο και κόκκινο αντιστέκεται στην επεκτατική πολιτική του πρώτου. Είναι βασικά μία anime εκδοχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μία anime εκδοχή, υπόψιν, όχι μία ιαπωνική εκδοχή, καθώς εκείνη ίσως να μην είναι κάτι που οι Ιάπωνες θα ήθελαν να μας θυμίσουν. Και φυσικά, όπως σε κάθε anime, υπάρχει ο “δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει” πρωταγωνιστής ο οποίος βρίσκεται εκεί για να αναρωτιέται για τα πάντα, περισσότερο και από ότι θα έκανε ο Solid Snake. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε κάθε anime πάντα ο πρωταγωνιστής πρέπει να είναι τόσο αδαής για τον κόσμο τριγύρω του. Κυριολεκτικά, τα μόνα χαρακτηριστικά του είναι ότι του αρέσει να ζωγραφίζει ψάρια και λουλούδια.

Ένα παράδειγμα της "καλογραμμένης" πλοκής.

Και φυσικά, ότι τυχαίνει στο γκαράζ της αδελφής του να έχει ξεχάσει κάποιος ένα τανκ. Κυριολεκτικά, ο μόνος λόγος που είναι ο πρωταγωνιστής, είναι επειδή ο μπατζανάκης ή θείος ή θετός πατέρας (ποτέ δεν το εξηγεί επαρκώς) άφησε στο γκαράζ της αδελφής του (με την οποία όπως μας τονίζει δεν είναι πραγματικά αδέλφια) ένα τανκ. Επίσης έχει τεράστια μάτια, επειδή φυσικά, όσο πιο βασικός είναι ο ρόλος ενός χαρακτήρα σε ένα anime, τόσο μεγαλύτερα είναι τα μάτια του. Η πλοκή είναι όσο πιο βεβιασμένη γίνεται, δίνοντας μέσα στα πρώτα 10 λεπτά το τυπικό ρομαντικό αντικείμενο, μία κοπέλα (φυσικά) χωρίς προσωπικότητα, η οποία φροντίζει μέσα σε μία 10λεπτη cutscene να δείξει οτί μισεί τον πόλεμο και εκτιμά τη ζωή και ψάχνει κάποιον να την κάνει κοπέλα. Α, και φυσικά ότι δούλευε σε έναν φούρνο, κάτι το όποιο τονίζει όσο πιο άβολα γίνεται, δίνοντας την υπόσχεση να κεράσει τον πρωταγωνιστή τσουρέκια μετά τον πόλεμο.

Τώρα που ανέφερα τσουρέκια, ας μιλήσουμε για τις cutscenes. Μπορεί να έχετε προσέξει ότι τόση ώρα ασχολούμαι με την υπόθεση, όχι το gameplay. Υπάρχει λόγος για αυτό. Το Valkyria Chronicles δεν μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να είναι anime ή όντως παιχνίδι. Άν θέλετε να παίξετε μία μάχη, πρέπει να υπομένετε πέντε διαφορετικές cutscenes ενδιάμεσα, τέσσερις από τις οποίες είναι στατικές εικόνες κατά τις όποιες μόνο το πορτρέτο του χαρακτήρα που μιλάει είναι animated. Περισσότερο από το 70% του παιχνιδιού είναι ένα visual novel. Ένα κακογραμμένο visual novel για την ακρίβεια. Και ίσως, ανάμεσα σε αυτές τις σκηνές μπορεί να υπάρχει μία πλήρως animated cutscene, με αρκετά καλά γραφικά.

Άς περάσουμε στο gameplay γρήγορα-γρήγορα, όπως θα έπρεπε να κάνει και το παιχνίδι. Αλλά ίσως, αν το εξετάσουμε κριτικά, να καταλάβουμε γιατί το παιχνίδι προσπαθεί να το αποφύγει επίσης. Μιλάμε για ένα απλό turn-based strategy, όπου μία ο παίκτης, μία οι αντίπαλοι, κινούν τα διάφορα στρατεύματα που έχουν για να εξολοθρεύσουν ο ένας των άλλων. Κάθε μονάδα έχει την δική της χρήση, με ειδικευμένες μονάδες πεζικού, αντιαρματιστές, ακροβολιστές και μηχανικούς. Επίσης υπάρχουν και πρόσκοποι (scouts) οι όποιοι είναι εντελώς άχρηστοι, όποτε δεν θα αναφερθώ σε αυτούς καθόλου, μόνο και μόνο επειδή είμαι ένας πρακτικός, αξιοκρατικός άνθρωπος. Οπότε το gameplay είναι ένας μηχανισμός πέτρα-ψαλίδι-μολύβι χαρτί και πρέπει να χρησιμοποιείτε τις σωστές μονάδες για να αντιμετωπίζετε τις μονάδες του εχθρού. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό φυσικά, καθώς με παρόμοιο τρόπο δουλεύουν πολλά άλλα turn-based strategy, είτε αυτά είναι βιντεοπαιχνίδια, είτε επιτραπέζια, όπως το Warhammer 40K. Και για την ακρίβεια, το Warhammer είναι από τα παιχνίδια που μου αρέσουν. Το Valkyria Chronicles δεν μου αρέσει.

Aν μπορείτε να βρείτε το κεφάλι, συγχαρητήρια.

Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιoν λόγο, αλλά οι δημιουργοί θεώρησαν καλή ιδέα να παντρέψουν shooting με ένα παιχνίδι στρατηγικής. Το αποτέλεσμα είναι μία υπό του μετρίου εμπειρία, κατά την όποια επιλέγετε την μονάδα που θέλετε να κουνήσετε, πλησιάζετε τον εχθρό, και μετά όταν θέλετε να επιτεθείτε, μπαίνετε σε οπτική πρώτου προσώπου και σημαδεύετε όσο το δυνατόν πιο ζωτικά σημεία για μεγαλύτερη ζημιά.

Ας εξετάσουμε τα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί αυτό. Για αρχή, θα ήθελα να δω κάποιον να προσπαθεί να στοχεύσει το κεφάλι ενός εχθρού όταν αυτός είναι ντυμένος όσο πιο anime-γιαπωνέζικα γίνεται, είναι πέρα από πέντε μέτρα μακριά και απλά φαίνεται σαν ένας πολύχρωμος μπόγος από κάποια πίξελ. Το παιχνίδι αρχίζει να καταντάει όσο πιο αργό γίνεται, καθώς πρέπει να σηκωθείτε, να καρφώσετε το κεφάλι σας στην οθόνη, να πάθετε αστιγματισμό, να αφήσετε σημάδι από την ανάσα σας πάνω στην οθόνη, μόνο και μόνο για να μην χάσετε τη βολή. Και φυσικά, μέχρι και αυτό έχει ελάχιστη σημασία, επειδή το πόσο καλή ακρίβεια έχουν οι μονάδες εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά τους. Το χειρότερο παράδειγμα αυτού του ανόητου μηχανισμού είναι όταν στοχεύετε με ακροβολιστές. Μπορείτε να κάνετε zoom-in μέχρι να βλέπετε τούς πόρους της μύτης του εχθρού, να πατήσετε τη σκανδάλη και ο ακροβολιστής σας να πυροβολήσει την κεραμιδόγατα δύο μέτρα αριστερά. Για ποιο λόγο κάθεστε και σημαδεύετε τότε; Θες να κάνεις το παιχνίδι στρατηγικής; Tέλεια. Αυτός ο λεπρός γάμος shooting και strategy απλά ελαττώνει την εμπειρία, δεν την εμπλουτίζει. Και όταν πρόκειται για μηχανισμούς παιχνιδιού, αν κάτι δεν προσφέρει στην εμπειρία ή δεν την κάνει πιο εύκολη για τον παίκτη, τότε είναι άχρηστο.

Ο χειρισμός των τανκ είναι αρκετά καλός, παρόλα αυτά.

Τα γραφικά είναι επαρκή, έχοντας στιλ anime που φαίνεται αρκετά όμορφο. Τις φορές εκείνες που το φίλτρο που χρησιμοποιείται για να κάνει τα γραφικά να φαίνονται σαν ζωγραφισμένα σε χαρτί δεν κουράζει τα μάτια ή τις φορές εκείνες που οι υφές των φύλλων των δέντρων δεν παθαίνουν εκγεφαλικό. Αρκετές φορές παρατηρούσα τα δέντρα, ξεχνώντας πλήρως τους χαρακτήρες και τα τέλεια animated μαλλιά τούς (γιατί μιλάμε για anime, προφανώς τα μαλλιά πρέπει να είναι τέλεια) μόνο και μόνο για να απολαύσω τα σπασμένα textures των φύλλων. Η μουσική αποτελεί ίσως το πιο δυνατό στοιχείο του παιχνιδιού, περιέχει δυτικά πολεμικά εμβατήρια με ανατολικές, ιαπωνικές επιρρόες. Το voice acting είναι επαρκές για το είδος του παιχνιδιού, απλά κάνει τη δουλειά του χωρίς να αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο.

Όπως με ένα βιβλίο ή με μία ταινία, η δουλειά ενός κριτικού είναι να θίξει τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία ενός έργου, ώστε να βοήθησει τους άμεσα ενδιαφέρομενους να καταλάβουν αν θα το απολαύσουν ή όχι. Να βοήθησει τον καταναλώτη να βρει κάτι στα γούστα του. Όποτε ρωτάω τον εαυτό μου, για ποια γούστα είναι το Valkyria Chronicles; Σίγουρα όχι για τους φίλους των anime, καθώς η υπόθεση είναι πιο νερουλή και από χυλό, σε σημείο που εμφανίζεται ένα ιπτάμενο γουρούνι για μασκότ μίας μονάδας σε έναν φανταστικό κόσμο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ούτε σε αυτούς που θέλουν ένα πολεμικό δράμα τύπου Β' Παγκοσμίου. Στους λάτρεις των παιχνιδιών στρατηγικής ίσως; Αμφιβάλλω, καθώς οι τακτικές είναι περιορισμένες, με λίγες διαφορετικές μονάδες, και λεπρούς μηχανισμούς shooting που ταιριάζουν τόσο πολύ σε παιχνίδια στρατηγικής, όσο και η μουστάρδα στην φασολάδα. Αλλά αναμφίβολλα, όλο και κάποιος που βάζει μουστάρδα στη φασολάδα του θα το υπερασπιστεί, μέχρι θανάτου.