Kirby: Triple Deluxe Review

Καθώς έπαιζα το Kirby: Triple Deluxe, ρωτήθηκα από πολλούς ποιος, ή καλύτερα τί, είναι ο Kirby. Κάποιος με ρώτησε αν είναι ο Jigglypuff από τα Pokemon, ενώ κάποιος άλλος με ρώτησε αν είναι ένας ήρωας-τσιχλόφουσκα. Και διάφορα άλλα, κάποια ευφάνταστα, κάποια όχι. Με τον καιρό, αντιλήφθηκα πως ο Kirby δεν έχει την αναγνωρισιμότητα των άλλων ηρώων της Nintendo, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Ευτυχώς, τόσο για τους απανταχού φαν του Kirby, όσο και για τους παίκτες που δεν ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο να βρουν ποια είναι τα όρια μεταξύ της πρόκλησης και της αδικίας στα παιχνίδια, το ότι ο Kirby δεν είναι γνωστός τοις πάσι δε σημαίνει πως δεν πρωταγωνιστεί και σε μερικούς πολύ καλούς τίτλους.

Όντως, το Kirby: Triple Deluxe, δια χειρός HAL Laboratory παρακαλώ, είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι, αν και με τις γνωστές, αναμενόμενες “κόκκινες σημαίες” (δύο για την ακρίβεια): είναι μικρό και εύκολο. Όταν λέω εύκολο, το εννοώ. Με λίγη προσοχή θα δείτε τους τίτλους τέλους και μπορεί να μην έχετε χάσει ούτε μια φορά. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να σας μοιράζει άπειρα κέρματα και συνεπώς πάνω από 20-30 ζωές σε μόνιμη φάση, ενώ τα μοτίβα των εχθρών σπάνια γίνονται επιθετικά ή έστω απρόβλεπτα. Από την άλλη πλευρά, είναι και αρκετά μικρό, καθώς χρειάστηκα περίπου έξι ώρες για να ολοκληρώσω την ιστορία. Αν και οι πίστες προσφέρονται για να τις ξεψυρίσετε, ξανά και ξανά, με τα μπόλικα unlockables, μερικές επιπλέον ακόμα δε θα πήγαιναν και τελείως χαμένες.

Το μυστικό βέβαια του παιχνιδιού βρίσκεται στην ονομασία του - “Triple Deluxe”. Πέρα από τη βασική ιστορία, το story mode δηλαδή, με το “καλημέρα” σας υποδέχονται και άλλες δύο κατηγορίες, τύπου mini-games. Πρώτη, και σίγουρα πιο δελεαστική, το Kirby Fighters, μια εκδοχή του Super Smash Bros που όμως έχει μόνο Kirby, τόσο για τους παίκτες, όσο και για την AI. Είναι στην ουσία ένα ξυλίκι, με γύρους και τα λοιπά, μόνο που αντί για διάφορους εχθρούς, αντιμετωπίζετε άλλους Kirby με διάφορες δυνάμεις. Το Kirby Fighters δεν προσφέρει κάτι πολύ βασικό στον όλο τίτλο, πέρα από κάποια unlockables και το εθιστικό μικρόβιο του καλύτερου χρόνου. Υπάρχει εδώ και η επιλογή για multiplayer, αλλά μόνο τοπικό, οπότε πρέπει να μαζέψετε παρέα για να περάσετε καλά.

Τσίρκο μεντράνο.

Το έταιρο mode που σας περιμένει είναι το Dedede's Drum Dash, κάτι πολύ πιο κοινότυπο και βαρετό από το Kirby Fighters. Ένα ρυθμικό mini-game, όπου χειρίζεστε τον βασιλιά Dedede και πρέπει να συγχρονίσετε τα άλματα που κάνει πάνω σε μια σειρά από τραμπολίνα με το ρυθμό της μουσικής που παίζει από πίσω. Αν είμαι ειλικρινής, μου πήρε κάμποση ώρα να καταλάβω τί και πώς γίνεται στο mini-game αυτό και όταν το έκανα, το βαρέθηκα μέσα σε δευτερόλεπτα. Η πιο σημαντική πάντως από τις τρεις κατηγορίες που ειναι διαθέσιμες από την αρχή είναι η ιστορία, την οποία όταν ολοκληρώσετε ξεκλειδώνονται, πέρα από όλα τα άλλα, και δύο νέα mini-games, αρκετά πλακατζίδικα.

Με το story mode να είναι το πιο σημαντικό, εκεί είναι που η HAL έχει ρίξει και την περισσότερη δουλειά. Καταρχάς το Kirby: Triple Deluxe είναι αυτό που λέμε 2.5D (ναι, συμφωνώ και εγώ, είναι ηλίθιος ορισμός). Με πιο συμβατικές έννοιες, το παιχνίδι είναι ένα κλασικό, διασδιάστατο Kirby, μόνο που τούτη τη φορά όλα τα μοντέλα είναι τρισδιάστατα. Και όχι τυχαία. Πέρα από τη δύναμη του 3DS, που προσφέρεται για πιο εντυπωσιακά γραφικά στις πίστες, τα τρισδιάτατα αυτά μοντέλα ταιριάζουν τάλε κουάλε με τη 3D απεικόνιση της κονσόλας και οι δημιουργοί έχουν εκμεταλλευτεί αυτό το πάντρεμα στο έπακρο. Ο Kirby μεταβαίνει από τη μια πλατφόρμα στην άλλη με εντυπωσιακότατο τρόπο, η κάμερα συχνά παίρνει γωνίες ή αποστάσεις που κολακεύουν πάρα πολύ την εικαστική πανδαισία που είναι οι πίστες, ενώ υπάρχουν στιγμές που ακόμα και τα ίδια τα μοντέλα όταν απεικονίζονται σε 3D είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά.

Δεν είναι μόνο το 3D που κάνει το παιχνίδι πανέμορφο. Οι πίστες που αντιμετωπίζετε μπορεί να μην είναι πάρα πολλές άλλα παρουσιάζουν μια αρκετά μεγάλη ποικιλία - παγωμένες, υποβρύχιες, με λάβα, σε κάστρα και λοιπά, όλα τα κλισέ, αλλά όλες φτιαγμένες έτσι που δεν σας νοιάζει αυτό. Κάθε πίστα έχει το δικό της τρικ που σας “απορροφάει” - για παράδειγμα, όταν μπείτε στο στοιχειωμένο κάστρο πρέπει να παρατηρείτε τί απεικονίζουν οι καθρέφτες που είναι στο παρασκήνιο και όχι τί εμφανίζεται στην πίστα, γιατί υπάρχουν κρυφοί εχθροί, εμπόδια ή και μυστικά που, όντας φαντάσματα, δεν εμφανίζονται κανονικά. Από την άλλη πλευρά έχουμε και τους εχθρούς, που και πολλοί είναι, και καλοσχεδιασμένοι. Μπορεί όπως προανέφερα να μην έχουν συγκλονιστικά μοτίβα στις επιθέσεις τους, αλλά συμβάλλουν πάρα πολύ στην ευχάριστη διάθεση του παιχνιδού με τις ζωηρές εκφράσεις που παίρνουν και τις διάφορες δυνάμεις τους.