The Stanley Parable με αρκετό μυστήριο

Ανάμεσα σε όλα τα νέα, τις απόψεις και τις κριτικές για τις νέες κονσόλες που μόλις είχαν κυκλοφορήσει, είδε έναν τίτλο που του κίνησε το ενδιαφέρον: The Stanley Parable. Η εικόνα με τον υπολογιστή και ο υπότιτλος, “Κάνε κλικ εδώ, Στέλιο” - λες και του μίλαγε προσωπικά! - του τράβηξαν την προσοχή και τότε θυμήθηκε πως ένας φίλος του του είχε πει πριν λίγες μέρες ότι το παιχνίδι ήταν καλό και του πρότεινε να κατεβάσει το demo από το Steam. Το είχε κάνει αλλά δεν ήξερε τίποτα για το ίδιο το παιχνίδι. Ευκαιρία να μάθαινε. Αρχικά διάβασε στο κείμενο πως το παιχνίδι αυτό ήταν η εξέλιξη ενός mod του Half-Life 2 με το ίδιο όνομα. 
Καθώς συνέχιζε, ο Στέλιος παραξενευόταν όλο και περισσότερο με αυτά που ανακάλυπτε: το παιχνίδι αυτό φαινόταν να έχει μηδενικό gameplay - εκτός από το άνοιγμα και το κλείσιμο πορτών - και ήταν δυνατό να ολοκληρωθεί μέσα σε 4 λεπτά. Ήταν, λέει, από τα πιο δύσκολα παιχνίδια για να γράψει κανείς κριτική, αφού σπάει πολλούς κανόνες για το τί εστί game design και δεν μπορεί να περιγραφεί με τους παραδοσιακούς όρους που θα έκρινε κανείς έναν παιχνίδι. Παρόλα αυτά, από τα αγαπημένα στοιχεία του παιχνιδιού για τον συγγραφέα του κειμένου ήταν η σχέση του παιχνιδιού με την έννοια της επιλογής, της ελευθερίας επιλογής και κατα πόσο αυτή υπάρχει - ή πρέπει να υπάρχει - σε ένα μέσο όπως τα games. Ο Στέλιος ενθουσιάστηκε με αυτό. Πάντα έλεγε (και το πίστευε ακράδαντα) ότι ο καθένας πρέπει να είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. “Bite the rules man!”, του άρεσε πάντα να λέει σε όσους προτιμούσαν την τάξη στη ζωή τους και ήθελαν τα πράγματα προβλέψιμα.