Tom Clancy’s Ghost Recon

Δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο κυκλοφορούν shooters (first, third, whatever) στο Wii. Σοβαρά. Ποιος θα κάτσει να τα παίξει; Όποιος έχει μόνο Wii, δεν το έχει για να παίζει shooters και όποιος πέραν της κονσόλας της Nintendo διαθέτει κι άλλο σύστημα, θα είναι το λιγότερο αστείος αν προτιμήσει το Wii για το shooter του. Ειλικρινά πρόκειται για κάτι που αδυνατώ να καταλάβω, ειδικά όταν ζούμε στην εποχή των Modern Warfare 2, Medal of Honor και Black Ops. Επιχειρήματα του στυλ «κάποιος μπορεί να μην αποζητά τον απόλυτο ρεαλισμό στο παιχνίδι του», τα ακούω βερεσέ, υπ’ όψιν.
Από cover σε cover και δωσ' του πάλι cover. Λαγόκοτες κανονικές οι δικοί σου...Από τη Ρωσία με αγάπη
Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, η Ubisoft κυκλοφορεί το Tom Clancy’s Ghost Recon, έναν τίτλο που θεωρητικά θα έπρεπε να συμπέσει με το Future Soldier για PC, PS3 και Xbox 360, ωστόσο το τελευταίο καθυστέρησε κι έτσι αυτό κυκλοφορεί μόνο του, σαν την καλαμιά στον κάμπο. Πρόκειται για ένα on-rails tactical third-person shooter στο οποίο η Ρωσία έχει καταληφθεί από μία εθνικιστική οργάνωση κι εσείς, σαν καλός Αμερικανός κομάντο μπουκάρετε για να την ελευθερώσετε. Το παιχνίδι διαθέτει περί τις 12 αποστολές, η δυσκολότερη των οποίων, στο μεσαίο επίπεδο δυσκολίας, μου πήρε κάτι παραπάνω από μισή ώρα για να την ολοκληρώσω – κάποιες τις έβγαλα και σε ένα τέταρτο. Πέραν του story mode, υπάρχει και ένα arcade όπου αυτά που μετράνε είναι το σκορ, τα headshots και τέτοια ωραία.
Οι αντίπαλοι, παρ' ότι περισσότεροι, δεν θα σας δυσκολέψουν ιδιαίτερα. Αρκεί να χρησιμοποιείτε σωστά την εκάστοτε κάλυψή σας.Το όλο gameplay βασίζεται σε έναν και μόνο μηχανισμό: μετακινείστε από cover σε cover, ξεπαστρεύετε τους generic αντιπάλους που πετιούνται σαν στόχοι σε λούνα-παρκ από παντού προχωράτε στο επόμενο cover, «καθαρίζετε» τους νέους εχθρούς που ξεπροβάλλουν, ξαναλλάζετε cover και ούτω καθ’ εξής μέχρι να φτάσετε στον στόχο σας και να τελειώσει η αποστολή. Η ομάδα σας αποτελείται από δύο άτομα τα οποία μπορείτε να έχετε είτε παρέα (για μεγαλύτερη ισχύ πυρός), είτε χωριστά σε δύο διαφορετικά covers (για να διασπάσετε την προσοχή του εχθρού). Το «tactical», κολλάει στο ότι μπορείτε να πηγαινοέρχεστε μεταξύ των covers, ακόμα κι όταν δέχεστε πυρά. Μη φανταστείτε τίποτα το extreme: σε κάθε «sequence» (από τη στιγμή που θα πιάσετε ένα cover, μέχρι και τη στιγμή που θα «καθαρίσετε» τον γύρω χώρο πριν μετακινηθείτε εκ νέου) το πολύ να σας δίνεται η ευκαιρία να επιλέξετε μεταξύ δύο covers και αυτό είναι όλο.
Θεωρητικά, τη θέση του δεύτερου κομάντο μπορεί να πάρει κάποιος φίλος σας, αλλά αν o άνθρωπος «ξέρει από βέσπα», αμφιβάλλω αν θα σας ξαναμιλήσει ποτέ – μέχρι που θα σας διαγράψει κι απ’ το Facebook!