Dungeons & Dragons: Daggerdale

Το Dungeons & Dragons: Daggerdale είναι από τα παιχνίδια που θέλει κανείς να αποδειχθούν διασκεδαστικά και είναι έτοιμος να συγχωρήσει αρκετά στραβά που θα ανακαλύψει στην πορεία, όμως πολλές φορές το «γλυκάκι» του co-op campaign δεν είναι αρκετό για να ξεχαστεί η πίκρα των bugs. Πραγματικά, όμως, το Daggerdale είναι ένα συμπαθητικό παιχνίδι και είναι από εκείνες τις φορές που η λέξη «κρίμα» ταιριάζει απόλυτα, αφού με ορισμένες διορθώσεις θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό από πολλά άλλα hack-n-slash παιχνίδια.
Το D&D: Daggerdale είναι ένας τίτλος των 15 ευρώ (στο Xbox 360 σαν XBLA, στο PS3 μέσω PSN και στα PC μέσω Steam) και γι αυτό είναι άδικο να το συγκρίνουμε με ορισμένα κανονικά retail παιχνίδια της κατηγορίας, όπως τα Sacred 2 και Dungeon Siege 3. Είναι αρκετά πιο απλοϊκό από τα «κανονικά» Diablo clones, όμως καταφέρνει σε αυτήν την τιμή να έχει τα βασικά RPG στοιχεία του είδους.
Ξεκινώντας την περιπέτεια
Η ιστορία είναι αδιάφορη στο μεγαλύτερο μέρος της και μόνο προς το τέλος αποκτά κάποιο ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά, η αφήγηση –η οποία γίνεται μέσα από διάφορα concept art- είναι όσο αξιοπρεπής θα μπορούσε να ήταν δεδομένου και της τιμής του τίτλου. Οι παίκτες πρέπει να σταματήσουν τον Rezlus και τους Zhentarim απ' το να κατακτήσουν την ευρύτερη περιοχή της Dale και οι τέσσερις ήρωες θα πρέπει να φτάσουν μέχρι τον πύργο όπου κρύβεται ο Rezlus, ξεκινώντας πρώτα από τα υπόγεια dungeons.
Οι παίκτες μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα στους Cleric, Warrior, Rogue και Mage, οι οποίοι αποτελούν και τους τέσσερις ήρωες, όμως πέρα από την επιλογή της κλάσης δεν επιλέγουν κάτι άλλο. Κάθε χαρακτήρας έχει προκαθορισμένη εμφάνιση, όπως προκαθορισμένες είναι και ορισμένες passive ικανότητες που ορίζουν το βασικό του ρόλο, όπως η τηλεμεταφορά για τον μάγο ή το healing για τον cleric. Η δράση ξεκινάει αμέσως και οι παίκτες θα βρεθούν στο πρώτο dungeon, από τα τρία συνολικά.
Ο χειρισμός είναι επίσης απλός και η απόκριση των χαρακτήρων γρήγορη. Οι ειδικές κινήσεις και τα μαγικά μπορούν να τοποθετηθούν στα κουμπιά του χειριστηρίου, ενώ κάθε χαρακτήρας έχει και από κάποιο όπλο για melee επιθέσεις. Αυτό που μας άρεσε σε αυτό το σημείο, είναι το γεγονός ότι όλοι οι χαρακτήρες μπορούν να επιλέξουν να «ανταλλάξουν» τη Strength τους (STR), η οποία ευθύνεται για την δύναμη των melee επιθέσεων, με οποιοδήποτε άλλο στατιστικό θέλουν (όπως INT), κάνοντας έτσι ακόμα και έναν μάγο ικανό για κοντινή μάχη.
Η πρόοδος είναι επίσης αρκετά απλοϊκή και οι παίκτες σπάνια θα κάτσουν να σκέφτονται πάνω από τα στατιστικά για το ποιο skill θα «μάθουν» ή τι ρίσκο θα πάρουν για το χαρακτήρα τους. Από την άλλη, αυτή η προκαθορισμένη πρόοδος μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς που θα περίμεναν ένα πιο «βαρύ» RPG.
Το Daggerdale είναι απλοποιημένο σε αυτά τα θέματα, ακριβώς επειδή θέλει να είναι ένα online co-op παιχνίδι, στο οποίο οι παίκτες θα περνάνε περισσότερη ώρα στο gameplay και λιγότερη στα menu. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε τις co-op επιλογές του τίτλου, το οποίο co-op αποτελεί και τον κυριότερο λόγο για να προχωρήσει κάποιος στην αγορά του. Τοπικά στην ίδια οθόνη και από ισομετρική κάμερα μπορούν να παίξουν μέχρι δύο άτομα, ενώ μέσω internet (όπως μέσω xbox live που ήταν και η βασική έκδοση που δοκιμάσαμε) μπορούν να παίξουν μέχρι τέσσερα άτομα.