The Legend of Zelda: The Wind Waker HD

Στο ημερολόγιο σκιζόταν το χαρτάκι που έγραφε "1 Μαίου 2003". Οι Nintendo fans -και ειδικότερα οι Zelda fans- ήταν έτοιμοι να αποκτήσουν στα χέρια τους το "παιδικό" The Legend of Zelda: The Wind Waker, το οποίο μέχρι και τη στιγμή που μπήκε στο GameCube, συνοδευόταν από γκρίνια. Οι πρώτες στροφές στο μικροσκοπικό δισκάκι του τίτλου ξεκίνησαν. Το χαριτωμένο λογότυπο του "κύβου", έδωσε τη σκυτάλη στο παραδοσιακό κεντρικό μενού, που συναντάται συνήθως στα Zelda. Η οκαρίνα έπαιξε τις πρώτες νότες και η ιστορία στην οθόνη μας μιλάει για ένα παιδί, που τον έλεγαν Link και ζούσε ευτυχισμένα σε ένα χωριό κ.ο.κ. Στην επόμενη ώρα -άντε, βαριά-βαριά, δύο ώρες- το 99,9% της γκρίνιας, εξαλείφτηκε. Τα σουφρωμένα φρύδια, έδωσαν τη θέση τους σε ένα γλυκό, σχεδόν χαζοχαρούμενο, χαμόγελο. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, από εκείνη τη στιγμή και για περίπου 40 ώρες (το λιγότερο), οι κάτοχοι του GameCube, θα βίωναν, όχι απλά ένα αριστουργηματικό παιχνίδι, αλλά ένα από τα ομορφότερα και πιο αξιολάτρευτα Zelda στην ιστορία του αγαπημένου franchise. 
Το χαστούκι της Nintendo, λοιπόν, σε όλους τους fans, είχε ευεργετικές δυνατότητες αυτή τη φορά. Όλοι μας, λίγο-πολύ, την ακούσαμε να μας σιγοψιθυρίζει τα εξής λόγια: "Είδες ρε γκρινιάρη; Στα 'λεγα. Δε στα 'λεγα; Θα σου αρέσει. Άντε, πάψε και παίζε!". Το The Wind Waker είναι η απόδειξη πως καμιά φορά πρέπει να αφήνουμε και το δημιουργό, να κάνει αυτό που θέλει και αυτό που τον εμπνέει και όχι να ακούσει, ντε και καλά, αυτά που του λέει το κοινό. Γιατί το The Wind Waker ήρθε μετά από δύο σοβαρότατα και θεοσκότεινα Zelda (Ocarina of Time, Majora's Mask) και εδώ που τα λέμε, το χρειαζόταν το λιγάκι πιο ανάλαφρο ύφος. Μ' αυτά και μ' αυτά, δύο γενεές κονσολών αργότερα, η Nintendo κυκλοφορεί το The Legend of Zelda: The Wind Waker HD για το Wii U, το οποίο αποτελεί μία remastered έκδοση του πρωτότυπου. Στην πραγματικότητα, είναι ένα βήμα πριν το remake, μιας και τεχνικά, ο τίτλος έχει αλλάξει πολύ -προς το καλύτερο. Η cell-shaded φιλοσοφία του The Wind Waker, βέβαια, χαρίζει προσοδοφόρο έδαφος στους δημιουργούς, στο οποίο μπορούν, χωρίς πολλά-πολλά, να το κάνουν να μοιάζει με παιχνίδι του 2013.