Αν, για κάποιο λόγο, καλούμασταν να χαρακτηρίσουμε τη σημερινή εποχή στην αγορά των βιντεοπαιχνιδιών, με τις τάσεις και τα δημιουργικά trends της, θα τη χαρακτηρίζαμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, ως την εποχή των FPSs. Από το φαινόμενο Call of Duty, στα σενάριο-κεντρικά Half Life 2 και Bioshock, μέχρι τα τεχνολογικά θαύματα των Crysis και Far Cry, τα FPS φαίνεται να καθόρισαν, τόσο εμπορικά όσο και δημιουργικά, τη βιομηχανία τα τελευταία χρόνια, όσο κανένα άλλο είδος. Κάπως έτσι, η φετινή χρονιά φαντάζει ως μια λογική συνέχεια των προηγουμένων, με τα δεκάδες νέα παιχνίδια του είδους είτε να αναμένονται, είτε να έχουν ήδη κάνει δυναμικά την εμφάνισή τους.Ανάμεσα τους και το The Conduit 2 για το Wii, ο διάδοχος του φιλόδοξου αλλά μέτριου The Conduit της High Voltage, που αποσκοπεί στην κάλυψη του μεγάλου κενού που λέγεται “Hardcore FPS” σε μια κονσόλα που εκ πρώτης όψεως έμοιαζε ονειρική για το είδος. Οι υποσχέσεις για τεχνολογικά επιτεύγματα στο αδύναμο κουτί της Nintendo συνοδεύουν και αυτόν τον τίτλο –όπως και τον πρόγονό του-, μένει όμως να τα δούμε στην πράξη και πάνω απ’ όλα, στην υπηρεσία ενός γοητευτικού σχεδιασμού. Διότι, όπως αναφέραμε, στον κόσμο των FPS ο ανταγωνισμός είναι σκληρότερος από ποτέ και αν θέλεις να επιβιώσεις πρέπει να είσαι έτοιμος να τα βάλεις με τα μεγαθήρια της βιομηχανίας.
Look at me, I am a Smartass!
Σεναριακά, το The Conduit 2 συνεχίζει την ιστορία του πρώτου παιχνιδιού και την προσπάθεια του πρωταγωνιστή Michael Ford, μαζί με τον Prometheus που βρίσκεται εντός της κυκλικής συσκευής ASE, να σταματήσει τον Adams και να σώσει φυσικά τον κόσμο. Πέρα από το αδιάφορο σενάριο και την ανεκδιήγητη πλοκή, που το μοναδικό πλεονέκτημα που διαθέτουν είναι ότι περνάνε απαρατήρητα, το ίδιο δυστυχώς δεν μπορεί να λεχθεί για τον πρωταγωνιστή.
Η προσπάθεια της High Voltage να δημιουργήσει έναν cool χαρακτήρα με σατιρικό ύφος –θέλουμε να πιστεύουμε πως το υπέρ-αμερικάνικο ονοματεπώνυμο του εκεί παραπέμπει- προς τους macho χαρακτήρες που κατακλύζουν το είδος, καταλήγει τελικά στον αντίποδα, με εκνευριστικές εξυπνακίστικες ατάκες και αυτό-αναφορές στο μέσο, φθηνό χιούμορ και μια προσποιητή “άνεση” στη φωνή που τσιτώνει τα νεύρα μας από το πρώτο τριαντάλεπτο.
Το αποτέλεσμα τον μετατρέπει σε έναν αντιπαθητικό πρωταγωνιστή που, εκτός των άλλων, πολλές φορές φαίνεται να βρίσκεται και εκτός του κλίματος που προσπαθεί να μεταδώσει το παιχνίδι σε κάποιες θεωρητικά πιο “φορτισμένες” σκηνές. Για να είμαστε πιο δίκαιοι βέβαια, όσο κακό κάνει ο χαρακτήρας σε αυτές τις σκηνές, άλλο τόσο κάνουν αυτές στο χαρακτήρα, συνθέτοντας ένα σύνολο που θα ήθελε να είναι αστείο και έξυπνο, θα ήθελε να μας κάνει να νοιαστούμε για τους χαρακτήρες αλλά, τελικώς, μπερδεύει και μπερδεύεται, μένοντας στον κακογραμμένο σωρό των αδιάφορων σεναρίων. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι αφήνει σαφείς υπόνοιες για συνέχεια αλλά ας μην γινόμαστε κακοί...
Κλέψε από τους καλύτερους... αν μπορείς...
Το σημαντικότερο θέμα που αντιμετωπίζει το The Conduit 2 ως παιχνίδι, είναι ότι από την αρχή μέχρι το τέλος ο παίκτης δεν εκπλήσσεται ποτέ. Τόσο οι γενικές σχεδιαστικές του κατευθύνσεις όσο και οι μικρότερες, κατά περίσταση, επιλογές του, μετατρέπουν το παιχνίδι σε ένα βαρετό “έργο” που έχουμε ξαναδεί πολλάκις και με πολύ μεγαλύτερη φροντίδα στην εκτέλεση.
Ο παίκτης θα ταξιδέψει σε περιοχές που πασχίζουν να προσφέρουν ποικιλία, καταφεύγοντας στα πιο κλίσε μονοπάτια του είδους. Χιονισμένες βάσεις στη Σιβηρία, κατεστραμμένη μεγαλούπολη –λέγε με Half Life 2-, βραχώδη κινέζικα μονοπάτια και ανατολικοί ναοί, τροπικές πρασινάδες και το φουτουριστικό Atlantis –το μέρος που λειτουργεί ως Hub του παιχνιδιού- που θαρρείς πως ξεπήδησε από απορριφθέντα concept arts της σειράς Halo. Και να μην ξεχάσουμε τη βροχερή, θαλάσσια εγκατάσταση –εξόρυξης πετρελαίου εδώ- που θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει βραβείο δημοφιλέστερης τοποθεσίας για εισαγωγή παιχνιδιού
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου