Splatterhouse...το b-movie: H ιστορία

Το πρωτότυπο Splatterhouse κυκλοφόρησε αρχικά στα arcades το 1988 και ακολούθησαν δύο συνέχειες στο σύστημα Mega Drive της SEGA. Tο νέο Splatterhouse παραμένει πιστό στην παράδοση της σειράς, αλλά ταυτόχρονα είναι παρωχημένο και με αρκετά προβλήματα. Παρόλα αυτά, παραμένει διασκεδαστικό. Η σειρά αυτή της Namco εξ αρχής ήταν φτιαγμένη πιο πολύ για να σοκάρει και όχι τόσο για να εντυπωσιάσει με το gameplay της. Αυτό που την έκανε να ξεχωρίζει είναι η βία, ο σχεδιασμών των τεράτων και των bosses. Κατά συνέπεια, το νέο Splatterhouse στοχεύει σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Δεν προσπαθεί να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις τα hack ‘n slash/ action adventure που κυκλοφορούν, αλλά έχει τη δική του ταυτότητα, και παρά τις πολλές ατέλειές του, μάλλον θα αφήσει ικανοποιημένο ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό.
Splatterhouse...το b-movie: H ιστορία
Η περιπέτεια ξεκινάει με τον Rick πεσμένο αιμόφυρτο στο έδαφος, έτοιμο να πεθάνει. Εκεί, μία δαιμονική μάσκα του προσφέρει την ευκαιρία να επιβιώσει και να πολεμήσει τον Dr. West, που έχει απαγάγει την αγαπημένη του Jennifer. Όσο προχωράμε στην ιστορία μαθαίνουμε τι ακριβώς είχε συμβεί πριν την έναρξη του παιχνιδιού και γιατί έγιναν όλα.
Η υπόθεση, φυσικά, δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας ή πρωτοτυπίας, αλλά η αφήγηση της μας ξάφνιασε ευχάριστα μιας και η δομή της θυμίζει thriller χαμηλού προϋπολογισμού των δεκαετιών του ‘ 50 και του ‘ 60. Η ομάδα ανάπτυξης καταφέρνει να δημιουργήσει μία διασκεδαστική ιστορία στα πρότυπα των b-movies, όπου κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται αν η υπόθεση βγάζει νόημα. Απλά, αποτελεί δικαιολογία για τη δημιουργία διασκεδαστικών σκηνών. Τα cut-scenes έχουν μία ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη σκηνοθεσία, και είναι διαποτισμένα με μαύρο χιούμορ, ενώ στον αντίποδα υπάρχουν φορές που η υπόθεση παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και χρησιμοποιεί ακόμα και αναφορές στο έργο του H.P. Lovecraft.
Οι αναφορές αυτές, ουσιαστικά, είναι εντελώς εκτός κλίματος και χρησιμοποιούνται με αδέξιο τρόπο, αλλά συμβάλουν και αυτές με τη σειρά τους στη δημιουργία μίας ιδιαίτερης ατμόσφαιρας. Ο τρόπος που το Splatterhouse προσπαθεί εντελώς επιφανειακά να προσδώσει βάρος στην υπόθεση, έχει σαν αποτέλεσμα... ακόμα και γέλιο εις βάρος της υπόθεσης, ανάλογο με αυτό που μπορεί να προκύψει μετά τη θέαση κάποιου παλιού thriller Β΄ κατηγορίας. Γενικότερα, η υπόθεση μας άφησε ικανοποιημένους, όχι για την ποιότητά της, αλλά γιατί προσφέρει κάτι ιδιαίτερο που δεν βλέπουμε συχνά.