Nier: Automata Review

Το πρώτο Nier βγήκε πριν από αρκετά χρόνια και είναι ένα παιχνίδι που εκτιμήθηκε αρκετό καιρό μετά την κυκλοφορία του. Αυτό γιατί από την μία είχε μία ιδιόμορφη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά από την άλλη σαν παιχνίδι είχε πολλές παραξενιές και τεχνικά ήταν αρκετά πίσω για την εποχή του. Το Nier: Automata, ο πνευματικός διάδοχος του Nier, είναι προικισμένο με πολλά από τα θετικά στοιχεία του πρώτου παιχνιδιού, παρουσιάζει αισθητές βελτιώσεις στο gameplay, αλλά δεν αποφεύγει τις ενοχλητικές παραξενιές που κρατούσαν πίσω τον προκάτοχό του.

Η ιστορία του Nier: Automata είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη από τα γεγονότα του Nier, αν και μοιράζεται το ίδιο σύμπαν. Το παιχνίδι σας μεταφέρει σε ένα δυστοπικό μέλλον στο οποίο ο κόσμος έχει κατακτηθεί από τα ρομπότ και οι λιγοστοί άνθρωποι που έχουν απομείνει έχουν αποικίσει το φεγγάρι προκειμένου να προφυλαχτούν από τις επιθέσεις των ρομπότ. Η μόνη ελπίδα των ανθρώπων είναι τα androids που δημιούργησαν οι ίδιοι προκειμένου να κερδίσουν ξανά την πρωτοκαθεδρία τους στον κόσμο. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι κατά κύριο λόγο δύο androids, η 2Β και ο 9S, οι οποίοι μάχονται μαζί για την σωτηρία του κόσμου, ακολουθώντας κατά κύριο λόγο εντολές από την οργάνωση Yorha που είναι πίσω από την δημιουργία αυτών των androids. Αν και το σενάριο δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, η εξέλιξη της ιστορίας, οι σοβαρές ανατροπές, αλλά και οι φιλοσοφικές προεκτάσεις σε σοβαρά θέματα της ανθρωπότητας το κάνουν να ξεχωρίζει. Το παιχνίδι δεν φοβάται να πιάσει θέματα όπως την πιθανότητα συναισθηματικής νοημοσύνης των μηχανών, την θέση του ανθρώπου στον κόσμο, τον αέναο κύκλο της ζωής κλπ, τα οποία μπορεί να μην αποδίδονται πάντα με τον καλύτερο τρόπο, αλλά είναι πολύ θετικό που τα βλέπουμε σε ένα video game. Βέβαια για να μπορέσετε να κατανοήσετε και να βιώσετε όλα αυτά πρέπει να παίξετε τον τίτλο από την αρχή ως το τέλος τρεις φορές και να δείτε πέντε διαφορετικά φινάλε, μέσα από τα οποία ξετυλίγεται ολόκληρη η ιστορία.

Η αναγκαιότητα να κάνετε τρία διαφορετικά playthrough αποτελεί μία από τις πολλές παραξενιές που κάνουν το Nier: Automata να διχάζει. Από την μία ενισχύεται το σενάριο βλέποντας με μεγαλύτερη λεπτομέρεια και από διαφορετικές οπτικές γωνίες τα γεγονότα, αλλά από την άλλη επηρεάζει αρνητικά σε σημεία το ίδιο το gameplay. Στο πρώτο playtrough ελέγχετε την 2B και έχετε δίπλα σας σε ρόλο support τον 9S, ενώ στο δεύτερο playthrough αναλαμβάνετε τον 9S, έχοντας για support την 2B, παίζοντας όμως από την αρχή τις ίδιες αποστολές, πέρα από μεμονωμένα σημεία στα οποία οι δύο χαρακτήρες αποχωρίζονται ο ένας τον άλλον. Έτσι στην ουσία επαναλαμβάνετε περίπου το 80% του πρώτου playthrough παίζοντας απλά με άλλον χαρακτήρα! Ευτυχώς το τρίτο playthrough δεν είναι επίπονο, καθώς η ιστορία προχωράει και σας δίνεται η ευκαιρία να παίξετε και με τρίτο χαρακτήρα που συναντάτε στα δύο πρώτα playthrough, ενώ ξεκλειδώνονται νέες αποστολές σε διαφορετικές περιοχές, συναντάτε νέους εχθρούς και διαφορετικά αφεντικά.

Το σύστημα μάχης είναι απλό αλλά εθιστικό.

Η απόφαση των δημιουργών να κόψουν επί της ουσίας το παιχνίδι σε τρία μέρη είναι πραγματικά δίκοπο μαχαίρι, γιατί σε πολλά σημεία πέφτει ο ρυθμός του παιχνιδιού κάνοντας τα ίδια πράγματα, ενώ και ο 9S σαν χαρακτήρας είναι αρκετά διφορούμενος. Και αυτό γιατί το δυνατό του σημείο είναι η δυνατότητα να κάνει hacking στο λογισμικό των ρομπότ, το οποίο αποδίδεται με μία 8-bit αισθητική που από κάποια στιγμή και μετά γίνεται άκρως επαναλαμβανόμενη και κουραστική. Οι παραξενιές του Nier: Automata δεν σταματούν εδώ, καθώς υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που πασχίζετε να καταλάβετε γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα, όπως για παράδειγμα η αδυναμία σας να σώσετε κατά την πρώτη ώρα του παιχνιδιού, η πρωτοβουλία που παίρνει κάποιες φορές το παιχνίδι ώστε μην σας αφήνει να τηλεμεταφερθείτε σε σημεία του κόσμου που έχετε ξεκλειδώσει, ο σοδομαζοχιστικός μίνι χάρτης που σκοπό έχει περισσότερο να σας μπερδέψει και λιγότερο να σας βοηθήσει και άλλα.

Αν παραβλέψετε αυτές τις ιδιοτροπίες, τότε απολαμβάνετε ένα από τα πιο φρέσκα και πρωτότυπα παιχνίδια που έχετε παίξει τα τελευταία χρόνια. Μπορεί το Nier: Automata να λογίζεται ως action RPG, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί ένα κράμα από διαφορετικά είδη. Συγκεκριμένα, κατά βάση είναι action τρίτου προσώπου το οποίο ανά τακτά χρονικά διαστήματα μεταλλάσσεται σε side-scrolling platformer, άλλες φορές σε side-scrolling shooter, άλλες φορές σε twin-stick shooter κλπ, δίνοντας συνεχώς μία φρέσκα πνοή στο gameplay. Το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι όλες οι “εκδοχές” είναι καλοσχεδιασμένες και θα μπορούσαν να αποτελέσουν αυτόνομα παιχνίδια. Πέρα όμως από τις διαφορετικές οπτικές γωνίες στις οποίες απεικονίζεται η δράση, το ίδιο το παιχνίδι δεν διστάζει σε πολλά σημεία να παίξει μαζί σας, “σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο” που βρίσκεται ανάμεσα σε εσάς και αυτό, γεγονός που κάνει ακόμη πιο συναρπαστική την εμπειρία.

Το σύστημα μάχης του Nier: Automata θυμίζει σε μεγάλο βαθμό Bayonetta, όσον αφορά το ρυθμό της μάχης και την ταυτόχρονη χρήση melee και ranged όπλων για να αντιμετωπίζετε τους εχθρούς, αν και σε καμία περίπτωση δεν φτάνει το βάθος του συστήματος μάχης των Bayonetta. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, καθώς ο ρυθμός της μάχης είναι καταιγιστικός, οι κινήσεις αποφυγής έχουν την απαραίτητη ρευστότητα και τα combo με τα melee όπλα είναι άκρως εθιστικά και εντυπωσιακά στην εκτέλεσή τους. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, μπορείτε να εξολοθρεύετε τους εχθρούς χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όπλα για μάχες σώμα με σώμα όπως σπαθί, ακόντιο, σφυρί και άλλα, ενώ ταυτόχρονα με την βοήθεια του pod που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι σας εξαπολύετε επιθέσεις από μακριά. Δυστυχώς τα melee όπλα δεν έχουν μεγάλη ποικιλία, ενώ ενδέχεται να αντιμετωπίσετε πρόβλημα και με το lock-άρισμα όταν σας επιτίθενται ταυτόχρονα πολλοί εχθροί, αφού δεν σας δίνεται η επιλογή να επιλέγετε εσείς τον επόμενο εχθρό που lock-άρετε, με αποτέλεσμα πολλές φορές να επιτίθεστε σε εχθρούς που δεν θέλετε.

Τα αφεντικά προκαλούν σοκ και δέος.

Το σύστημα μάχης ευνοείται σημαντικά από τον μηχανισμό της προσθήκης microchips που τοποθετείτε στους χαρακτήρες σας και σας χαρίζουν πλεονεκτήματα όπως έξτρα ζωή, μεγαλύτερη ζημιά που κάνει το pod, μεγαλύτερη ταχύτητα, να προκαλείτε μεγαλύτερη ζημιά χρησιμοποιώντας melee όπλα κλπ. Οι θύρες στις οποίες στοιβάζετε τα microchips είναι περιορισμένες, οπότε καλείστε να επιλέξετε ποια από τα microchips που βρίσκετε στα σώματα των εχθρών ή στον κόσμο του παιχνιδιού σας εξυπηρετούν. Η επιλογή των microchips αντικατοπτρίζει και τον τρόπο παιχνιδιού σας, αφού αν δυναμώσετε την ισχύ του pod σας, επικεντρώνεστε σε επιθέσεις από μακριά, ενώ αντίθετα αν επενδύσετε στα melee όπλα, επικεντρώνεστε κυρίως σε μάχες σώμα με σώμα κλπ.

Σοκ και δέος προκαλούν οι μάχες με τα αφεντικά και κυρίως με τα μεγαλόσωμα ρομποτικά κατασκευάσματα. Ο ρυθμός σε αυτές τις μάχες είναι φρενήρης, με τις κινήσεις σας να απαιτούν τέλειο συγχρονισμό. Το παιχνίδι συχνά πυκνά αλλάζει οπτικές γωνίες στις οποίες η δράση μεταφέρεται από το έδαφος στον αέρα και από τις επιθέσεις σώμα με σώμα καλείστε να εξαπολύσετε μακρινές ρήψεις όντας μέσα στο αυτοσχέδιο αεριωθούμενο όχημά σας. Για να απολαύσετε ακόμη περισσότερο αυτές τις μάχες συνίσταται να παίξετε τουλάχιστον σε hard δυσκολία, γιατί στο normal επιλέγοντας τα σωστά microchips είναι πολύ δύσκολο να χάσετε, γεγονός που μειώνει την πρόκληση Σχετικά ευχαριστημένοι θα μείνετε και με την ποικιλία των απλών εχθρών (στο σύνολο όλου του παιχνιδιού και όχι μόνο του πρώτου playthrough), αλλά και με τη νοημοσύνη των απλών εχθρών οι οποίοι επιτίθενται μαζικά και μπορούν να σας προκαλέσουν προβλήματα.