Η λανθασμένη ταυτότητα των gamers

Άλλη μια γενιά κονσολών φτάνει στο τέλος της. Πολλά εξαιρετικά παιχνίδια, αμέτρητες ώρες gaming αλλά και πολλές, πολλές αλλαγές στη βιομηχανία. Μία από δαύτες είναι το περίφημο “άνοιγμα στους casual gamers”. Κάθε φορά που συναντάω τη φράση αυτή, πάντα μου διατυπώνεται η ίδια απορία. Ξέρουμε πράγματι τι σημαίνουν οι όροι “hardcore” και “casual”; Διάβασα τις προάλλες ένα σχόλιο στο site σύμφωνα με το οποίο ένα hardcore παιχνίδι έχει σύνθετο gameplay (θα θεωρήσω ως παράδειγμα το gameplay ενός παιχνιδιού που χρησιμοποιεί πάνω από τέσσερα κουμπιά), μπορεί να αφηγηθεί με σωστό τρόπο μία ιστορία και έχει ένα σωστό art direction, δηλαδή μία σωστή καλλιτεχνική απεικόνιση. 
Πέραν του υποκειμενικού γούστου που αποδέχεται μία καλλιτεχνική απεικόνιση ενός κόσμου ως σωστή ή όχι, ο παραπάνω ορισμός μου φαίνεται ελλειπέστατος, αν όχι τελείως λανθασμένος. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν hardcore παιχνίδια. Υπάρχουν παιχνίδια με απλή, ή σύνθετη δομή που, είτε στοχεύουν να προσελκύσουν κάποιο συγκεκριμένο κοινό (ένα target group), είτε κυκλοφορούν επειδή κάποιοι developers ανέπτυξαν κάποια φαινομενικά καλή ιδέα σε ένα ολόκληρο σύστημα με gameplay, γραφικά και ήχο - και πολλά άλλα φυσικά, αλλά αυτά είναι τα τρία καίρια σημεία ενός παιχνιδιού κατ’εμέ. Οι τρεις προϋποθέσεις του ορισμού αυτού, έστω και αν προσπεράσω την προβληματική έννοια του hardcore παιχνιδιού, σπάνια βρίσκουν ανταπόκριση στους τίτλους αυτής της γενιάς, όπου προέκυψε τόσο έντονα ο διαχωρισμός αυτός. Δε μπορώ να φανταστώ ότι ένα Gears of War δε θεωρείται hardcore επειδή δεν έχει πολυσήμαντη ιστορία, ή ότι το Dear Esther φλερτάρει με casual κοινό επειδή έχει εντελώς απλοϊκό gameplay (αλλά έχει ιστορία avant-garde, εμπνευσμένη από τον James Joyce). Και μετά έρχονται τα υποκειμενικά στοιχεία, όπως πολύ σωστά τονίζεται στο εν λόγω σχόλιο. Δε θεωρώ το Minecraft πιο απλοϊκό επειδή δεν αντέχω να παίζω παιχνίδια ντυμένα με pixelated γραφικά, ούτε θεωρώ το Monster Hunter εξαιρετικά ανώτερο από το μέσο όρο επειδή μου αρέσει ο σχεδιασμός και η συμπεριφορά των τεράτων. Πολύ απλά, υπάρχουν στοιχεία σε αυτά τα παιχνίδια που εκτιμώ ή όχι, και, συνεπώς, επιλέγω να τα παίξω. Σίγουρα αυτό δε μειώνει ή αυξάνει το κατά πόσο απευθύνονται σε ένα hardcore ή μη κοινό. Hardcore και casual κοινό λοιπόν, και όχι παιχνίδια. Τι επιλέγουν όμως να παίζουν οι παίκτες των δύο αυτών ειδών; Και πού πράγματι βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των παιχνιδιών αυτών;