Το ξυπνητήρι με ξυπνά από το ιδιαίτερα γλυκό μου όνειρο, κάτι που δεν έχω σκοπό να του το συγχωρήσω, ανταποδίδοντάς με μια ξεγυρισμένη εκτόξευση προς τον απέναντι τοίχο του δωματίου μου. Αφού μένω μερικά λεπτά ξαπλωμένος κοιτώντας το ταβάνι μέχρι να «χωνέψω» πως οι στιγμές που έζησα πριν μερικά λεπτά ήταν απλά ένα όνειρο, και βρίζοντας το πλέον νεκρό ξυπνητήρι μου που δεν με άφησε να κοιμηθώ τουλάχιστον μέχρι την τελετή απονομής, σηκώνομαι βαριεστημένα και με μισόκλειστα μάτια ξεκινάω να ετοιμάζομαι για την δουλειά.Παρασκευή 07:00 π.μ. - Πρωινό Ξύπνημα
Ακούτε ‘κει πράγματα. Να ζούμε ημέρες Μουντιάλ και εγώ να πρέπει να χτυπάω κάρτα! Αν και το αφεντικό ακόμα δεν το ‘χει ξεπεράσει το σοκ από τότε που του ζήτησα έναν μηνάκο άδεια για να δω με την ησυχία μου απερίσπαστος το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ας είναι… Αφού μετά βίας βρίσκω κάτι στο ψυγείο ώστε να ξεγελάσω το στομάχι μου, ανοίγω το laptop για να πάρω μαζί ότι χρειάζομαι για τη δουλειά. Αυτό θα ήταν κάτι που υπό κανονικές συνθήκες θα έκανα χθες το βράδυ αν η τελετή έναρξης του Μουντιάλ δεν με ξενυχτούσε – κάτι τέτοια σε κάνουν να πεθυμάς το θεσμό του 2002 σε Ιαπωνία και Κορέα. Το να κάνω οτιδήποτε άλλο κατά την διάρκειά της είναι η υπέρτατη ύβρις προς την στρογγυλή θεά και έτσι όπως είναι η Εθνική φέτος, δεν μας πολυπαίρνει να της τη «μπαίνουμε».
Εκεί όμως που ετοιμάζομαι να ανοίξω το PowerPoint, το εικονίδιο του Football Manager 2010, μου λέει καλημέρα και παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς μου, τελικά ενδίδω και διπλοκλικάρω το εικονίδιο του παιχνιδιού. Φορτώνω για ακόμα μια φορά τον αγώνα Ελλάδας-Αργεντινής που έχω αποθηκευμένο, μπας και η χιλιοστή φορά που θα τον τρέξω αποδειχτεί η τυχερή και καταφέρω να πάρω θετικό αποτέλεσμα (όπου θετικό αποτέλεσμα φυσικά εννοώ να δεχτούμε λιγότερα από τρία τέρματα). Φτιάχνω σύστημα με τρία σέντερ μπακ, δύο πλάγιους, τρεις χαφ και τον Γκέκα μπροστά. Χμχμχμ… λείπουν δύο. Α ναι, οι τερματοφύλακες! Τι; Με δύο θα παίξω! Δυστυχώς ούτε αυτή την φορά τα καταφέρνω με την παρέα του Messi να φιλοδωρεί την ομάδα μας με μισή ντουζίνα γκολ. Έλα ρε Σωτήρη, ριξ’ του μία του κωλόπαιδου να ησυχάσουμε… Οργισμένος κλείνω τον υπολογιστή, τον ρίχνω στην τσάντα μου και φεύγω αργοπορημένος για το γραφείο. Το πως ξεκινάει καθείς την μέρα του, είναι δική του δουλειά, εντάξει;
Η διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά είναι περίπου είκοσι λεπτά και δεν έχω σκοπό να αφήσω ούτε ένα να πάει χαμένο. Βγάζω από την τσέπη το iPhone και αφού επιλέγω μία γωνιά ώστε να αποφύγω «χωσίματα» του στυλ «παιδάκι μου, να ‘χεις την ευχή μου, μου χτυπάς το εισιτήριο», βάζω το FIFA World Cup 2010 και ξανά τον αγώνα Αργεντινή-Ελλάδα. Ναι, με την Νιγηρία και την Κορέα δεν βρίσκω λόγο να ασχοληθώ, αφού τις έχουμε χαλαρά και τις δύο. Το παιχνίδι δεν είναι καθόλου άσχημο και η EA έχει κάνει καλή δουλειά. Βάζω το επίπεδο δυσκολίας στο χαμηλότερο για να βγάλω το άχτι μου απέναντι στους μισητούς αντιπάλους της Εθνικής μας και ξεκινάει ο αγώνας. Δυστυχώς και το παιχνίδι του iPhone δεν φαίνεται να υπολογίζει και ιδιαίτερα την ελληνική αποστολή στην Νότιο Αφρική αφού παρά τις φιλόδοξες προσπάθειές μου, ο αγώνας τελειώνει με θρίαμβο της Αργεντινής με 4-0. Ρε γαμώτο, επίτηδες το κάνουν όλοι, να μας έχουν να μην φτάνουμε σε ποιότητα και απόδοση ούτε το ανήψι του Tevez;
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου