Το άγχος πραγματικά μπορεί να μικρύνει τη διάρκεια της ζωής μας

 Το άγχος πραγματικά μπορεί να μικρύνει τη διάρκεια της ζωής μας – και μάλιστα όταν σχετίζεται με ώρες άσκοπης ανησυχίας σχετικά με την κατάσταση της υγείας μας.

Κι αν οι εξετάσεις δείχνουν λάθος; Μήπως αυτό το σφίξιμο στο στήθος είναι κάτι σοβαρό; Με έναν -μάλλον- ειρωνικό τρόπο, νεότερη σουηδική έρευνα διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που διαγιγνώσκονται με υπερβολικό φόβο σοβαρής ασθένειας τείνουν να πεθαίνουν νωρίτερα από τους ανθρώπους που δεν ανησυχούν συνεχώς για την υγεία τους.

Η υποχονδρίαση ή αλλιώς διαταραχή άγχους ασθένειας, θεωρείται μια σπάνια κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι δεν μπορούν να ελέγξουν τους φόβους τους σχετικά με την κατάσταση της υγείας τους, ακόμα κι αν οι εξετάσεις τους είναι φυσιολογικές. Ορισμένοι μάλιστα μπορεί να αλλάζουν επανειλημμένα γιατρό, ενώ άλλοι να αποφεύγουν την ιατρική περίθαλψη.

«Πολλοί από εμάς είναι ήπια υποχόνδριοι. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι στο άλλο άκρο του φάσματος που ζουν σε μια διαρκή κατάσταση ανησυχίας και πόνου για το ενδεχόμενο να έχουν μια σοβαρή ασθένεια» σημειώνει ο Δρ Jonathan Alpert από το Ιατρικό Κέντρο Montefiore στη Νέα Υόρκη, ο οποίος δε συμμετείχε στη μελέτη. Όπως επισημαίνει, αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά υποφέρουν και θα πρέπει οι ανησυχίες τους να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν.

Στη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο JAMA Psychiatry, αντιμετωπίζεται «ένα σαφές κενό στη βιβλιογραφία», σύμφωνα με τον επικεφαλής ερευνητή David Mataix-Cols, του Ινστιτούτου Karolinska στη Σουηδία: «Σταθήκαμε τυχεροί, επειδή το σουηδικό σύστημα ταξινόμησης των ασθενειών έχει ξεχωριστό κωδικό για την υποχονδρίαση, επιτρέποντας στην ερευνητική μας ομάδα να αναλύσει δεδομένα για χιλιάδες ανθρώπους σε διάστημα 24 ετών» διευκρινίζει.

Μεταξύ των ατόμων με τη διάγνωση, ο κίνδυνος θανάτου από αυτοκτονία ήταν τετραπλάσιος από ό,τι μεταξύ των συνομηλίκων τους που δεν έπασχαν από τη συγκεκριμένη διαταραχή. Τα συνολικά ποσοστά θανάτου ήταν επίσης υψηλότερα στα άτομα με υποχονδρίαση, ενώ τα άτομα με τη διαταραχή πέθαιναν σε νεαρότερη ηλικία με μέση ηλικία τα 70 έτη έναντι τα 75 έτη των ατόμων χωρίς τη διαταραχή. Ο κίνδυνος θανάτου από ασθένειες του κυκλοφορικού και του αναπνευστικού συστήματος ήταν επίσης υψηλότερος, με μόνη εξαίρεση στον κανόνα ήταν με τον καρκίνο.

Παρόλα αυτά, είναι δύσκολο για τους ειδικούς να διαχειριστούν αυτά τα περιστατικά: «Χρειάζεται μεγάλος σεβασμός και ευαισθησία για να μεταφερθεί στους ασθενείς ότι αυτό το ίδιο είναι ένα είδος πάθησης, ότι έχει ένα όνομα» σημειώνει ο Δρ Jonathan Alpert. Η θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία, τεχνικές χαλάρωσης, εκπαίδευση και μερικές φορές αντικαταθλιπτικά.

Πηγή: ygeiamou