Γιατί, όπως είχε πει και ο κύριος Miyamoto, ένα παιχνίδι που καθυστερεί τελικά είναι καλό, όμως ένα παιχνίδι που βγαίνει βιαστικά είναι κακό για πάντα. Το A Hat in Time είναι γεμάτο κέφι από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το κράμα των θεόμουρλων χαρακτήρων του ύφους, του gameplay, των χρωμάτων, των γραφικών, της μουσικής και τόσων άλλων στοιχείων, όλο αυτό το συνοθύλευμα είναι ξεκάθαρα, έως και ξεδιάντροπα, εμπνευσμένο από το Banjo-Kazooie και κυρίως το Super Mario Sunshine, όμως καταφέρνει να ρίξει και τη δική του μοναδική πινελιά σε αυτό το κομφούζιο. Αντίθετα από το Yooka-Laylee, όπου οι δημιουργοί φάνηκε ότι φοβήθηκαν να καινοτομήσουν, το A Hat in Time έχει όλη την ελευθερία να παίξει δημιουργικά. Η ιστορία είναι τόσο ανύπαρκτη και ασήμαντη, που κάνει το ήδη υποτυπώδες “ο Μάριο/Banjo σώζει την πριγκίπισσα/αδερφή του” να φαίνεται... ομηρικό έπος. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε είναι ότι πρέπει να μαζέψετε μαγικές κλεψύδρες που είναι διάσπαρτες σε πέντε ξεχωριστούς κόσμους με περίπου έξι-επτά αποστολές ο καθένας και οι οποίοι αλλάζουν την εμφάνιση τους ανάλογα με την υποαποστολή που έχει επιλεχθεί, α λα Sunshine. Στην πορεία, συναντάτε την μαφία των σεφ, ένα κινηματογραφικό στούντιο στο οποίο παίζουν και σκηνοθετούν μόνο πτηνά, έναν τύπο-φάντασμα ο οποίος σας κάνει σκλάβους του με αντάλλαγμα την ψυχή σας (ναι...) και άλλα που θα τα αφήσω σε εσάς να τα ανακαλύψετε. Η “κακιά” του παιχνιδιού, η Mustache Girl (ένα κορίτσι με μουστάκι τσιγκελωτό, καλά διαβάσατε), η οποία στην αρχή είναι καλή, ξαφνικά θυμώνει με τη Hat Kid και γίνεται αντίζηλος που θέλει να χρησιμοποιήσει τις κλεψύδρες για να ταξιδέψει στον χρόνο.
Σημείωση: πουθένα και ποτέ δεν εμφανίζεται στην ουσία ταξίδι στον χρόνο στο παιχνίδι. Αν μπερδευτήκατε, είστε σε καλό δρόμο. Το πόσο “ό,τι να ’ναι” είναι ο κόσμος του A Hat in Time φαίνεται και στην ποικιλία των αποστολών. Σε μία πρέπει να τα βάλετε με τον αρχηγό της μαφίας των σεφ (για ποιον λόγο ακριβώς είναι μαφία και τί προσπαθούν να πετύχουν δεν μαθαίνετε ακριβώς), σε μια άλλη να λύσετε το αίνιγμα ενός φόνου σε ένα τρένο (σας θυμίζει τίποτα;), σε μια άλλη να εξερευνήσετε ένα στοιχειωμένο σπίτι (στο οποίο σημείο το παιχνίδι μετατρέπεται σε πραγματικό horror game) και πάει λέγοντας. Φτάνει μάλιστα στο σημείο, ειδικά στον δεύτερο κόσμο, κάθε υποαποστολή να μην έχει καμία σχέση με τις υπόλοιπες, γεγονός που τα συγκαταλέγω στα θετικά του. Υπάρχουν επίσης μικρές υποαποστολές “time rifts”, οι οποίες είναι κρυμμένες στα επίπεδα και είναι αφαιρετικές μπουκιές platforming με γεωμετρικά σχήματα που αιωρούνται στο κενό, ακριβώς όπως οι αντίστοιχες πίστες στο Mario Sunshine με το Mario theme σε εκτέλεση ακαπέλα (κι εδώ, όπως και εκεί, με καπέλα). Η ποικιλία των αποστολών σας κάνει να μην βαριέστε ούτε στιγμή και πάντα θέλετε να δείτε τί άλλο έχουν σκαρφιστεί οι δημιουργοί για να κερδίσουν την προσοχή σας και τα χαμόγελά σας. Το πόσο ασύνδετα, χωρίς σχεδιασμό, είναι όλα αυτά, μου άφησε έντονα την αίσθηση ότι το παιχνίδι είναι αγνό indie μέχρι το μεδούλι, ότι οι δημιουργοί σκέφονταν ιδέες και λέγανε “ναι, γιατί όχι;!”, χωρίς να υπάρχει κάποιο φίλτρο, κάποιος μάνατζερ ή παραγωγός που να τις εγκρίνει ή να τις απορρίπτει. Δεν είναι όλες οι ιδέες πετυχημένες, αλλά νιώθω ότι η Gears for Breakfast, κατά κάποιον περίεργο τρόπο και με αυτό το απίθανα χαοτικό στιλ της, κατάφερε να ξαναφέρει την αγνή χαρά, τα χαμόγελα και το “YOLO” σε ένα είδος παιχνιδιών που είχε αρχίσει να επαναλαμβάνεται ψάχνοντας την ιστορία του. Μάλιστα, χωρίς να το έχω παίξει ακόμα, θα έλεγα πως αυτό είναι σημαντικός παράγοντας στην επιτυχία και του Super Mario Odyssey, αυτή η χαρά της ξέγνοιαστης ανακάλυψης.
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου