Τσουπ! Άλλο ένα indie puzzle platformer με κάποια καλλιτεχνική καινοτομία που το παίζει έτσι και πολύ αρτιστικοκουλτουριάρικο. Η αλήθεια να λέγεται: έχουμε συνηθίσει σε αυτού του είδους τα παιχνίδια, κι έτσι καινούριες κυκλοφορίες οι οποίες διαφορετικά μπορεί να άξιζαν την προσοχή μας περνάνε απαρατήρητες. Το Hue είναι μια τέτοια περίπτωση.
Σε έναν κόσμο όπου όλοι βλέπουν σε 500 τόνους του γκρι, ένα ζευγάρι φυσικών ανακαλύπτουν τί εστί χρώμα, ο κόσμος τους αλλάζει για πάντα και ξυπνάνε υπαρξιακά ερωτήματα σχετικά με το τι μπορεί να υπάρχει εκεί έξω το οποίο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας. Ο Hue είναι το παιδί τους που ακολουθεί στα χνάρια τους και σιγά-σιγά, καθώς το παιχνίδι εκτυλίσσεται, ανακαλύπτει την έρευνα των γονιών του και έτσι προσθέτει χρώματα και αποχρώσεις στην παλέτα με την οποία μπορεί να βάψει τον κόσμο του.
Είναι σαν σκηνή βγαλμένη από animation.
Το Hue αρχικά μοιάζει πολύ με το Closure ή το Limbo από την άποψη ότι όχι μόνο είναι δισδιάστατο, αλλά και τα γραφικά του είναι ασπρόμαυρα. Αλλά όπως καταλάβατε ήδη, το ασπρόμαυρο και το έγχρωμο βρίσκονται σε διαρκή διάλογο σε αυτόν τον τίτλο. Το Hue, όπως προδίδει και το όνομα του (εσείς που παίζετε το Photoshop στα δάχτυλα, ξέρετε) παίζει με το χρώμα, και αυτή ακριβώς είναι η καλλιτεχνική του καινοτομία αλλά και η βάση στην οποία στήνει τους γρίφους του. Το βάψιμο του κόσμου του Hue είναι παρμένο σχεδόν αυτούσιο από την τεχνοτροπία cutout animation, όπου οι φιγούρες και τα περιβάλλοντα είναι μαύρα, συχνά περίτεχνα διακοσμημένα, αλλά πάντα υπάρχει μια συγκεκριμένη χροιά στις σκηνές. Το φόντο βάφεται κόκκινο, μπλέ, πράσινο, ανάλογα με τη διάθεση. Η δουλειά της animator Lotte Reiniger από τη δεκαετία του ’20 είναι χαρακτηριστική, αν θα θέλατε να δείτε περισσότερα. Εδώ, στο Hue, τα αντικείμενα που χρησιμεύουν στην επίλυση γρίφων -κουτιά, πόρτες, υδρόγειοι σφαίρες, θανατηφόρα λέιζερ και άλλα- έχουν ένα συγκεκριμένο χρώμα. Πχ ένα κουτί είναι κόκκινο - αν βάψετε το φόντο κόκκινο, το κουτί εξαφανίζεται, αλλά όχι μόνο οπτικά. Είναι πραγματικά λες και δεν υπάρχει. Αυτό επιτρέπει τη δημιουργία έξυπνων γρίφων που πατάνε πολύ όμορφα και αρμονικά σε αυτή την κεντρική ιδέα.
Οι γρίφοι του Hue, που είναι ουσιαστικά όλο το παιχνίδι, έχουν πολύ καλό στήσιμο και κλιμάκωση όσον αφορά τη δυσκολία τους. Όσο στην αρχή έχετε ένα-δύο χρώματα στη διάθεσή σας, οι πίστες είναι εύκολες και είναι περισσότερο εκεί για να μάθετε τη λογική του παιχνιδιού. Αργότερα, όταν φτάσετε στα επτά και παραπάνω χρώματα, η ολοκλήρωση των πιστών μπορεί να γίνει κάπως απαιτητική, ποτέ όμως δεν γίνεται εξοργιστικά δύσκολη, όπως μερικά παιχνίδια γρίφων μπαίνουν στον πειρασμό να κάνουν. Αν θέλετε το... “Dark Souls” των puzzle, δεν θα μείνετε ικανοποιημένοι από τη δυσκολία του παιχνιδιού. Η μόνη σύγκριση που χωράει εδώ είναι ότι ο θάνατος (από καρφιά, λέιζερ, πτώση κουτιών ή “thwomps”) μπορεί πολλές φορές να είναι εκνευριστικός, γιατί σε αυτή την περίπτωση πρέπει να ξεκινήσετε από την αρχή της πίστας, οπότε φυσικά η χαρά της ανακάλυψης και της εύρεσης της λύσης έχει ήδη έρθει και κάνετε πλέον όλες τις κινήσεις μηχανικά. Αν υπάρχει άλλο ένα παράπονο, είναι ότι δεν χρησιμοποιείται πουθενά ο συνδυασμός χρωμάτων. Αυτό βέβαια θα πήγαινε τους γρίφους σε πραγματικά άλλο επίπεδο δυσκολίας.
Μπορεί να φαίνεται κάπως περίπλοκο, στο τέλος όμως θα είστε χρωμοξεφτέρια.
Εκτός αυτού του εκνευρισμού κατά το θάνατο, που σχεδόν ποτέ δεν είναι αδικαιολόγητος, το Hue είναι βασικά πολύ χαλαρωτικό παιχνίδι που σας κάνει να νιώσετε όμορφα. Η μουσική του βασισμένη στο πιάνο και τα γραφικά μινιμαλιστικά αλλά με χαριτωμένες λεπτομέρειες, οι διάλογοι και η ιστορία διακριτική. Το παιχνίδι έχει στιλ, όπως και να το κάνουμε. Απ’ ο,τι φαίνεται πάντως, παρά την ποιότητα του, το παιχνίδι βγήκε και πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και μάλλον αυτό είναι επειδή, όπως ανέφερα στην αρχή, είναι κι αυτό ένα από τα αμέτρητα indie platformers που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία, σε βαθμό που είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσει κανείς.
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου