Επίσημο το Sequel του Bayonetta

Όσοι απολαύσατε το Bayonetta έχετε κάθε λόγο να χαμογελάτε, αφού η Sega δια στόματος Hideaki Kamiya και του twitter του, επιβεβαίωσε οτι βρίσκετε στα σκαριά η συνέχεια του επιτυχημένου παιχνιδιού.
Η αποκάλυψη έγινε μετά απο ερώτηση για το αν θα δούμε ποτέ sequel για το Bayonetta, και άν ναι, αν θα παρουσιαστεί επίσημα η αναπτυξή του στην επόμενη TGS.Ο κ. Kamiya απάντησε "Θα το δείτε σύντομα" ενώ αργότερα πρόσθεσε, οτι υπάρχουν σχέδια και για DLC για το Bayonetta 2.
Ολα τέθηκαν εν κινήσει λοιπόν. Λίγη υπομονή μέχρι να δούμε τις πρώτες πληροφορίες για το παιχνίδι!

Fighters Uncaged και πολύ ξύλο...

Ανάμεσα στον κυκεώνα των νέων κυκλοφοριών του Kinect, δεν ήταν λίγοι οι παίκτεςς που παρατήρησαν πως όλοι οι τίτλοι κυμαίνονταν σε επίπεδα απλών, ήρεμων και “casual” τίτλων. Ή σχεδόν όλοι. Το Fighters Uncaged αποτελούσε το μοναδικό παιχνίδι του Kinect Launch, το οποίο έδειχνε να μπορεί να προσφέρει μια διασκεδαστική εμπειρία στο κύριο κοινό του Xbox 360. Γιατί καλό το Kinectimals, υπέροχο το Kinect Sports, αλλά ο μέσος χρήστης της κονσόλας της Microsoft χρειάζεται και λίγα δάκρυα και αίμα για να «ανέβει»! Δυστυχώς, όμως, θα πρέπει να προσπαθήσει να τα βρει σε κάποιον άλλο τίτλο, σε ένα γήπεδο εν μέσω ματς Άρη - Π.Α.Ο.Κ., στα φανάρια της Αθήνας, οπουδήποτε υπάρχει έστω και ένα ψεγάδι εκνευρισμού. Γιατί η μόνη σοβαρή μάχη που θα αντιμετωπίσετε απέναντι στο Fighters Uncaged, είναι ο αγώνας του να μην πετάξετε το δισκάκι από το παράθυρο.
Στο Fighters Uncaged παίρνετε το ρόλο του Simon, ενός τύπου που πρέπει να αναμετρηθεί με σωρεία αντιπάλων σε ένα underground τουρνουά. Γιατί; Γιατί έτσι μας λέει το παιχνίδι, αναφέροντας ότι μόνο έτσι (;) θα μπορέσετε να σώσετε τον πατέρα σας από τα χέρια του διαβολικού Kingpin. Αρχικά το καταπίνουμε και το γεγονός ότι το υποτυπώδες σενάριο αναφέρεται μόνο στο intro του παιχνιδιού και μετά, απλά εξαφανίζεται, δεν μας πειράζει. Άλλωστε, ελάχιστα fighting games έχουν σοβαρή ιστορία.
Με την ίδια λογική, ήμασταν πρόθυμοι να αγνοήσουμε και τα τρομακτικά σκαμπανεβάσματα του τεχνικού τομέα. Άλλωστε, τι σημασία έχει που τα γραφικά δείχνουν σαν αυτά του Dreamcast στα πρώτα του βήματα, τα 3D models είναι από τα πιο ανέμπνευστα που έχουμε δει, και ότι το animation θυμίζει χαρτόκουτα στον άνεμο; Ας μην αναφερθούμε καν στα άδεια και κακοσχεδιασμένα 2D prerendered backgrounds, ή στο j-rock / hip-hop 5ης κατηγορίας που κουδούνιασε το κεφάλι μας. Φτάσαμε στο σημείο να μη δώσουμε σημασία ακόμα και στο υπό του μηδενός voice acting, που μας θύμησε ντουμπλαρίσματα παλιότερων δεκαετιών. Είναι γνωστό ότι fighting παιχνίδια όπως τα Final Fight, Double Dragon, Street Fighter κλπ, δεν βασίστηκαν στα παραπάνω στοιχεία για να πετύχουν. Το "ζουμί" σε ένα fighting game είναι το fighting αυτό καθ' αυτό. Και εδώ είναι που το Fighters Uncaged αποτυγχάνει σε ανατριχιαστικό βαθμό.



Πριν λίγες μέρες αναφέραμε ότι στο Sonic Free Riders υπάρχει αρκετή καθυστέρηση από το αρχικό μενού μέχρι την έναρξη ενός αγώνα. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι μπορείτε να δείτε ακόμα και κάποια ταινία στο PC σας μέχρι να αρχίσει το κυρίως θέμα. Η Ubisoft σκέφτηκε πως το παιχνίδι θα το αγοράσουν ίσως και βρέφη με δυσκολία στην εκμάθηση και έτσι ενσωμάτωσε το πιο αργό και βασανιστικό training όλων των εποχών, το οποίο είναι υποχρεωτικό για να μπορέσει κανείς να παίξει το υπόλοιπο παιχνίδι. Βέβαια, μόλις επιτέλους ολοκληρωθεί αυτό, θα δείτε ότι δεν χάσατε τίποτα ιδιαίτερο. Το μόνο mode που διαθέτει το Fighters Uncaged είναι το “Fight”, στο οποίο ξεκινάτε από την 3η League και θα πρέπει να νικήσετε ορισμένους αδιάφορους αντιπάλους για να προχωρήσετε ως την κορυφή της 1ης League και να ολοκληρώσετε το παιχνίδι. Αλλά αν νομίζατε ότι αυτή η ολοκλήρωση είναι εύκολη, είστε γελασμένοι. Οι δημιουργοί σχεδίασαν ένα σύστημα, που σας προτρέπει να πετύχετε καλύτερο σκορ στην κάθε μάχη. Και αυτό συμβαίνει γιατί για να νικήσετε, δεν αρκεί απλά να ολοκληρωθεί κερδοφόρα η εκάστοτε μάχη, αλλά θα πρέπει να νικήσετε γρήγορα, έχοντας δεχθεί λίγη ζημιά και χρησιμοποιώντας εντυπωσιακές κινήσεις εναντίον των αντιπάλων σας...

Το 2012 το Grand Theft Auto V;

Σύμφωνα με τον αναλυτή Mike Hickey της Janco Partners, το Grand Theft Auto V ενδέχεται να κυκλοφορήσει το οικονομικό έτος 2012 της Take-Two (Απρίλιος 2012-Μάρτιος 2013). Ο Hickey εκτιμά πως το παιχνίδι θα πουλήσει 16 εκατομμύρια αντίτυπα και θα σημειώσει τζίρο $750 εκατομμύρια. Προβλέπει, επίσης, ότι μέσα στην ίδια περίοδο θα κάνει την εμφάνισή του και το BioShock: Infinite, το οποίο θα πουλήσει 4 εκατομμύρια αντίτυπα, κάνοντας ένα τζίρο της τάξης των $182 εκατομμυρίων. Τέλος, ο Hickey πιστεύει πως η κυκλοφορία των Max Payne 3 και L.A. Noire θα πραγματοποιηθεί το οικονομικό έτος 2011 της Take-Two (Απρίλιος 2011-Μάρτιος 2012), προκειμένου η εταιρεία να καταφέρει να επιτύχει κέρδη σε μία χρονιά χωρίς παιχνίδι GTA ή Red Dead.

Warface: Νέο, δωρεάν, αποκλειστικά online

Η Crytek δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις – αλλά για εσένα, Μπάμπη, που δεν αναγνωρίζεις το όνομα, “είναι η εταιρεία που έφτιαξε τα FarCry και Crysis”, δυο τίτλους που για χρόνια μετά την κυκλοφορία τους αποτελούσαν το standard κριτήριο ποιότητας όσον αφορά στην τεχνολογία και την ποιότητα της “μηχανής” τους (γραφικών, physics κ.λπ.). Και τώρα, η ίδια εταιρεία, και ενώ μας έχει να περιμένουμε πώς και πώς το νέο Crysis 2, ανακοίνωσε πως έχει στα σκαριά άλλο ένα παιχνίδι: το Warface.
Πρόκειται για ένα online FPS που εξελίσσεται στο κοντινό μέλλον, όπου οι παίκτες προσπαθούν να ξεκάνουν ο ένας τον άλλο – ή, ίσως, όχι, όχι μόνο αυτό, αφού η περιγραφή της ίδιας της Crytek λέει πως ο τίτλος παρουσιάζει και “dramatic multiplayer co-op missions”. Το κόστος του θα είναι μηδενικό, αφού θα ακολουθήσει τη νέα τάση “free-to-play” που προστάζει πως αρχικά ο παίκτης δεν καταβάλλει δεκαράκι, αλλά στην πορεία, και αφού έχει βαρεθεί να χάνει από τους άλλους, μπορεί να αγοράσει (με τα πραγματικότατα χρήματα του) νέα όπλα και upgrades.
Να τονίσω, όμως, πως ο τίτλος δεν αναπτύσσεται από τη “μαμά” Crytek, αλλά από το νέο “παρακλάδι” της στην Κορέα, ενώ αναπτύσσεται αποκλειστικά για τα PCs και ειδικά για την αγορά της Κορέας “και άλλες Ασιατικές αγορές” – ούτε κουβέντα για τας Αμερικάς και τας Ευρώπας. Λέτε “να μείνουμε στην απ’ όξω...

Φήμες για Elder Scrolls V

Η Bethesda ετοιμάζεται να τρελάνει κόσμο. Σύμφωνα με πληροφορίες Δανών συντακτών του Eurogamer, η Bethesda αναπτύσσει ήδη το Elder Scrolls V. Η πηγή των πληροφοριών δεν είναι επίσημη, όμως προέρχεται μέσα από συζητήσεις προγραμματιστών με συντάκτες, οι οποίες δεν έχουν διαρρεύσει επακριβώς. Παρόλα αυτά, ήδη γίνεται λόγος για το sequel, το οποίο χρονικά θα τοποθετείται μετά το Elder Scrolls IV: Oblivion, το οποίο κυκλοφόρησε στην αγορά το 2006.
Οι πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για development που βρίσκεται σε αρχικό στάδιο, ενώ το voice acting των ηθοποιών για τις ανάγκες των ρόλων, θα λάβει χώρα μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Για το σενάριο δεν έχουν μαθευτεί πολλά πράγματα, πέρα από το ότι στον κόσμο του Elder Scrolls V θα παίζει ιδιαίτερο ρόλο κάποιος Dragon Lord (χωρίς να γνωρίζουμε για το αν όντως θα πρόκειται για το τελικό boss). Αυτό που επίσης δεν έχουμε μάθει, είναι το αν θα υποστηρίζεται multiplayer mode. Η Bethesda μέσω του Todd Howard, αρκέστηκε να δηλώσει ότι το παιχνίδι θα παρουσιαστεί όταν θα υπάρχει κάτι προς επίδειξη....

Πάνω από 50 3D παιχνίδια για το PS3

Σύμφωνα με τον Mick Hocking της SCEE, πάνω από 50 παιχνίδια που αναπτύσσονται για το PS3 θα υποστηρίζουν στερεοσκοπικό 3D. Σύμφωνα με τον Hocking, η Sony αναπτύσσει περισσότερα από 20 παιχνίδια που θα υποστηρίζουν τη νέα τεχνολογία και μερικά από αυτά είναι πολύ σημαντικές κυκλοφορίες. Ο Hocking, μάλιστα, υποστηρίζει ότι το 3D είναι ένα σημείο – κλειδί για το μέλλον των οικιακών κονσόλων. "Το ενδιαφέρον για το 3D μεγαλώνει γρήγορα και πολλές διαφορετικές βιομηχανίες επενδύουν σημαντικά στο 3D αυτήν τη στιγμή. Η αγορά θα συνεχίσει να επεκτείνεται με τις ταινίες, την τηλεόραση, τα sites και τα video games να αγκαλιάζουν την νέα τεχνολογία".

Dragon Ball: Raging Blast 2

Το Dragon Ball ίσως είναι το δημοφιλέστερο anime στο ευρύ κοινό, κάτι που, φυσικά, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από τις εταιρείες. Μόνο από το 2000 και έπειτα, και μόνο στις οικιακές κονσόλες, προσφέρθηκαν στους gamers περισσότερα από 10 παιχνίδια Dragon Ball, μερικά από τα όποια ήταν αρκετά καλά. Το Raging Blast 2 έρχεται ένα χρόνο μετά το πρώτο Raging Blast ,αλλά υποφέρει από σοβαρά προβλήματα και έλλειψη περιεχόμενου, αφήνοντας περιθώρια για ένα, αναπόφευκτο πιστεύουμε, τρίτο μέρος της σειράς.
Λαμπερό, αλλά κάτι λείπει: Τεχνικός τομέας
Οπτικά, το νέο Dragon Ball ξεχωρίζει για τα καλοφτιαγμένα μοντέλα των χαρακτήρων και τα εφέ των ειδικών κινήσεων. Από την άλλη πλευρά, το animation είναι μέτριο και το art direction δεν έχει την προσωπικότητα που έχουμε συναντήσει σε άλλα παιχνίδια τις σειράς. Τα επίπεδα είναι άδεια και η συνεχής ανακύκλωση από παρελθόντες τίτλους της σειράς κουράζει γρήγορα. Στον ηχητικό τομέα, η μουσική -αν και αρκετά καλή- επαναλαμβάνεται πολύ έντονα, ενώ θετική είναι η παρουσία ιαπωνικού voice over.
Που είναι το story mode; Επιλογές
Το Raging Blast 2 διαθέτει περισσότερους από 90 χαρακτήρες, μαζί με τις διαφορετικές μεταμορφώσεις αυτών και τις διαφορετικές εκδόσεις ανάλογα με την ηλικία των ηρώων (Gohan, Kid Gohan, Future Gohan κτλ). Δεν περιέχονται οι χαρακτήρες του Dragonball GT, τους οποίους πιθανότατα θα δούμε σε μία συνέχεια.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι μέσα στο δίσκο του παιχνιδιού περιλαμβάνεται το remake της ταινίας Dragon Ball: Plan to Eradicate the Super Sayans. Ωστόσο, αυτό που δεν περιλαμβάνεται, είναι ένα story mode. Αντί για αυτό, προσφέρεται το Galaxy mode, το οποίο δεν εξηγεί κανένα στοιχείο για τους χαρακτήρες ή την ιστορία. Απλά μας τοποθετεί να πολεμάμε μία σειρά από αντιπάλους, ξεκλειδώνοντας νέους χαρακτήρες, νέες εικόνες, καινούργιες κινήσεις και επιπρόσθετα αντικείμενα. Έχουμε τη δυνατότητα να εξοπλιστούμε με αντικείμενα που ανεβάζουν ή μειώνουν τις δυνατότητές μας, κάτι που περιορίζεται από το Power Level που διαθέτουμε, το οποίο επίσης αναβαθμίζεται όσο προχωράμε στο mode.
Κάθε χαρακτήρας πολεμά με διαφορετικούς αντιπάλους ή υπό διαφορετικές συνθήκες. Τις πιο πολλές φορές μαχόμαστε τον ένα εχθρό πίσω από τον άλλο με την ίδια μπάρα ενέργειας, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που οι αντίπαλοι είναι πιο δυνατοί ή μας περιορίζουν διάφορες ποινές.
Όσο προχωρά η ώρα, μπορεί να μειώνεται η ενέργειά μας ή να πρέπει να νικήσουμε τον αντίπαλό μας χωρίς να δεχθούμε ούτε ένα χτύπημα. Κάποιες δοκιμασίες είναι υπερβολικά δύσκολες και ουσιαστικά απαιτείται να μαζέψουμε αντικείμενα που μας κάνουν δυνατότερους και να επιστρέψουμε στην τρέχουσα μάχη αργότερα. Το ότι όλοι οι χαρακτήρες παίζουν ουσιαστικά με τον ίδιο τρόπο, πιθανότατα θα κάνει τους περισσότερους παίκτες να βαρεθούν γρήγορα, αλλά οι πιο φανατικοί οπαδοί της σειράς θα περάσουν πολλές ώρες στο Galaxy, μέχρι να ξεκλειδώσουν όλους τους χαρακτήρες.

Gears of War: Anvil Gate

Όταν βλέπουμε μεταφορά ενός αγαπημένου μας videogame σε ένα μέσον με διαφορετική μορφή από αυτή που μας έχει συνηθίσει, συνήθως έχουμε να κάνουμε με «αρπαχτή», «άρμεγμα» και ξεδιάντροπη εκμετάλλευση των φαν. Ευτυχώς το ίδιο δεν ισχύει στην περίπτωση του Gears of War: Anvil Gate, του βασισμένου στην ομώνυμη σειρά παιχνιδιών βιβλίου, το οποίο όχι μόνο πραγματεύεται μία ενδιαφέρουσα ιστορία που μάλιστα θεωρείται άμεσος διάδοχος των δύο υπαρχόντων τίτλων για το Xbox 360, αλλά προετοιμάζει και το έδαφος για το τρίτο μέρος που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2011.
Η… τριλογία
Το Anvil Gate είναι το τρίτο βιβλίο της Karen Traviss που βασίζεται στα παιχνίδια Gears of War. Το πρώτο, με τίτλο Aspho Fields, είναι στην ουσία το canon prequel των δύο παιχνιδιών της Epic, με λίγα λόγια εξιστορεί τα όσα προηγήθηκαν του πρώτου Gears of War αντί απλά να αφηγείται κάποια ξεχωριστή περιπέτεια του πρωταγωνιστή, Marcus Fenix και της ομάδας του. Το δεύτερο βιβλίο, Jacinto's Remnant, ξεκινά αμέσως μετά τα γεγονότα του δεύτερου παιχνιδιού με τους επιζήσαντες της εισβολής των Locust και της καταστροφής της πόλης Jacinto, να προσπαθούν να βρουν ένα νέο σπίτι καθώς αποκρούουν τις τελευταίες σποραδικές επιθέσεις των θανάσιμων εχθρών τους.
Για τη φουλ εμπειρία του Anvil Gate, καλό θα ήταν είτε να διαβάσετε τα προηγούμενα βιβλία της Traviss, είτε να παίξετε τα δύο Gears of War - ή και τα δύο!To τρίτο βιβλίο συνεχίζει την ιστορία του δεύτερου και ουσιαστικά φροντίζει για τις τελευταίες λεπτομέρειες πριν την κυκλοφορία του Gears of War 3 του χρόνου. Η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει επιβιώσει της εισβολής των Locust, και οι επιζήσαντες μαζί με ότι απέμεινε από την COG (Coalition of Ordered Governments) προσπαθούν να ξαναχτίσουν τα όσα «γκρεμίστηκαν» στον πόλεμο ενάντια στην εξωγήινη απειλή. Δυστυχώς όμως παρά τα όσα πέρασαν ενάντια στις ορδές των Locust και τα οποία απείλησαν την ανθρωπότητα με αφανισμό, οι επιζήσαντες βρίσκουν για άλλη μια φορά μπροστά τους τον χειρότερό τους εχθρό, δηλαδή τους ίδιους τους εαυτούς τους. Οι προσπάθειες για δημιουργία νέας κυβέρνησης και συσπείρωσης του ανθρώπινου είδους δεν γίνονται αποδεκτές από όλους, με μια ομάδα ανθρώπων να προτιμά να μείνει ανεξάρτητη και να ζήσει τη ζωή της χωρίς κάποιον πάνω από το κεφάλι της. Αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από την νέα κυβέρνηση, η οποία ξεκινά ένα ανελέητο κυνήγι αναζητώντας όλους όσοι δεν έχουν ήδη εγκατασταθεί στην νέα πόλη-βάση της ανθρωπότητας, Vectes. Όσοι τελικά πειστούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ενσωματωθούν στις τάξεις της COG, καλώς, όλοι οι άλλοι, γνωστοί στα βιβλία και ως «Stranded», καταδιώκονται και πολλές φορές εξοντώνονται αν τολμήσουν να αντισταθούν. Σίγουρα δεν είναι η εικόνα που θα περίμενε κάποιος να αντικρίσει από μία ομάδα ατόμων που επιβίωσαν από τις συνεχείς επιθέσεις των Locust για τόσα πολλά χρόνια και ουκ ολίγες φορές κινδύνευσαν με ολοκληρωτικό αφανισμό. Όμως σύντομα μία νέα απειλή κάνει την εμφάνισή της, αναγκάζοντας για άλλη μια φορά την ανθρωπότητα να ξεχάσει τις διαφορές της και να ενωθεί με σκοπό για άλλη μια φορά μόνο ένα πράγμα: την επιβίωση.

MotionSports για τρελλά παιχνίδια...

Σε κάθε launch ενός motion controller, ξέρουμε πάντα τις μας περιμένει. Party games, dance games, υποτυπώδη παιχνίδια αγώνων ταχύτητας και, φυσικά, αθλητικές δραστηριότητες, είτε με σκοπό την εκγύμναση είτε τη διασκέδαση με έναν Χ αριθμό αθλημάτων. Το MotionSports αποτελεί τη νέα πρόταση της Ubisoft στην τελευταία κατηγορία και αναλαμβάνει το δύσκολο ρόλο να ανταγωνιστεί την παρόμοια πρόταση της Rare με το Kinect Sports. Πρέπει να ομολογήσουμε πως από τα αρχικά βίντεο το MotionSports έδειχνε αρκετά πιο ενδιαφέρον. Ρεαλιστικά γραφικά αντί για avatars και αθλήματα με πιο hardcore προσανατολισμό. Πως θα μπορούσε να αποτύχει; Για μια ακόμα φορά, όμως, η λαϊκή σοφία και πάλι βγαίνει αληθινή και οι πρώτες εντυπώσεις είναι για άλλη μια φορά εσφαλμένες.
Το πιο ενοχλητικό είναι το πόσες δυνατότητες κρύβει το παιχνίδι και πώς χάνονται κάτω από την προχειρότητα του σχεδιασμού. Υπάρχουν στοιχεία που ο ανταγωνισμός θα τρέξει να αντιγράψει άμεσα και ιδέες που μας έκαναν να χαμογελάσουμε σκεπτόμενοι πόσο καλά θα μπορούσαν να υλοποιηθούν σε άλλα παιχνίδια. Τα γραφικά είναι αρκετά καλύτερα από οποιονδήποτε ανταγωνιστικό τίτλο και η μουσική «φρέσκια». Η δε χρήση της φωτογραφικής κάμερας του Kinect, είναι πιθανότατα η πιο εμπνευσμένη που έχουμε δει ως τώρα, με τις φωτογραφίες μας να κοσμούν αθλητικές εφημερίδες, video screens στους αγώνες και σε πόλεις και φυσικά στα χέρια των φανατικών θαυμαστών μας. Τι καλά που θα ήταν να αντέχαμε μέχρι το σημείο που θα τους αποκτούσαμε. Το Motionsports αποτελεί μια συλλογή έξι αθλημάτων, που όσο ενδιαφέροντα και να είναι στο όνομα, καταφέρνουν, σχεδόν ένα προς ένα, να αποτύχουν παταγωδώς. Ας τα δούμε όμως.
Ποδόσφαιρο Όχι, εδώ δεν θα γίνετε ο νέος Oto, ούτε η νεότερη ενσάρκωση του Πελέ. Το εν λόγω mini-game αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από πέναλτι. Ως επιθετικός, θα πρέπει κάθε φορά να πάρετε απόσταση από τη μπάλα οπισθοχωρώντας (αν αφήσατε τη μπάλα αρκετά πίσω, οπισθοχωρήστε μετά τον τοίχο σας) και μετά προχωράτε με φόρα και κλωτσάτε προσευχόμενος όχι να μπει το γκολ, αλλά να διαβάσει το Kinect το πόδι σας για μεταφερθεί η κίνηση εντός του παιχνιδιού. Για στόχο, ούτε λόγος. Κάθε είδους λάκτισμα πηγαίνει σχεδόν στο ίδιο σημείο. Στη θέση του τερματοφύλακα δε, θα πρέπει απλά να κάνετε μια γρήγορη κίνηση προς την κατεύθυνση που εμφανίζεται ότι πηγαίνει η μπάλα (γιατί σε αυτή τη φάση εκτελείται από το παιχνίδι slow motion) και όλα καλά. Σύντομα θα αρχίσετε να ερευνάτε πιθανή μετάθεσή σας στη Μπαρτσελόνα.
Αμερικάνικο ποδόσφαιρο Εδώ προσφέρεται λίγο περισσότερος έλεγχος, καθώς μπορείτε να επιλέξετε σε ποια θέση θα επιθυμείτε να παίζετε. Αυτό, όμως, συμβαίνει μόνο στην αρχή κάθε παιχνιδιού, καθώς μετά θα βρεθείτε σε έναν αόρατο «σωλήνα» με αυτόματη κίνηση, όπου θα πρέπει, απλά, να εκτελείτετην ενδεικνυόμενη κίνηση την κατάλληλη στιγμή. Άλμα (με χρονοκαθυστέρηση 1-2 δευτερολέπτων) και σκύψιμο (μέχρι το πάτωμα αν θέλετε να σας διαβάσει ο σένσορας) για να αποφύγετε αντιπάλους, και ένα τίναγμα του χεριού για πάσα. Αυτά…

Tom Clancy’s Ghost Recon

Δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο κυκλοφορούν shooters (first, third, whatever) στο Wii. Σοβαρά. Ποιος θα κάτσει να τα παίξει; Όποιος έχει μόνο Wii, δεν το έχει για να παίζει shooters και όποιος πέραν της κονσόλας της Nintendo διαθέτει κι άλλο σύστημα, θα είναι το λιγότερο αστείος αν προτιμήσει το Wii για το shooter του. Ειλικρινά πρόκειται για κάτι που αδυνατώ να καταλάβω, ειδικά όταν ζούμε στην εποχή των Modern Warfare 2, Medal of Honor και Black Ops. Επιχειρήματα του στυλ «κάποιος μπορεί να μην αποζητά τον απόλυτο ρεαλισμό στο παιχνίδι του», τα ακούω βερεσέ, υπ’ όψιν.
Από cover σε cover και δωσ' του πάλι cover. Λαγόκοτες κανονικές οι δικοί σου...Από τη Ρωσία με αγάπη
Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, η Ubisoft κυκλοφορεί το Tom Clancy’s Ghost Recon, έναν τίτλο που θεωρητικά θα έπρεπε να συμπέσει με το Future Soldier για PC, PS3 και Xbox 360, ωστόσο το τελευταίο καθυστέρησε κι έτσι αυτό κυκλοφορεί μόνο του, σαν την καλαμιά στον κάμπο. Πρόκειται για ένα on-rails tactical third-person shooter στο οποίο η Ρωσία έχει καταληφθεί από μία εθνικιστική οργάνωση κι εσείς, σαν καλός Αμερικανός κομάντο μπουκάρετε για να την ελευθερώσετε. Το παιχνίδι διαθέτει περί τις 12 αποστολές, η δυσκολότερη των οποίων, στο μεσαίο επίπεδο δυσκολίας, μου πήρε κάτι παραπάνω από μισή ώρα για να την ολοκληρώσω – κάποιες τις έβγαλα και σε ένα τέταρτο. Πέραν του story mode, υπάρχει και ένα arcade όπου αυτά που μετράνε είναι το σκορ, τα headshots και τέτοια ωραία.
Οι αντίπαλοι, παρ' ότι περισσότεροι, δεν θα σας δυσκολέψουν ιδιαίτερα. Αρκεί να χρησιμοποιείτε σωστά την εκάστοτε κάλυψή σας.Το όλο gameplay βασίζεται σε έναν και μόνο μηχανισμό: μετακινείστε από cover σε cover, ξεπαστρεύετε τους generic αντιπάλους που πετιούνται σαν στόχοι σε λούνα-παρκ από παντού προχωράτε στο επόμενο cover, «καθαρίζετε» τους νέους εχθρούς που ξεπροβάλλουν, ξαναλλάζετε cover και ούτω καθ’ εξής μέχρι να φτάσετε στον στόχο σας και να τελειώσει η αποστολή. Η ομάδα σας αποτελείται από δύο άτομα τα οποία μπορείτε να έχετε είτε παρέα (για μεγαλύτερη ισχύ πυρός), είτε χωριστά σε δύο διαφορετικά covers (για να διασπάσετε την προσοχή του εχθρού). Το «tactical», κολλάει στο ότι μπορείτε να πηγαινοέρχεστε μεταξύ των covers, ακόμα κι όταν δέχεστε πυρά. Μη φανταστείτε τίποτα το extreme: σε κάθε «sequence» (από τη στιγμή που θα πιάσετε ένα cover, μέχρι και τη στιγμή που θα «καθαρίσετε» τον γύρω χώρο πριν μετακινηθείτε εκ νέου) το πολύ να σας δίνεται η ευκαιρία να επιλέξετε μεταξύ δύο covers και αυτό είναι όλο.
Θεωρητικά, τη θέση του δεύτερου κομάντο μπορεί να πάρει κάποιος φίλος σας, αλλά αν o άνθρωπος «ξέρει από βέσπα», αμφιβάλλω αν θα σας ξαναμιλήσει ποτέ – μέχρι που θα σας διαγράψει κι απ’ το Facebook!

Εκκίνηση για το Games for windows marketplace!

Απο σήμερα, το Windows Live Marketplace ανοίγει της πόρτες του στο PC σας. Μια υπηρεσία που εχει δανειστεί στοιχεία απο το Steam και το Xbox live, και για την ώρα σας δίνει τη δυνατότητα να κατεβάσετε περίπου 80 παιχίδια, νέες κυκλοφορίες ή παλιότερες, καθώς και ένα μεγάλο αριθμό απο DLC packs.
Αυτή είναι η λειτουργία που έχει "δανειστεί" απο το Steam, απο το Xbox Live όμως; Στην νέα υπηρεσία εισέρχεστε με τη χρήση του Windows Live iD σας, και κάνοντας το, έχετε τη δυνατότητα να διεκδικήσετε Achievements για κάθε παιχνίδι που είναι συμβατό.
Ο Kevin Unangst,διευθυντής στο τμήμα για PC & Mobile Gaming, της microsoft δήλωσε: " με το Games For Windows Live Marketplace, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα ψηφιακό κατάστημα, στα μέτρα των PC gamers, απο την αρχή μέχρη το τέλος. Με την σύνδεση των ήδη υπάρχουσων υπηρεσιών Xbox live και Windows live, με την νέα υπηρεσία, έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε σε εκατομμύρια gamers πόσο εύκολο είναι να αγοράσουν παιχνίδια για τον υπολογιστή τους. Μαζί με την υπηρεσία ξεκίνησαν και τα Daily Deals αλλα και τα Deals Of the Week, τα οποία μπορείτε να βρείτε στο GamesforWindows.com.

Dead Nation στο PS3...

Ρε παιδιά, να ρωτήσω κάτι: ιδέα μου είναι ή πήξαμε στα «ζομποπαίχνιδα» τα τελευταία χρόνια; Εκεί που πριν 5-6 χρόνια, τίτλους όπου πρωταγωνιστούσαν οι ζωντανοί νεκροί τους ψάχναμε με το κλεφτοφάναρο, φτάσαμε σε σημείο σήμερα να μην προλαβαίνουμε να αγοράσουμε τον ένα πριν εμφανιστεί ο επόμενος. Από πού να ξεκινήσω; Από τα δύο Dead Rising, τα Left 4 Dead, το Killing Floor, το Zombie Apocalypse ή το Burn Zombie Burn!; Η λίστα φαίνεται πραγματικά να μην έχει τελειωμό. Σε αυτή την ολοένα αυξανόμενη «παρέα» έρχεται να προστεθεί και το Dead Nation, το οποίο χωρίς να επιδιώκει σε καμία περίπτωση να ανακαλύψει τον τροχό, επιχειρεί να μας προσφέρει μία αξιόλογη εμπειρία σε ένα κόσμο που για άλλη μια φορά έχει καταληφθεί από τους απέθαντους. Για να δούμε τα κατάφερε, ή να φυλάξουμε τα πολύτιμα ευρώ μας για κάτι που ακόμη έχει παλμό;
Αν και ξεκινούν σχετικά βατά, όσο προχωράμε στο παιχνίδι, οι επιθέσεις γίνονται ολοένα και πιο έντονες και επικίνδυνες για την υγεία μας.Τα ζόμπι επιτίθενται... για νιοστή φορά
Παρά την απλοϊκή φύση του παιχνιδιού της, η Housemarque μπήκε στον κόπο να ενσωματώσει και μία ιστορία στο Dead Nation η οποία εξελίσσεται μετά από κάθε στάδιο, μέσω αρκετά καλοσχεδιασμένων cutscenes τα οποία αποτελούνται κατά κύριο λόγο από στατικές εικόνες. Βέβαια μην περιμένετε κάτι συνταρακτικό ή πρωτότυπο, μιας και βασικά για άλλη μια φορά ελέγχουμε κάποιον, ο οποίος βρίσκεται εν μέσω μίας μαζικής επιδημίας που έχει μετατρέψει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του κόσμου σε ζόμπι. Ο πρωταγωνιστής, που για κάποιο λόγο έχει ανοσία στον ιό, καλείται πλέον να επιβιώσει από τις ασταμάτητες επιθέσεις των απέθαντων και να αποδράσει από την πόλη πριν το μυαλουδάκι του γίνει κολατσιό για τους τελευταίους.
Το παιχνίδι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα top-down shooter, στα βήματα που χάραξαν τα Smash TV και Robotron στα ουφάδικα, κάνει ταυτόχρονη χρήση των δύο αναλογικών μοχλών του χειριστηρίου, με τον έναν να κινεί τον χαρακτήρα μας και με τον δεύτερο να χρησιμεύει στη στόχευση. Πέραν αυτών υπάρχει ένα κουμπί με το οποίο σπριντάρουμε για μερικά δευτερόλεπτα για να αποφύγουμε κάποιο μαζικό «ντου» από τους ζωντανούς νεκρούς, ένα άλλο για να ρίχνουμε εκρηκτικά και ακόμη ένα για melee επίθεση. Ο χειρισμός είναι άμεσος και ομαλός και δεν αναμένεται να προκαλέσει πρόβλημα σε κανέναν παίκτη. Πρόβλημα όμως θα προκαλέσουν οι μεγάλοι αριθμοί των ζόμπι που επιτίθενται από κάθε πλευρά προσπαθώντας να μας κάνουν με τα κρεμμυδάκια. Όσο προχωράμε οι επιθέσεις γίνονται ολοένα και πιο βίαιες και μεγαλύτερες σε διάρκεια καθιστώντας την επιβίωση μας εξαιρετικά δύσκολη, ειδικά στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας. Προσθέτουμε στα «βάσανά» μας και την ύπαρξη μερικών πιο ισχυρών αντιπάλων (κάτι σαν τους special infected στα Left 4 Dead) που αντέχουν αρκετά μεγαλύτερη ζημιά και μπορούν να μας σωριάσουν με σχετική ευκολία, και έχουμε ένα τίτλο που θα πρέπει να ιδρώσουμε κυριολεκτικά για να ολοκληρώσουμε.

DiRT 3: βίντεο από τους developers

Στο πρώτο Developer Diary βίντεο του επερχόμενου παιχνιδιού αγώνων ταχύτητας DiRT 3 οι προγραμματιστές της Codemasters μας αποκαλύπτουν αρκετές λεπτομέρειες για το παιχνίδι. Όπως αναφέρουν στο βίντεο επισκεφτήκαν σχολές οδηγών για αγώνες ταχύτητας ώστε να συγκεντρώσουν εμπειρίες για την ανάπτυξη του παιχνιδιού.
Εκτός αυτού μας αποκαλύπτουν μερικές λεπτομέρειες για το περιεχόμενο του DiRT 3. Έτσι προσπάθησαν να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στο arcade και το ρεαλισμό ώστε να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα.
Το παιχνίδι προσφέρει έξι «head to head» πίστες και 32 πίστες για ράλι, σε περιοχές όπως η Φιλανδία, η Κένυα και η Νορβηγία. Εκτός αυτού έχετε τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε ένα άρρεν ή ένα θήλυ συνοδηγό, ο οποίος σας παρέχει υποδείξεις κατά τη διάρκεια του αγώνα ταχύτητας.

GoldenEye 007

To GoldenEye 007 είναι ένα από τα παιχνίδια που περίμενα πώς και πώς εδώ και αρκετό καιρό. Όχι τόσο γιατί ήμουν από αυτούς που «έλιωσαν» με τον πρώτο τίτλο για το N64 (μιας και «πρόδωσα» εκείνη την γενιά εντελώς για τα PC) αλλά επειδή επιθυμούσα να πάρω στα χέρια μου έστω ένα καλό παιχνίδι βασισμένο στον αγαπητό μυστικό πράκτορα. Από τη στιγμή που το Bloodstone δεν μου πρόσφερε αυτά που περίμενα, ο τίτλος της Eurocom ήταν η τελευταία μου ελπίδα για να πάρω τη «δόση» μου από «Μποντική» δράση.
Η ιστορία στο campaign παίρνει αρκετές «πρωτοβουλίες» σε σχέση με το αρχικό υλικό, όχι μόνο με τον κλασσικό τίτλο του Ν64 αλλά και με την ταινία.My name is Bond... James Bond!
To παιχνίδι, παραδόξως, δεν είναι τόσο remake του κλασσικού τίτλου για το Ν64 όσο της ταινίας στην οποία βασίστηκε. Αν και μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές του GoldenEye επιστρέφουν και στον τίτλο για το Wii, τα περισσότερα επίπεδα είναι αρκετά διαφορετικά όσον αφορά τον σχεδιασμό τους. Επίσης, ίσως και σε μια προσπάθεια να μήν φανεί αναχρονιστικό, στο παιχνίδι προτιμήθηκε να χρησιμοποιηθεί ο νέος κινηματογραφικός James Bond, Daniel Craig, ο οποίος προσέφερε τόσο την φωνή όσο και τo σουλούπι του για τις ανάγκες του Goldeneye.
Αν παρακολουθήσατε τις τελευταίες ταινίες του Bond, τότε θα γνωρίζετε πως και οι τακτικές του μυστικού πράκτορα δεν είναι πλέον τόσο διακριτικές όσο των προκατόχων του, κάτι που η Eurocom μετέφερε και στο παιχνίδι με αρκετά πειστικό τρόπο. Αναλόγως των ικανοτήτων σας και της δυσκολίας που επιλέξατε στην αρχή του campaign του, δεν θα σας πάρει περισσότερο από πέντε με έξι ώρες για να φτάσετε στο τέλος του, αριθμός σχετικά μικρός που όμως αντισταθμίζεται από τα διαφορετικά objectives που σας δίνονται σε κάθε επίπεδο αναλόγως και της δυσκολίας που επιλέξατε. Αν δεν τα ολοκληρώσετε πριν το τέλος του επιπέδου, τότε το παιχνίδι σας αναγκάζει, ή να το πάρετε πάλι από την αρχή, ή να ρίξετε την δυσκολία του level που ακολουθεί. Γενικά στο campaign έγινε εξαιρετική δουλειά, προσφέροντας μία πολύ καλή εμπειρία η οποία συνάδει με άλλους σύγχρονους τίτλους της εποχής, διατηρώντας την ατμόσφαιρα που θα περίμενε κάποιος από ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον James Bond και αναπαράγοντας ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ταινίας αλλά και του κλασσικού τίτλου του Ν64.
Το Golden Gun επιστρέφει και στο νέο GoldenEye, προσθέτοντας μία ευχάριστη αλλαγή ρυθμού στο multiplayer.Όλα αυτά βέβαια θα πήγαιναν στράφι αν οι βασικοί μηχανισμοί του τίτλου δεν βρίσκονταν στο ίδιο επίπεδο ποιότητας με το υπόλοιπο παιχνίδι. Ευτυχώς, η Eurocom δεν έπεσε σε αυτή την παγίδα. Το παιχνίδι θυμίζει έντονα Call of Duty, τόσο στον ρυθμό που ακολουθεί όσο και στο σύστημα ελέγχου που χρησιμοποιεί. Όπως ήταν λογικό, ο βασικός τρόπος χειρισμού του GoldenEye είναι φυσικά ο συνδυασμός Wiimote – Nunchuk, o οποίος είναι η ιδανική επιλογή για όσους θέλουν να έχουν ένα πιο άμεσο και ακριβή έλεγχο πάνω στον 007. Αν πάλι είστε πιο «παλαιών αρχών», μπορείτε να παίξετε τόσο με το Classic Controller ή ακόμη και με χειριστήριο του Gamecube. Για να καλύψει την κάπως μειωμένη ακρίβεια των δύο τελευταίων, ειδικά όσον αφορά το multiplayer, η Eurocom μας επιτρέπει να ενεργοποιήσουμε το ADS Snap, μία επιλογή που στην ουσιά «κλειδώνει» τους αντιπάλους μας, όταν στοχεύουμε μέσω του σκοπευτικού του όπλου. Είναι μία έξυπνη λύση η οποία τουλάχιστον από αυτά που πρόλαβα να δω δεν χαλά την εμπειρία του παίκτη στο campaign, ή των αντιπάλων του στο multiplayer.

Τερατώδες πάντα το The Ball

Όταν ο Χάρης μού ανέθεσε το The Ball το πρώτο πράγμα που έκανα (ως συνήθως) ήταν να βρω ό,τι πληροφορίες μπορούσα online (όχι κριτικές, για να μην επηρεαστώ). Από αυτά που είδα περίμενα κάτι μεταξύ Portal και Penumbra: Requiem. Σε γενικές γραμμές μού αρέσουν τα puzzle games αυτού του είδους, οπότε ήμουν αρκετά θετικά προδιατιθέμενος απέναντι στο παιχνίδι. Το πρώτο αρνητικό σημάδι ήρθε όταν προσπάθησα να ανεβάσω την ανάλυση στα 1900Χ1200 pixels. Η οθόνη αναβόσβηνε κάθε περίπου ένα δευτερόλεπτο. Ήταν ίσως η πρώτη φορά από τότε που εγκατέστησα τα Windows 7 που δεν μπόρεσε να με σώσει ούτε το alt+ctrl+del. Πείσμωσα όμως, και με την περισσή υπομονή που με χαρακτηρίζει κατάφερα να συγχρονιστώ ώστε να «σκοτώσω» το πρόγραμμα από τη διαχείριση εργασιών. Ας πούμε ότι ήταν η πρώτη δοκιμασία του παιχνιδιού.
Σε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου οι εχθροί μας θα έχουν γίνει κιμάς. Εμείς πάλι έχουμε μια μυστηριώδη ανοσία στα ιπτάμενα καρφιά.Τέλος πάντων, με τα πολλά κατάφερα να δω την εισαγωγή. Παίζουμε τον ρόλο ενός αρχαιολόγου που πέφτει σε ένα πηγάδι κάπου στο Μεξικό. Καταλήγει σε μία τεράστια αίθουσα με διάφορα στερεοτυπικά ερείπια των Αζτέκων, βγαλμένα από σκηνικό B-movie της συμφοράς. Σχεδόν αμέσως βρίσκει ένα περίεργο όπλο που μοιάζει με μηχανοκίνητο σφυρί. Λίγο αργότερα βρίσκει και μία τεράστια μπάλα την οποία πρέπει να σέρνει και να σπρώχνει με τη βοήθεια του σφυριού προκειμένου να ανοίξει τους διαδρόμους προς την ελευθερία.
Τα γραφικά (φτιαγμένα με τη μηχανή Unreal 3), θυμίζουν παιχνίδι πενταετίας και βάλε. Μου θύμισαν το πρώτο Serious Sam, ειδικά όταν άρχισαν να έρχονται τα τέρατα. Τέλος πάντων όμως, αυτό το παραβλέπουμε. Άλλωστε μιλάμε για physics based puzzle game.
- Κοίτα πίσω σου! Μια τεράστια χριστουγεννιάτικη μπάλα!
- Σιγά μην είναι και ο Αγιοβασίλης!Πράγμα που μας φέρνει στο δεύτερο πρόβλημα. Ποιο είναι το βασικό προαπαιτούμενο ενός physics based παιχνιδιού; Θα έλεγα να έχει καλά physics. Κάτι που γενικά, δεν ισχύει στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Η κίνηση του ήρωα έχει αρκετά «αφύσικη» αίσθηση. Η επίδραση της βαρύτητας πάνω του δεν είναι ρεαλιστική (άλματα, αδράνεια κλπ). Το ίδιο ισχύει και για την μπάλα, η οποία επιπλέον κινείται με την ίδια ταχύτητα ανεξαρτήτου επιφάνειας (χώμα, πέτρες, νερό). Η δε αλληλεπίδρασή της με το περιβάλλον είναι κάπως αλλόκοτη. Π.χ. αρκεί να αγγίξει έναν από τους κλασικούς τοίχους με ρωγμές που φωνάζουν «σπάσε με» για να τον κάνει χίλια κομμάτια. Ακόμη και αν πέσει πάνω του με 0,01 χλμ/ώρα. Τα δε τέρατα διαμελίζονται με θεαματικό τρόπο με το που τα αγγίξει. Με εμάς όμως είναι ιδιαίτερα απαλή αφού ακόμη κι αν πέσει πάνω μας με 300 χλμ/ώρα απλά θα σταματήσει ακαριαία. Και πάλι όμως, θα μπορούσα να παραβλέψω και αυτή την ατέλεια του παιχνιδιού. Ήξερα άλλωστε ότι το δυνατό του σημείο (αν είχε) θα ήταν τα puzzles.
Πριν όμως περάσουμε στα puzzles, θα ήθελα να αναφερθώ με μεγαλύτερη λεπτομέρεια στο gameplay του παιχνιδιού, το οποίο είναι απλούστατο. Με το αριστερό κουμπί του mouse κοπανάμε την μπάλα με το σφυρί (πρέπει να είμαστε δίπλα της) και με το δεξί την τραβάμε κοντά μας. Ιδιαίτερα χρήσιμη είναι η ένδειξη που μας δείχνει την κατεύθυνση και την απόσταση της μπάλας, καθώς ορισμένες περιοχές είναι αρκετά μεγάλες και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τη χάσουμε. Με το space πηδάμε, με το C σκύβουμε και με το H βλέπουμε τη λύση του puzzle στο οποίο (ενδεχομένως) έχουμε κολλήσει. Απλά και όμορφα.
Απο το bobit.gr

Call of Duty: Black Ops για PC, X360, PS3

Αν και δεν το συνηθίζω για παιχνίδια του είδους, ομολογώ πως περίμενα με ανυπομονησία το Black Ops, όχι απλώς επειδή είναι το επόμενο Call of Duty, αλλά κυρίως επειδή εξελίσσεται κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο οποίος δεν έχει λάβει μέχρι σήμερα την πρέπουσα προσοχή. Εντάξει, τα Operation Flashpoint και ΑrmA αντλούσαν έμπνευση από εκείνη την περίοδο, όμως έλειπε η σκοτεινή ατμόσφαιρα. Θεωρίες συνωμοσίας, πράκτορες των CIA και KGB σε κάθε γωνιά, μίσος προς κάθε τι, κομμουνιστικό από την μία πλευρά, καπιταλιστικό από την άλλη, και με τις Ρωσία και ΗΠΑ να ανοίγουν μέτωπα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη στην προσπάθεια καθεμιάς να αναδειχθεί κυρίαρχη υπερδύναμη. Αυτό το κενό έρχεται για να συμπληρώσει ο τίτλος της Treyarch.
Τον Reznov ίσως τον θυμούνται όσοι έπαιξαν το campaign στο World at War. Τι ρόλο βαράει όμως στο Black Ops...;Ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα... ηλεκτροσόκ!
To παιχνίδι ξεκινά με τον βασικό πρωταγωνιστή, Alex Mason, να βρίσκεται δεμένος στην καρέκλα και να υποβάλλεται σε βασανιστήρια. Υπό την πίεση των συνεχών ηλεκτροσόκ «σπάει» και ξεκινά να διηγείται ποιος είναι, ποια τα γεγονότα μέχρι την σύλληψή του, και τα πρόσωπα και πράγματα σχετικά με την επικείμενη επίθεση στην Αμερική με ένα εξαιρετικά θανατηφόρο χημικό όπλο. Η ιστορία του παιχνιδιού εξελίσσεται μέσα από την διήγηση του Mason για τις αποστολές του που τον ταξίδεψαν κυριολεκτικά σε όλο τον κόσμο. Το σενάριο στο Black Ops, είναι ίσως το καλύτερο που έχει να επιδείξει η σειρά γενικότερα, αν και τα συνεχή ταξίδια του πρωταγωνιστή και η εμπλοκή του σε εντελώς διαφορετικές αποστολές κάνουν δύσκολη την ακολουθία της πλοκής. Πάντως όμως όσο πλησιάζουμε στο τέλος όλες οι απορίες λύνονται σε ικανοποιητικό βαθμό χωρίς να αφήνουν τρύπες στο σενάριο.
Σε αυτή την αποστολή, δίνουμε οδηγίες από ένα αεροπλάνο σε μία ομάδα που κινείται στο έδαφος. Αυτά που κάνουν το campaign πραγματικά εξαιρετικό είναι ο φρενήρης ρυθμός και η απίστευτη ποικιλία στις καταστάσεις στις οποίες εμπλέκεται ο πρωταγωνιστής. Την μία βρίσκεται στην Κούβα σε μία προσπάθεια να εξοντώσει τον Φιντέλ Κάστρο, την άλλη προσπαθεί να αποδράσει από μία φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Ρωσία, στην συνέχεια πιλοτάρει ένα ελικόπτερο στο Βιετνάμ... Πραγματικά, ο ρυθμός του campaign είναι «εξοντωτικός» μην αφήνοντας τον παίκτη να ανασάνει ούτε στιγμή! Αξίζει επίσης να αναφερθούμε στην αισθητά μεγαλύτερη διάρκεια του τίτλου σε σχέση με το Modern Warfare 2, μιας και ακόμη και στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας, αναμένεται να ξοδέψετε πέραν των εφτά ωρών για να φτάσετε στο τέλος. Σίγουρα δεν μιλάμε για συνταρακτικό χρόνο, όμως αν σκεφτούμε πως οι δύο τελευταίοι τίτλοι από την Infinity Ward μετά βίας ξεπερνούσαν τις τέσσερις ώρες, είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση για την σειρά.

Fist of the North Star: Ken’s Rage

Το Fist of the North Star: Ken’s Rage είναι από τα παιχνίδια που προσωπικά αποκαλώ «παιχνίδια των τρεις τα ξημερώματα». Όχι γιατί κάποιος θα ασχοληθεί μαζί τους μέχρι αργά ή θα ξεκινήσει να παίζει και θα ξεχαστεί, αλλά γιατί τέτοια ώρα πήραν την απόφαση να τα φτιάξουν αυτοί που τα έφτιαξαν. Μαζευτήκαν εκεί σε ένα σπίτι, στα βάθη της μυστικιστικής Ασίας, πλακώσανε τα καφάσια τις μπύρες και τα σάκε μαζί με τίποτα μεζέδες σούσι και χέλι στιφάδο, είδαν στην τηλεόραση επαναλήψεις του Doogie Howser, καπνίσανε και τίποτα απαγορευμένα εκεί – τούφα το ντουμάνι - και κάποιος, κάποια στιγμή, έριξε την ιδέα στο τραπέζι. Στους υπόλοιπους έτσι όπως ήταν – χέλι στιφάδο βραδιάτικα πέφτει βαρύ όσο να ναι - τους φάνηκε καλή ιδέα, πήραν τον καλύτερο προγραμματιστή της πολυκατοικίας και κατά τις 9 το πρωί, με την υπογλυκαιμία να τους έχει βαρέσει κατακούτελα και βουτηγμένοι με τα μούτρα στο προφιτερόλ, είχαν γράψει και τις τελευταίες γραμμές κώδικα.
Εδώ βλέπουμε έναν εκ των βασικών χαρακτήρων. Έρχεται με δικιά του τρόμπα που μπαίνει στην πρίζα και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα τον φουσκώνει για να φαίνεται «ντούκι» όπως στη φωτογραφία.Φίστινγκ
Λοιπόν το παιχνίδι έχει σενάριο αλλά δεν ασχολήθηκα να το μάθω. Μπορώ να κάτσω να το ψάξω για να σας το πω, αλλά εφόσον δεν ασχολήθηκα εγώ, το πιο πιθανό είναι να μην ασχοληθείτε και εσείς. Τώρα από ότι ψυχανεμίστηκα, είναι εκεί ο Ken, ο οποίος βρίσκεται σε έναν μετά-αποκαλυπτικό κόσμο τύπου Mad Max όπου κυριαρχεί η αναρχία, και αποφασίζει να φέρει την τάξη… με τα χέρια του. Με άλλα λόγια θα πλακώσει στα μπουκέτα κάθε πικραμένο, φουκαρά κυβερνοπάνκ Ασιάτη που θα βρει στο δρόμο του προκειμένου να δείξει τα μεγάλα του cojones και να κερδίσει μια θέση στο πάνθεον των Τσακ Νόρις γουάναμπις.
Σαν δικαιολογία για να πλακώνετε κόσμο, το σενάριο δεν είναι κακό και από ό,τι έμαθα είναι βασισμένο σε ένα manga/anime (βασίζεται στο αριστουργηματικό franchise Fist of the North Star - Χ.Κ.) αλλά προσωπικά δεν ασχολήθηκα περισσότερο από μερικά λεπτά για να καταλάβω τι γίνεται στο παιχνίδι. Αυτό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι θα χρειαστεί να σαπακιάσετε πολύ λαό, προκειμένου κάποια στιγμή να γλιτώσετε τους φτωχούς και κατατρεγμένους κατοίκους του κόσμου του παιχνιδιού.
Την είδε... «dottore» ο δικός σου!Νταμπλ Φιστινγκ
Το gameplay του παιχνιδιού πρέπει να είναι από τα πιο braindead που έχω συναντήσει ποτέ(ς) μου. Προχωράτε, πλακώνετε στις φάπες τους φουκαράδες που σας εμφανίζονται, και μόλις καθαρίσετε προχωράτε στο επόμενο κομμάτι τις πίστας που θα σας εμφανιστούν κάποιοι άλλοι και πάει λέγοντας. Τα χέρια του Ken είναι φονικά όπλα και έτσι, με έναν συνδυασμό από light και heavy attacks θα εκτελείτε combos που θα σκορπίζουν σε όλα τα μήκη και γκούφυ (χοχοχοχο) του επιπέδου τα μέλη των ανυποψίαστων αντιπάλων σας.

007 Blood Stone για X360, PS3, PC

Καθώς η αντίστροφη μέτρηση για την κυκλοφορία του Black Ops τέλειωσε, η Activision σε συνεργασία με τη Bizzare Creations αυξάνει την βιβλιοθήκη της κατά έναν τίτλο, αφιερωμένο στους λάτρεις του γοητευτικότερου Βρετανού μυστικού πράκτορα στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο λόγος φυσικά για τον James Bond και τη νέα του περιπέτεια, Blood Stone, που μαζί με το αποκλειστικό για το Wii, Goldeneye 007, βρίσκονται στα ράφια των καταστημάτων από τις 2 του Νοέμβρη. Πρόκειται για ένα third person shooter παιχνίδι που ενω σεναριακά δεν αποτελεί sequel κάποιας κλασσικής ταινίας, λίγο η μουσική, τα αυτοκίνητα και τα μοιραία θηλυκά, λίγο η μικρή διάρκεια του campaign αλλά και η υπογραφή του συγγραφέα των «Tomorrow Never Dies» και «GoldenEye» στο σενάριο, θα σας κάνουν να λέτε «My hair is blond, damn blond».
Top Gear φοβου τον Bond, η Aston Martin τελικά πάει και στον πάγο!Αχ αυτοί οι Έλληνες
Με το καλωσόρισμα ο παίκτης βρίσκεται σε ένα ειδυλλιακό τοπίο με αρχαία μνημεία, δαντελωτές ακτές και πολλά πολλά γιοτ, που επειδή δεν είναι διαφήμιση του CNΝ, μυρίζει και είναι Ελλάδα. Από τη διάσκεψη G-20 που φιλοξενείται σε κάποια Ακρόπολη (!), ξεκινάνε οι ίντριγκες και η Μ αναγκάζεται να καλέσει το δυνατό της χαρτί, τον Bond. Κρατώντας στο ένα χέρι το χειριστήριο και στο άλλο ένα μαρτίνι, shaken και όχι stirred, ο παίκτης καλείται να οδηγήσει τον 007 στη λύση μιας διεθνών διαστάσεων συνομωσίας, που αφορά απόρρητα βιοχημικά όπλα των Βρετανών. Στη συνεχή του καταδίωξη θα ταξιδέψει μεσω στεριάς, αέρα και θάλασσας απ’την Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Μπανγκόκ και τη Σιβηρία με εντυπωσιακά οχήματα, εξοπλισμένος με πάσης φύσεως όπλα αλλά και τους μυες του Daniel Craig. Δυστυχώς όμως, ο ενθουσιασμός που δημιουργεί το κοκτέιλ των ανθρώπων της Bizarre που καταπιάστηκαν με το Bloodstone, τελειώνει λίγο μετά τους εντυπωσιακούς (έως «κινηματογραφικούς» μπορώ να πω) εισαγωγικούς τίτλους με τα αμέτρητα διαμάντια!
Ποιο Black Ops και ποιο Medal of Honor; James Bond ftw ρε!Το παιχνίδι διαθέτει κάποια αναμφισβήτητα δυνατά χαρτιά, που αν είχαν αξιοποιηθεί σωστά θα το καθιστούσαν έναν απόλυτα επιτυχημένο Bond τίτλο - όπως είχε γίνει με το πρώτο GoldenEye για το Nintendo 64 επί παραδείγματι - και όχι μια ακόμη αδιάφορη κυκλοφορία, εν' όψει της επερχόμενης εορταστικής περιόδου, όπως τελικά συμβαίνει. Μιας και το 007 Blood Stone αποτελεί εναν συνδιασμό shooting και γρήγορης οδήγησης, θα περίμενε κανείς ότι η Bizzare Creations θα δημιουργούσε ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα. Τι κι αν το στούντιο είχε ήδη εμπειρία χάρη στα Project Gotham Racing, Blur αλλά και το έκτακτο και εθιστικό run-and-gun The Club, απ’ότι φαίνεται όλα τα παραπάνω δεν προσέφεραν ούτε μια ελίτσα για το μαρτίνι του κύριου Bond.
Ενω λοιπόν ο παίκτης ξεκινά με μεγάλες προσδοκίες, πολύ σύντομα (αφού ο τίτλος ολοκληρώνεται έπειτα από μόλις έξι πόλεις-πίστες) θα καταλάβει ότι το να πυροβολέι ως ξανθός Bond, δεν έχει καθόλου πλάκα με αποτέλεσμα γρήγορα να παρακαλάει να πιάσει στα χέρια του το τιμόνι της DB9. Παρ’όλο που το 007 Blood Stone στηρίζεται στους μηχανισμούς του The Club, στερείται κατα πολύ της φαντασίας και της ικανότητας να κρατά το ενδιαφέρον του παίκτη στα ύψη, που χαρακτηρίζουν το τελευταίο. Με μια φυσιολογική γκάμα όπλων (που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων assault riffles, shotguns και ένα grenade launcher) και με την τεχνική στην σκόπευση να περνά αδιάφορη, θα ψάχνετε απελπισμένα τρόπους να εμπλουτίσετε την εμπειρία. Ωστόσο η μόνη διαφυγή απ’ το εύκολο aiming, είναι να χρησιμοποιήσετε λίγο εγγλέζικο βρωμόξυλο που σας προσφέρει το gameplay. Από την άλλη, η χρήση stealth τεχνικών το μόνο που σας χαρίζει είναι... ακόμη πιο εύκολο aiming, το focus aim. Με κάθε takedown ο παίκτης αποκτά τη δυνατότητα αυτή, που μπορεί να του αποφέρει μέχρι και τρία αστραπιαία ξεπαστρέματα των εχθρών του, από τη στιγμή που αυτός θα ξεπροβάλλει από κάποιο σημείο κάλυψης - από τα πολλά που έχει στη διάθεση του.

EA 2010 Winter Showcase

Οκ, μπορεί στο πρώτο το event να με άφησε παντελώς απογοητευμένο, καθώς δεν συνδυάστηκε με διαγωνισμό οινοποσίας μία επιθυμία που είχα αφήσει την φαντασία μου να μου δημιουργήσει, όμως η παρουσία τίτλων όπως τα Dead Space 2, Crysis 2, Battlefield: Bad Company 2 - Vietnam, Battlefield: Play4Free και τα δυο νέα multiplayer modes για το Medal of Honor (καθώς και μερικά παιχνίδια ακόμα για τα οποία ωστόσο δεν μπορώ να βγάλω «κιχ» -ακόμα) αντιστάθμισαν για εμένα πλήρως την ύπαρξη των υπόλοιπων μη-shooter παιχνιδιών.
Εντάξει, ίσως να υπερβάλλω τόσο δα, λιγουλάκι, για τη… φαιδρότητα των άλλων τίτλων, όμως όταν μου ξεκινάς κοτζάμ κινηματογραφικό presentation με τον ήχο στο «κόκκινο» προβάλλοντας πρώτο το The Sims: Medieval, κάπου αναρωτιέμαι κι εγώ με τι κριτήρια επιλέγονται οι προτεραιότητες στα παιχνίδια (προφανώς όχι αλφαβητικά πάντως…).
Το καλό ωστόσο ήταν ότι στις 11 το πρωί, μέσα στο απομακρυσμένο Ο2 Arena του Λονδίνου, δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτούμε παράπονα για φασαρία από τους ανύπαρκτους γείτονες κι έτσι η παρουσίαση του line-up των παιχνιδιών συνεχίστηκε απτόητα με το πάτωμα και τους τοίχους να σείονται στην κυριολεξία από τον θόρυβο! Ήταν πραγματικά κρίμα που αργότερα έπρεπε να μεταβούμε σε απλές και ποταπές... 40ρες και 50αρες οθόνες με ακουστικά ή κοινά ηχεία τελευταίας τεχνολογίας. Πφφφ…
Ααααχχχ... Ξέρετε πώς είναι αυτά: στην αρχή κάθεσαι κι ακούς, μέχρι να σου δώσουν το ΟΚ για να αρχίσεις να παίζεις. Σαν τη γυμναστική στο σχολείο ένα πράμα...The Sims Medieval: Αν η γιαγιά μου είχε πατίνια…
…θα ήταν τρόλεϊ. Κάπως έτσι μας πλασάρισαν οι άνθρωποι της EA το concept του The Sims: Medieval, αφού οι developers του παιχνιδιού είπαν ότι η όλη ιδέα βασίστηκε σε ένα «what if» σενάριο βάσει του οποίου μεταφερόμαστε στη μεσαιωνική εποχή έχοντας πλήρη έλεγχο των sims μας (με την ίδια λογική δηλαδή, στο μέλλον μάλλον μπορούμε να περιμένουμε και The Sims: Stone Age ή και The Sims: Back to the Future).
Στην έκδοση που παρουσιάστηκε, φάνηκε ότι σε αντίθεση με τα κλασικά The Sims όπου ο παίκτης καλείται να κουμαντάρει μια οικογένεια, ο σκοπός αυτή τη φορά είναι η απόλυτη και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του μονάρχη στο βασίλειό του. Μπορείτε φυσικά όπως πάντα να ελέγξετε κάθε sim και να επιδιώξετε να πετύχετε τους δικούς του ατομικούς στόχους, όμως η διοίκηση του βασιλείου προέχει όλων των άλλων. Με το που θα αναπτύξετε την πόλη σας χτίζοντας διάφορα βασικά κτήρια (πύργο για μάγους, στρατώνα και μεταλλουργείο κ.λπ.), μπορείτε να ξεκινήσετε διάφορα quests τα οποία είναι όλα σχεδιασμένα έτσι ώστε οι sims σας να κερδίζουν εμπειρία και να μαθαίνουν (και να ξεκλειδώνουν) συνεχώς νέα πράγματα. Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει ο Create-a-World editor, καθώς το The Sims: Medieval θα προσφέρει έναν έτοιμο «κόσμο» στους παίκτες, με προκαθορισμένα σύνορα και γειτονικά βασίλεια.
Στο The Sims Medieval παίζουν πάμπολλες ιστορίες σε κάθε βασίλειο, τις οποίες ως καλός μονάρχης (και κάτι παραπάνω) θα πρέπει να ακούσετε/παίξετε.Παρόλο που στην παρουσίαση φάνηκε ότι οι θέσεις των κτηρίων της πόλης ήταν προεπιλεγμένες, το customization των εσωτερικών τους χώρων όπως και των χαρακτήρων αυτών καθαυτών είχε απίστευτα μεγάλη γκάμα επιλογών – χαρακτηριστική άλλωστε της σειράς Sims. Αν και οι παραγωγοί θα σας πουν ότι το Sims δεν έχει ακόμα φτάσει σε σημείο κορεσμού, προσωπικά αναρωτιέμαι πότε θα αποφασίσουν να αναστήσουν το παλιό και καλό SimCity, του οποίου ανέκαθεν ήμουν οπαδός…
Dead Space 2: In space no one can hear you scream
Μετά από απανωτές παρουσιάσεις του single player στο παρελθόν, ήρθε επιτέλους και η σειρά του multiplayer του Dead Space 2 να αντικρίσει τα φλας των δημοσιογράφων. Η Visceral φαίνεται ότι έκανε ένα μικρό «άλμα» όσον αφορά την ανάπτυξη του multiplayer κομματιού του Dead Space, καθώς δεν εισήγαγε τεράστιους χάρτες με δυνατότητα υποστήριξης διψήφιου αριθμού παικτών, αλλά κράτησε τα πράγματα σχετικά «οικογενειακά» ορίζοντας ένα μάξιμουμ τεσσάρων Necromorphs και τεσσάρων Humans ανά χάρτη. Οι εν λόγω πίστες, πέντε στο σύνολό τους, θα έχουν διάφορα objectives έτσι ώστε να ξεφύγει η δράση από το κλασσικό deathmatch.
Κρατώντας τον αριθμό των παικτών μικρό, το παιχνίδι διατηρεί τον τρομακτικό του χαρακτήρα και στο multiplayer. Ως Humans, ουσιαστικά ενσαρκώνετε τις δυνάμεις ασφαλείας της πόλης Sprawl, οι οποίοι είναι όλοι ντυμένοι και στολισμένοι σαν τον Issac. Ως Necromorph δε, μπορείτε να διαλέξετε από τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες νεκροζωντανών, η καθεμία με διαφορετικές ικανότητες και εξειδικεύσεις στον ανθρώπινο ακρωτηριασμό. Αυτές είναι οι Spitter, Lurker, Puker και Pack. Τα Packs θυμίζουν ανθρώπινα μωρά και έχουν την μικρότερη αντοχή (με μία βολή, πάπαλα), όμως αν καταφέρουν και αιφνιδιάσουν τον αντίπαλο, το κεφάλι του τελευταίου αποτελεί παρελθόν σε δευτερόλεπτα. Ο Lurker δε, είναι ο «καμπέρης» της φάρας καθώς έχει τη μικρότερη μάζα και μπορεί να κάνει ταρζανιές του στυλ «την αράζω στα ταβάνια μέχρι να περάσει κάποιος».
Η Visceral φαίνεται ότι κατάφερε να ενθαρρύνει την λειτουργία των παικτών σαν ομάδα, καθώς ο υποφαινόμενος γινόταν συνεχώς κιμάς μέσα σε λίγα λεπτά κάθε φορά που αποφάσιζε να το παίξει Γιαννάκης ο Ραμπο, μέχρι που εν τέλει είπε «ασ’ το, αυτή τη φορά, θα πάω με τους άλλους». Γηράσκω αεί διδασκόμενος…
Απο το bobit.gr

DeathSpank action RPG για όλους...

Πριν ξεκινήσουμε με τις λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο παιχνίδι, καλύτερα να αναφέρουμε ολόκληρο τον τίτλο του που είναι “Ron Gilbert's DeathSpank”. Αν δεν σας λέει κάτι το όνομα του κυρίου, ας πούμε απλά ότι πρόκειται για έναν κορυφαίο designer με κλήση στην συγγραφή σεναρίων για παιχνίδια και χαρακτηριστικό γνώρισμα το χιούμορ του. Το βιογραφικό του περιλαμβάνει γνωστούς τίτλους της Lucas Arts, για την οποία δούλευε επί σειρά ετών. Είναι υπεύθυνος μεταξύ άλλων για τα δυο πρώτα Monkey Island, το Maniac Mansion, το Zack McKraken και το Indiana Jones and the Last Crusade, ενώ συμμετείχε και στα πιο πρόσφατα Tales of Monkey Island της Telltale.
Η σχετικά νέα εταιρία Hothead Studios, ιδρύθηκε από τον Gilbert και τρία πρώην μέλη της Radical Entertainment (Prototype, Scarface) το 2006. Από τότε έχει κυκλοφορήσει μόνο έναν τίτλο, βασισμένο στο web comic Penny Arcade και το DeathSpank που είναι το δεύτερο κατά σειρά παιχνίδι της και προέρχεται κι αυτό από σειρά comic του ίδιου του Gilbert.
Παρωδία ενός ήρωα
Στο παιχνίδι μας, ο ήρωας που υποδύεστε είναι ο DeathSpank, ο οποίος αποτελεί ένα συνονθύλευμα του γνωστού ηρώα κινουμένων σχεδίων Johnny Bravo και ενός χαρακτήρα βγαλμένου από τις ταινίες των Monty Python. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για έναν ήρωα προς αποφυγή, με ατάκες που τονίζουν τον ηρωισμό και την αρρενωπότητά του. Ταυτόχρονα, είναι γκαφατζής και αρκετά άτυχος στις περιπέτειές του, όσο και αν προσπαθεί να το κρύψει.
Σκοπός σας στο παιχνίδι είναι να ανακτήσετε το Artifact, ένα αρχαίο αντικείμενο απέραντης δύναμης που βρίσκεται κρυμμένο σε κάποιο άγνωστο μέρος. Στην πορεία σας θα βρείτε αντιμέτωπους πέρα από την λοιπή πανίδα και χλωρίδα του φανταστικού κόσμου, τον Lord Von Prong και τον στρατό του από κουτά πλην δυνατά orques (σ.σ. δεν είναι ορθογραφικό λάθος, έτσι αναφέρονται στο παιχνίδι).
Το ίδιο το σενάριο δεν προορίζεται για oscar, ο τρόπος που έχει γραφτεί όμως αξίζει πολλά συγχαρητήρια. Με το χιούμορ του Gilbert να είναι εμφανές σε κάθε γωνιά και ατάκα, ειλικρινά θα κρατάτε την κοιλιά σας από τα γέλια. Οι χαρακτήρες, οι διάλογοι, οι ονομασίες, ακόμα και τα quests που αναλαμβάνετε έχουν χαρακτήρα παρωδίας, καταπιάνοντας ένα μεγάλο φάσμα τόσο από τον χώρο των games, όσο και έξω από αυτόν. Ενδεικτικά αναφέρουμε την απάντηση ενός NPC στην ερώτηση του ήρωα “Γιατί να το κάνω αυτό;” με το αποστομωτικό “Μα, γιατί το γράφει στο quest log!”.

Θεικο gaming στα χνάρια των αρχαίων Θεών...

Χελό γκέημινγκ πίπολ ολ όβερ Γκρης (χελ, γιέα!). Παρότι ο τίτλος του 24/5 αυτής της εβδομάδας εκφράζει περισσότερο την ευχή του γράφοντος για το «που θα ήθελε να», το γεγονός είναι ότι η Ευρώπη αποκτά (μετά τις ΗΠΑ και Ιαπωνία) το δικό της «μουσείο για τα videogames». Ή, πιο ορθά, θα αποκτήσει. Μάλιστα το αναπάντεχο της υπόθεσης είναι πως το μουσείο δεν θα γίνει ούτε στην Αγγλία ούτε στην Γερμανία οι οποίες - τουλάχιστον στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων gamers - είναι τα δύο «κέντρα» για το Ευρωπαϊκό gaming (η Αγγλία είναι η «τύποις» πρωτεύουσα, η δε Γερμανία η... «πολιτιστική»).
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη - ακόμα!
Ναι, ξέρω, και για εμένα ήταν έκπληξη. Η Ιταλία θα ήταν ίσως η τελευταία που θα ερχόταν στο δικό μου μυαλό. Θα μπορούσα να σκεφτώ «Γαλλία: επειδή μετά την Αγγλία και την Γερμανία θέλει και αυτή να μπει στον χάρτη - άλλωστε υπάρχει η Ubisoft». Θα μπορούσα να σκεφτώ «Ολλανδία: επειδή εκεί συμβαίνουν όλα τα σούπερ-σύγχρονα πολιτιστικά πράγματα τα τελευταία χρόνια και επειδή γεωγραφικά βρίσκεται ανάμεσα στις μεγαλύτερες gaming αγορές στην Ευρώπη». Θα μπορούσα να σκεφτώ «Ρωσία: επειδή είναι η ανερχόμενη δύναμη, η ανερχόμενη αγορά και επειδή έτσι θέλει ο Πούτιν». Τελικά ο κλήρος έπεσε στην Αιώνια Πόλη (τι μπούρδα, η Αθήνα είναι αρχαιότερή της - πφ, τρέηντμαρκς). Το μουσείο με όνομα ViGaMus (catchy) οργανώνεται από την AIOMI («Ιταλική Ένωση Διαδραστικών Μέσων»), θα στεγαστεί σε κτήριο στο κέντρο της Ρώμης, στην Πλατεία Ματσίνι και είναι προγραμματισμένο να ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό την ερχόμενη άνοιξη.
Ποιο πολύ και από τα μηχανήματα, στην συγκεκριμένη μακέτα μου αρέσουν οι τυπωμένες screenshots από παιχνίδια σε μεγάλο μέγεθος - έτσι για να μαθαίνουν οι νεότεροι!Ακόμη πιο αξιοθαύμαστο, το γεγονός γίνεται αν ρίξετε μία ματιά (αρχικά μπαίνοντας στο επίσημο site) στα της οργάνωσης του μουσείου, στην οποία προβάλλεται έντονα η Ακαδημαϊκή παρουσία και η υποστήριξη της Πολιτείας. Δηλαδή δεν πρόκειται για «πεντέξι καμένους συλλέκτες που μάζεψαν 10-20 μηχανήματα και τα βάλανε σε μια καφετέρια που τα χαζεύει ο κόσμος» (όχι, μην γελάτε, σας περιγράφω την πιο ρεαλιστική έως τώρα εκτίμηση για μία ανάλογη κίνηση στην χώρα μας). Βεβαίως επειδή το marketing είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι οποιουδήποτε εγχειρήματος στην εποχή μας, εκτός από το catchy όνομα και το catchy λογότυπο, οι άνθρωποι της AIOMI φυσικά βρήκαν και catchy σλόγκαν: «Center for the Evolution of Art, Culture and Technology in the History of Videogames» - το σλόγκαν μου αρέσει επειδή «(περι)παίζει» αρκετά με τις τρεις έννοιες, Τέχνη, Πολιτισμός και Τεχνολογία. +1 από εμένα!
Στο rendering οι προθήκες δείχνουν αρκετά όμορφες. Υποθέτω ότι και τα μηχανήματα που θα εκτεθούν θα είναι άριστα διατηρημένα.Στο επίσημο site για την ώρα δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες πέρα από τα τυπικά και μερικά renders από το πως έχουν προ-σχεδιαστεί σε κάποιο αρχιτεκτονικό λογισμικό οι προθήκες και οι παρουσιάσεις. Η επίσημη παρουσίαση του ViGaMus έχει προγραμματιστεί να γίνει τον Δεκέμβριο στα πλαίσια του Italian Videogame Developer Conference, οπότε υποθέτω ότι περισσότερες πληροφορίες θα δημοσιοποιηθούν αμέσως μετά.
Όλα αυτά βεβαίως...
...με κάνουν να αισθάνομαι χαζοχαρούμενα (με την καλή έννοια), εφόσον βλέπω το αγαπημένο μου μέσο ψυχαγωγίας να κερδίζει την θέση που του αξίζει στην σύγχρονη κουλτούρα. Άλλωστε σήμερα τα videogames είναι τόσο ποπ όσο ήταν και καταμεσής της δεκαετίας του 80. Τότε συνέβαινε επειδή ήταν το «νέο γουάου πράγμα», σήμερα συμβαίνει επειδή έχουν κατορθώσει να κερδίσουν την αποδοχή όλου του κόσμου (ε, ναι, τότε videogames έπαιζαν «μερικοί χαζοί» - τώρα θεωρούνται «χαζοί» οι μερικοί που δεν παίζουν videogames). Από την άλλη, συνεχίζω να κοιτάζω περίλυπος την κατάσταση που επικρατεί στην δική μας χώρα. Οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται (έστω και αν αφορούν την εμπορία - διότι από πλευράς development... κλάφτα) είναι λίγες και με εξαίρεση τις σπάνιες στιγμές μίας-δυο απ' αυτές, κάνουν πολύ λίγα πράγματα για να αναπτυχθεί ο χώρος. Βεβαίως οι καιροί είναι δύσκολοι ενώ το να αποζητήσουμε την συνδρομή της Πολιτείας θα ήταν μάλλον άστοχο (υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων διεξάγεται η Athens Digital Week και, για να το πω χοντρά, «και πολύ μας είναι»).
byteme.gr

Phantasy Star Portable 2

Το Phantasy Star Portable είχε μια επιτυχημένη παρουσία στο PSP, ως η φορητή έκδοση του Phantasy Star Universe. Μετά το πρώτο θετικό δείγμα γραφής, η Sega επιστρέφει στο προσκήνιο με το δεύτερο μέρος της σειράς, το οποίο –όπως και το πρώτο- έχει ήδη κυκλοφορήσει εδώ κι ένα χρόνο στην Ιαπωνία.
Η υπόθεση
Όπως συνηθίζεται σε Ιαπωνικά games τέτοιου είδους, το σενάριο είναι αρκετά ρηχό και περνάει από τους περισσότερους παίκτες σε δεύτερη μοίρα. Το story διαδραματίζεται τρία χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου μέρους κι ενώ οι τέσσερις φυλές του παιχνιδιού είχαν απωθήσει την εξωγήινη απειλή των SEED. Τώρα, ο χαρακτήρας σας ταξιδεύει στη διαστημική αποικία Clad 6, όπου γίνεται μέλος της στρατιωτικής οργάνωσης “Little Wing” κι αναλαμβάνει μία σειρά αποστολών, έχοντας συνεργασία μισθοφόρου.
Δημιουργία χαρακτήρα
Αν έχετε παίξει το πρώτο Phantasy Star Portable, τότε θα διαπιστώσετε σύντομα ότι οι αλλαγές που έχουν γίνει στο gameplay είναι απειροελάχιστες. Ξεκινώντας απ’ την επιλογή χαρακτήρα, για άλλη μια φορά υπάρχουν οι τέσσερις γνωστές φυλές των Human, Newman, Cast και Beast. Θυμίζουμε ότι ο Human είναι balanced, ο Newman βασίζεται στη μαγεία και στα summons, ο Cast χρησιμοποιεί ranged weapons (πιστόλια, αυτόματα κτλ.) κι ο Beast τις μεταμορφώσεις. Στο customization των χαρακτήρων, προσφέρονται φέτος δεκάδες εναλλακτικές επιλογές, για να ρυθμίσετε το πρόσωπο, τα μάτια, την στολή, τις διαστάσεις του χαρακτήρα ή ακόμα και τη φωνή.
Μετά την επιλογή του race, έρχεται και η ώρα να διαλέξετε class. Στις classes συναντάμε τον Hunter, έναν balanced χαρακτήρα που αξιοποιεί melee, μαγείες και πιστόλια, τον Ranger που χειρίζεται τα περισσότερα λέιζερ όπλα, τον Force που έχει υψηλά tech skills και τον Vanguard που παίζει melee με light και dual weapons. Φέτος το class παίζει μεγαλύτερο ρόλο, καθώς κάθε class μπορεί να χρησιμοποιήσει συγκεκριμένα όπλα. Για παράδειγμα ο Hunter χρησιμοποιοεί μόνο πιστόλια και όχι τον πιο εξελιγμένο οπλισμό. Αντίθετα, αυτό το κάνει ο Ranger αλλά δεν έχει παρά ελάχιστα skills στα σπαθιά. Όλη αυτή η διαδικασία δεν σας εμποδίζει από το να μάθετε skills τα οποία οι χαρακτήρες σας δεν γνωρίζουν. Αυτό γίνεται με την πάροδο του χρόνου, αφού δηλαδή κάνετε level up και αγοράσετε τα νέα skills από τα shops.

God of War: Ghost of Sparta στο PSP

Με το Chains of Olympus είχα πάθει την πλάκα μου. Ναι, τα God of War δεν συγκαταλέγονται στα franchises για τα οποία «κόβομαι» και κυλιέμαι στα πατώματα, ωστόσο όταν κάποιο βρεθεί στα χέρια μου, όχι δεν θα πω. Εν πάση περιπτώσει, το Chains of Olympus κάποια στιγμή το τερμάτισα και αφού δεν υπήρχε κάτι εφάμιλλο του για να ασχοληθώ, το PSP μου έπεσε σε χειμερία νάρκη (πέραν των περιστασιακών playthroughs διαφόρων τίτλων για τις ανάγκες των reviews τους φυσικά) μέχρι να έρθει το Dante’s Inferno και να με κάνει να νοσταλγήσω τη δουλειά της Ready at Dawn. Ευτυχώς η τελευταία αφουγκράστηκε τον πόνο μου και έτσι, δυόμισι χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου God of War στο PSP, λανσάρει και δεύτερο.
«Σφοδρές βροχοπτώσεις είχαμε χθες βράδυ η πόλη της Ατλαντίδας. Η πυροσβεστική πήρε πάνω από 1315 κλήσεις για άντληση υδάτων»...Από τον Όλυμπο στη Σπάρτη
Το Ghost of Sparta, λοιπόν, τοποθετείται χρονικά ανάμεσα στα δύο πρώτα GoW (για το PS2). Οι άνθρωποι της Ready at Dawn επέλεξαν δύσβατο δρόμο αφού τέτοιες «σφήνες» κρύβουν πολλές σεναριακές παγίδες. Παρ’ όλα αυτά, το Ghost of Sparta όχι απλά δεν πέφτει σε καμία από αυτές αλλά τις αποφεύγει μαεστρικά. Θα ήθελα πολύ να πω δυο λόγια για την ιστορία αλλά φοβάμαι ότι τα spoilers θα τρέξουν ποτάμι απ’ το στόμα μου (… ας πούμε) γι’ αυτό θα περιοριστώ στο ότι κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης είναι ο αδελφός του Kratos, Deimos. Αυτό που έχω να καταθέσω πάντως, είναι πως ενώ σε παιχνίδια αυτού του είδους το σενάριο δύσκολα με εντυπωσιάζει, εντούτοις η πλοκή και η εξέλιξη της ιστορίας στο Ghost of Sparta με κράτησαν σε εγρήγορση από την αρχή μέχρι το φινάλε του. Είχα αγωνία να δω τι θα γίνει παρακάτω ρε παιδί μου, ποιος κρύβεται πίσω απ’ αυτόν, που κρύβεται πίσω απ’ τον άλλον και πάει λέγοντας…
Είναι αυτό που λένε «να πιάσεις τον ταύρο απ' τα κέρατα». Αν ο ταύρος βέβαια μπει ανάμεσα στον Kratos και την κάμερα, τότε έχουμε πρόβλημα...Κάποιος που έχει παίξει και τα δύο God of War του PSP δεν μπορεί παρά να τα συγκρίνει. Οι βασικές διαφορές - ή ορθότερα οι προσθήκες - του Ghost of Sparta έναντι του Chains of Olympus έχουν να κάνουν με δύο πράγματα: τα γραφικά και το gameplay. Πρόκειται για τα καλύτερα γραφικά που έχω δει (και όχι μόνο εγώ αλλά και υπόλοιπα 6.879.299.999 κατοίκων του πλανήτη) σε handheld. Τα περιβάλλοντα είναι απίστευτα καλοσχεδιασμένα και έχουν μεγάλη ποικιλία. Τα δε μοντέλα των χαρακτήρων είναι λεπτομερέστατα και όχι απλά ξεχωρίζουν ως σύνολα αλλά διακρίνονται πάνω τους μέχρι και οι λεπτομέρειες που αφορούν την εξάρτηση και την ενδυμασία τους!
Μιλώντας με συναδέλφους που έπαιξαν το παιχνίδι, παρατήρησα πως όλοι μα όλοι, όταν έφτασε η ώρα να μιλήσουν για τα γραφικά του, το συνέκριναν με το God of War III στο PS3 (με ένα σχόλιο του τύπου «είναι απίστευτα για το PSP αλλά δεν φτάνουν αυτά του God of War III»). Μολονότι προσωπικά βρίσκω μια τέτοια σύγκριση αδόκιμη, εντούτοις απεικονίζει με τον καλύτερο τρόπο το κατόρθωμα της Ready at Dawn. Συνηθίζω να λέω πως λόγω των δυνατοτήτων του hardware, τα παιχνίδια του PSP θυμίζουν τίτλους του PS2. Για το Ghost of Sparta δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος πάντως. Ίσως του… PS2,5…

ΕΑ: Έχουμε επαφή με το PSP2!

Μετά τον Himmerick που έκανε το πρώτο βήμα αποκαλύπτοντας οτι οι παραγωγοί του Mortal Kombat εχουν στα χέρια τους μια πρώιμη έκδοση του PSP2, όλο και περισσότεροι developers δηλώνουν off the record οτι έχουν εφοδιαστεί με dev-kits, της νέα κονσόλας. Ενα ακόμη μπάμ ήρθε απο την πλευρά της Electronic Arts, που παραδέχθηκε μέσω ανθρώπου της οτι έχουν μια πρώτη επαφή με τον νέο PSP.
Μιλώντας στο cvG, o Αντιπρόεδρος της EA Patrick Soderlund απάντησε καταφατικά στην ερώτηση αν η EA έχει πληροφορίες για το νέο φορητό σύστημα.
"Λογικό είναι, σαν developers να έχουμε στα χέρια μας τη συσκευή, αλλα επιτρέπετε να σας πώ περισσότερα λόγω της σχέσης μας με τη Sony." 99% η απάντηση απο την πλευρά του Ιαπωνικού κολλοσού θα κινείτε κάπου μέσα στο "Δε θα σχολιάσουμε φήμες" οπότε για μια ακόμη φορά μένουμε με αρκετές απορίες.

Call of Duty Black Ops

Το trailer λανσαρίσματος του Call of Duty Black Ops είναι έτοιμο. Με τη μουσική των Rolling Stones (Gimme Shelter) να παίζει στο background. Το Black Ops αποτελεί το νέο επεισόδιο στη σειρά των Call of Duty, αναπτύχθηκε από την εταιρεία Treyarch και θα διατεθεί στο εμπόριο από την Activision.
Αυτή τη φορά το παιχνίδι λαμβάνει χώρα στο Βιετνάμ. Ανάμεσα στους νεωτερισμούς περιλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, το συνεργατικό mode για τέσσερις παίκτες. Βέβαια έχει αναβαθμιστεί και η συνολική εμπειρία των χρηστών και μάλλον το απιχνίδι βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο...

Time Crisis: Razing Storm στο PS3

Όταν ήμουν πιτσιρικάς, θυμάμαι που μετά τα μαθήματα, ολόκληρο το σχολείο μεταφερόταν στην πλατεία, στα ηλεκτρονικά του Αντρέα: τα μεν αγοράκια τάιζαν τα μπλιμπλίκια, τα δε κοριτσάκια σαλιάριζαν μαζί τους –με τα αγοράκια, όχι τα μπλιμπλίκια. Τον είχαμε κάνει πλούσιο τον κερατά τον Αντρέα αφού όλοι φροντίζαμε να καταθέτουμε εκεί τα υπολείμματα του χαρτζιλικιού μας. Όλοι εκτός απ’ τον Βασίλη που είχε γίνει μάστορας του κόλπου με το τρύπιο εικοσάρικο (το μεγάλο, με τον Περικλή από πίσω) και έτσι έπαιζε σε… God mode!
Προς τι η –φαινομενικά- άσχετη με το παιχνίδι εισαγωγή; Μα διότι το Time Crisis: Razing Storm μου θύμισε κάργα arcade (διότι πολύ απλά... τέτοιο είναι!), ταξιδεύοντάς με αρκετά χρόνια πίσω! Στην ουσία πρόκειται για ένα πακετάκι με τρία on-rails shooters: Time Crisis: Razing Storm, Time Crisis 4 και Deadstorm Pirates. Πιστά στον arcade χαρακτήρα τους, και τα τρία παιχνίδια δεν ασχολούνται καν με λεπτομέρειες όπως το σενάριο και η πλοκή. Ελάτε, ας είμαστε ρεαλιστές: ασχολήθηκε ποτέ κανείς σας σε παιχνίδι που έπαιξε σε ουφάδικο, με την ιστορία του; Κανείς, ποτέ. Όλη η ιστορία γινόταν για να δείτε το σκορ και τα τρία γράμματά σας πάνω από αυτά των άλλων και τίποτα παραπάνω! Μια γεύση από Sentry mode: πιάνετε μια γωνία και «ξαπλώνετε» φυλακισμένους.Εγώ Θεό κι εσύ Αλλάχ…
Το Time Crisis: Razing Storm υποστηρίζει τόσο «παραδοσιακά» χειριστήρια όσο και Move/sub-controller. Με το DualShock μου δεν έπαιξα παρά ελάχιστα. Αφ’ ενός δεν με βόλεψε ιδιαίτερα αφού δεν μπορούσε να μου προσφέρει την επιθυμητή ακρίβεια στις βολές μου, αφ’ ετέρου ήθελα να ζήσω μια αυθεντική arcade εμπειρία, κάτι που μόνο το Move μπορούσε να μου χαρίσει. Το μεγάλο στοίχημα για τίτλο αυτής της κατηγορίας είναι βεβαίως ο χειρισμός. Με δεδομένο δε ότι μιλάμε για on-rails παιχνίδια, όλο το ζουμί είναι η απόκριση του όπλου του παίκτη σας, πάντα σε ό,τι αφορά το Move. Ε, και στους τρεις τίτλους οι εντυπώσεις που αποκόμισα ήταν θετικότατες! Δεν συνάντησα κανένα απολύτως πρόβλημα, το Move μετέφερε με περισσή ακρίβεια την κάθε μου κίνηση στο παιχνίδι και γενικότερα, δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που να αναφώνησα εκνευρισμένος (ρίχνοντας κάτω και το φλιτζάνι του καφέ για εφέ) «Ρε π***τη μου, αφού εκεί σημάδευα!» ή κάτι παρόμοιο τελοσπάντων.
Ακόμα κι αν βαρεθείτε το τοπικό multiplayer, μπορείτε να ορμήξετε στα online modes του παιχνιδιού.Φυσικά με δεδομένο ότι μιλάμε για τρία ξεχωριστά παιχνίδια, λογικό είναι το καθένα να έχει κάποιες, ελάχιστες ιδιαιτερότητες. Τα Deadstorm Pirates και Time Crisis 4 (Arcade Version παρακαλώ) ήταν με διαφορά πιο «καλτ» από το Razing Storm. Το μεν πρώτο έχει να κάνει με πειρατές, το δε δεύτερο με ένα super-duper-uber μυστικό όπλο του αμερικάνικου στρατού, αλλά όπως είπαμε, το μόνο που κρατάμε από όλα αυτά, είναι το διαφορετικό setting –τα υπόλοιπα, πέραν του πιστολιδίου, ελάχιστα θα σας απασχολήσουν. Το Razing Storm από την άλλη, προσφέρει πέραν του Arcade, ένα Story mode το οποίο είναι free-roam αλλά και ένα Sentry mode. Στο Story mode χρησιμοποιείτε τον αναλογικό μοχλό του sub-controller για να κινηθείτε όπου τραβά η όρεξή σας αλλά δεν μπορώ να πω ότι σαν υλοποίηση μετράει τόσο. Το Sentry mode έχει σχεδιαστεί για multiplayer καταστάσεις αφού περιλαμβάνει stages όπου καλείστε να σκοτώσετε κρατούμενους που προσπαθούν να το σκάσουν από μια φυλακή –high scores και leaderboards εννοείται ότι κρατούν το ενδιαφέρον στην κορυφή.
byteme.greece