Tales from the Borderlands Review

Η Telltale Games, σε συνεργασία με τη Gearbox Software, μας φέρνει μια ακόμα επεισοδική διαδραστική ιστορία. Η πρωτοτυπία του Tales from the Borderlands σε σχέση με τα άλλα παιχνίδια της Telltale είναι ότι λαμβάνει χώρα στον κόσμο μιας υπάρχουσας πασίγνωστης σειράς παιχνιδιών, του Borderlands.

Δεν χρειάζεται να έχετε παίξει τα Borderlands που έχουν κυκλοφορήσει για να μπείτε στο κλίμα του Tales from the Borderlands, αν και ομολογουμένως θα εκτιμήσετε περισσότερο το χιούμορ του αν το έχετε κάνει. Κατά τα άλλα, όλα τα κύρια μέρη της ιστορίας τα μαθαίνετε σταδιακά, κυρίως μέσα από διαλόγους μεταξύ των χαρακτήρων. Μετά από μια σύντομη εισαγωγή περί vault hunters, την εταιρεία κατασκευής όπλων Hyperion (που τυγχάνει να είναι και το όνομα του υψηλότερου δένδρου της Γης) και τη σύντομη αναφορά στον Handsome Jack -πρώην διευθυντή της Hyperion που απεχθάνονται οι πάντες- γνωρίζετε τους δύο πρωταγωνιστές. Πρόκειται για τον Rhys, υπάλληλο της Hyperion που ονειρεύεται μια μέρα να γίνει αφεντικό, και τη Fiona, μια κομπιναδόρα που σχεδιάζει την απόλυτη απάτη. Χειρίζεστε εναλλάξ και τους δύο καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, βλέποντας πολλές φορές το ίδιο θέμα από διαφορετική σκοπιά, ενώ μαθαίνετε σταδιακά όλο και περισσότερα για τη ζωή και την προσωπικότητά τους.

Αναμφισβήτητα, ένα από τα δυνατότερα σημεία του παιχνιδιού είναι το απροσδόκητο και αλλεπάλληλο χιούμορ της. Πέρα από τους κεντρικούς ήρωες, μια μεγάλη γκάμα χαρακτήρων όλων των ειδών κάνει την εμφάνισή της, από παράφρονες ληστές που θέλουν να σας “σκοτώσουν μέχρι θανάτου” μέχρι ρομπότ με αισθήματα που κουτσομπολεύουν πίσω από την πλάτη σας. Άλλοτε, πάλι, το κακό αφεντικό του Rhys, ο Vasquez, παραποιεί τον Sun Tzu για δικό του συμφέρον, ισχυριζόμενος ότι η πρώτη από τις πέντε θεμελιώδεις αρετές της Οδού (Τhe Way) είναι η ταπεινότητα, ενώ είναι ο ανθρωπισμός. Το χιούμορ δεν περιορίζεται στους διαλόγους, αλλά υπάρχει σχεδόν σε όλες τις περιγραφές στον κόσμο του Borderlands και αξίζει να ελέγχετε προσεκτικά όλα τα περιβάλλοντα πριν προχωρήσετε, μόνο και μόνο για τα σχόλια. Για παράδειγμα, ένα μανιτάρι περιγράφεται ως ένας απεγνωσμένος μύκητας που ευδοκιμεί όταν τραβάει την προσοχή και λάμπει περισσότερο στην παρουσία ανθρώπων, ενώ η Fiona δυσανασχετεί με το pin-up ημερολόγιο που κοσμεί τον τοίχο ενός συνεργείου.

Όπλο, ασπίδα κι έτοιμος.

Ο γνώριμος χειρισμός των διαδραστικών ιστοριών της Telltale παραμένει ως έχει, που σημαίνει ότι διαλέγετε μεταξύ gamepad και ποντικιού/πληκτρολογίου. Η εξέλιξη της ιστορίας γίνεται κυρίως μέσα από διαλόγους αλλά και εξερεύνηση τοποθεσιών στην Pandora (και αλλού). Ο χρόνος που έχετε για να επιλέξετε απάντηση, και συνεπώς να αποφασίσετε πόσο φιλικά ή εχθρικά θα συμπεριφερθείτε, κυλάει σχετικά γρήγορα, οπότε είναι φρόνιμο να είσαστε προετοιμασμένοι ανά πάσα στιγμή. Αν, πάλι, χάσετε την ευκαιρία ή αργήσετε, τότε η σιωπή σας λαμβάνεται ως απάντηση και όλα κυλούν ομαλά. Περίπου τα πρώτα 10 λεπτά κάθε επεισοδίου είναι εισαγωγικά, δίνοντάς σας λίγες ευκαιρίες αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, πολλές φορές οι διάλογοι είναι τόσο μακροσκελείς που περνούν ολόκληρα λεπτά χωρίς να χρειαστεί να κάνετε κάτι ή διαρκούν περισσότερο από όσο θα ήταν απαραίτητο, με επανάληψη θεμάτων που έχουν συζητηθεί προηγουμένως. Ακόμα, μετά από συνομιλίες-κλειδιά εμφανίζεται η φράση “ο/η X θα το θυμάται αυτό”, όμως αρκετές φορές αυτό δεν έχει αντίκτυπο στην εξέλιξη της ιστορίας ή το άτομο με το οποίο μόλις έχετε μιλήσει πρόκειται να σκοτωθεί πιο σύντομα από το αναμενόμενο.

O Rhys είναι εξοπλισμένος με το ECHO-eye, ένα εμφύτευμα που του επιτρέπει να μαθαίνει περισσότερες πληροφορίες για ένα αντικείμενο σαρώνοντας το, αν και δεν έχει πάντοτε χρήση -όπως θα έπρεπε- αλλά χρησιμοποιείται κυρίως όταν σας το υπενθυμίζει το ίδιο το παιχνίδι. Το ECHO-eye είναι μια πολύ καλή προσθήκη που δυστυχώς μπορεί κανείς να ξεχάσει εύκολα λόγω των περιορισμένων τοποθεσιών που μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Στο ξεκίνημα της ιστορίας εμφανίζεται ένα ρομπότ της Hyperion που μπορείτε να εξοπλίσετε και να στείλετε σε μάχη, θυμίζοντας κάτι από το RPG, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια σκηνή που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια. Αν και το Tales from the Borderlands ποτέ δεν είχε σκοπό να μοιάσει ούτε σε FPS ούτε σε RPG, το γεγονός ότι υπάρχει τέτοια δυνατότητα προσαρμογής είναι οπωσδήποτε καλοδεχούμενο, με μοναδικό μειονέκτημα το ότι “ανοίγει την όρεξη” χωρίς να ενοποιείται με τον πυρήνα του gameplay. Αυτό συμβαίνει και αλλού, όπως με τον χρηματικό λογαριασμό της Fiona που προσφέρει επιπλέον επιλογές (σε ρουχισμό, σχέδια κ.α.) αλλά δεν αποτελεί βασικό κομμάτι του gameplay.

Vault hunters.

Στη σπάνια περίπτωση που σκοτωθείτε -εξαιτίας λάθος επιλογής ή αργοπορημένου πατήματος πλήκτρου- επαναλαμβάνετε την αλληλουχία των κινήσεων έως ότου τα καταφέρετε. Αξίζει να σημειωθεί ότι συχνά βρίσκεστε αντιμέτωποι με διάφορες βίαιες συμπεριφορές, όπως αποκεφαλισμούς, μπουνιές και εκρήξεις, κάτι ασυνήθιστο για παιχνίδι της Telltale. Επίσης, γίνεστε μάρτυρες άλλων αναπόφευκτων και βάναυσων γεγονότων, όπως “ιατρικών” επεμβάσεων ή πτώσεων από μεγάλα ύψη, που στην πλειοψηφία τους κατατάσσονται στην κατηγορία του αντικειμενικού χιούμορ. Κάτι που η Telltale δεν έχει διορθώσει ακόμα είναι η απόσταση μεταξύ κάθε autosave. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα να κάνετε save κατά βούληση, τα autosaves οφείλουν να λειτουργούν άψογα, όμως ορισμένα απέχουν αρκετά λεπτά μεταξύ τους. Γι'αυτό το λόγο, αν κλείσετε το παιχνίδι πριν το επόμενο autosave αναγκάζεστε να επαναλάβετε κάθε διάλογο κατά την επιστροφή σας.

Όπως κάθε διαδραστική ιστορία της Telltale, έτσι και το Tales from the Bordelands εξελίσσεται κατά κύριο λόγο μέσα από λόγια και κατά δεύτερο από πράξεις. Περιέχει ψήγματα στοιχείων action RPG από τον κόσμο του Borderlands που θα μπορούσαν να εμφανίζονται πιο συχνά, αντικαθιστώντας με αυτά τις σκηνές όπου μένετε άπραγοι ανεβάζοντας, έτσι, τον πραγματικό χρόνο του gameplay. Στο μεγαλύτερο μέρος του, η απολαυστική σκηνοθεσία και το voice acting σας ανταμείβουν για τα λεπτά που περιμένετε δίχως αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Κάθε επεισόδιο διαρκεί κάτι λιγότερο από δύο ώρες, ανεβάζοντας το σύνολο της σειράς σε περίπου δέκα ώρες. Η αποτελεσματικότητα της ομαδικής δουλειάς είναι από τα κεντρικά θέματα της ιστορίας, με σταδιακή έμφαση στο νόημα της εμπιστοσύνης, της φιλίας και της δικαιοσύνης. Τα δύο τελευταία επεισόδια είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και ισορροπούν σε ικανοποιητικό βαθμό gameplay και δράση επικεντρωμένη στην κεντρική υπόθεση. Ωστόσο, ενώ η υπόθεση εξελίσσεται ομαλά μέσα από όλα τα επεισόδια, το τέλος έρχεται κάπως πιο απότομα από όσο θα μπορούσε, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή για μια δεύτερη σεζόν.