Γ. Πρασσάς: «ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να αναβαθμίσουμε συνολικά τις υποδομές δημόσιας υγείας»

 

Θέμα τύχης χαρακτηρίζει ο Γιάννης Πρασσάς, διδάκτορας Μοριακής Βιολογίας στο πανεπιστήμιο του Τορόντο, το γεγονός ότι η παραλλαγή της «Όμικρον» «επιτίθεται» στο ανώτερο αναπνευστικό εμφανίζοντας επί της ουσίας μικρότερη παθολογικότητα σε σύγκριση με τη «Δέλτα» που είναι πολύ πιο ισχυρή. Παράλληλα ο κ. Πρασσάς δεν αποκλείει το ενδεχόμενο εμφάνισης ενός πιο παθογόνου στελέχους στο μέλλον, για το λόγο αυτό κρούει κώδωνα κινδύνου για το μέλλον και την ανάγκη συνολικής αναβάθμισης των υποδομών δημόσιας υγείας.

Διαβάστε  παρακάτω όσα αναφέρει σε σχετική του ανάρτηση στα social media: «Το ότι μας έσκασε από το πουθενά ένα στέλεχος που έχει διαφορετικό τροπισμό με μεγαλύτερη προτίμηση στο άνω αναπνευστικό (που μάλλον εξηγεί και την μικρότερη παθολογικότητα της Όμικρον) το λες πράγματι, υπό μια έννοια, και τύχη.

Φαντάζομαι μέσα στους ατελείωτους πιθανούς συνδυασμούς, θα υπάρχουν συνδυασμοί μεταλλάξεων που θα μπορούσαν να επιφέρουν αντίστοιχη διαφυγή αντισωμάτων (antibody evasion), αλλά με τον ίδιο τροπισμό για τον πνεύμονα (δηλαδή, με αντίστοιχη ή και χειρότερη εγγενή παθολογικότητα σε σχέση με την Δέλτα). Και τότε, θα μιλούσαμε για μια πολύ πολύ πιο δύσκολη από την (ήδη πολύ ζόρικη) κατάσταση διάσωσης του ΕΣΥ.

Αυτό το σενάριο προφανώς δεν μπορεί να απορριφθεί για το μέλλον. Άλλωστε, ότι η Όμικρον ξεπήδησε από το πουθενά, είναι κάτι που σίγουρα δημιουργεί ανασφάλεια σε σχέση με την ασφάλεια των προβλέψεων μας, σχετικά με τις ενδεχόμενες επόμενες παραλλαγές που σίγουρα θα προκύψουν (αργά ή γρήγορα).

Και ας θυμόμαστε ότι, όταν μιλάμε για παραλλαγές που σαρώνουν τόσο μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, ακόμη και μικρές αυξήσεις στην παθολογικοτητά τους, μπορούν να μεταφραστούν σε πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα Δημόσιας Υγείας. Και για αυτό, θα πρέπει να αναβαθμίσουμε συνολικά τις υποδομές δημόσιας Υγείας, για να είμαστε περισσότερο έτοιμοι για τα ενδεχόμενα αυτά.

Αυτό, όμως, που δεν φαίνεται να αλλάζει, είναι ότι όποια παραλλαγή και να έρθει, δεν θα είναι μάλλον ικανή να μάς πάει πίσω στο ανοσολογικό σημείο μηδέν. Και αυτό, γιατί έχουμε γραμμές άμυνας (κυτταρική), που είναι πολύ λιγότερο εξαρτώμενες από τις σημειακές μεταλλάξεις του ιού. Και αυτό δεν είναι τύχη. Αυτό είναι προϊόν μακριών εξελικτικών προσαρμογών που επιλέχθηκαν ακριβώς για τον λόγο αυτό».