Tamarin review πολύ αναλυτικά...

 Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο, τώρα μυρμήγκια καταστρέφουν τα άγρια δέντρα και ταμαρίν πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο. Επιστροφή στα 90s τα τελευταία χρόνια με παιχνίδια που νεκρανασταίνονται ή νέες δημιουργίες που θυμίζουν έντονα την εποχή των χρωματιστών, χαριτωμένων platformer. Μαζεύτηκαν λοιπόν κάτι δραπέτες από τη Rare και είπαν να δημιουργήσουν ένα παιχνίδι που να θυμίζει τη χρυσή εποχή των platformer αλλά με σύγχρονα στοιχεία. Και κατάφεραν να φέρουν στην ζωή τον Φρανκενστάιν.

Το Tamarin είναι μια ποντικομαϊμού που ζει ειρηνικά στο δάσος με την υπόλοιπη ταμαρινοοικογένεια, ώσπου μια μέρα μυρμήγκια και λοιπά ζωύφια επιτίθενται και του καιν το σπίτι, του απαγάγουν το σόι και γενικά του αλλάζουν τα φώτα. Τα μυρμήγκια δεν καταστρέφουν έτσι για την καύλα τους, φτιάχνουν εργοστάσιο όπλων καίγοντας το δάσος και καταπνίγοντας κάθε αρνητή και εγκάθετο. Το ταμαρίν όμως δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια και αποφασίζει να αναλάβει δράση και να σώσει την οικογένεια του και το δάσος του. Παραδόξως αποφασίζει να το κάνει αυτό χρησιμοποιώντας όπλα. Σενάριο με βαθιά οικολογικοπολιτικοοικονομικά ζητήματα και αντικαπιταλιστικές πινελιές. Μουγκός ο πρωταγωνιστής (so 90s) και ο μόνος που έχει φωνή και λόγια είναι ένας σκαντζόχοιρος, που κάνει λαθρεμπόριο όπλων και σας βοηθάει να σηκώσετε το κόκκινο λάβαρο της επανάστασης. Βέβαια και αυτός είναι λίγο ασταθής αφού τα όπλα ή τις αναβαθμίσεις μια τα δίνει δωρεάν, μια τα δίνει με προσφορά και εκπτωτικό κουπόνι και γενικά δεν έχει συνέπεια και δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί εμπορικά.

Έχουμε να κάνουμε με ένα platformer (περίπου) που μερικές φορές ξεχνάει ότι είναι platformer και γίνεται shooter τρίτου προσώπου (περίπου). Το παιχνίδι αλλάζει μηχανισμούς ανάλογα με την πίστα όπου βρίσκεστε. Ξεκινάτε πλατφορμάροντας με απλές κινήσεις πηδήματος, διπλού πηδήματος, ground slam, crouch και μια απλή επίθεση. Περνώντας όμως στο επόμενο επίπεδο το παιχνίδι μετατρέπεται σε shooter, σας δίνει όπλο και ξεχνάτε το platforming καθώς το μόνο που σας μένει είναι ένα απλό πηδηματάκι. Αυτό γίνεται εναλλάξ καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού με τις πίστες να χωρίζονται σε πίστες platforming και πίστες shooting. Διπολική διαταραχή το λένε αυτό στο Άνω Πόρτλαντ. Τώρα γιατί δεν μπορούν να συνδυαστούν και τα δύο αυτά στιλ δεν γίνεται σαφές, αφού τα κουμπιά στο χειριστήριο περισσεύουν.

Τι είναι το ταμαρίν θα μας πει κανείς;

Ο χειρισμός στις πίστες platforming είναι τουλάχιστον περίεργος. Ενώ η απόκριση είναι καλή και αυτό φαίνεται όταν σε αρκετά σημεία γίνεται απαιτητικό το παιχνίδι, υπάρχουν και σημεία με αυτόματο platforming όπου το ταμαρίν απλά πηδάει με το πάτημα ενός κουμπιού και την υπόδειξη για το πού θέλετε να μεταβείτε. Ας αποφασίσουν επιτέλους τί παιχνίδι θέλουν να φτιάξουν, δεν γίνεται από την μία να σου βγάζουν την ψυχή για να πετύχεις το σωστό άλμα και το αμέσως επόμενο να γίνεται αυτόματα. Λίγη συνέπεια δεν βλάπτει. Στις πίστες με πυροβολισμούς το παιχνίδι γίνεται shooter τρίτου προσώπου, μέτριο προς σκέτο με γάλα καρύδας. Φυσικά δεν έχει cover system (και δεν χρειάζεται), αλλά η αυτόματη στόχευση που “πουλάει” απλά δεν λειτουργεί, αφού ο στόχος στο κέντρο της οθόνης έχει μεγαλύτερη ευαισθησία και από την κάμερα σε ταινία του Λάνθιμου. Γίνεται εκνευριστικό ειδικά όταν πρέπει να κινείστε συνεχώς για να μην σας πετυχαίνουν και παράλληλα να παιδεύεστε με τον στόχο.

Μαζί με όλα τα άλλα που προέρχονται από τα μακρινά 90s είναι και η κάμερα, η οποία δεν βοηθάει καθώς είναι μόνιμα εστιασμένη στον κώλο του ταμαρίν και όποια προσπάθεια διόρθωσης την επαναφέρει αυτοστιγμεί στην φυσική της θέση, του κώλου. Η κάμερα προκαλεί πρόβλημα στο shooting γιατί σε μερικά στενά σημεία δεν ξεκολλάει από τη θέση και μπορεί ο εχθρός να είναι ακριβώς μπροστά σας και να σας κάνει σουρωτήρι. Επίσης βάζει το χεράκι της και στο platforming, αφού η εστίαση στον κώλο δεν σας αφήνει να κάνετε την καλύτερη δυνατή εκτίμηση, με πολλές φορές να πηδάτε περισσότερο ή λιγότερο απ’ όσο χρειάζεται (that’s what she said).

Η βιομηχανοποίηση της καθεστηκυίας τάξης και η αποξένωση από τον νατουραλισμό.

Μέτριο και το level design, με τα επίπεδα να εναλλάσσονται σε φυσικά και βιομηχανικά και με σκοπό να φαίνονται μεγάλα, όταν απλά είναι ένας αέναος κύκλος από περιοχές που συνδέονται και μάλιστα χωρίς χάρτη, απλά μπερδεύοντας τον παίκτη. Τα checkpoints είναι καμιά φορά αραιά, άλλες φορές συχνά, καθώς δεν υπάρχει συνέπεια oύτε στην αποθήκευση της προόδου, η οποία δεν μπορεί να γίνει χειροκίνητα. Το παιχνίδι καμιά φορά αποθηκεύει με σημαιάκια στιλ Super Mario, άλλες φορές αποθηκεύει όταν αποκτάτε μια πυγολαμπίδα ή όταν περνάτε στην επόμενη πίστα ή και στο άσχετο απλά αποφασίζει πού θα κάνει save μόνο του. Ελάχιστες και οι ρυθμίσεις του παιχνιδιού - δεν μπορείτε ούτε καν να αλλάξετε την κάμερα σε inverted. Ούτε τα αυτονόητα πια;

Φυσικά πλατφομιά βασισμένη στην δεκαετία του '90 χωρίς συλλογή μικροσκατουλακίων δεν γίνεται. Αλλά και πάλι κάπου χάνεται το μέτρο, αφού είναι τόσα τα collectibles που κάποια αλληλοκαλύπτονται και φτάνετε στο σημείο να μην δίνετε καν σημασία σε μερικά. Υπάρχουν memoirs, πυγολαμπίδες, τόκεν πυγολαμπίδας, βατόμουρα, μάσκες και πουλάκια. Οι πυγολαμπίδες είναι αυτές που ξεκλειδώνουν τις επόμενες πίστες. Μαζεύοντας τρία πουλάκια και τοποθετώντας τα στις φωλιές τους αποκτάτε μια πυγολαμπίδα, ενώ μαζεύοντας και τόκεν ξεκλειδώνετε επίσης μια πυγολαμπίδα. Μαζεύοντας μάσκες παίρνετε αναβαθμίσεις για το όπλο σας από τον σκαντζόχοιρο ο οποίος όμως καμιά φορά δέχεται και βατόμουρα τα οποία καμιά φορά και από μόνα τους αναβαθμίζουν την μπάρα ενέργειάς σας χωρίς μεσάζοντα τον σκαντζόχοιρο. ΟΚ;