Asterix and Obelix XXL3 review

Οι αγαπημένοι μας Γαλάτες επιστρέφουν δριμύτεροι με το Asterix and Obelix XXL3: The Crystal Menir. Από το Asterix and Obelix XXL2 (που βγήκε remastered το 2018), η Microids είχε στην διάθεσή της παραπάνω από μια δεκαετία για να μας δώσει μια νέα περιπέτεια των ηρώων των Goscinny και Uderzo, προσαρμοσμένη στα σύγχρονα δεδομένα του gaming, αλλά κρατώντας παράλληλα αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των comics που το έκανε τόσο αγαπητό. Είναι τελικά το Asterix and Obelix XXL3 αντάξιο των προσδοκιών και του ονόματος που κουβαλάει;

Η ιστορία ξεκινάει στο κλασικό αγαπημένο γαλατικό χωριό, όπου μετά από μια μικρή εισαγωγή, προλογίζοντας τους γνώριμους χαρακτήρες, ανακαλύπτετε ότι έχει κλαπεί αλληλογραφία που περιέχει ένα σημαντικό γράμμα προς τον Πανοραμίξ, τον δρυίδη του χωριού. Μετά από μερικές μπούφλες και την απαραίτητη γνωριμία των Ρωμαίων με τον όμορφο Γαλατικό ουρανό, ανακτάτε το γράμμα και ανακαλύπτετε ότι η Avina Gandir, η υψηλή Ιέρεια του νησιού Τhule, ζητάει τη βοήθεια του σοφού δρυίδη για την προστασία ενός μαγικού μενίρ που αντλεί την δύναμη του από ξεχωριστούς κρυστάλλους. Οι κρύσταλλοι αυτοί είναι κρυμμένοι και διασκορπισμένοι σε όλη την Ευρώπη και αν πέσουν σε λάθος χέρια, δηλαδή των Ρωμαίων, όλοι διατρέχουν άμεσο κίνδυνο. Η αποστολή σας είναι η αναζήτηση αυτών των μαγικών κρυστάλλων και η προστασία του μενίρ, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζετε το λυσσαλέο κυνηγητό όλων των ρωμαϊκών λεγεώνων με επικεφαλής τον ίδιο τον Ιούλιο Καίσαρα.

Ξεκινώντας το παιχνίδι γρήγορα διαπιστώνετε ότι δυστυχώς ελάχιστες διαφορές υπάρχουν σε επίπεδο gameplay σε σχέση με το παρελθόν. Ελέγχετε είτε τον Asterix, είτε τον Obelix, με άμεση εναλλαγή από τον ένα στον άλλο με το πάτημα ενός κουμπιού. Η περιπέτεια λαμβάνει χώρα σε διάφορες τοποθεσίες της Ευρώπης, αν και συνολικά οι πέντε κόσμοι και το τελικό boss μάλλον δίνουν την αίσθηση τεμπέλικης δουλειάς. Οι πίστες είναι βασικά και απλά σχεδιασμένες και στερούνται έμπνευσης, με το παιχνίδι να αναλώνεται σε σεναριακά ευρήματα για να δώσει ένα υποτυπώδες πρόσχημα να συνεχιστεί η ιστορία όσο περισσότερο γίνεται. Το βασικό μοτίβο είναι αφού ανακαλύψετε έναν κόσμο, τον εξερευνείτε για λίγο, “καθαρίζετε” μερικά ρωμαϊκά φρούρια στην πορεία και συνεχίζετε στον επόμενο κόσμο. Κερασάκι στην άνοστη τούρτα, τα τελείως ανούσια collectibles που βρίσκετε τα οποία δεν προσφέρουν τίποτα (δεν ξεκλειδώνουν πχ κάποιο artwork σαν ανταμοιβή), καθώς και οι πιο αδιάφορες δευτερεύουσες αποστολές που έχουμε δει από την εποχή που ο Οbelix έπεσε στην χύτρα όταν ήταν μικρός.

Αναζητώντας μαγικούς κρυστάλλους σε χιονισμένα μονοπάτια.

Το παιχνίδι υιοθετεί ένα περίεργο στιλ σταθερής κάμερας περίπου στα τρία τέταρτα, η οποία σας δυσκολεύει πάμπολλες φορές, τόσο στις μάχες στις οποίες ουσιαστικά “χτυπάτε στην τύχη”, όσο και στην περιήγησή σας σε platforming καταστάσεις που απαιτούν λεπτεπίλεπτες κινήσεις. Η ακούνητη κάμερα περιορίζει αφάνταστα και το οπτικό σας πεδίο, με αποτέλεσμα να καταλήγετε πολλές φορές να προσπαθείτε να περάσετε από αόρατους τοίχους, να χάνετε περάσματα, να πέφτετε από πλατφόρμες από λάθος υπολογισμό, ακόμα και να εξαφανίζεστε λόγω ψηλών δέντρων ή καπνού. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό που προκαλεί “αμηχανία”, είναι ότι παρόλο που μιλάμε για παιχνίδι του 2019, δεν υπάρχει δυνατότητα άλματος και όλες σας οι ενέργειες και ο τρόπος δράσης επικεντρώνονται στο έδαφος.

Παρόλο που οι πρωταγωνιστές έχουν ίδιο ρεπερτόριο ειδικών κινήσεων και βασικών επιθέσεων, υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Συγκεκριμένα, ο Asterix σαν πιο μικροκαμωμένος και ευέλικτος μπορεί να διεισδύει σε χώρους από πόρτες που δεν χωράει ο μεγαλόσωμος και δυσκίνητος Οbelix και να εκμεταλλεύεται την ταχύτητά του ανεβαίνοντας πιο εύκολα σε κινούμενες πλατφόρμες. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και ο παντοδύναμος μαγικός ζωμός, τον οποίο πίνει ο Asterix -ο Obelix δεν τον χρειάζεται για ευνόητους λόγους- και μετατρέπεται για μικρό χρονικό διάστημα σε γαλατικό σίφουνα, εκτοξεύοντας δεξιά και αριστερά τους φουκαριάρηδες Ρωμαίους λεγεωνάριους. Ο Οbelix μπορεί να χρησιμοποιεί το μαγικό μενίρ που κουβαλάει και να στέλνει τον πιστό του σύντροφο, τον τετράποδο Intefix, να δαγκώνει τους Ρωμαίους. Το μενίρ του Obelix είναι το σημείο κλειδί του παιχνιδιού, καθώς με κάθε κρύσταλλο που παίρνετε αποκτάτε νέες δυνάμεις τις οποίες μπορείτε να χρησιμοποιήσετε με τον καλοκάγαθο γίγαντα. Η χρήση του με την εναλλαγή δυνάμεων των στοιχείων της φύσης είναι τόσο απαραίτητη και ουσιαστική, που κάνει άτυπα τον Obelix τον βασικό χαρακτήρα του παιχνιδιού, αφήνοντας σχεδόν στο περιθώριο τον Αsterix. Έτσι, μπορείτε να μετατρέπετε τους Ρωμαίους σε... παγάκια, να τους τσουρουφλίζετε ή να τους ακινητοποιείτε αφοπλίζοντάς τους με μαγνητική δύναμη.

Οι εχθροί έχουν κάποια ποικιλία ως προς την εμφάνιση και την μαχητικότητα τους (κάποιοι έχουν ασπίδες ή σας χτυπούν από μακριά με τόξο) και στο μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας θέλουν πραγματικά προσοχή. Παρόλο που υπάρχουν σημεία με δυνατότητα επιλογής προσεκτικής προσέγγισης βγάζοντας από την μέση πρώτα τους πιο επικίνδυνους Ρωμαίους ή αποφυγής πολλών εχθρών (κυρίως στα φρούρια), στις περισσότερες περιπτώσεις οι... σφαλιάρες στους Ρωμαίους είναι μονόδρομος. Το μενίρ επίσης παίζει ρόλο και στην επίλυση γρίφων. Παρόλο που οι γρίφοι εμφανίζονται έντονα μετά τα μισά του παιχνιδιού, στην πλειοψηφία τους είναι αρκετά απλοί και δεν απαιτούν σχεδόν καθόλου πισωγυρίσματα, παρά μόνο αρμονική συνεργασία μεταξύ των Asterix και Obelix και κάθε ειδική ικανότητα του μαγικού μενίρ. Όλες οι ειδικές κινήσεις, η ενέργεια για να τις εκτελέσετε και η υγεία σας αναβαθμίζονται απλά και γρήγορα με τα κράνη που συλλέγετε από τους εχθρούς και από τα κιβώτια που βρίσκονται διάσπαρτα στο χώρο. Τέλος, υπάρχει και local co-op όπου μπορείτε να παίζετε την ιστορία και να μοιράζετε ξύλο στους Ρωμαίους μαζί με ένα φίλο. Θυμίζει παλιές νοσταλγικές εποχές arcade και αποτελεί μια ευχάριστη παρεϊστικη ενασχόληση για ένα βροχερό σαββατοκύριακο.

Γαλατική μπούφλα.

Το παιχνίδι οπτικά απογοητεύει. Ο κόσμος στερείται λεπτομέρειας, είναι στημένος -όπως σχεδόν όλο το παιχνίδι- σε ένα απόλυτα γενικό και αδιάφορο μοτίβο με απλοϊκές εναλλαγές τοπίων και τόσο ωχρή δυναμική που νιώθεις ότι παίζεις κάποιο mobile game. Χαρακτήρες και πίστες με την ελάχιστη δυνατή λεπτομέρεια και σίγουρα όχι αυτό που περιμένουμε από ένα σύγχρονο παιχνίδι Asterix and Obelix. Στα ίδια αδιάφορα μονοπάτια και ο ηχητικός τομέας, ο οποίος πέρα από κάποιες φιλότιμες προσπάθειες χιούμορ μέσω ατακών που θυμίζουν λίγο το μεγαλείο των comics, χάνεται στην μετριότητα.

Το Αsterix and Obelix XXL3 δυστυχώς χάνεται στην μετριότητα, με φωτεινές εξαιρέσεις μόνο το co-op και κάποιες αναλαμπές γνώριμου χιούμορ κατευθείαν απο τα comics. Ανέμπνευστο, αδιάφορο και άχρωμο, μοιάζει σχεδόν με αγγαρεία που δημιουργήθηκε από developers που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τους συμπαθείς Γαλάτες. Ασχοληθείτε μόνο αν θέλετε οπωσδήποτε ένα παιχνίδι Asterix and Obelix ή να παίξετε μια χαλαρή περιπέτεια παρέα με ένα φίλο.