Call of Duty: Black Ops 4 Review

Φθινόπωρο έχουμε αισίως και το νέο Call of Duty, το Black Ops 4, είναι εδώ. Αυτή τη φορά όμως, η δημιουργός Treyarch προβαίνει σε μια κίνηση αν μη τι άλλο αμφιλεγόμενη. Μολονότι το campaign πάντα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι των παιχνιδιών Call of Duty, το Black Ops 4 δεν έχει campaign, αλλά μόνο διάφορους τύπους multiplayer. Πέραν των πατροπαράδοτων versus multiplayer και zombies, η νέα μεγάλη προσθήκη είναι το battle royale mode, Blackout.

Καταρχήν, πρέπει να αναφέρω ότι υπάρχουν κάποια single-player στοιχεία στο Black Ops 4. Στο specialists headquarters, μπορείτε να παίξετε αποστολές με τον κάθε specialist οι οποίες ξεκλειδώνουν flashbacks και cutscenes του κάθε χαρακτήρα. Αυτές οι αποστολές σας εισάγουν στον κόσμο του παιχνιδιού, καθώς λειτουργούν με μια λογική tutorial, παρουσιάζοντας τις ικανότητες και τα γκάτζετ του κάθε specialist αλλά και τα multiplayer modes. Η αλήθεια είναι πάντως ότι το specialist headquarters είναι αδιάφορη προσθήκη και σε καμία περίπτωση δεν καλύπτει την απουσία campaign.

Περνώντας στο παραδοσιακό multiplayer, το Black Ops 4 μοιάζει με ένα Black Ops 3, δίχως εξωσκελετούς, thrust jumps, wall-runs κτλ. Η κινησιολογία των χαρακτήρων περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα: τρέξιμο, σκύψιμο και ένα “καγκουρίστικο” slide. Τα jumpshots, dropshots, trickshots, quickscopes συνεχίζουν να εφαρμόζονται με την ίδια συχνότητα. Γενικότερα, ο γρήγορος ρυθμός των CoD είναι έκδηλος σε κάθε έκφανση του παιχνιδιού. Πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνουν και πάλι οι specialists. Στην... παλιοσειρά (Ruin, Battery, Seraph, Firebreak, Nomad, Prophet) προστίθενται οι Recon, Torque, Crash και Ajax. Αξιοσημείωτη είναι η επιλογή των specialists σε κάθε ομάδα. Ο κάθε παίκτης καλείται να διαλέξει διαφορετικό specialist από τους άλλους παίκτες μέσα στην ομάδα του. Το παιχνίδι με αυτόν τον τρόπο αναγκάζει τους παίκτες να πειραματιστούν και να ανακαλύψουν τις ξεχωριστές δυνατότητες του κάθε specialist και αποφεύγει το να έχει κάθε ομάδα ίδιους χαρακτήρες.

Τα σκυλιά του πολέμου.

Τα δημοφιλή modes όπως τα Team Deathmatch, Hardpoint, Search and Destroy, Domination, Kill Confirmed αλλά και οι hardcore εκδοχές τους, επιστρέφουν κανονικά. Νέες προσθήκες αποτελούν τα Heists και Control. Το Control, θυμίζοντας αρκετά Overwatch, τοποθετεί τις δύο ομάδες στη θέση του επιτιθέμενου και αμυνόμενου αντίστοιχα, με νικήτρια να αναδεικνύεται η ομάδα που φέρνει εις πέρας το εκάστοτε objective. Το Heist παραπέμπει ολοφάνερα σε Counter Strike, με δύο ομάδες των 10 παικτών να μάχονται για την μεταφορά μιας βαλίτσας με χρήματα στο εκάστοτε σημείο παράδοσης. Η μια ομάδα καλείται να αμυνθεί, αποτρέποντας την μεταφορά των χρημάτων, ενώ η άλλη να επιτεθεί, μεταφέροντας με ασφάλεια τα χρήματα στο extraction point. Οι παίκτες ξεκινάνε με ένα πιστόλι και ανά γύρο λαμβάνουν περισσότερα χρήματα τα οποία επενδύουν στην ανάπτυξη του loadout τους (όπλα, killstreaks, perks κτλ).

Η ποικιλία των χαρτών αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα δυνατά χαρτιά του Black Ops 4. Το παιχνίδι, αποφεύγοντας το λάθος του WW2 που είχε μόνο εννιά χάρτες, περιλαμβάνει 14 χάρτες. Όλοι τους είναι οπτικά εντυπωσιακοί, από το εξωτικό νησί Contraband, την αραβική αγορά Morocco και την κατεστραμμένη ασιατική πόλη Gridlock, μέχρι την έπαυλη Hacienda και το ορεινό παρατηρητήριο Frequency. Ευχάριστη έκπληξη είναι και η επαναφορά μερικών κλασικών χαρτών από το ένδοξο παρελθόν της σειράς Black Ops (Slums, Jungle, Firing Range, Summit).

Κάπου εδώ όμως, πρέπει να τονίσω το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα που μαστίζει το multiplayer του Black Ops 4, τον σχεδιασμό των χαρτών. Η γνώριμη αρχιτεκτονική των τριων λωρίδων με τα άπειρα μικρά shortcuts που ισχυροποιούν το flanking, κάνει εκ νέου την εμφάνισή τους. Το ζήτημα έγκειται στην μικρή έκταση των χαρτών που ωθεί τα πράγματα σε σκληροπυρηνικό cage matching. Απίστευτη βαβούρα επικρατεί επί της οθόνης, προκαλώντας κυριολεκτικά πονοκέφαλο. Εκεί που κινείστε προς μια κατεύθυνση, κάνοντας δυο-τρία συνεχόμενα kills, ξαφνικά όλη η αντίπαλη ομάδα μπορεί με άνεση να spawn-άρει στην πλάτη σας. Αν είστε rusher πεθαίνετε άπειρες φορές έτσι, ενώ αν είστε “καμπέρι” χάνεστε κάπου στο ενδιάμεσο, μη μπορώντας να “ελέγξετε” τον τρελό ρυθμό του spawning. Όλα τα παραπάνω δεν βοηθούν να πιάσετε ρυθμό. Ο τρόπος που είναι δομημένοι οι χάρτες, αυτοαναιρεί κατά μια έννοια, το συνολικό μοτίβο με τους specialists, καθώς δεν επιτρέπει να εφαρμόσετε διαφορετικές πρακτικές, αξιοποιώντας έτσι εναλλακτικά στιλ παιχνιδιού. Μέγα φάουλ!

Η φορητή ασπίδα του Ajax εν δράσει.

Σχετικά με το customization, το παιχνίδι δεν προβαίνει σε ρίσκα, με το γνώριμο pick-10 system να επιστρέφει. Μέσα από έναν εκτενή κατάλογο όπλων, attachments, perks, scorestreaks, wildcards, equipment και gear, μπορείτε να προβείτε σε 10 παραμετροποιήσεις. Η φαρέτρα σας περιλαμβάνει σεβαστή γκάμα επιλογών: assault riffles, submachine guns, LMGs, shotguns, sniper rifles κτλ. Αυτό που διαπίστωσα παίζοντας είναι ότι το παιχνίδι απευθύνεται κυρίως σε χρήστες assault rifles και submachine guns. Όσες φορές αποπειράθηκα να χρησιμοποιήσω sniper, καραμπίνες, μονόβολα ή τρίβολα όπλα, έφαγα απίστευτο ξύλο και αυτό διότι οι μικρές αποστάσεις εντός των χαρτών δεν βοηθούν στην χρησιμότητα των συγκεκριμένων όπλων. Αντιθέτως και απολύτως φυσιολογικά, τα συγκεκριμένα όπλα ευθείας βολής είναι άκρως απαραίτητα στο Blackout. Από εκεί και πέρα, να σημειωθεί ότι πλέον έχουν προστεθεί και microtranscactions, δηλαδή points που αγοράζονται με πραγματικό χρήμα.

Σημαντικές παράμετροι του gameplay είναι η εισαγωγή του stim shot (L1), η μπάρα ενέργειας, τα gadgets (R2) και τα super abilities (L2+R2) του κάθε specialist. Το stim shot είναι μια ένεση που χρησιμοποείτε για να επουλώσετε τα τραύματά σας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η αυτόματη ανανέωση της ζωής σας δεν υφίσταται πλέον, δίνοντας έτσι μια tactical πινελιά στις προσεγγίσεις σας. Με το R2, κάνετε χρήση του εξειδικευμένου οπλοστάσιου των specialists. Το grapple gun του Ruin για κάθετη μετακίνηση, οι εφαπτόμενες σε επιφάνειες νάρκες του Νomad, η φονική cluster grenade της Battery, τα συρματοπλέγματα του Torque, η ραδιενέργεια (Reactor Core) που εκπέμπει ο Firebreak, το ηλεκτροφόρο drone του Prophet, τα πυρομαχικά που χορηγεί ο Crash στην ομάδα του, το tactical flashbang του Ajax, η συντόμευση στο respawn (tac deploy) που παρέχει η Seraph και το sensor dart του Recon, συνθέτουν τον “γκατζετοειδή” σκελετό του multiplayer.

Στον τομέα των ειδικών ικανοτήτων, το gravity slam του Ruin, το κυνηγόσκυλο του Nomad, η εντοιχισμένη κάλυψη (barricade) του Torque, το one-shot-one-kill ρεβόλβερ της Seraph, η κινητή βαλλιστική ασπίδα του Ajax, το squad healing του Crash, το pulse riffle του Prophet, το ρουκετοβόλο της Battery, το φλογοβόλο του Firebreak και η διαπεραστική ενόραση (vision pulse) του Recon σας γλιτώνουν από δυσχερείς καταστάσεις. Ο πλουραλισμός των γκάτζετ και ικανοτήτων παράγει αμέτρητα στιλ παιχνιδιού, διανθίζοντας τον κορμό του gameplay, ενισχύοντας την διαφορετικότητα και καθορίζοντας την έκβαση των μαχών. Να σημειωθεί επίσης πως τόσο η χρήση του stim shοt, όσο και η χρήση των gadgets και abilities, έχουν καθεστώς αδράνειας (cooldown), περιορίζοντας έτσι το “σπαμάρισμά” τους.

Μπλεγμένοι σε ένα επικείμενο ναυάγιο, με έναν σκασμό από ζόμπι στο κατώφλι σας.

Το πιστολίδι είναι πολύ βελτιωμένο σε σχέση με προγενέστερους τίτλους CoD. Φυσικά, το γνώρισμο arcade και run-and-gun ύφος της σειράς συνεχίζει να υφίσταται. Εύκολα αντιλαμβάνεστε κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως για παράδειγμα τον όγκο και τη στιβαρότητα των όπλων κατά την στόχευση. Μιλώντας για όπλα, εξαιρετικός είναι και ο σχεδιασμός τους, με μπόλικες λεπτομέρειες να στολίζουν τις επιφάνειές τους. Αυτό που έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τον συνολικό τομέα του shooting είναι η ενσωμάτωση της μπάρας ενέργειας. Γρήγορα και μάλλον άκομψα, διαπιστώνετε από τις πρώτες κιόλας ώρες ότι οι μάχες απαιτούν μεγάλο αριθμό σφαιρών. Προηγουμένως, πέντε-έξι σφαίρες αρκούσαν για να δώσουν ένα ξεκούραστο kill. Στο Black Ops 4 τα hit marks πάνε και έρχονται. Αν ο αντίπαλος δε, εφοδιαστεί και με κανά αλεξίσφαιρο γιλέκο, τότε γίνεστε μάρτυρας της σκληρής πραγματικότητας του παιχνιδιού. Προσωπικά, στο παιχνίδι χάνω μάχες που παλιότερα δεν έχανα σε καμία των περιπτώσεων. Για αυτό λοιπόν... λέμε όχι στα health bars.

Σειρά έχουν οι “νεκροζώντανοι” του παιχνιδιού. Το zombies mode λοιπόν, χωρίζεται σε δυο θεματικές ενότητες, το Chaos και το Aether. Το Chaos αποτελείται από δυο διαφορετικά timelines, τα Voyage of Despair και IX. Στο Voyage of Despair, μεταφέρεστε με την τετραμελή ομάδα σας στον Τιτανικό, όπου η κλοπή ενός μυστηριώδους artifact μετατρέπει τους πάντες σε ζόμπι. Εσείς και η ομάδα σας, κινείστε εντός του ιστορικού πλοίου, αντιμετωπίζοντας στρατιές απέθαντων, στην προσπάθειά σας να επιβιώσετε. Στο IX, ταξιδεύετε πίσω στο χρόνο, πιο συγκεκριμένα σε μια ρωμαϊκή αρένα, όπου κοπανιέστε με μονομάχους-ζόμπι! Αντιθέτως, στο Aether, ο χάρτης Blood of the Dead συνιστά μια παραλλαγή (remake) του Mod of the Dead, θεματικό μέρος του Uprising DLC του Black Ops 2. Για την ιστορία και μόνο, στις φυλακές του Alcatraz, οι χαρακτήρες καλούνται να επιβιώσουν από ορδές ζόμπι, λύνοντας παράλληλα γρίφους, χτίζοντας αμυντικές γραμμές, προσθαφαιρώντας όπλα, perks κτλ. Επί του συνόλου, το zombies mode παρουσιάζει βάθος και πληθώρα μηχανισμών. Με την παρέα σας, αν και εφόσον αρέσκεστε στο συγκεκριμένο mode, θα περάσετε ευχάριστες ώρες παιχνιδιού.