Ultra Street Fighter 2: The Final Challengers Review

Υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να σταματήσουν άμεσα. Ένα απο αυτά είναι η εμμονή της Capcom να επανακυκλοφορεί ξανά και ξανά τα παλιά της Street Fighter και ειδικά το Street Fighter 2, που πλέον ένας Θεός ξέρει πόσα releases έχει δει. Είναι απορίας άξιο πώς έβαλαν απλά ένα “Ultra” και δεν έφτιαξαν έναν τίτλο που θυμίζει κάποιον που προσπαθεί να παραγγείλει κρέπα ενώ δεν έχει αποφασίσει αν τη θέλει γλυκιά ή αλμυρή.

Όπως και να ‘χει, το Ultra Street Fighter 2: The Final Challengers για το Switch είναι εδώ και μια ματιά επιβάλλεται αφού, παρά τα 25 του χρόνια, το gameplay του εξακολουθεί να στέκεται καλά. Ειδικά στο Ultra που έχουν γίνει περαιτέρω βελτιώσεις σε χαρακτήρες, hitboxes, κινήσεις και άλλα. Αυτό βέβαια που κλέβει την παράσταση είναι ότι το Switch προσφέρει μια αρκετά εύκολη και γρήγορη επιλογή για multiplayer, καθώς ο σχεδιασμός του είναι εκ φύσεως τέτοιος. Αυτό σημαίνει ότι τα ματς στο Ultra Street Fighter με κάποιον φίλο είναι τόσο άμεσα όσο το να βγάλετε τα joycon απ την κονσόλα και να τα μοιράσετε. Φυσικά υπάρχουν οι επιλογές για online παιχνίδι ή για μάχη μεταξύ δύο κονσολών.

Φανατικοί της Chun-Li και της Cammy, πλακωθείτε!

Κάπου εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Ο χειρισμός του Ultra Street Fighter 2, είτε το θέλετε είτε όχι, είναι φτιαγμένος για arcade sticks και d-pads. Αν παίζετε με τα joycon ή το ειδικό grip, τα αριστερά κουμπιά είναι ένα μάτσο χάλια. Το αναλογικό stick είναι αρκετά καλύτερο, αλλά αν θέλετε να έχετε ένα σοβαρό χειριστήριο, τότε το pro controller είναι η καλύτερη (και ακριβότερη) επιλογή. Ελπίζoυμε η Hori να βγάλει αρκετά σύντομα το arcade stick της για το Switch. Μέχρι τότε, το Ultra Street Fighter 2 είναι περισσότερο ένα ωραίο παιχνίδι για να θυμηθείτε με την παρέα σας τα παλιά καλά χρόνια, παρά να ετοιμαστείτε για τουρνουά.

Οι Evil Ryu και Violent Ken είναι νέες προσθήκες στους χαρακτήρες, ενώ υπάρχει και ένα ολοκαίνουριο mode πρώτου προσώπου, το way of the hado. Η αλήθεια είναι ότι όσο διασκεδαστικό είναι στα πρώτα δύο λεπτά, τόσο ανούσιο είναι στη συνέχεια. Στην ουσία παίρνετε τα joycon στα χέρια σας και εκτελείτε hadoukens, tatsumakiα και άλλες ειδικές κινήσεις, μιμούμενοι τις χειρονομίες των χαρακτήρων. Μπράβο στην Capcom που προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη motion control τεχνολογία των joycon, αλλά η εποχή του Wii έχει περάσει ανεπιστρεπτί (ελπίζω) και ο κόσμος πλέον δεν εντυπωσιάζεται απο τέτοια modes (μάλλον), οπότε το way of hado δεν αποτελεί καν selling point του συγκεκριμένου τίτλου (πιθανότατα). Τέλος, για όσους αγαπάνε το customization, υπάρχει ακόμα μια άχρηστη προσθήκη που είναι στην ουσία ένα color editor. Μπορείτε να φτιάξετε την πράσινη Chun-Li που ονειρεύεστε και τον ροζ Blanka που θα θέλατε σε λούτρινο για να κοιμάστε αγκαλιά. Ο Vega στα χρυσά είναι fabulous. Άλλη χρήση; Καμία. Ας πάμε παρακάτω.

Φυσικά, τα παλιά γραφικά γεράσανε καλύτερα.

Στο Ultra Street Fighter 2 μπορείτε να παίξετε με τα HD γραφικά που έχουν παρθεί κατευθείαν από το Street Fighter 2 HD Remix ή να γυρίσετε στα παλιά γραφικά του αρχικού τίτλου. Εδώ έχουμε ένα παράδοξο: τα γραφικά του HD Remix, παρόλο που θεωρούνται “updated”, έχουν γεράσει σαφώς χειρότερα από τα original γραφικά. Όχι βέβαια πως και τα “HD” γραφικά δεν είναι και αυτά παλιά, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι το HD Remix βγήκε στο XBLA πριν σχεδόν 10 χρόνια. Αυτό όμως δείχνει ότι δεν είναι κάθε “βελτίωση” καλή για όλες τις περιστάσεις ή ότι δεν γερνάει τόσο όμορφα όσο οι πιξελιασμένοι πρόγονοί της. To δεύτερο κακό είναι ότι δεν υπάρχουν τα εκπληκτικά μουσικά remixes του HD Remix. Φυσικά και δεν θα υπήρχαν, ειδάλλως το παιχνίδι θα λεγόταν Ultra Street Fighter 2 HD Remix (να το τυλίξω για το σπίτι;). Οπότε έχουμε τις κλασικές μελωδίες κολλημένες στο midi. Οι φωνές των χαρακτήρων είναι updated πάντως, πράγμα που είναι καλό μεν, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.

Το Ultra Street Fighter 2: The Final Challengers είναι ένα αρκετά καλό πακέτο του κλασικού fighter. Ίσως το highlight του να είναι ο εύκολος τρόπος για multiplayer και οι μικρές αλλά σαφείς βελτιώσεις στο balancing των χαρακτήρων και του γενικού gameplay. Το way of the hado mode μπορείτε να το παραβλέψετε και ας χρησιμοποιεί τη σούπερ τεχνολογία των joycon. Tο μεγαλύτερο θέμα του τίτλου είναι ότι κοστίζει 40 ευρώ. Οι περισσότεροι μάλλον έχετε ήδη το HD Remix στο PS3 ή το Xbox 360/One στο ένα τέταρτο της τιμής. Άλλοι έχετε κατεβάσει το Street Fighter 2 Turbo από Virtual Console και αν είστε παλαβοί σαν εμένα, έχετε κάπου την έκδοση του SNES. Είναι προφανές ότι η Capcom προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτή την αρχική περίοδο του Switch όπου οι κάτοχοί του διψάνε για παιχνίδια. Κατά τ' άλλα, μιλάμε για definitive version. Μια definitive version που άργησε 25 χρόνια.