Dead Rising 4 Review

Το έχουν όλοι αντιληφθεί, οι gamers αγαπούν τα ζόμπι. Και, γενικά, οι άνθρωποι αγαπούν την περίοδο των Χριστουγέννων. O υποθετικός συνδυασμός ζόμπι και χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας λοιπόν φαντάζει υπέροχος. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι το Dead Rising 4, το οποίο παίρνει τη συνταγή των προκατόχων του και τη στολίζει με χρυσόσκονη, γιρλάντες και λαμπιόνια, για να παρουσιάσει, παραδόξως, ένα μάλλον αδιάφορο αποτέλεσμα.

Το Dead Rising 4 επαναφέρει στο προσκήνιο τον Frank West, τον πρωταγωνιστή του πρώτου Dead Rising ο οποίος επιστρέφει στην πόλη Willamette λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Σκοπός του είναι να μάθει σε μια νεαρή ρεπόρτερ που τον συνοδεύει το πώς βγαίνει ένα καλό φωτορεπορτάζ (ο West άλλωστε είναι φωτογράφος, πρώτα απ’ όλα). Στην πορεία ανακαλύπτει πως στην πόλη συμβαίνει ένα νέο ξέσπασμα από ζόμπι και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποδεικνύεται ο μόνος που μπορεί να μάθει πως προέκυψε πάλι ο χαμός αυτός. Το σενάριο είναι δηλαδή τυπικό για τα δεδομένα της σειράς: οι ανατροπές είναι ορατές από απόσταση, ο τελικός κακός είναι ένα τεράστιο κλισέ και, σε κάθε περίπτωση, το παιχνίδι δεν παίρνει κανένα κομπλιμέντο για την πλοκή του. Το πιο δυνατό σημείο της υπόθεσης είναι σίγουρα ο ίδιος ο Frank που, λακωνικά, είναι τουλάχιστον πικρόχολος.

Ειρωνικός και θυμωμένος με τη ζωή του έπειτα από τα γεγονότα του πρώτου Dead Rising, ο Frank καταφέρνει να είναι από τους λίγους πρωταγωνιστές στο gaming που δεν είναι απλά ένας θεληματάρης άλλων. Ασχολείται με τα ζόμπι ξανά για να πάρει όσα δεν του δόθηκαν την προηγούμενη φορά. Με άλλα λόγια, όλο το σενάριο του παιχνιδιού πατάει στους ώμους του πρωταγωνιστή και τουλάχιστον αυτό είναι μια καλή ιδέα αφού οι ατάκες του είναι αρκετές για να σκάσει ο καθένας ένα-δύο χαμόγελα. Τόσο στις cutscenes όσο και κατά τη διάρκεια του gameplay ο Frank μιλάει ακατάπαυστα, σχολιάζει και κρίνει, και αυτή είναι μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου η συνεχής ομιλία δεν ενοχλεί. Κατά καιρούς, εμφανίζεται και κάποιος άλλος καλογραμμένος χαρακτήρας, αλλά δεν έχει ποτέ αρκετό χώρο στο σενάριο. Το Dead Rising 4 είναι ο Frank West.

Τα όπλα που περιλαμβάνει το παιχνίδι είναι απίστευτα.

Το άλλο σήμα κατατεθέν της σειράς Dead Rising είναι φυσικά τα ζόμπι. Η πόλη Willamette, που απαρτίζεται από το γνωστό, τεράστιο και χαώδες εμπορικό κέντρο, αλλά και από μερικές συνοικίες γύρω από αυτό, είναι γεμάτη ζόμπι. Μια αργή, ακίνητη σχεδόν, μάζα από άψυχους εχθρούς που πολύ γρήγορα καταλαβαίνετε πως υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο εν είδει παιδότοπου για τα θεότρελα όπλα που αφειδώς μοιράζει το παιχνίδι. Παρότι εξωφρενικά σε αριθμό, τα ζόμπι δεν αποτελούν ποτέ σοβαρή απειλή για τον Frank και σε πολύ λίγες περιπτώσεις το παιχνίδι γίνεται κάπως πιο σοβαρό, κατά κύριο λόγο με τους λίγους ανθρώπινους εχθρούς που συναντάτε. Πράγματι, στις 10 περίπου ώρες που διαρκεί το Dead Rising 4, νομίζω πέθανα μόλις δύο φορές και αυτές ήταν καταστάσεις όπου μάλλον είχε αρχίσει να εξανεμίζεται η πλάκα της γενοκτονίας των ζόμπι.

Ναι, το παιχνίδι είναι πανεύκολο. Πέρα από τη στατικότητα των ζόμπι, οι κινήσεις τους είναι εντελώς προβλέψιμες ενώ η γενικότερη νοημοσύνη των εχθρών, ζόμπι ή μη, φαντάζει απλά ανύπαρκτη. Στα παραπάνω προστίθεται και η μυστήρια επιλογή των δημιουργών να πάρει πόδι ο χρονικός περιορισμός των προηγούμενων παιχνιδιών, οπότε στο Dead Rising 4 υπάρχει άπλετος χρόνος για να εκτελέσετε τις αποστολές με την ησυχία σας. Δεν θα υπήρχε κάποιο σπουδαίο πρόβλημα με αυτό, αν η αίσθηση της βιασύνης και της επιτακτικότητας της αντίστροφης μέτρησης έδινε τη θέση της σε κάποιο άλλο συναίσθημα, όπως εκείνο της πρόκλησης ή του ξέφρενου χαμού. Όμως το παιχνίδι αγνοεί τα πάντα και τελικά μένει μόνο η ραχοκοκαλιά του: εκείνο που ανέφερα πιο πριν, δηλαδή η όποια διασκέδαση μπορούν να προσφέρουν τα όπλα του.

Τα βασικά όπλα, από τα αντικείμενα που βρίσκει ο Frank παντού στον χώρο μέχρι τα πολυβόλα, δεν προσφέρουν ιδιαίτερες συγκινήσεις. Τα περισσότερα είναι μεν καλοσχεδιασμένα και η χρήση τους αφήνει την κατάλληλη αίσθηση και έχει τους σωστούς ήχους. Όμως την πραγματική ικανοποίηση προσφέρουν τα combo όπλα, εκείνα δηλαδή που είναι αποτέλεσμα ένωσης δύο βασικών όπλων. Τέτοια όπλα είναι η μάσκα ενός τυραννόσαυρου που πετάει φλόγες από μπουκάλες υγραερίου, ένα σπαθί πάγου που προκύπτει από κάποιο μαχαίρι σε συνδυασμό με υγρό άζωτο ή μια βαριοπούλα ποτισμένη με δηλητήριο. Φυσικά, η ποικιλία είναι αρκετά μεγάλη και το παιχνίδι δεν φοβάται να πειραματιστεί - και το πείραμα πετυχαίνει: όσο πιο θεότρελο είναι το όπλο, τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση που προσφέρει όταν χρησιμοποιείται. Δεν είναι όμως όλα ρόδινα. Έπειτα από κάποιο σημείο συναντάτε αρκετούς ανθρώπινους εχθρούς, οι οποίοι συνήθως χρησιμοποιούν πολυβόλα και εδώ το παιχνίδι πέφτει στην παγίδα εναλλαγής μεταξύ melee και πυροβολισμών. Η εναλλαγή δεν γίνεται ποτέ ομαλά και γι’αυτό φταίει ο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, άκομψος χειρισμός και το παράξενο animation. Τα Dead Rising πάντα είχαν ένα μικρό θέμα με τον χειρισμό και το Dead Rising 4 δυστυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπάρχει μια κάποια καθυστέρηση μεταξύ εντολής στο χειριστήριο και δράσης του ήρωα, ενώ η τοποθέτηση βασικών πράξεων όπως η εναλλαγή όπλων εγείρει ενστάσεις. Η κατάσταση δεν γίνεται ποτέ τραγική, όμως φλερτάρει με την ενόχληση πολλές φορές.

Ανεβαίνει instagram.

Το παιχνίδι, πάντως, προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να εγείρει το ενδιαφέρον. Για αρχή, υπάρχει ένα υποτυπώδες σύστημα leveling, όπου επικρατεί η γνωστή λογική: κάθε επιπλέον level επιτρέπει και το ξεκλείδωμα μιας ικανότητας, η οποία είτε αφορά τα melee όπλα, είτε τα πολυβόλα, την υγεία του Frank και πάει λέγοντας. Υπάρχει ακόμα και η δυνατότητα να ενισχύσετε τις stealth ικανότητες του ήρωα, γεγονός που αφήνει ερωτηματικά, αφού οι φορές που μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί σκιώδεις τακτικές στο σύνολο του παιχνιδιού είναι λιγότερες από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Από την άλλη, η υπερβολική κατάτμηση των ικανοτήτων (τα melee όπλα χωρίζονται σε αιχμηρά ή μη, τα πολυβόλα σε καραμπίνες, περίστροφα και τα συναφή) αφήνει μια παράξενη αίσθηση περιορισμού σε ένα παιχνιδι του οποίου η κεντρική ιδέα είναι απλά να ξεπαστρέψετε όσα περισσότερα ζόμπι γίνεται.

Παράλληλα, υπάρχει και η φωτογραφική μηχανή, η οποία πια χρησιμοποιείται για να λύσετε κάποια πανεύκολα μυστήρια σε συγκεκριμένα δωμάτια, δηλαδή να φωτογραφίσετε αντικείμενα στο χώρο ή να βγάλετε τυχαίες φωτογραφίες όποια στιγμή θέλετε. Αν κάνετε το δεύτερο, τότε κερδίζετε χρήματα ανάλογα με το πόσα πρόσωπα/ζόμπι είναι στη φωτογραφία, δυνατότητα που περιορίζει τη φωτογραφική μηχανή σε ένα αχρείαστο μαραφέτι. Πέρα από τα όπλα, το καλύτερο στοιχείο του Dead Rising 4 είναι η ίδια η πόλη Willamette, η οποία είναι γεμάτη μυστικά, νέα όπλα και μανιακούς δολοφόνους για να ανακαλύψετε. Καλοσχεδιασμένη και εκτενής, δικαιολογεί σε ένα σημείο την απουσία του χρονομέτρου. Τα μυστικά που κρύβει είναι πολύ ενδιαφέροντα και ίσως το πιο συναρπαστικό μέρος της πλοκής, αφού ανακαλύπτετε και διάφορες πτυχές που δεν αναφέρονται στις cutscenes. Ταυτόχρονα η πόλη αποφεύγει να έχει τόσα μυστικά ως αυτοσκοπό και ότι ανακαλύπτετε αξίζει σίγουρα.

Μέχρι και ρομποτική στολή βρίσκει ο Frank.

Μία ακόμα έλλειψη του Dead Rising 4 συγκριτικά με τους προκατόχους του είναι το co-op, που πλέον έχει πάρει ξεχωριστή υπόσταση ως multiplayer mode. Πλέον -αν καταφέρετε και βρείτε κόσμο στους έρημους servers- μπορείτε απλά με άλλους παίκτες να εκτελείτε μια σειρά από στόχους σε συγκεκριμένα σημεία του χάρτη. Ένα καθαρά διαδικαστικό και καθόλου διασκεδαστικό multiplayer που δύσκολα θα σας απασχολήσει για πολλή ώρα. Στο σύνολο των παραπόνων προστίθεται ο πολύ μέτριος τεχνικός τομέας του παιχνιδιού. Σίγουρα, ο αριθμός των ζόμπι και η έκταση της πόλης είναι κάτι παραπάνω από σεβαστά, όμως το προβληματικό animation και μια σειρά από bugs που προέκυψαν μου άφησαν πικρή γεύση. Ακόμα δεν ξέρω τί έγινε στο φινάλε, αφού το παιχνίδι αποφάσισε πως οι φωνές των χαρακτήρων ήταν αχρείαστες και παρακολοθούσα τις cutscenes μόνο με την μουσική στο παρασκήνιο. Η οποία μουσική τα πάει πολύ καλά αφού βασίζεται κυρίως σε διάσημα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ενώ την παράσταση κλέβουν οι φωνές των ζόμπι που είναι απλά εξαιρετικές.

Το μεγαλύτερο παράπονο που έχω από το Dead Rising 4 είναι πως πρόκειται για ένα πολύ εφήμερο παιχνίδι. Η διασκέδαση που προκύπτει από την εξολόθρευση των ζόμπι φθίνει πολύ γρήγορα, ενώ η όλη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα με τα λαμπιόνια και τα αντίστοιχα τραγούδια σύντομα θα είναι εκτός τόπου και χρόνου. Το Dead Rising 4 έχει κάποια θετικά στοιχεία, όμως αν θέλετε οπωσδήποτε ένα παιχνίδι με ζόμπι, υπάρχουν άλλες καλύτερες επιλογές.