Gears of War 4 Review

H σειρά Gears of War έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά πολλών από εμάς. Όποιος έχει βιώσει τις μέρες πριν και μετά το λανσάρισμα του πρώτου Gears, έχει να θυμάται πως αποτέλεσε ορόσημο για το gaming. Τα επόμενα παιχνίδια της σειράς μπορεί να μην έφεραν ανάλογες κοσμογονικές αλλαγές, ήταν όμως όλα εξαιρετικά. Και τώρα ήρθε η ώρα του Gears of War 4 στο Xbox One. Το φορτίο βαρύ, οι προσδοκίες τεράστιες.

Το Gears of War 4 ξεκινάει με έναν μικρό πρόλογο, όπου εξιστορούνται οι πόλεμοι μεταξύ των ανθρώπων πριν την εμφάνιση των locust, καθώς και τα γεγονότα των προηγούμενων παιχνιδιών. Πλέον, υποτίθεται πως η απειλή των locust έχει εξαφανιστεί και η Coalition of Ordered Governments, COG εν συντομία, προσπαθεί με μάλλον μιλιταριστικό και απολυταρχικό τρόπο να συμμαζέψει τα απομεινάρια της ανθρωπότητας. Οι μεθοδεύσεις της COG όμως δεν αρέσουν σε όλους και μερικοί προτιμούν να ζουν μακριά από την επιρροή της, σε απομωνομένα χωριά. Πρόκειται για τους outsiders, τρεις εκ των οποίων αποτελούν τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Ο J.D., ο Del και η Kait σας συστήνονται καθώς προσπαθούν να κλέψουν κάτι από μία πόλη της COG. Προφανώς, κάτι πάει στραβά, γίνονται αντιληπτοί και όλος ο ρομποτικός στρατός της COG προσπαθεί να τους καθηλώσει. Οι ήρωες αντιλαμβάνονται ότι κάτι τρέχει, αφού όλο αυτό το κυνηγητό δεν δικαιολογείται, οπότε επιστρέφουν στο χωριό τους για να έρθουν αντιμέτωποι με κάτι πολύ πιο σοβαρό και σκοτεινό.

Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περαιτέρω στα της ιστορίας, κυρίως γιατί δεν έχει νόημα. Το σενάριο του Gears of War 4 είναι στην καλύτερη μέτριο. Εντελώς προβλέψιμη και με ένα φινάλε που προσπαθεί να υποσχεθεί πράγματα αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς, η όλη πλοκή αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του παιχνιδιού. Δεν είναι όμως μόνο το γράψιμο και το στήσιμο του σεναρίου που αποτελούν πρόβλημα. Υπάρχει σοβαρό θέμα και με τους πρωταγωνιστές. Οι τρεις ήρωες, και ειδικά ο J.D. που χειρίζεστε εσείς, δεν εδραιώνονται ποτέ ως χαρακτήρες. Ή, καλύτερα, το επιχειρούν με έναν άκομψο τρόπο που καταλήγει να τους στερεοτυπίζει και να τους δίνει την μορφή καρικατούρας. Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα χειρότερη όταν κάποια στιγμή στο παιχνίδι, αρχίζει να ακολουθεί την τριάδα και ο Marcus Fenix, ο πρωταγωνιστής της αρχικής τριλογίας και πατέρας του J.D.. Ο Marcus καταφέρνει να διατηρήσει το αγέλαστο, σοβαρό και επιβλητικό ύφος που λατρεύουμε και η αναπόφευκτη σύγκριση με τον γιο του κάνει τον δεύτερο να φαίνεται πολύ λίγος.

Συγκριτικά με τον πατέρα του, ο J.D. φαίνεται... λίγος.

Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον σημείο της ιστορίας είναι η χρήση του ρομποτικού στρατού. Μέχρι να εμφανιστεί η νέα, άγνωστη απειλή, το ρόλο των εχθρών τον επιτελούν ανδροειδή της COG, τα DB. Η εισαγωγή των εχθρών αυτών δεν αποτελεί κάποιο ιδιαίτερα μελανό σημείο στο παιχνίδι ούτε όμως αφήνει απόλυτα θετικές εντυπώσεις. Παρουσιάζουν μια ευχάριστη ποικιλία στις τακτικές τους και είναι προγραμμισμένοι με μία αρκετά καλή νοημοσύνη. Παρόλα αυτά, καταχράζονται τη φιλοξενία σας για λίγη παραπάνω ώρα απ’ όσο θα έπρεπε, ενώ είναι φανερό πως υπάρχουν κυρίως για να προσδώσουν στη νέα απειλή την ιδιότητα του άγνωστου, του μυστήριου. Και δεν τα καταφέρνουν. Όλοι καταλαβαίνουν ότι μιλώντας για νέα απειλή μιλάμε ξανά για locust και το παιχνίδι ποτέ δεν κάνει κάτι για να το κρύψει. Το ίσως προβληματικό είναι πως δεν το λέει και ποτέ ξεκάθαρα. Ολοκληρώνετε το campaign και ακόμα δεν ξέρετε σίγουρα πώς εμφανίστηκαν ξανά οι παλιοί εχθροί ή τις ενδεχόμενες κινήσεις τους. Μονάχα σκόρπιες υπόνοιες υπάρχουν από εδώ και από εκεί, που βρίσκονται πολύ μακριά από τις δυνατές στιγμές της πρώτης τριλογίας.

Και παρόλο που δεν είστε σίγουροι τί ακριβώς είναι αυτοί οι νέοι εχθροί, που οι πρωταγωνιστές τους ονομάζουν swarm, σίγουρα θα διασκεδάσετε με τις μάχες ενάντια σε αυτούς. Πέραν όλων των νέων πλασμάτων, όπως τα τετράποδα pouncers που είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά και έχουν την τάση να σας καθηλώνουν στο έδαφος και σας απολαμβάνουν ως μεζεδάκι, σας συστήνονται και μερικά εκπληκτικά, υπερδυνατά όντα (κάτι σαν μίνι αφεντικά), όπως το carrier που σας ταλαιπωρεί αρκετά με τις εντυπωσιακές άμυνές του. Όλοι αυτοί οι εχθροί είναι δουλεμένοι άψογα και στηρίζονται σε μια καταπληκτική νοημοσύνη, σαφώς επηρεασμένη από τις συμπεριφορές των παικτών στα προηγούμεα Gears of War. Πράγματι, κατά καιρούς οι μάχες με κάποιους εχθρούς θυμίζουν έντονα παλιές online αναμετρήσεις και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Η δυναμικότητα που προσφέρει αυτό και ο συνήθως καταπληκτικός σχεδιασμός των περιοχών όπου γίνονται οι μάχες, κάνουν το πιστολίδι του Gears of War 4 μια υπέροχη υπόθεση.

Κακά τα ψέμματα, locust είναι.

Όχι πως το είχε ανάγκη, για να λέμε την αλήθεια. Οι μάχες των Gears of War πάντα ήταν καταπληκτικές και το ίδιο ισχύει και εδώ. Τα κλασικά όπλα, όπως η καραμπίνα ή το lancer-πριόνι, παραμένουν τρομερά και ικανά να σηκώσουν από μόνα τους όλες τις αναμετρήσεις τόσο στο campaign, όσο και στο online. Αλλά το παιχνίδι δεν σταματάει εκεί. Εισάγει και καινούρια όπλα που απορρέουν κυρίως από τα ανδροειδή DB και παρόλο που δεν φέρνουν μεγάλες αλλαγές, συμπληρώνουν άψογα το σύνολο των επιλογών. Φυσικά, δεν είναι μόνο τα όπλα. Είναι και το το active reloading, σήμα κατατεθέν πια των Gears, μία επιπλέον επιλογή κατά το γέμισμα των όπλων που δίνει ένα μικρό μπόνους στα επόμενα πυρά. Ένας μηχανισμός που φαίνεται μεν σαν απλά μια λεπτομέρεια, όμως προσφέρει καίριο πλεονέκτημα στις πιο δύσκολες μάχες. Και πολλές μάχες είναι όντως δύσκολες, αφού στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας οι εχθροί δεν αστειεύονται.

Πέραν των προβλημάτων που έχει το σενάριο, το campaign του Gears of War 4 είναι κάτι παραπάνω από επαρκές. Είναι καταιγιστικό αφού δεν σας αφήνει ποτέ σε ησυχία από εχθρούς, είναι εκτενές αφού στο hardcore κρατάει περίπου 9-10 ώρες και, τέλος, παραμένει στο γνώριμο ύφος των προηγούμενων παιχνιδιών, αφού οι όποιες νέες ιδέες μοιάζουν περισσότερο με πειραματισμούς για το μέλλον της σειράς. Όντως, κατά τη διάρκεια του campaign συναντάτε καταστάσεις πρωτοφανείς για Gears, σαφώς επηρεασμένες από άλλα διάσημα παιχνίδια, που δεν παίρνουν όμως ποτέ αρκετό χώρο και χρόνο για να αλλάξουν ριζικά τη δομή του τίτλου. Υπάρχουν εξωφρενικές σκηνές τύπου Uncharted, μάχες μεταξύ DB και swarm, τεράστια ρομποτ που χειρίζεστε και διάφορα άλλα. Όλα τακτοποιημένα έτσι ώστε να μην αλλοιώνουν ποτέ την προσωπικότητα της σειράς. Σίγουρα, ο συντηρητισμός με τις φρέσκες ιδέες θα ήταν κάτι προβληματικό σε περίπτωση που η σειρά τις χρειαζόταν επειγόντως. Η συνταγή όμως αυτή είναι δοκιμασμένη και πολύ πετυχημένη και η The Coalition (η ομάδα ανάπτυξης) δείχνει να ξέρει τί είναι αυτό που λατρεύουμε στα Gears of War.

Και αν είναι κάτι που σίγουρα κάνουν καλά τα Gears, αυτό είναι το multiplayer, και το Gears of War 4 δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα έχει όλα. Νέο, πλήρως ανανεωμένο horde mode, μάλλον καλύτερο από ποτέ. Τα κλασικά, ήρεμα, κοινωνικά σχεδόν ματς με διάφορους στόχους σε διάφορους χάρτες. Co-op στο campaign και φυσικά δυνατότητα για τοπικά, LAN ματς. Συν τοις άλλοις, υπάχει διαχωρισμός ανάμεσα σε competitive modes και σε core modes. Η πρώτη κατηγορία είναι για esports καταστάσεις, ενώ η δεύτερη είναι μια πιο κλασική προσέγγιση του multiplayer. Όλα όμως με τη σειρά τους.

Κάποιοι από τους ρομποτικούς εχθρούς αλλάζουν τα δεδομένα.

Στο horde, καλείστε εσείς με άλλους τέσσερις παίκτες να πολεμήσετε και να νικήσετε ορδές εχθρών που καταφτάνουν σε κύματα. 50 κύματα είναι το μέγιστο, ενώ κάθε 10 κύματα εμφανίζεται ένα boss, ένας πιο δυνατός εχθρός από τον μέσο όρο δηλαδή που σας κάνει τη ζωή λίγο πιο δύσκολη. Και δεν είναι μόνο αυτό. Προφανώς καθώς ανεβαίνετε επίπεδο (νικώντας δηλαδή κύματα εχθρών), οι εχθροί γίνονται περισσότεροι και δυσκολότεροι, αποκτούν πιο σύνθετη νοημοσύνη, καλύτερα όπλα αλλά και έξτρα μπόνους, όπως διπλάσια ζωή. Το horde με άλλα λόγια είναι εκ των προτέρων δύσκολο να το ολοκληρώσετε, παρόλο που το παιχνίδι σας αφήνει να ορίσετε τη δυσκολία των εχθρών (από easy μέχρι insane). Το καινούριο της υπόθεσης είναι πως δεν κυκλοφορείτε πια ανέμελοι στον χάρτη με μοναδικό σκοπό να σκοτώνετε ό,τι κινείται. Πλέον μεγάλο ρόλο παίζει και η τακτική, αφού δίνεται η δυνατότητα να διαλέγετε class, πέραν όλων εκείνων των αντικειμένων που χρησιμεύουν ως άμυνες.

Μικρά φράγματα, turret guns, δολώματα που μπερδεύουν τους εχθρούς, μια ποικιλία δηλαδή από άμυνες οι οποίες κοστίζουν ενέργεια, ένα νόμισμα που κερδίζετε εξολοθρεύοντας τα κύματα των εχθρών. Εδώ σημαντικό ρόλο παίζουν οι classes που προανέφερα. Ένας engineer μπορεί να επιδιορθώνει τις όποιες ζημιές έχουν υποστεί οι άμυνες, ενώ ένας scout έχει την ικανότητα να μαζεύει την διπλάσια ενέργεια από τους πεσμένους εχθρούς. O sniper μπορεί να ανιχνεύει τη θέση των πάντων στο χάρτη, κάτι όχι απαραίτητα χρήσιμο αφού οι εχθροί έρχονται ντε φάκτο κατά πάνω σας. Οι heavy και soldier είναι το ίδιο πράγμα με διαφορετικά όπλα και υπάρχουν απλά για να πυροβολάνε ασταμάτητα. Εν τέλει, μπορεί να μην επιτελούν όλες οι κλάσεις κάποιο σημαντικό ρόλο στον πανικό του horde, τα πολύωρα όμως αυτά ματς είναι πραγματική διασκέδαση, εφόσον έχετε καλή και συνεργατική ομάδα.

Τα core modes είναι ουσιαστικά διάφορα είδη αγώνων πέντε-εναντίον-πέντε με τις κλασικές ρυθμίσεις. Τα όπλα συμπεριφέρονται όπως και στο campaign, υπάρχει ένα μικρό aim assist, οι πόντοι μοιράζονται κατά κύριο λόγο σύμφωνα με τα kills που καταφέρνετε και λοιπά. Το παιχνίδι δεν στερείται ιδεών ούτε εδώ. Υπάρχουν βέβαια τα κλασικά modes, όπως deathmatch και king of the hill. Η πραγματική πλάκα όμως βρίσκεται σε modes όπως το ολοκαίνουριο dodgeball, όπου για να κάνει respawn κάποιος συμπαίκτης σας πρέπει να σκοτώσετε κάποιον αντίπαλο. Ή το arms race, γνωστό από το Gears of War: Judgment, όπου έχετε διαθέσιμο μόνο ένα όπλο το οποίο αλλάζει τύπο κυκλικά κατά τη διάρκεια της μάχης και, αναμενομένα, μαζί με το όπλο αλλάζει και η τακτική σας. Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ορίσετε εσείς ένα lobby με τους χάρτες και τον τύπο αγώνα που προτιμάτε ή να μπείτε σε μια έτοιμη playlist, δηλαδή σε ένα ελεύθερο matchmaking που σας βάζει σε ένα τυχαίο lobby με παίκτες κοντά περίπου στο επίπεδο σας.

Στο horde γίνεται απλά πανικός.

Από την άλλη πλευρά, τα competitive modes είναι πιο αυστηρά. Οι πόντοι εμπειρίας μοιράζονται κατά κύριο λόγο ανάλογα με το πόσο συμβάλατε στην επίτευξη του στόχου, προωθούν γενικά τη συνεργασία μεταξύ των παικτών (assists κτλ) και δεν παρέχουν κάποια βοηθήματα στα όπλα. Εδώ ο καλύτερος απλά κερδίζει. Υπάρχουν δύο competitive modes, το escalation που είναι βασικά ένα king of the hill με πολλές περιοχές προς κατάκτηση ταυτόχρονα, και το execution, που είναι χοντρικά ένα team deatchmatch. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο στείρα από ότι στα άλλα modes. H προσήλωση στα esports μπορεί να εδραιώσει μεν το παιχνίδι (και τη Microsoft στο χώρο γενικά), όμως η υπερβολική σοβαρότητα που επικρατεί αφαιρεί κάτι από το πάντα διασκεδαστικό multiplayer του Gears. Αυτό δεν είναι πάντα κακό, αφού υπήρχαν και θα υπάρχουν παίκτες που ζουν για αυτού του είδους την αναγνώριση και το παιχνίδι φροντίζει να τους καλύψει, παρότι έχει μόλις δύο modes εξαρχής. Για όλους τους υπόλοιπους, τα core modes είναι καλύτερη επιλογή.

Το ευτυχές του multiplayer, πέρα από το ότι ικανοποιεί κάθε γούστο, είναι πως έχει μια γενικά καλή δομή. Μετρώντας επιτυχίες σε οποιοδήποτε mode, horde, core ή competitive, αποκτάτε εμπειρία που ισοδυναμεί με επίπεδα. Νέα επίπεδα σας δίνουν credits, ένα νόμισμα μέσω του οποίου ξεκλειδώνετε skins, εμβλήματα και άλλα. Εδώ υπάρχει ένα μικρό θέμα, καθώς δίνεται η δυνατότητα να αγοράζετε credits και με χρήματα από την τσέπη σας. Τα οφέλη συνήθως είναι απλά διακοσμητικά, υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα, στο horde συγκεκριμένα, που ίσως έπρεπε να ξεκλειδώνονται με την πρόοδο και όχι με credits. Πρόκειται για κάποια bonus που υπάρχουν για τις διάφορες κλάσεις. Για παράδειγμα, για τον soldier μπορείτε να αγοράσετε την ικανότητα να κάνετε μεγαλύτερη ζημιά με το lancer ή για τον engineer μπορείτε να αγοράσετε την ικανότητα να επιδιορθώνετε πιο γρήγορα τις άμυνες. Πράγματι, αυτό είναι ένα στραβοπάτημα που ευτυχώς περιορίζεται στο horde και δεν αμαυρώνει τη συνολική εμπειρία.