Doom Review

Το 1993, η id Software έβγαλε το Doom, έναν πρωτότυπο τίτλο που συνδύαζε FPS, τρόμο και επιστημονική φαντασία. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, που λένε. 23 χρόνια μετά, η σειρά Doom επιστρέφει με ένα reboot, ευελπιστώντας να μας ξανακάνει “παιδιά”, αλλά και να μυήσει τους νεότερους.

Η ιστορία του Doom ξεκινάει με μια ξαφνική και ανελέητη επίθεση δαιμόνων στη βάση της UAC (Union Aerospace Corporation) στον πλανήτη Άρη. Εσείς, ένας άγνωστος, ξυπνάτε αλυσοδεμένοι σε υπόγειο της βάσης, περιτριγυρισμένοι από ιδιαίτερα επιθετικά τέρατα. Η πραγματική δράση αρχίζει λίγο αργότερα όταν δραπετεύετε, φοράτε τη στολή praetor και μετατρέπεστε σε doom slayer. Από αυτό το σημείο και μετά, σχεδόν όλη η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από in-game διηγήσεις, πρωτίστως μέσα από ολογράμματα και πληροφορίες που συλλέγετε σε κάθε επίπεδο. Αυτό από τη μια πλευρά οδηγεί σε συνεχή δράση και απορρόφηση στον εφιαλτικό κόσμο του παιχνιδιού, αλλά από την άλλη αυτός ο όχι ιδιαίτερα ελκυστικός τρόπος παρουσίασης στερεί βάθος από την πλοκή. Έτσι, σύντομα ενδιαφέρεστε πολύ περισσότερο για τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους μπορείτε να συνθλίβετε το κρανίο ενός ανθρωποειδούς, παρά για το λόγο για τον οποίο το κάνετε αυτό. Όχι ότι σας πειράζει βέβαια.

Επιλέγετε από τρία αρχικά επίπεδα δυσκολίας, με δύο ακόμα να γίνονται διαθέσιμα όταν ολοκληρώσετε το campaign. Η διάρκεια του παιχνιδιού στο μέσο από τα αρχικά επίπεδα δυσκολίας είναι περίπου 15 ώρες, ανάλογα με το αν θα “κολλήσετε” λίγο παραπάνω σε κάποιο μέρος με πολλούς εχθρούς ή σε κάποιο αφεντικό. Κάτι που κάνει αμέσως εντύπωση είναι το πόσο γρήγορα κινείστε στο χώρο. Δεν περπατάτε, αλλά... “πετάτε”, με ταχύτητα που ξαφνιάζει όσους είναι συνηθισμένοι στα περισσότερα FPS της εποχής μας. Το συγκεκριμένο θέμα ίσως αποθαρρύνει κάποιους που προτιμούν κάτι πιο αργό και ατμοσφαιρικό και όχι ένα FPS που σας αναγκάζει να είστε σε διαρκή κίνηση δίχως, ταυτόχρονα, να επηρεάζεται η ακρίβεια της στόχευσής σας. Η σχεδόν αδιάκοπη κίνηση είναι από τα βασικά στοιχεία του Doom και παρόλο που φαντάζει υπερβολική, μετά από λίγες ώρες δράσης αντιλαμβάνεστε ότι έτσι πρέπει να είναι το παιχνίδι.

Δαίμονες λίγο πριν γίνουν φέτες.

Κουβαλάτε τουλάχιστον οκτώ όπλα μαζί σας, εξαπολύοντας, με αυτόν τον τρόπο, την κατάλληλη επίθεση εναντίον του κατάλληλου στόχου. Ευχάριστο γεγονός αποτελεί το ότι ο χρόνος του παιχνιδιού επιβραδύνεται όποτε αλλάζετε όπλο, έτσι ώστε να κάνετε με άνεση την επιλογή σας ή ακόμη και να χρησιμοποιήσετε διαφορετικά όπλα εναντίον του ίδιου δαίμονα. Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι όταν σας τελειώνουν τα πυρομαχικά, έχετε πολλές εναλλακτικές επιλογές. Το να σκοτώσετε δύο γιγάντια διαβόλια μόνο με το πιστόλι, όχι μόνο γίνεται, αλλά είναι και ιδιαίτερα συναρπαστικό κατόρθωμα. Μια ενδιαφέρουσα προσθήκη είναι τα glory kills, θεαματικά βίαια kills που αποτελούν την κύρια μέθοδο λήψης υγείας και αποτελούν βασικό στοιχείο της στρατηγικής σας. Λαμβάνετε health points ξεσκίζoντας σατανάδες στα δύο με τα ίδια σας τα χέρια, συντρίβοντας τα κρανία τους σε τοίχους, ξεριζώνοντας τα άκρα τους κτλ. Υπάρχουν επίσης διάσπαρτα power-ups με πολύ ισχυρές επιθέσεις που διαρκούν μερικά δευτερόλεπτα. Κάποια από αυτά σας επιτρέπουν να διαλύετε τους εχθρούς με μία κίνηση, άλλα σας κάνουν πιο γρήγορους, ενώ όλα μπορούν να αναβαθμίζονται ώστε να γίνονται πιο αποτελεσματικά και με μεγαλύτερη διάρκεια.

Όσον αφορά τη νοημοσύνη των εχθρών, οι διάφοροι τύποι δαιμόνων συμπεριφέρονται διαφορετικά, έχοντας ξεχωριστές επιθέσεις και αδύνατα σημεία. Από τα πιο απλά μονόφθαλμα cacodemons, μέχρι το τελευταίο αφεντικό, υπάρχουν λογικοί τρόποι εξουδερέρωσης, με τα headshots να δίνουν συχνά -αλλά όχι πάντα- την πιο αποτελεσματική λύση. Ακόμα και στο μέσο επίπεδο δυσκολίας, δεν λείπουν τα απαιτητηκά μέρη, όπου δεκάδες δαίμονες διαφόρων ειδών και μεγεθών σας επιτίθενται από δυο μεριές. Όσο τρελό και δύσκολο κι αν γίνεται το παιχνίδι, ποτέ δεν παύει να είναι διασκεδαστικό.

Όσο περισσότερους δαίμονες σκοτώνετε, τόσο πιο γρήγορα συλλέγετε πόντους αναθμίσεων ώστε να επενδύετε σε mods και upgrades. Στο τέλος κάθε επιπέδου βλέπετε αν έχετε βρει όλα τα διαθέσιμα μυστικά και upgrades και αν έχετε αφήσει πολλά πίσω μπορείτε να το ξαναπαίζετε μέσω του mission select. Μολονότι τις πρώτες ώρες το user interface ίσως σας φανεί βουνό, με όλες τις αναβαθμίσεις στα όπλα και την πανοπλία και τον ειδικό εξοπλισμό της αρεσκείας σας, είναι αρκετά έυχρηστο και ξεκάθαρο μόλις το συνηθίσετε. Η πυξίδα στο επάνω μέρος της οθόνης σας καθοδηγεί συνεχώς προς το επόμενο objective, ενώ ο τρισδιάστατος χάρτης γίνεται σύμμαχός σας στην εύρεση κρυμμένων αντικειμένων. Το κάθε όπλο αναβαθμίζεται κατ' επιλογή, ενώ αν φέρετε εις πέρας το τελικό mastery challenge αποκτάτε ένα πολύτιμο upgrade για το αντίστοιχο όπλο, που ποτέ δεν πάει χαμένο. Πέρα από τα upgrades που μπορείτε να κάνετε ανά πάσα στιγμή, τα upgrades των ισχυρότερων όπλων του παιχνιδιού πρέπει πρώτα να ξεκλειδωθούν μέσω ενός ιπτάμενου drone που περιφέρεται σε διάφορα σημεία του επιπέδου. Αυτό δύναται να σας δημιουργήσει προβλήματα, κυρίως κοντά στο τέλος του παιχνιδιού, όπου χρειάζεστε απεγνωσμένα τον οπλισμό που προκαλεί την μεγαλύτερη ζημιά, έχετε αρκετούς πόντους για να αναβαθμίσετε, αλλά ίσως τελικά δεν μπορέσετε να κάνετε τίποτα γι'αυτό επειδή δεν χρησιμοποιήσατε ή δεν βρήκατε το ιπτάμενο drone για να ξεκλειδώσετε το απαιτούμενο upgrade.

Όχι, το αδύνατο σημείο του κυρίου δεν είναι καθόλου εμφανές...

Πέρα από το να πυροβολάτε ό,τι κινείται, κάνετε και άλματα από την μία αποβάθρα στην άλλη, σκαρφαλώνετε σε υψηλότερα επίπεδα και σέρνεστε κάτω από ανοίγματα. Πρέπει να είστε προσεκτικοί, ιδιαίτερα όσον αφορά τις αποβάθρες, διαφορετικά κινδυνεύετε να γκρεμοτσακιστείτε και να χάσετε υγεία ή να επιστρέψετε στο τελευταίο checkpoint. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό το σκέλος του Doom λειτουργεί σαν “γρίφος” που επιβραδύνει τη δράση, αναγκάζοντάς σας να κοιτάζετε γύρω σας για την επόμενη έξοδο. Επίσης, τα σημεία αυτά γίνονται όλο και πιο μακροσκελή με την πάροδο των επιπέδων, με αποτέλεσμα να δίνουν την εντύπωση ότι υπάρχουν περισσότερο για να σας καθυστερούν παρά να σας διασκεδάζουν. Ένα, ακόμη, είδος γρίφου είναι κάποιες πόρτες που ανοίγουν μόνο αφότου έχετε σκοτώσει όλους τους γύρω εχθρούς ή με κάρτα πρόσβασης αντίστοιχου χρώματος. Οι κάρτες αυτές δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθούν, με την αναζήτησή τους να είναι ένα παραπάνω κίνητρο για εξερεύνηση.

Η απόσταση μεταξύ των checkpoints αυξάνεται, ειδικά όσο προχωράτε τα επίπεδα. Αρκετές φορές σκοτώνετε ολόκληρες ομάδες δαιμόνων, μόνο και μόνο για να σκοτωθείτε από τον τελευταίο και να χρειαστεί να επαναλάβετε τις μάχες. Εξάλλου, δεν λείπουν και τα ευτράπελα. Μπορεί να σκοτωθείτε τη στιγμή που προσπαθείτε να ανεβείτε σε έναν ανελκυστήρα, επειδή είναι πολύ σκοτεινά για να δείτε πού πάτε ή πόσο γρήγορα σας έρχεται ο ανελκυστήρας στο κεφάλι. Άλλες φορές, ίσως σκοτώσετε γύρω στα 20 τέρατα, μετά να σκαρφαλώσετε έναν άλλο ανελκυστήρα, να κουλουριαστείτε ώστε να περάσετε μέσα από ένα άνοιγμα, να βγείτε σε ένα δωμάτιο, για να καταλήξετε στο να σας χτυπήσει “κάτι” και να σας σκοτώσει ακαριαία. Κυρίως λόγω της ταχύτητας του παιχνιδιού, το πρόβλημα με σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι όσες περισσότερες φορές τα επαναλαμβάνετε, τόσο πιο απρόσεχτοι γίνεστε και σκοτώνεστε όλο και πιο γρήγορα κάθε φορά, ακόμα κι αν γνωρίζετε ακριβώς τί είναι αυτό που πρέπει να κάνετε.

Κάθε επίπεδο διαθέτει έναν αριθμό δοκιμασιών (rune trials) που σας ανταμοίβουν με ακόμη ένα χαρακτηρηστικό που σας κάνει δυνατότερους, όπως για παράδειγμα να επεκτείνει την ακτίνα συγκέντρωσης health και πανοπλίας από γύρω σας. Οι δοκιμασίες αυτές σας μεταφέρουν σε μια ξεχωριστή οθόνη, όπου σας δίνονται απεριόριστες ευκαιρίες εκπλήρωσης του στόχου, όπως πχ να σκοτώσετε 15 imps με καραμπίνα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Κάθε δοκιμασία είναι ιδιαίτερα συναρπαστική, με την μεγαλύτερη δυσκολία να είναι ότι όσο ανεβαίνετε τα επίπεδα τόσο πιο δύσκολος γίνεται ο εντοπισμός των δοκιμασιών. Παρόλα αυτά, δεν παύει να είναι κίνητρο για να ξαναπαίξετε την αποστολή από την αρχή.

Κόλαση.

Παρότι το Doom ξεκάθαρα επικεντρώνεται στο single-player, περιλαμβάνει και multiplayer. Ξεκινάτε με τον χαρακτήρα σας στο πρώτο επίπεδο με μηδέν βαθμούς εμπειρίας, που κατά κύριο λόγο αυξάνονται όσο περισσότερο παίζετε και ολοκληρώνετε μάχες. Η εξατομίκευση του χαρακτήρα είναι λιτή, αφού έχετε να διαλέξετε μεταξύ μόλις τριών σχεδίων πανοπλίας και εξοπλισμού στο χρώμα της αρεσκείας σας, όμως σταδιακά ξεκλειδώνονται περισσότερα μέσω XP ή αγοράς κάποιου διαθέσιμου DLC ή season pass. Τα multiplayer modes είναι αρκετά, όμως μερικά από αυτά έχουν τόσο σύντομες μάχες που ίσως σας αποτρέψουν από το να τα επιλέγετε συχνά. Tο team deathmatch είναι από τα πιο απλά και διασκεδιαστικά modes. Το freeze tag ξεχωρίζει καθώς σε αυτό παγώνετε στην κυρολεξία τους αντιπάλους σας αντί να τους σκοτώνετε και ξεπαγώνετε τους συμπαίκτες σας με το να στέκεστε δίπλα τους. Μειονέκτημα του freeze tag αποτελεί το γεγονός ότι το παιχνίδι τελειώνει μόλις στις πέντε νίκες, οπότε η ομάδα με τους πιο αδύναμους παίκτες είναι δυνατόν να χάσει μέσα σε πολύ λίγα λεπτά. Για την ώρα δεν υπάρχει δυσκολία στην εύρεση παικτών, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορείτε να κάνετε mute οποιουσδήποτε ενοχλητικούς παίκτες. Υπάρχει και το snapmap, ένα level editor με το οποίο ο καθένας μπορεί να φτιάχνει και να “ανεβάσει” τα δικά του single-player επίπεδα ή και modes. Φτιάξτε ένα μικρό δωμάτιο με 15 δαίμονες, θέστε παραμέτρους και μοιραστείτε τη δουλειά σας online.

Τα γραφικά προσφέρουν ό,τι ακριβώς περιμένουμε από ένα παιχνίδι Doom, με πρώτο και καλύτερο το υψηλό frame rate (60 fps). Αν και δεν παύει να έχει αρκετά σκοτεινά μέρη, όπως για παράδειγμα σπηλιές και χαράδρες που δεν τις βλέπει ποτέ ο ήλιος, οι λεπτομέρειες και οι φωτισμοί των περισσότερων τοποθεσιών εντυπωσιάζουν. Ένα, ακόμη, θετικό στοιχείο είναι η ποικιλία των τοποθεσιών που επισκέπτεστε, όπως αμμώδη βράχια που θυμίζουν τον κόσμου του Borderlands και φαράγγια βγαλμένα από την ίδια την κόλαση. Ο κάθε εχθρός είναι μοναδικά σχεδιασμένος, συνήθως αρκετά τρομακτικός και εύκολα αναγωρίσμος από μακριά. Οι κοντινές επιθέσεις είναι από τις πιο εντυπωσιακές οπτικά, με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους εκτέλεσης των δαιμόνων, όπως να τους σερβίρετε την ίδια τους την καρδιά για βραδινό, να τους βγάζετε τα μάτια με τα μυτερά κέρατά τους και να τους σφαλιαρίζετε με το ξεριζωμένο τους χέρι. Η προκαθορισμένη ρύθμιση του motion blur είναι αρκετά υψηλή και προσθέτει ως οπτικό εφέ, αλλά αν θέλετε μπορείτε να το απενεργοποιήσετε εντελώς. Η αντανάκλαση του φωτός επάνω στο νερό είναι εντυπωσιακή, όμως έρχεται σε αντίθεση με το ότι δεν μπορείτε να δείτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη.

Από τα αρνητικά στοιχεία των γραφικών είναι η δυσανάγνωστη γραμματοσειρά για τηλεόραση και η απουσία της κλειστοφοβικής αίσθησης του αρχικού Doom. Οι περισσότεροι χώροι ειναι ανοιχτοί και ευάεροι, χωρίς να θυμίζουν πολλά από τους στενούς και σκοτεινούς διαδρόμους με τα χαμηλά ταβάνια του πρώτου παιχνιδιού. Παρόλα αυτα, το παιχνίδι δεν υστερεί σε ατμόσφαιρα. Με αιμοσταγείς δαίμονες όλων των ειδών, πότε να πετάγονται απρόσμενα καταπάνω σας από κάθε γωνιά του επιπέδου και πότε να σέρνονται προς το μέρος σας, η ατμόσφαιρα φτάνει συχνά τα επίπεδα ταινιών επιστημονικής φαντασίας και θρίλερ με ζόμπι.

Αντίθετα με το single-player, το multiplayer δεν θα σας κρατήσει ιδιαίτερα.

Στα του ήχου, η μουσική επένδυση είναι απλά καταπληκτική, θυμίζοντας το soundtrack του Mad Max και ενισχύοντας την αίσθηση της έντασης που διακατέχει τον τίτλο. Ειδικά κατά τη διάρκεια των γρήγορων challenges, όπου έχετε πολύ περιορισμένο χώρο και χρόνο αντίδρασης. Είναι προτιμότερο να χαμηλώνετε τον ήχο για να φέρετε εις πέρας τον στόχο, διαφορετικά είτε αγχώνεστε, είτε σας πιάνει τόση υπερένταση που οδηγείστε σε κάποιο λάθος. Η ακουστική του περιβάλλοντος αλλάζει στους εσωτερικούς χώρους, αποκτώντας βάθος και αντήχηση, με τα ηχητικά εφέ να κυμαίνονται στα αναμενόμενα επίπεδα. Τέλος, όπως σε κάθε Doom, ο πρωταγωνιστής δεν μιλάει ποτέ.