Total War: Attila Review

O Αλάριχος Α’ ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Βησιγότθων, μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της παρακμής της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των αρχών των σκοτεινών ετών στην Ευρώπη. Ο Dan Carlin του Hardcore History podcast (το συνειστώ ανεπιφύλακτα), στο επεισόδιο “Thor’s Angels”, περιγράφει τον Αλάριχο, τους Γότθους του και τις άλλες γερμανικές φυλές της εποχής με τατουάζ, piercing, μακριά μαλλιά και μούσια, δερμάτινα, “live hard die young” μηχανόβιους καβάλα σε άλογα αντί για μοτοσυκλέτες . Αυτοί οι κύριοι έμελλαν να είναι οι διάδοχοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση, και ο Αλάριχος έμεινε στην ιστορία ως αυτός ο οποίος πρώτος κατέλαβε και λεηλάτησε τη Ρώμη το 410 μΧ, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας νέας.

Έτσι ακριβώς κι εγώ, κατέκτησα τη Ρώμη με τις στρατιές των Οστρογότθων μου, μόνο που το έκανα επτά χρόνια πριν τον Αλάριχο. Οι απειλές έρχονταν απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Διαφορετικές φυλές εμφανίζονταν από το πουθενά σαν νέα υποειδή της metal, ενώ άλλοτε σπουδαίες πόλεις γίνονταν πλιάτσικο στα χέρια παγανιστών ή ακόμα και πρωτοχριστιανών διαφόρων ειδών. Η Ευρώπη αλλάξε. Και μέσα σε όλα αυτά, οι ουνικές ορδές φαίνονταν στον ορίζοντα. Καλωσήρθατε στο Total War: Attila.

Ας μην κρυβόμαστε, το Total War: Rome 2 ήταν από τις μεγαλύτερες πρόσφατες απογοήτευσεις, τουλάχιστον όταν βγήκε, και δέχτηκε την ανάλογη υποδοχή. Ήταν τόσο πολύ βουτηγμένο στα τεχνικά προβλήματα, στις υποσχέσεις που δεν οδήγησαν πουθενά, στις ανόητες σχεδιαστικές αποφάσεις και τόσο πολύ υστερούσε σε σχέση με τους προκατόχους του σε τόσους πολούς τομείς, που πραγματικά αναρωτηθήκαμε ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο βήμα για την Creative Assembly. Τα παιχνίδια Τotal War είναι μοναδικά στο είδος τους γιατί συνδυάζουν δύο κόσμους οι οποίοι παραμένουν αγεφύρωτοι από τη συντριπτική πλειοψηφία του ανταγωνισμού: τα turn-based παιχνίδια στρατηγικής και τα παιχνίδια στρατηγικής πραγματικού χρόνου (RTS). Από τη σύλληψή της μέχρι σήμερα, ο πυρήνας της σειράς δεν έχει αλλάξει: οι στρατηγικές αποφάσεις, η διαχείριση, η οικονομία κτλ ελέγχονται μέσω του μεγάλο χάρτη και οι δοκιμασίες τακτικής στο πεδίο της μάχς κρίνονται... στο πεδίο της μάχης. Συνταγή που πετυχαίνει δεν αλλάζει, και με τα χρόνια φαίνεται να βελτιώνεται το κομμάτι του “μεγάλου χάρτη”, ενώ οι μάχες έχουν περάσει την κρίση τους από τίτλο σε τίτλο.

Στο Total War: Attila, οι μάχες δεν διαφέρουν και πολύ απ’ ότι στο Rome 2, αφού και η ιστορική εποχή δεν επιτάσσει κάποια μεγάλη διαφοροποίηση. Οι μονάδες και οι στρατηγικές παραμένουν πάνω κάτω οι ίδιες. Οι στρατηγοί συνεχίζουν να έχουν ειδικές κινήσεις. Οι πολιορκίες διαδραματίζονται πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν κάποιες μικρές τροποποιήσεις στην διεπαφή, στο ρυθμό και την ταχύτητα των μαχών γενικά, αλλά τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα είναι πάνω κάτω ίδια.

"Roma - desolate region"...

Οι μεγάλες αλλαγές και προσθήκες βρίσκονται στον μεγάλο χάρτη, στο campaign. Η Creative Assembly έβαλε στόχο να αναπαραστήσει τι σημαίνει η μετανάστευση των πληθυσμών που συχνά ακούμε στα μαθήματα ιστορίας αλλά σπάνια κατανοούμε, και τα κατάφερε πολύ καλά. Πλέον, οι “απολίτιστες” φυλές όπως οι Οστρογότθοι μας, οι Βάνδαλοι ή οι Ούνοι, ξεκινάνε το campaign χωρίς κάποιον οικισμό ή πολή στην κατοχή τους, αλλά ως μεταναστεύουσες ορδές. Μπορείτε να περιπλανηθείτε στον Παλιό Κόσμο σφάζοντας όποιον στέκεται στο πέρασμα σας μέχρι να βρείτε τη νέα σας πατρίδα και να κατακτήσετε τα εδάφη κάποιας άλλης φυλής ή κράτους, ή να εγκατασταθείτε σε ακατοίκητες περιοχές. Ένα πολύ ενδιαφέρον (και συχνά εκνευριστικό) στοιχείο του παιχνιδιού είναι ότι κάθε πολή οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να εγκαταλειφθεί ή να καταστραφεί, αφήνωντας πίσω της συντρίμια, και οποιαδήποτε στιγμή μπορείτε να ξανακαβαλήσετε τα άλογα, να αφήσετε πίσω τα υπάρχοντα σας και τις πόλεις σας και η φυλή σας να ξαναμεταμορφωθεί σε ορδή, μετατρέποντας το μέχρι πρότεινος σπίτι της σε κρανίου τόπο, αφιλόξενο σε νέους κατοίκους για πολλά χρόνια.

Ο συνεχής κύκλος εποικισμού, εγκατάλειψης και εισβολής είναι το επίκεντρο της δράσης σε όλο το παιχνίδι, και η ατμόσφαιρα που αποπνέει είναι συγκλονιστική. Μεταφέρει άρτια τι σημαίνει να ζεις σε έναν κόσμο όπου όλα καταρρέουν και κανείς δεν είναι ασφαλής, όπου οι αιματηρές κατακτήσεις δύσκολα και με πολλές θυσίες προστατεύονται για περισσότερο από μερικά χρόνια (ξεχάστε τη συγκριτικά άνετη διακυβέρνηση στους προηγούμενους τίτλους),όπου οι παλιές αυτοκρατορίες διασπάζονται και σιγά-σιγά μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, κι άλλες μόλις εμφανίζονται, όπως η ισχυρή Ανατολική Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο. Το όλο κλίμα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό του Rome ή του Shogun, είναι φρέσκο και ενδιαφέρον, και αυτό εκφράζεται ακόμα και στο εξαιρετικό tutorial/πρόλογο. Αλήθεια, πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που παίξατε μια καλή εισαγωγή σε παιχνίδι;

Οι αλλαγές και οι βελτιώσεις στο Total War: Attila σε σύγκριση με τον προκάτοχο του συνεχίζονται στα πρακτικά του μεγάλου χάρτη. Πλέον η διαχείριση των εσωτερικών, της οικογένειας και των φατριών παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο και φτάνει σε πολύ μεγαλύτερο βάθος απ’ ότι στο Rome 2, σε βαθμό που αναρωτιέμαι γιατί μια φυλή Βανδάλων να απασχολείται τόσο πολύ με θέματα ιεραρχίας και πολιτικής. Στο Rome 2 θα ταίριαζε περισσότερο αυτό το στοιχείο, αλλά δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε μια εκ των υστέρων προσθήκη, έτσι δεν είναι;

Οι συστάσεις είναι περιττές.

Εν πάσει περιπτώσει, υπάρχει πολλή ίντριγκα και εσωτερική διπλωματία η οποία απαιτεί την προσοχή σας. Διοικητές επαρχιών που περιμένουν την εντολή σας, θέσεις και αξιώματα στην αυλή που κάνουν την ανάθεση μια δύσκολη διαδικασία που απαιτεί πολλή σύγκριση στατιστικών, προσοχή στις εσωτερικές διαμάχες, στο ποιος ξάδερφος παραείναι φιλόδοξος... Ίσως είναι υπερβολικά πολύπλοκη για το τί ακριβώς επηρεάζει. Για την ακρίβεια, όλα έχουν γίνει λίγο πιο πολύπλοκα στο Attila. Υπάρχουν ακόμα περισσότερες μεταβλητές, στοιχεία και στατιστικά για σχεδόν τα πάντα στο παιχνίδι, ιδιαίτερα όσον αφορά τους χαρακτηρές σας, όπως τους στρατηγούς σας. Ένα τρανταχτό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί το ότι ακόμα και οι μεμονωμένοι στρατοί πλέον έχουν στατιστικά και είναι παραμετροποιήσιμοι με talent trees. Στην αρχή του παιχνιδιού ή τόση παραμετροποίηση και εξέλιξη των χαρακτήρων είναι εύκολη και ευχάριστη υπόθεση και δημιουργεί προσωπικό δέσιμο με τους υποτελείς σας. Όσο όμως το παιχνίδι προχωράει, η διαχείριση όλων αυτών των παραμέτρων γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Αν θέλω απλά να πατάω “end turn” αντί να κοιτάξω πώς να βελτιώσω και να εξελίξω τους στρατηγούς μου, κάτι δεν πάει καλά.