The Order: 1886 Preview

Το να προσπαθήσει κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για ένα παιχνίδι από ένα demo 40 λεπτών είναι, το λιγότερο, επιπόλαιο. Τί μένει λοιπόν να ειπωθεί για αυτή την πολύ μικρή γεύση που πήρα από το The Order: 1886; Σκέψεις ίσως, γεγονότα και διαπιστώσεις που αφορούν τους μηχανισμούς του παιχνιδιού. Πώς, τί και γιατί που αφορούν τον περιβόητο αυτό τίτλο.

Το επίπεδο του The Order: 1886 που είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω είναι αυτό που παρουσιάστηκε πρόσφατα στο Playstation Experience. Η πρωταγωνιστική τετράδα του παιχνιδιού, μια μυστική οργάνωση ιπποτών, βρίσκεται πάνω σε ένα ιπτάμενο αερόπλοιο που προσπαθεί να παραβιάσει, δίχως να γίνει αντιληπτή. Η εμπειρία της σκηνής είναι μοναδική. Αν και τα υπόλοιπα σκηνικά του The Order: 1886 είναι ανάλογης ποιότητας, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μιλάμε για ένα συγκλονιστικά όμορφο παιχνίδι, πιο όμορφο από οποιοδήποτε άλλο έχουμε δει. Η αισθητική σαφώς παίζει το ρόλο της. Τόσο τώρα, όσο και αργότερα, όταν η τετράδα μπαίνει στο αερόπλοιο και τριγυρίζει στις αίθουσές του, υπάρχουν φίλτρα που μοιάζουν βγαλμένα από ταινίες γυρισμένες σε φιλμ. Αυτό που οι γνώστες της αγγλική γλώσσας ονομάζουν grainy effect, εδώ συνδυάζεται με steampunk και βικτωριανά ρεύματα, καλύτερα απ’ οπουδήποτε αλλού.

Και δεν είναι μόνο το πώς φαίνεται το The Order: 1886, είναι και το πώς ακούγεται. Εντύπωση κάνουν οι φωνές των ηθοποιών που δε θυμίζουν κάτι που έχουμε ξανακούσει, ενώ τα υπόλοιπα στοιχεία του ήχου ταιριάζουν πρίμα με το σκηνικό που ανέφερα προηγουμένως. Είναι δηλαδή μια εξαίσια τεχνική παραγωγή που δίνει ξεκάθαρα αίσθηση νέας γενιάς. Ίσως βέβαια οι μαύρες μπάρες, που δίνουν μια αναλογία στην εικόνα πιο κοντά στις παλιές ταινίες, γίνουν αιτία γκρίνιας, αλλά κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ξεπεράστε το. Δεν είναι άλλωστε και κάτι που προσέχετε συνέχεια στο παιχνίδι. Από εκεί και πέρα, δυστυχώς το gameplay του The Order: 1886 δεν φαίνεται να αφήνει ανάλογη αίσθηση.

Πανέμορφα γραφικά.

Η τετράδα εισέρχεται στο αερόπλοιο, ονόματι Agamemnon, και ο Sir Galahad, ο ιππότης που χειρίζεται ο παίκτης, βρίσκεται μέσα σε στενούς διαδρόμους, ανάμεσα σε μεγάλες και υπερπολυτελείς αίθουσες δεξιώσεων. Το συγκεκριμένο μέρος του παιχνιδιού είναι και μια μικρή επίδειξη των περισσότερων μηχανισμών του. Από περιπτώσεις τακτικών στελθ μέχρι παραδοσιακό πιστολίδι και τα ενδιάμεσα, τα περισσότερα είναι εδώ. Όσο για τον χειρισμό, δε θέλει και ιδιαίτερη φαντασία η περιγραφή του. Μία τυπική περίπτωση προοπτικής τρίτου προσώπου, με την κάμερα πίσω από τον ώμο του χαρακτήρα. Ούτε με πολύ βάρος, ούτε υπερβολικά ανάλαφρος, ο ήρωας κινείται με ευκολία καθώς τα animation είναι ομαλά χωρίς σύνθετους μηχανισμούς. Δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο θέμα εδώ που να μην μπορεί να λυθεί με μικροδιορθώσεις μέχρι την κυκλοφορία του παιχνιδιού (η εν λόγω έκδοση άλλωστε είναι φανερά beta).

Αυτό που προβληματίζει αρκετά είναι όταν το παιχνίδι απαιτεί προσέγγιση στελθ. Όσο οι τέσσερις χαρακτήρες είναι ακόμα... incognito, ο Galahad πρέπει να ξεφορτώνεται τους εχθρούς του αθόρυβα. Όλα καλά, αφού δεν υπάρχουν βοηθήματα τύπου όρασης μέσα από τοίχους και πρέπει να αντιληφθείτε πού είναι οι εχθροί από τους φακούς που κρατάνε. Το θέμα προκύπτει όταν σας ανακαλύπτουν και αυτομάτως σας σκοτώνουν, δίχως να προηγηθεί μάχη. Έτσι απλά και χωρίς πολλά πολλά, το παιχνίδι σας επιστρέφει στο προηγούμενο checkpoint. Σε έναν τίτλο ανοιχτής λογικής κάτι τέτοιο δε θα ήταν σπουδαίο πρόβλημα, αφού θα μπορούσατε απλά να δοκιμάσετε μια εναλλακτική τακτική. Στο The Order, όμως, που έχει αυστηρά γραμμική φύση, η όλη διαδικασία καταντάει βαρετή και φοβερά επαναλαμβανόμενη πολύ σύντομα. Θα έλεγα και απαρχαιωμένη, αλλά κρατάω τις επιφυλάξεις μου για την τελική έκδοση.

Το πιστολιδι είναι απλά καλό, αλλά τίποτα περισσότερο.

Από την άλλη πλευρά, το πιστολίδι είναι πολύ πιο κοντά στις σύγχρονες επιταγές. Τα όπλα θέλουν φανερά ρύθμιση της δύναμής τους (το sniper είναι υπερβολικά θανατηφόρο, το πιστόλι φαντάζει περισσότερο για αεροβόλο), αλλά η αίσθηση που αφήνουν είναι αξιοπρεπέστατη. Το σημαντικότερο φάουλ εδώ έχει να κάνει με τη νοημοσύνη που είναι κάπως... αλαφροϊσκιωτη. Οι εχθροί εντοπίζουν τον Galahad πολύ εύκολα, όμως οι αποκρίσεις τους δεν είναι ιδιαίτερα αληθοφανείς. Δε θέλω να προδικάσω τίποτα, γιατί πολύ πιθανό να διαψευστώ τον Φεβρουάριο, αλλά οι εχθροί σα να θέλουν λίγη δουλίτσα ακόμη. Κατά τ’άλλα, το The Order, κρίνοντας από αυτή την μικρή γεύση, δεν προσφέρει κάτι πολύ φρέσκο στο είδος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι διασκεδαστικό. Οι νέοι μηχανισμοί που ίσως κρατά κρυφούς η Ready at Dawn μπορεί να τονώσουν το ενδιαφέρον, αλλά παικτικά μάλλον έχουμε να κάνουμε με ένα τυπικό shooter προοπτικής τρίτου προσώπου.

Από τη μία πλευρά, λοιπόν, έχουμε ένα πανέμορφο παιχνίδι, μία εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή και από την άλλη, ενδείξεις πως το gameplay, όπως και αν αυτό παρουσιάζεται, δεν καταφέρνει να εξιτάρει ιδιαίτερα. Δίχως να θέλω να υψώσω το δάχτυλο σε κανέναν και τίποτα, γι αυτή την κατάσταση ίσως φταίει η εμμονή της Ready at Dawn με την κινηματογραφικότητα. Και η αλήθεια είναι, πως όταν έπαιξα ξανά το demo χωρίς θανάτους και κολλήματα, απόλαυσα την εξερεύνηση του αερόπλοιου πολύ περισσότερο από την πρώτη φορά. Όπως και να ’χει, το σίγουρο είναι πως το The Order: 1886 θα δώσει αφορμή για πολύ μεγάλες συζητήσεις.