Far Cry 4 Review

Το Far Cry 3 ήταν ο ορισμός της έννοιας “αέρας ανανέωσης”. Ένα κράμα μεταξύ των προκατόχων του και των Just Cause, κατάφερε, με την ανάλαφρη φύση του και τη μετατόπιση του κέντρου βάρους από τον πρωταγωνιστή στον κακό, να εκπλήξει τους περισσότερους και να φέρει τη σειρά Far Cry ξανά στο προσκήνιο. Γι’αυτό λοιπόν θεωρώ πως το Far Cry 4 είναι μια πονηρή κίνηση από πλευράς Ubisoft. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με το ίδιο παιχνίδι σε διαφορετικό περιβάλλον (κάτι που άλλωστε συμβαίνει χρόνια τώρα με τα Assassin’s Creed).

Αντίθετα με το AC Unity, το Far Cry 4 δεν έχει τρανταχτά θέματα και “τρέχει” άψογα, ενώ είναι και ένας από τους πιο όμορφους τίτλους της νέας γενιάς μέχρι τώρα. Το Kyrat, το κράτος στο οποίο διαδραματίζεται το παιχνίδι, απέχει πολύ από τα εξωτικά νησιά του Far Cry 3. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μονοπάτια απρόσιτα και δύσβατα, υψίπεδα που θυμίζουν Νεπάλ και τους πρόποδες των επιβλητικών Ιμαλαϊων. Είναι μια περιοχή μυστηριώδης, γεμάτη μυστικά και ξένους θεούς, που απεικονίζονται πανέμορφα. Αγάλματα του Σιντάρτα, σανσκριτικές επιγραφές, μικροί ναοί σε απόκρυμνες κορυφές. Το εικονικό ταξίδι στο Kyrat είναι μία εκπληκτική εμπειρία που θα μπορούσε να αποτελεί το καίριο προτέρημα του Far Cry 4, όμως η συνύπαρξη της με τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού δεν προσφέρει πάντα όσα θα μπορούσε.

Σε γενικές γραμμές, το Far Cry 4 δεν ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως να τονίσει την κληρονομιά του βουδισμού και τη χρησιμοποίει απλά ως ένα σκηνικό για τη δράση. Δεν υπάρχουν μυστικά που προσδοκούν ανακάλυψη ή αντίστοιχα “κρυφές” αποστολές, παρά μόνο χαμένα γράμματα που εξιστορούν διάφορα χρονικά της χώρας. Τολμώ μάλιστα να πω πως, ενώ ο κόσμος είναι γεμάτος δραστηριότητες, αποδεικνύεται άψυχος. Τόσο επειδή υποβαθμίζει την πνευματιστική πλευρά των περιοχών αυτών, όσο και επειδή οι διαθέσιμες δραστηριότητες έχουν ήδη παρουσιαστεί σε άλλο Far Cry και επαναλαμβάνονται σε σχεδόν περιοδικό βαθμό. Η ευκαιρία δηλαδή που είχαν οι δημιουργοί να δώσουν ζωή σε μία περιοχή μοναδική λόγω θεματολογίας (ο βουδισμος άλλωστε σπάνια εμφανίζεται σε παιχνίδια) αλλά και λόγω μοναδικών εμπειριών, πέφτει στο κενό. Το Kyrat είναι μεν ξεχωριστό και πανέμορφο, αλλά δεν αφήνει το στίγμα του, όπως συμβαίνει με τα άλλα σμιλευμένα με μεράκι παιχνίδια ανοιχτού κόσμου.

Οι ρινόκεροι έχουν μια τάση να σπέρνουν πανικό.

Στο Kyrat διαδραματίζεται ένας εμφύλιος, κάτι που δεν είναι και εντελώς πρωτόγνωρο για παιχνίδι Far Cry. Οι αντιστασιακοί Golden Path πολεμούν τον δικτάτορα και σφετεριστή του βασιλικού θρόνου Pagan Min, δίχως όμως σπουδαία αποτελέσματα. Όταν όμως φτάνει στο Kyrat ο Ajay Ghale, ο πρωταγωνιστής δηλαδή, οι επαναστάτες βρίσκουν σε αυτόν τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές, τον καταλύτη που θα βοηθήσει στην πτώση του Min. Η κατάσταση περιπλέκεται αρκετά όταν η ισορροπία δυνάμεων στην αντίσταση απειλείται με διάσπαση και καλείστε να διαλέξετε τίνος τις απόψεις ασπάζεστε. Η όλη πλοκή, με τον αγώνα κατά του Pagan Min και τις αμφίρροπες καταστάσεις στην αντίσταση, εξελίσσεται ομαλά χωρίς παράλογες σεναριακές τροπές και με ενδιαφέρουσες θεματικές ενότητες να διαδέχονται η μία την άλλη.

Το μελανό σημείο του σεναρίου εμφανίζεται όταν αντιλαμβάνεστε πως οι δημιουργοί, παρόλο που έχουν δώσει καλή ροή στην ιστορία, δεν είχαν ιδέα τί εστί εμφύλιος ή έστω επανάσταση. Οι συνέπειες της πιο τραγικής μορφής πολέμου είναι εξαφανισμένες, με μικρές σπόντες για την κατάρα αυτή να υπάρχουν μόνο στο τέλος του παιχνιδιού. Η σοβαρότητα της κατάστασης δεν φαίνεται πουθενά και στη θέση της υπάρχει φθηνό χιούμορ και ψυχοτροπικά ναρκωτικά που τα τέκνα της Ubisoft φαίνεται πως λατρεύουν να βάζουν στα παιχνίδια τους. Ο πρωταγωνιστής “πίνει” ψυχοτροπικά και “τριπάρει” με αλλόκοτους αιθέρες περισσότερο απ’ότι κατακτάει προπύργια του Pagan Min, παρότι οι αρχηγοί της επανάστασης επιμένουν πως ο πόλεμος βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή. Ομολογώ, βέβαια, πως οι αντίστοιχες αποστολές έχουν πλάκα, τουλάχιστον στην αρχή, γιατί μετά το παρακάνουν. Δεν απαιτούμε από ένα παιχνίδι, και δη ένα παιχνίδι που απευθύνεται σε τόσο ευρύ κοινό, να παραδίδει μαθήματα σκληρής πολιτικής, κάθε άλλο. Απλά το Far Cry 4 πετά στον κάλαθο των αχρήστων οποιοδήποτε πάτημα είχε να ξεχωρίσει από τη μάζα των εύπεπτων shooters.

Δυστυχώς τα παραπάνω φαίνονται έντονα καθώς περνάτε το χρόνο σας στο Kyrat. Παράλληλα με τις κύριες αποστολές που είναι αδιάφορες και αφορούν κυρίως την αποδόμηση του Pagan Min, ο Ajay καλείται να συμμετάσχει σε διάφορες παράταιρες διαδικασίες, όπως το να παλέψει για την επιβίωση σε ένα τύπο σύγχρονου κολοσσαίου ή να ολοκληρώσει επικίνδυνες διαδρομές με ένα σωρό οχήματα για μια σκηνοθέτηδα με ιδιαίτερες βλέψεις. Οι δευτερεύουσες αποστολές, που αφορούν την επαναφορά του Kyrat σε μια αποδεκτή κατάσταση, είναι προβλέψιμες, ιδίως αν έχετε ασχοληθεί με κάποιο άλλο παιχνίδι της Ubisoft. Ουσιαστικά “ξεσκαρτάρετε” το χάρτη, στερώντας πύργους τηλεπικοινωνιών από την κρατική προπαγάνδα ή κατακτώντας στρατόπεδα του βασιλικού στρατού. Ευτυχώς τα κυνήγια εξωτικών ζώων επιστρέφουν, αφού το Kyrat σφύζει από πανίδα. Υπάρχουν λύκοι, τίγρεις, ρινόκεροι, ακόμα και ελέφαντες και όσοι έχετε τούτο το μικρόβιο μέσα σας θα καλοπεράσετε ψάχνοντας τρόπο να εξασφαλίσετε όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά από ένα ζώο. Το μοναδικό παράπονο για το κυνήγι είναι πως τα ζώα παραείναι ανθεκτικά και επιθετικά, σε σημείο ιδιαίτερα ενοχλητικό.

Το Shangri-La είναι ο επί γης παράδεισος.

Η πιο ξεχωριστή εμπειρία που προσφέρει το Far Cry 4 είναι τα μεταφυσικά ταξίδια του Ajay στoν επί γης παράδεισο που είναι η περιοχή Shangri-La (το πώς μην το ρωτάτε, δεν εξηγείται πουθενά). Σε αυτή ο ελέγχετε έναν αρχαίο πολεμιστή του Kyrat που προσπαθεί να απελευθερώσει την ουτοπία αυτή από τους δαίμονες εισβολείς. Δεν είναι μόνο η πολύ διαφορετική προσέγγιση στα γραφικά που κάνει το Shangri-La ξεχωριστό. Αλλάζει και το gameplay στον κόσμο αυτό. Ο αρχαίος πολεμιστής δεν έχει πυροβόλα αλλά μόνο τόξο, μαχαίρι και μια πανέμορφη, λευκή τίγρη που τον βοηθά στην επαναφορά της ισορροπίας. Είναι αποστολές μαγευτικές αλλά και δύσκολες, που απαιτούν σωστές δόσεις stealth παρά την γραμμικότητα τους. Και είναι τελικά ένα ατού του παιχνιδιού, το να σας μεταφέρει στον κόσμο αυτό. Δείχνει την πετυχημένη προσπάθεια της Ubisoft να πειραματιστεί με κάτι το διαφορετικό χρησιμοποιώντας το όνομα μιας μεγάλης σειράς, όπως πάνω κάτω έγινε και με το Far Cry 3: Blood Dragon.

Πίσω στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πολύ πιο πεζά, αφού το gameplay του Far Cry 4 δε συγκλονίζει ιδιαίτερα. Χωρίς να υπάρχει κάποιο χτυπητό σφάλμα, το παιχνίδι προσφέρει απλά ευχάριστο πιστολίδι που κολακεύεται ιδιαίτερα από τα πολυάριθμα όπλα και τυπικής δυσκολίας stealth. Αυτό το δεύτερο πάει σχεδόν πάντα αγκαζέ με το τόξο, το σύγχρονο αυτή τη φορά, με σκόπευτρο και τα συναφή. Δεν ξέρω αν είναι προσωπικό φετίχ, αλλά σε κάθε παιχνίδι με τόξο, σύντομα με πιάνω να αγνοώ τα άλλα όπλα. Εδώ το τόξο δεν έχει να προσφέρει κάτι το πρωτοποριακό, είναι απλά πιο απολαυστικό να απελευθερώνετε ένα στρατόπεδο “στη σκιά”. Η δε νοημοσύνη των εχθρών είναι ευχάριστα ξύπνια. Για παράδειγμα πάρτε το τόξο ή όποιο άλλο όπλο που δεν κάνει θόρυβο. Αν οι εχθροί αντιληφθούν ότι κάποιος σκότωσε έναν σύντροφό τους από μακριά, εξερευνούν όλη την περιοχή απ’ όπου εκτοξεύτηκε το βέλος ή η σφαίρα, και γενικά αντιδρουν πολύ καλά στις κινήσεις σας.