Middle-earth: Shadow of Mordor Review

Δίχως καμία αμφιβολία, το έπος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και γενικά ο όλος μύθος της Μέσης-γης είναι ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πολύ λίγες άλλωστε ιστορίες κατάφεραν να αναπτύξουν ένα λογοτεχνικό ρεύμα αντίστοιχου βεληνεκούς και να αποδειχτούν τόσο διαχρονικές όσο και συμβολικές. Προφανώς, όπως συμβαίνει σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, υπήρξαν πολλές προσπάθειες να μεταφερθεί η πεμπτουσία του βιβλίου σε ένα σωρό άλλων ειδών είδη ψυχαγωγίας, από ταινίες μέχρι επιτραπέζια. Στα δικά μας τώρα, τα βιντεοπαιχνίδια βασισμένα στις ιστορίες του Τόλκιν ήταν ως επί το πλείστον μέτρια με κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις, όπως τα Battle for Middle-earth και το Lord of the Rings Online, με τα σχετικά πνευματικά δικαιώματα να έχουν περάσει από ένα σωρό εταιρείες. Έφτασε λοιπόν και η σειρά της Monolith να αποδείξει τί μπορεί να κάνει με το εξαίσιο αυτό υλικό, έχοντας ήδη δώσει κάποια θετικά δείγματα με το Guardians of Middle-earth. Είναι το Middle-earth: Shadow of Mordor το παιχνίδι που θα ικανοποιήσει επιτέλους τους λάτρεις του Άρχοντα ή όχι;

Η ιστορία του Shadow of Mordor τοποθοτείται κάπου στο τέλος της Τρίτης Εποχής, ανάμεσα στα γεγονότα του Χόμπιτ και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, με το δαχτυλίδι να βρίσκεται στα χέρια του Μπίλμπο Μπάγκινς. Στην περιοχή της Mordor, εκεί που ο Σάουρον είχε σφυρηλατήσει το δαχτυλίδι του και εκεί όπου βρίσκει βρει το τέλος του, εξελίσσεται η ιστορία του Talion, ενός φύλακα της Gondor ο οποίος δολοφονείται μαζί με την οικογένεια του κατά τη διάρκεια μιας καταδρομής των uruk. Η ψυχή του ήρωα, όμως, δεν χάνεται ολοκληρωτικά και τότε είναι που επικοινωνεί μαζί της ένα άγνωστο πνεύμα ενός ξωτικού (wraith), ανίκανο να θυμηθεί το οτιδήποτε για τη ζωή του. Με τα πολλά, και αφού οι στόχοι των δύο έχουν κοινό άξονα την επιστροφή στη Mordor, οι δύο ψυχές ενώνονται στο σώμα του Talion και επιστρέφουν στην Μέση-γη με σκοπό την εύρεση απαντήσεων.

Η πλοκή βασίζεται σε δύο πυλώνες: την εξήγηση που ψάχνει ο Talion για τον ανολοκλήρωτο θάνατό του και τα ερωτήματα του πνεύματος για το παρελθόν του. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία του ξωτικού, που φέρνει ξανά στο προσκήνιο το Gollum καθώς και άλλους διάσημους χαρακτήρες. Απ’ ότι μαθαίνω, η ζωή του έχει εξιστορηθεί στο Silmarillion, αλλά η εκδοχή του παιχνιδιού είναι αρκετά αλλαγμένη και, για να πω την αλήθεια, η δομή της είναι απλοϊκή και η παρουσίαση της στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Σίγουρα, αν έχετε ασχοληθεί μόνο με τις κινηματογραφικές τριλογίες του Peter Jackson, όπως εγώ, είναι μια πτυχή του μύθου που έχει μείνει ανεξερεύνητη και ίσως καλύψει κάποιες απορίες, αλλά αν έχετε ήδη μελετήσει το σύμπαν του Άρχοντα των Δαχτυλιδών, τότε το παιχνίδι δεν έχει να σας πει απολύτως τίποτα. Δε θέλω να πω πως θα απογοητεύσει τους φαν με κάποιες αλλαγές που έχουν γίνει στην εν λόγω ιστορία, αφού αυτό μόνο από μαρτυρίες άλλων παικτών το έχω ακούσει, αλλά έχετε το κατά νου.

Ο Talion με το wraith και έναν παλιό γνώριμο.

Επιστροφή στη Mordor δηλαδή, και μάλιστα πριν αυτή γίνει παιδότοπος αποκλειστικά για τον Σάουρον. Ναι, τα γεγονότα του παιχνιδιού διαδραματίζονται όσο υπάρχουν στη Mordor ακόμα άνθρωποι, ακόμα και αν αυτοί που κρατούν την αντίσταση είναι πλέον ελάχιστοι. Τυπικά στο μύθο η έκταση της περιοχής είναι αρκετά μεγάλη, το παιχνίδι όμως σας δίνει μόνο δύο περιοχές προς εξερεύνηση. Η μία τα περίξ της μαύρης πύλης και η δεύτερη η Nurn, μία περιοχή μέσα στη βλάστηση, αρκετά μάκρια από τα πρότυπα του γκρίζου, βραχώδη ορίζοντα που έχει επικρατήσει για τη Mordor. Μη γελιέστε όμως, το συνολικό μέγεθος της περιοχής προς εξερεύνηση και ο τρόπος με τον οποίον τοποθετούνται οι αποστολές σ’ αυτήν κάνουν το παιχνίδι μεγάλο και χορταστικό.

Ο τρόπος αυτός είναι το πρώτο από τα σημεία που θυμίζουν έντονα Assassin’s Creed, χωρίς όμως να υπάρχουν κλειδωμένες περιοχές με αόρατα τείχη, παρά μόνο δύσκολα σημεία για έναν παίκτη χαμηλού επιπέδου. Και αυτό γιατί το Shadow of Mordor παρουσιάζει αρκετά στοιχεία RPG, τα περισσότερα εκ των οποίων εφαρμόζονται πετυχημένα. Η ιδιαιτερότητα του Talion να συνυπάρχει με την ψυχή του πνεύματος σε ένα σώμα, του δίνει πρόσβαση σε ένα σωρό ιδιαίτερες ικανότητες, οι οποίες ξεκλειδώνονται σταδιακά, με τη λογική του skill tree. Για να αποκτήσετε δηλάδη κάποια, πρέπει να ξοδέψετε ability points, τα οποία με τη σειρά τους τα αποκτάτε μαζεύοντας το αντίστοιχο experience, εκπληρώνοντας δηλαδή αποστολές ή πετυχαίνοντας μεγάλα και εντυπωσιακά combo στις μάχες. Οι ικανότητες αυτές χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, αυτή του φύλακα και αυτή του πνεύματος, κάτι δηλαδή σαν κανονικές και μεταφυσικές. Ο διαχωρισμός αυτός δημιουργεί μια αξιοσημείωτη ποικιλία στις διαθέσιμες ικανοτήτες, αλλά πρέπει να βρείτε μια ισορροπία στο ποιες διαλέγετε από την κάθε κατηγορία για να γίνει το παιχνίδι δίκαιο και βατό. Το ευτύχημα είναι πως ακόμα και όταν ολοκληρώσετε την ιστορία έχετε κατά πάσα πιθανότητα νέες ικανότητες προς ξεκλείδωμα. Με άλλα λόγια, το πώς μοιράζουν τα διάφορα επιτεύγματα το experience είναι ρυθμισμένο έτσι ώστε να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο κάθε στιγμή.

Το έταιρο δυνατό σημείο του παιχνιδιού, για να μην πω και το μεγαλύτερο προτέρημά του, είναι το σύστημα μάχης. Δεν παιδεύεστε πολύ να καταλάβετε πώς λειτουργεί. Πάρτε το πώς ρίχνει ξύλο ο Batman στα παιχνίδια Arkham, αντικαταστήστε τις μπουνιές και τις κλωτσιές με σπαθί, τόξο και στιλέτο και ορίστε το πιο απολαυστικό σύστημα μάχης στο gaming εδώ και χρόνια. Δεν υπερβάλλω καθόλου. Πέρα από τη βάση του συστήματος freeflow των Arkham, η οποία εμφανίζεται στο Shadow of Mordor σχεδόν αυτούσια, η Monolith έχει προσθέσει ιδιοτυπίες που μόνο στα μεταφυσικά της Μέσης-γης μπορούσαν να εμφανιστούν. Οι προαναφερθείσες δίνουν στον Talion μοναδικά προτερήματα έναντι των uruks. Μπορεί να τηλεμεταφέρεται και να σκοτώνει άμεσα έναν εχθρό, ή ακόμα και να τους μετατρέπει σε συμμάχους του από ένα σημείο και έπειτα, αν καταφέρει πρώτα να τους αποδυναμώσει. Επιπλέον, δεν είναι μόνο οι ικανότητες του ήρωα που συνεισφέρουν στις μάχες, αλλά και το εκάστοτε περιβάλλον, το οποίο προσφέρει πολλές ευκαιρίες να αποδυναμώσετε τις ορδές που έρχονται κατά πάνω σας. Μπορείτε να πυρπολήσετε οrcs, ή και να χρησιμοποιήσετε διάφορα αιμοβόρα ζώα που κυκλοφορούν στη Mordor προς όφελός σας.

Το σύστημα μάχης είναι εκπληκτικό.

Φυσικά, οι κατά μέτωπον μάχες με δεκάδες οrcs δεν είναι η μόνη επιλογή, πέραν του ότι μόνο αργότερα στο παιχνίδι γίνεστε αρκετά δυνατός για να αντιμετωπίσετε 30 και 40 εχθρούς ταυτόχρονα. Οι τακτικές stealth παρουσιάζονται το ίδιο δυνατές και οργανωμένες, παρόλο που δε φτάνουν σε βάθος το βασικό σύστημα μάχης. Γι’αυτην την υποτίμηση κυρίως ευθύνεται η νοημοσύνη των εχθρών, οι οποίοι σπάνια αντιλαμβάνονται την ύπαρξη δολοφονημένων εχθρών, και όταν το κάνουν δεν υπάρχουν επιπτώσεις. Θα μπορούσε για παράδειγμα να ενισχύεται η άμυνα ενός φρουρίου αν κάποιο orc έβλεπε ένα πεσμένο σύντροφο, κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως και έτσι να διαλέξετε να παίξετε δε θα περάσετε καλά. Απεναντίας, τα animations των stealth kills είναι απολαυστικότατα, συν το ότι κάποιες φορές συμφέρει πάρα πολύ να αντιμετωπίσετε απομονωμένους και ανυποψίαστους κάποιους συγκεκριμένους uruks.

Μιλάω για τους καπετάνιους της στρατιάς των uruks. Δύο ντουζίνες σε κάθε περιοχή, τα τρόπον τινά μίνι αφεντικά του παιχνιδιού, με τις ιδιαίτερες αδυναμίες και δυνάμεις τους (πχ κάποια είναι ανθεκτικά στο τόξο) διαφέρουν αρκετά από το κοινότυπο orc που σας επιτίθεται έτσι απλά. Ένας αρχηγός σας προκαλεί σε μάχη, σας εμπαίζει και σας υποτιμάει, και αν σας σκοτώσει ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά στην ιεραρχία του στρατού έως ότου αποκτήσει το αξίωμα του warchief, το ανώτατο που παρουσιάζεται στο παιχνίδι. Αλλά δεν μένει εκεί. Γίνεται η νέμεσις του Talion και η επόμενη μάχη εναντίον του είναι ακόμα πιο δύσκολη. Διότι, προαγωγή σε νέο πόστο για ένα orc σημαίνει περισσότερη δύναμη και επιρροή στις τάξεις του στρατού και φυσικά περισσότερους ακολούθους που τον προστατεύουν. Αυτή η λογική είναι που κάνει και το Shadow of Mordor να ξεχωρίζει από τα παιχνίδια από τα οποία αντλεί έμπνευση. Δεν είναι μόνο το σύστημα μάχης ή το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος, είναι η επαφή αυτή με τους ξεχωριστούς εχθρούς που δίνει ουσία στο gameplay και κάνει τις μάχες αξιομνημόνευτες.