Η ιστορία του Wolfenstein: The New Order δεν είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με τους δύο προηγούμενους τίτλους ώστε να πρέπει να έχετε ασχοληθεί μαζί τους (αν και αξίζει αφού ειδικά το RtCW είναι φανταστικό), υπάρχει όμως μία λογική συνέχεια. Εν έτει 1946, η ναζιστική μηχανή έχει κερδίσει έδαφος και μάχες με αφύσικη ταχύτητα, με την βοήθεια κάποιας άγνωστης και εξελιγμένης πέρα από κάθε φαντασία τεχνολογίας. Οι σύμμαχοι είναι πλέον σε μειονεκτική θέση και προσπαθούν απεγνωσμένα να χτυπήσουν το Τρίτο Ράιχ όπως μπορούν. Έτσι, το παιχνίδι ξεκινάει με τον Blazkowicz να παίρνει μέρος στην αεροπορική επίθεση κατά του μεγάλου κακού της ιστορίας, τον στρατηγό Wilhelm “Deathshead” Strasse, παλιό γνώριμο της σειράς, που όλα δείχνουν πως ανήκει στην ηγεσία των Ναζί πλέον. Η αποστολή δυστυχώς πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, όμως ο Blazkowicz με την ομάδα του καταφέρνουν να φτάσουν στην καρδιά του κάστρου του Deathshead. Οι προσπάθειές τους τελικά αποτυγχάνουν, η ομάδα αποδεκατίζεται και ο Blazkowicz στην προσπάθεια του να αποδράσει μένει φυτό από βαρύ τραύμα στο κεφάλι.
14 ολόκληρα χρόνια αργότερα, ο Blazkowicz συνέρχεται από ένα “ξύπνιο” κώμα. Όλο αυτό τον καιρό βρισκόταν στην Πολωνία, σε μια οικογενειακή κλινική όπου είχε καλή φροντίδα. Μία μέρα ο κόσμος γύρω του γκρεμίζεται και παίρνει ξανά την κατάσταση στα χέρια του. Όταν μαθαίνει πως το έτος είναι 1960 και οι Ναζί έχουν κατακτήσει ολόκληρο τον πλανήτη, αρνείται να το δεχτεί και καταφέρνει να έρθει σε επαφή με την λιγοστή αντίσταση, στην καρδιά του Βερολίνου. Κάπως έτσι ξεκινάει μία τρελή περιπέτεια που στέλνει τον Blazkowicz από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μέχρι ένα υποβρύχιο και από το σπήλαιο μιας κρυφής οργάνωσης επιστημόνων μέχρι το... φεγγάρι. Η αφήγηση του The New Order γίνεται μέσα από μικρές και καλοφτιαγμένες cutscenes, που αποδίδουν εξαιρετικά την ατμόσφαιρα και κάνουν κάτι πρωτόγνωρο για έναν τίτλο Wolfenstein: σχηματίζουν χαρακτήρες, συμπάθειες και μία αρκετά ωραία ιστορία. Σε κάποια φάση το παιχνίδι ξεφεύγει υπερβολικά παρουσιάζοντας μία αρχαία μυστική οργάνωση επιστημόνων και το τελευταίο αντιπαθέστατο μέλος της, που προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά ευτυχώς το αφήνει στην άκρη σχετικά γρήγορα και αφήνει τον παίκτη να επιστρέψει στη δράση. Υπάρχει μάλιστα μία επιλογή στην αρχή που αλλάζει ορισμένα πράγματα και δικαιολογεί δεύτερο παίξιμο.
Διπλά shotguns. Τι αλλο να ζητήσει κανείς; (τριπλά shotguns φυσικά)
Και είναι τόσο καλή η δράση του Wolfenstein: The New Order. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά καλύτερα. Το παιχνίδι δεν είναι κάποιο άμυαλο arcade shooter, όμως αυτό δεν σημαίνει πως μοιάζει με τα γνωστά στρατιωτικά, δήθεν ρεαλιστικά shooter που είναι της μόδας. Υπάρχουν στιγμές που το παιχνίδι δίνει την δυνατότητα να παίξετε πιο αργά και μεθοδικά, με τη βοήθεια ενός υποτυπώδους μηχανισμού stealth. Όλο το stealth του τίτλου αποτελείται από την εξής διαδικασία: σκύψιμο, αργό περπάτημα μέχρι τον άτυχο Ναζί που προσφέρει απλόχερα την γυρισμένη πλάτη του και κλικ για takedown. Θα πείτε πως αυτό είναι χάλια stealth ή πως το έχουμε δει και πριν 10 χρόνια και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Το παιχνίδι όμως δεν είναι stealth, δεν προσφέρεται κάποια ανταμοιβή για αυτή την τακτική. Απλά υπάρχει για να αδειάσετε ένα δωμάτιο πιο εύκολα όταν έχετε μείνει με πέντε σφαίρες ή σας επιβάλλεται μέσω της ιστορίας. Ευτυχώς, στα λίγα σημεία που είστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιήσετε stealth η ατμόσφαιρα καλύπτει τον αδιάφορο μηχανισμό. Δυστυχώς όμως υπάρχει ένα τεράστιο μελανό σημείο και αυτό είναι η νοημοσύνη των εχθρών. Για κάποιο περίεργο λόγο, σε όλα τα επίπεδα δυσκολίας οι εχθροί όταν κρατάνε melee όπλο είναι απίστευτα χαζοί, σε βαθμό να σας κοιτούν καλά καλά και να παίρνουν σειρά για να τους σκοτώσετε. Φαίνεται ακόμα πιο περίεργο από τη στιγμή που η Α.Ι. λειτουργεί ικανοποιητικά στο πιστολίδι.
Το οποίο πιστολίδι του Wolfenstein: The New Order πραγματικά λάμπει. Τα όπλα έχουν ωραία αίσθηση και βάρος, ο Blazkowicz κινείται ωραία και σχετικά γρήγορα στο χώρο, ενώ επιτέλους μπορείτε να πυροβολάτε καθώς τρέχετε και φυσικά όταν τσουλάτε στο έδαφος. Οι εχθροί δέχονται με χαρά τις κουρτίνες από μολύβι που τους ρίχνετε, με πολύ ωραία ragdoll animation και μπόλικο αιματοκύλισμα. Ο σχεδιασμός των πιστών είναι φυσικά γραμμικός αλλά υπάρχουν ορισμένες εναλλακτικές μικρές διαδρομές που σας βοηθούν να προχωρήσετε αναίμακτα ή τουλάχιστον να κρυφτείτε και να σκεφτείτε την τακτική σας. Μία τέτοια προσέγγιση είναι συνήθως κατάλληλη για να φτάσετε στον αρχηγό της περιοχής και να τον βγάλετε από την μέση πριν καλέσει ενισχύσεις. Αν προτιμήσετε να διασκεδάσετε και ορμίσετε με δύο shotgun ανά χείρας καλεί ενισχύσεις μέχρι να τον καθαρίσετε. Αλλά δεν πειράζει, περισσότεροι άτυχοι Ναζί για εσάς. Εδώ η νοημοσύνη των εχθρών ανταποκρίνεται καλύτερα, χωρίς να ξεπερνά τον εαυτό της. Οι στρατιώτες κρύβονται πίσω από κάλυψη, πέφτουν στο έδαφος για να αποφύγουν τα πυρά σας ή σε μερικές ευχάριστες περιπτώσεις σας κυκλώνουν από κάποια μεριά της πίστας. Οι πιο ισχυροί στρατιώτες απλά έρχονται καταπάνω σας με ατελείωτη δύναμη πυρός και τα τεράστια ρομπότ σας αφήνουν άφωνους όταν πηδάνε πάνω από τεράστια εμπόδια και σας έρχονται ουρανοκατέβατα. Δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία εχθρών, την κατάσταση όμως σώζουν οι καλοσχεδιασμένες πίστες που επιτρέπουν πολλούς πειραματισμούς.
Όσον αφορά τα όπλα, αυτά είναι λίγα αλλά καλά. Έχετε τα μαχαίρια σας, τα υπερχρήσιμα περίστροφα, τα πολυβόλα, τα shotgun, τα snipers rifle και το πιστό σας λέιζερ. Μπορείτε να τα έχετε όλα μαζί χωρίς περιορισμούς. Το κάθε ένα διαθέτει από δύο λειτουργίες και στην πορεία της ιστορίας δέχονται μικρές βελτιώσεις. Το λέιζερ ή αλλιώς laserkraftwerk είναι το βασικό εργαλείο σας στο παιχνίδι. Είναι αρκετά καλό ως όπλο και εξωφρενικά ισχυρό με όλες τις βελτιώσεις αλλά δεν μπορείτε να βασιστείτε πάνω του αφού ξεφορτίζεται γρήγορα. Αντίθετα, η δεύτερη λειτουργία του, το λέιζερ κοπής, θα σας γίνει συνήθεια καθώς μπορείτε να ανοίγετε κρυφά περάσματα, να βρίσκετε αντικείμενα κλπ. Το πρόβλημα του ξεφορτίσματος των όπλων είναι ενοχλητικό, ειδικά στο φεγγάρι όπου χρησιμοποιείτε αποκλειστικά λέιζερ όπλα. Χαλάει ο ρυθμός της μάχης όταν ξαφνικά πρέπει να κρυφτείτε και να βρείτε μία βολικά τοποθετημένη παροχή ρεύματος. Για εμένα το στολίδι του τίτλου είναι η δυνατότητα να κρατάτε δύο όπλα κάθε λογής. Το χαμόγελο που είχα όταν σήκωσα δύο shotgun και γάζωσα ένα δωμάτιο γεμάτο εχθρούς ήταν ξεκάθαρο σημάδι πως το παιχνίδι με είχε κερδίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου