H πιο καταλυτική απόφαση της Ubisoft σχετικά με τα AC ήταν το ότι η σειρά έγινε ετήσια. Η αλήθεια είναι ότι η Γάλλοι μας μπέρδεψαν αρκετά όταν μας έδωσαν δύο spin off του AC2. Και αυτό διότι η αναμονή για το AC3 ως καταληκτικό μέρος της σειράς, και ως το παιχνίδι που θα έριχνε φως σε όλα τα μυστικά και θα εξύψωνε όλα τα στοιχεία των υπόλοιπων τίτλων στο μέγιστο, έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Μέχρι που παίζοντας το AC3 αντιληφθήκαμε ότι άλλα ήταν τα σχέδια για το franchise. Και τα πράγματα ξεκαθαρίζουν με το AC4, το οποίο ουσιαστικά αποδεικνύει ότι οι μέχρι τώρα τίτλοι δεν αποτέλεσαν μία αυτοτελή οντότητα, αλλά ήταν κομμάτι ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Και παρά την λάθος εντύπωση, εκ των υστέρων το AC3 δικαιούται να αποκρούει τις κατηγορίες περί μετριότητας, αφού τελικά ούτε η κορωνίδα της σειράς ήταν, ούτε το ζενίθ της ιστορίας.
Ήταν ακόμα ένα μέρος στη μακριά αλυσίδα αυτών που υπήρχαν και αυτών που θα ακολουθήσουν. Και ήταν λάθος μας να έχουμε τόσο υψηλές προσδοκίες. Αυτές θα έπρεπε να περιορίζονται στο βαθμό που είχαμε ανάλογες προσδοκίες για το Revelations και το Brotherhood. Ακόμα και αν στο ACIII διαψεύστηκαν σχεδόν στο σύνολό τους. Όσο περίπλοκα κι αν ακούγονται τα παραπάνω, η πραγματικότητα είναι πολύ απλή.
Η αλληλουχία γεγονότων που ενδιαφέρει τη σειρά και αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της, δεν είναι αυτή που έζησε ο Altair ή ο Ezio ή ο Connor. Αντιθέτως, αυτό που έχει σημασία είναι τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο φανταστικό παρόν, όπου ο αγώνας Templars και Assassins συνεχίζεται αδιάκοπα. Οπότε, τελικά το αν εμείς ζήσαμε τις γονιδιακές μνήμες του Desmond και το με ποια αλληλουχία έγινε αυτό, λίγη σημασία έχει. Η ψευδαίσθηση ότι κάτι πολύ μεγάλο τελείωσε με την κατάληξη-απόφαση του Desmond, παραμένει ψευδαίσθηση. Γιατί η Abstergo συνεχίζει να ψάχνει στοιχεία και να αναζητά απαντήσεις, και οι Assassins συνεχίζουν να υποσκάπτουν τις κινήσεις της και να ακολουθούν τη δική τους, σκιώδη πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου