Faster than a Laser Bullet, Louder than an Atom Bomb…

Κλασική περίπτωση λατρείας ή μίσους το Painkiller. Όσοι δεν το διασκεδάζουν αφάνταστα, το απεχθάνονται και το μισούν θανάσιμα. Το Painkiller αυτό καθ' αυτό δε φταίει καθόλου. Οι αγαπητοί συντελεστές στην Dreamcatcher το μόνο που έκαναν το 2004 ήταν να αναπαράγουν το πνεύμα των πρώτων 3D shooter παιχνιδιών, εμποτισμένο όμως με γενναίες δόσεις καφρίλας, εμπλουτισμένο με πολλούς περισσότερους εχθρούς και εμβαπτισμένο στο Ανίερο Ύδωρ του Βελζεβούλ ώστε να αναγεννηθεί σαν το ιδανικό Δαιμονικό Shooter. Δαίμονες ήταν και αυτοί του Doom, αλλά στο Painkiller χόρταινε το μάτι σου. Το πρόβλημα με αυτό το παιχνίδι είναι ότι γέρασε. Και γέρασε πολύ και άσχημα. 
Ήδη το 2004 δεν είχε σχεδόν τίποτα παραπάνω να προσφέρει από τους από δεκαετίας και βάλε προγόνους του. Πόσο μάλλον το 2013 Και αν αρκετοί από μας, φίλα προσκείμενοι στην καφρίλα και στις σατανικές διαθέσεις, το απολαύσαμε τότε, ειλικρινά δε διακρίνεται κανένας λόγος στον ορίζοντα να το απολαύσουμε και τώρα, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό. Πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την περίεργη απόφαση το Hell & Damnation να αποτελεί αναστήλωση μόνο του πρώτου Painkiller. Από τη στιγμή μάλιστα που ακολούθησαν από τότε ένα σωρό expansions και mods. Όπως και να έχει, αυτό έχουμε, αυτό περιγράφουμε. Και αυτό που έχουμε είναι το πρωτότυπο Painkiller, μετά από μία θαρραλέα πλαστική επέμβαση που περιλαμβάνει μπότοξ, λίφτινγκ, ανόρθωση στήθους, εμπλουτισμό γλουτών, βλεφαροπλαστική κτλ. Το Painkiller έρχεται στις κονσόλες με τη βοήθεια της Unreal Engine, και η αλήθεια είναι ότι μας θύμισε αρκετά το πόσο είχαμε εντυπωσιαστεί από τα γραφικά και τα physics του δέκα χρόνια πριν. Τα επίπεδα του Hell & Damnation είναι σχεδόν τα ίδια, ίσως λίγο αλλαγμένα, ίσως λίγο εμπλουτισμένα (με μυστικές περιοχές κυρίως) και ίσως λίγο ξανασχεδιασμένα σε σχέση με αυτά του πρωτοτύπου. Οι μηχανισμοί, πάλι, είναι οι ίδιοι και απαράλλαχτοι. Ό,τι ακριβώς έκανε ό Daniel Garner τότε, αυτό ακριβώς κάνει και τώρα. Και πάλι έχει μία συμφωνία με το Θάνατο να εξολοθρεύσει ότι… μη ζωντανό κινείται στην Κόλαση (με απώτερο σκοπό τον ίδιο το Διάβολο) προκειμένου να ξανασυναντήσει την αγαπημένη του σύζυγο την οποία έχασε μετά από τροχαίο. Εξοπλισμένος με μία σειρά από ευφάνταστα και εντυπωσιακά όπλα, εξολοθρεύει ορδές δαιμονικών υπάρξεων στα δεκατέσσερα επίπεδα της Κολάσεως μέχρι να φτάσει στον Εωσφόρο τον ίδιο. Η αίσθηση έχει μείνει η ίδια, αλλά πλέον είναι πολύ κενή και επιδερμική. Ο αντίκτυπος ακόμα και των πιο εντυπωσιακών όπλων (πχ του Παλουκωτή ή εκείνου του χαριτωμένου περιστρεφόμενου Απολεπιστή, που μετακινεί μονομιάς όλο το δέρμα και όχι μόνο τα νεκρά κύτταρα και είναι ιδανικός για ριζικό peeling) είναι χλιαρός και η αίσθηση κούφια.