Metal Gear Rising: Revengeance

Όταν ο Hideo Kojima ανακοίνωνε το Metal Gear Solid: Rising στην Ε3 του 2010, κανείς δεν μπορούσε τότε να προβλέψει ότι θα κυκλοφορούσε τελικά με τη σημερινή του μορφή και πόσο μάλλον με τη συμμετοχή της Platinum Games στην ανάπτυξη, που λειτούργησε ως καταλύτης για να καταφέρει να φτάσει στα ράφια το παιχνίδι. Το αρχικό Metal Gear Solid: Rising ήταν ένα project που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας μία ομάδα νεαρών developers μέσα στην Kojima Productions κι ως γνωστόν απέτυχε να ολοκληρώσει. 

Σύμφωνα με τις λιγοστές πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότηταςν θα λάμβανε χώρα ανάμεσα στα Metal Gear Solid 2 και 4, το gameplay του θα περιείχε ένα νέο είδος “hunting stealth” και το μηχανισμό “Zan-datsu”, με τον οποίο ο Raiden θα μπορούσε να κόψει από κτίρια μέχρι κομμάτια των εχθρών. Τρία χρόνια αργότερα, το Metal Gear Rising Revengeance είναι ένα τελείως διαφορετικό concept, με την υπόθεση να τοποθετείται μετά το Metal Gear Solid 4 (το επίσημο τέλος της σειράς) κι έχοντας υιοθετήσει μία ξεκάθαρη hack 'n' slash ταυτότητα. Αποκομμένο όσο το δυνατόν από τα δεσμά του franchise, και πάλι το Revengeance, ως γέννημα της συνεργασίας των Kojima Productions και Platinum Games, είχε μεγάλα παπούτσια να γεμίσει. Τα ποιοτικά standards, το ιδιαίτερο ύφος κι η ιστορία των Metal Gear Solid το έθεσαν στο στόχαστρο των fans αυτού του gaming έπους. Η εξ αρχής μη ενεργή ανάμειξη του πνευματικού πατέρα της σειράς σε θέματα άναπτυξης και -το πιο σημαντικό- σεναρίου, σε συνδυασμό με την πρόσληψη της Platinum -γνωστή για την over-the-top αισθητική της- και τη νέα προσέγγιση στην υπόθεση και στο gameplay, έκαναν πολλούς MGS fans, δικαιολογημένα, να μιλούν για ασέβεια. Κι από την άποψη, όμως, του τίτλου της Platinum υπό στενή έννοια, η κατάσταση αν και πιο ασφαλής, δεν ήταν ακριβώς ρόδινη. Κι αυτό γιατί η Platinum έχει μεν έχει αποδείξει περίτρανα ότι κατέχει “το άθλημα” hack 'n' slash, ωστόσο, έχοντας κυκλοφορήσει δύο εκπληκτικούς action τίτλους σ' αυτή τη γενιά, έχει θέσει τον πήχη των προσδοκιών πολύ ψηλά για τις δικές της δημιουργίες κι όχι μόνο. Λογικά, λοιπόν, θα περίμενε κανείς το Metal Gear Rising Revengeance να λυγίσει υπό το υπερβολικό βάρος των απαιτήσεων, όπως μία ατσαλένια katana που έχει πυρωθεί σε ακραίες θερμοκρασίες. Τί συμβαίνει όμως όταν η λεπίδα είναι φτιαγμένη από πλατίνα; 
No place for spin-offs 
Στο κοντινό 2018 (τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα του MGS 4), ο πλανήτης βιώνει μία περίοδο σχετικής ειρήνης αλλά και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Οι άλλοτε πανίσχυρες εταιρίες μισθοφορικών στρατών (PMCs), που διεξήγαγαν πολέμους για οποιονδήποτε διέθετε το κατάλληλο πορτοφόλι, πλέον έχουν “αναδουλειές”, ενώ παράλληλα η τεχνολογία για τη δημιουργία πανίσχυρων cyborg στρατιωτών με ρομποτικά μέρη έχει γίνει ευρέως διαδεδομένη. Εμείς βρίσκουμε τον -βετεράνο πια cyborg ninja- Raiden να εργάζεται στη Maverick, έναν Private Security Provider (PSP κι όχι PMC), την οποία έχει προσλάβει η κυβέρνηση της Λιβερίας (πατρίδα του Raiden) για να αποκαταστήσει την ειρήνη και να εκπαιδεύσει το νέο εθνικό στρατό. Όταν ο πρόεδρος της αφρικανικής χώρας δολοφονείται από μισθοφόρους της κακόφημης Desperado Enforcement, η Maverick ξεκινά το κυνήγι, προσπαθώντας να σταματήσει και να ξεσκεπάσει τις εγκληματικές δραστηριότητές της Desperado ανά την υφήλιο, που αποσκοπούν στην αποσταθεροποίηση εύφλεκτων περιοχών. Η κόντρα του με ένα από τα βασικά μέλη της Desperado, οι μνήμες από το παρελθόν κι οι αποκαλύψεις που γίνονται στην πορεία, μετατρέπουν την υπόθεση σε προσωπικό ζήτημα για τον Raiden, που ξεκινά ένα ταξίδι εκδίκησης για την απόδοση δικαιοσύνης..