2011: Τα παιχνίδια που αγαπήσαμε

Άλλωστε, κανείς δεν χρειάζεται κάποιον να του πει ποιο είναι καλύτερο και χειρότερο. Εδώ μοιραζόμαστε -εκτός από απόψεις- κοινή αγάπη με εσάς και εσείς είστε οι καλύτεροι κριτές για το τι είναι καλύτερο και τι όχι. Σωστά;
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Πέρα από κάθε αμφιβολία, το 2011, ήταν μία χρονιά πλούσια σε κυκλοφορίες εξαιρετικών παιχνιδιών, ενώ και το 2012 αναμένεται εξίσου -αν όχι περισσότερο- εντυπωσιακό, με τίτλους όπως το Bioshock Infinite, το The Last Guardian και μεγαθήρια όπως το GTA V να ακολουθούν, για να αναφέρω μόνο μερικά. Επιπλέον, διανύουμε την «περίοδο της ωριμότητας» της τρέχουσας γενιάς οικιακών συστημάτων, λίγο πριν τον ερχομό της επόμενης. Οπότε, είναι απόλυτα λογικό εμείς οι gamers να εισπράττουμε ως αποτέλεσμα αυτής της ωριμότητας μεγάλη ποσότητα από σπουδαίους τίτλους, που εκμεταλλεύονται πλήρως την εξελικτική πορεία πέντε ετών. Βέβαια οι καιροί είναι δύσκολοι, όλοι το ξέρουμε και το ζούμε, κι ακόμα κι αν είχαμε την οικονομική άνεση να αγοράσουμε όσα παιχνίδια θα θέλαμε, θα ήταν τόσα πολλά, που πάλι δεν θα έφτανε ο χρόνος να τα απολαύσουμε.
Με το σκεπτικό αυτό, κι επειδή προσωπικά δεν έχω καταφέρει να παίξω ακόμα πολλά από τα «μεγάλα» ονόματα της χρονιάς, επέλεξα τα 5 παιχνίδια που ευχαριστήθηκα πιο πολύ φέτος. Η επιλογή ήταν πάρα πολύ δύσκολη, μιας και δεν χωράνε μέτρα και σταθμά στην αγάπη, και όσο κι αν δεν θες, πρέπει να αφήσεις κάποιον τίτλο εκτός πεντάδας. Αλλά όταν συναντάς ένα τέτοιο πρόβλημα, έχεις στα χέρια σου τη χειροπιαστή απόδειξη πως αυτή είναι μια πολύ καλή εποχή για να είναι κανείς gamer.

Shadows of the Damned - PlayStation 3
Το παιχνίδι αυτό είναι λες και φτιάχτηκε αποκλειστικά για μένα… Για μένα που λάτρεψα το Resident Evil 4 και πωρώνομαι κάθε φορά που ξαναβλέπω το Planet Terror του Rodriguez. Οι Suda/ Yamaoka/ Mikami τζαμάρουν σε τρελά κέφια και το αποτέλεσμα είναι ένα κάφρικο ταξίδι στην κόλαση τίγκα σε αναφορές σε b-movies και την metal-punk κουλτούρα. Το παλιό καλό gameplay του RE4 επιστρέφει ραφιναρισμένο, πιο brutal και πιο εθιστικό από ποτέ, ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο Garcia Hotspur–Johnson δίνει ρέστα με ατάκες που ήδη έχουν γίνει κλασικές. Η Cult κυκλοφορία της γενιάς, το έπος των καμένων!
Dark Souls – PlayStation 3
Ατμόσφαιρα που καθηλώνει, σύστημα μάχης που κάθε hack’n’slash αλλά και κάθε σοβαρό RPG θα ζήλευε, απίστευτο level design. Το Dark Souls δεν είναι απλά το Demon’s Souls 2 αλλά το Demon’s Souls x 1000. H μαεστρία των developers που κρύβεται πίσω από κάθε μηχανισμό, εντυπωσιάζει. Η πρόκληση, η αναπόφευκτη αποτυχία και η επιβράβευση, εθίζουν. Η κλίμακα του κόσμου, η δυνατότητα πλήρους προσαρμογής του στυλ μάχης, ενθουσιάζουν. Μπορεί να είναι ένα παιχνίδι για γερά νεύρα που απευθύνεται σε λίγους, αλλά η ανταμοιβή που επιφυλάσσει για όσους θα το επιλέξουν αξίζει και με το παραπάνω τον κόπο που απαιτεί για να το τερματίσει κανείς. Επιβλητικό αριστούργημα και το οχυρό των hardcore. Prepare to die.

The Legend of Zelda: Skyward Sword – Nintendo Wii
Ομολογώ ότι η σειρά Zelda είναι μία από τις μεγάλες μου αδυναμίες. Την ακολουθώ πιστά εδώ και πολλά χρόνια και δεν με έχει απογοητεύσει. Κάθε φορά αναμένω το επόμενο ραντεβού μαζί της και κάθε φορά είναι σαν το πρώτο. Το πανέμορφο, ονειρεμένο, Skyward Sword αξιοποιεί τα motion controls για να γίνει το απόλυτο παιχνίδι του Wii και να εκπληρώσει (έστω και καθυστερημένα) τις υποσχέσεις του συστήματος για το hardcore gaming. Πέρα απ’ όλα τα παραπάνω όμως, σε τελική ανάλυση σαν τίτλος Zelda αποτελεί άξιο συνεχιστή της σειράς, μαγεύει και συγκινεί, ενώ πολύ συχνά εκπλήσσει. Παιχνίδι–Θρύλος, αυτό είναι το Zelda. Εύχομαι το παραμύθι αυτό να μην τελειώσει ποτέ…

Rayman Origins – Xbox 360
Αν έχετε διαβάσει το review μου για το παιχνίδι μάλλον ήδη περιμένατε ότι θα το βρείτε εδώ. Το Rayman Origins είναι για μένα το καλύτερο 2D platformer της χρονιάς κι ένα εκ των κορυφαίων της γενιάς. Υπέροχο, διασκεδαστικό, πανέξυπνο, το λατρεύεις για τα υπέροχα γραφικά και τις ατελείωτες ώρες διασκέδασης που προσφέρει. Μαγεία και χαρά, φαντασία και μεράκι, είναι τα συστατικά μιας απροσδόκητης και θριαμβευτικής επιστρόφης. Το αγάπησα κι ελπίζω να το αγαπήσετε κι εσείς.

Hard Corps Uprising – Xbox 360
Τελευταίο κράτησα το Hard Corps Uprising, που αν και arcade-downloadable παιχνίδι με κράτησε κολλημένο για 20 και ώρες μαζί του στην αρχή της χρονιάς. Ο λόγος; Το γεγονός ότι λατρεύω τα old school shoot-em-up παιχνίδια. Το sequel της σειράς Contra φτιαγμένο από την Arc System Works ξαναφέρνει στη ζωή όλα τα στοιχεία που λατρέψαμε σε εκείνα τα παιχνίδια, μέσα από φανταστικό level design και γραφικά. Νοσταλγία και μία πινελιά πρωτοτυπίας σε ένα διαμαντάκι που δεν πρέπει να χάσετε. Ελπίζω να δούμε και πολλές συνέχειες.