Rage γεμάτο οργή και φάσεις...

Έπειτα από πολλά χρόνια απουσίας ήρθε –επιτέλους- η ώρα να ξαναπιάσουμε στα χέρια μας μία καινούρια δημιουργία της θρυλικής id Software. Μίας από τις πιο ιστορικές ομάδες ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών του χώρου, που επάξια θεωρείται ο πατέρας του είδους των FPS με τις κυκλοφορίες των αξέχαστων Wolfenstein και Doom. Αναμφίβολα καθόλου αμελητέο επίτευγμα, όταν μιλάμε για ένα είδος που έχει πλέον κατακλύσει την αγορά. Έπειτα, λοιπόν, από το τεχνολογικό επίτευγμα του Doom 3, η id επιστρέφει στην πρώτη αποκλειστικά δική της προσπάθεια έπειτα από απουσία περίπου έξι ετών, με το Rage να σηματοδοτεί παράλληλα την αρχή ενός πιθανού καινούριου franchise από την αμερικάνικη εταιρία.
Περιμένοντας φυσικά τα καλύτερα από την id, δεν κρύβουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα μας δημιούργησε τελικά μία μικρή δόση απογοήτευσης. Όχι βέβαια επειδή έχουμε στα χέρια μας μία μετριότητα ή έναν αδιάφορο τίτλο, αλλά γιατί δεν καταφέρνει να φέρει κάποια επανάσταση σε gameplay επίπεδο ή στην απόδοση του σεναρίου, κάτι που έχει μεγάλη ανάγκη το είδος, ιδίως από εταιρίες του βεληνεκούς της id.
Επιπροσθέτως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα μέρος της επιτυχίας του, το στήριζε στην τοποθέτησή του στο γοητευτικότατο περιβάλλον ενός post apocalyptic -τύπου Mad Max 2- κόσμου. Αν και το καταφέρνει άρτια στην απεικόνιση αυτού του αναρχικού μέλλοντος, δε γίνεται παρά να σκεφτούμε ότι η Gearbox… έφαγε την id στη στροφή με την κυκλοφορία του Borderlands δύο χρόνια πριν, μειώνοντας ως ένα βαθμό την ξεχωριστή φύση του περιβάλλοντος που θα μπορούσε να έχει. Καλύτερα όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, καθώς η id μπορεί να μην προσφέρει μία επανάσταση, αλλά ξέρει, αν μη τι άλλο, να προσφέρει FPS τίτλους που στον πυρήνα τους είναι απόλυτα διασκεδαστικοί και σίγουρα αρτιότατοι.