Demon's Souls (@PS3)

Μόλις έκλεισα οργισμένος το PS3. Πέταξα το χειριστήριο με δύναμη (στο κρεβάτι - μην το σπάσουμε κιόλας) και φωνάζοντας απελπισμένα έριξα και μία πεταχτή κουτουλιά στην πόρτα. Αν η αντίδραση σας φαντάζει υπερβολική τότε μάλλον δεν έχετε δοκιμάσει το Demon's Souls, ένα action RPG από την From Software, γνωστή περισσότερο για την σειρά Armored Core. Ειλικρινά, μετά από δύο δεκαετίες που ασχολούμαι με τα βιντοπαιχνίδια δεν θυμάμαι άλλο παιχνίδι που να μου προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις όχι γιατί είναι κακό ή γεμάτο προβλήματα, αλλά επειδή είναι τόσο δύσκολο. Μπροστά του, παιχνίδια σαν το Ninja Gaiden Sigma (άλλος τίτλος διάσημος για την δυσκολία του) μοιάζουν σαν ήσυχος περίπατος στο πάρκο, μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα (είσαι λίγο εκτός εποχής, νομίζω ;Ρ – Χ.Κ.).
Ακόμα και ο πρώτος εχθρός που θα συναντάμε μπορεί να μας σωριάσει αν δεν προσέξουμεΤο παιχνίδι διαδραματίζεται σε ένα σκοτεινό, καταστραμμένο κόσμο, που εμένα προσωπικά μου θυμίζει έντονα το σύμπαν του Berserk, του αριστουργηματικού manga του Κentaro Miura. Η ιστορία λειτουργεί μόνο παρασκηνιακά και πέραν του σταδιακού ξεπαστρέματος των δαιμόνων που στοιχειώνουν τον τόπο, δεν υπάρχει καμία σεναριακή εξέλιξη όσο προχωράμε. Παρόλα αυτά όμως, το παιχνίδι δείχνει να μην χρειάζεται πομπώδες σενάριο και κατεβατά ολόκληρα από διαλόγους. Ο ίδιος ο κόσμος και οι περιοχές που επισκεπτόμαστε διηγούνται την ιστορία από μόνα τους. Ταξιδεύοντας από κατεστραμμένα κάστρα μέχρι υπόγεια ορυχεία στα έγκατα της γης, είναι φανερό ότι η μάχη που έχουμε να δώσουμε όχι μόνο θα είναι δύσκολη, αλλά ίσως και να έχει ήδη χαθεί. Δράκοι, στρατιώτες που έχασαν τις ψυχές τους, δαίμονες και άλλες σκοτεινές δυνάμεις παραμονεύουν σε κάθε γωνιά με μοναδικό ασφαλές σημείο το Nexus, τελευταίο οχυρό αυτών που αγωνίζονται για την σωτηρία του βασιλείου της Boletaria. Γιατί μου το κάνεις αυτό…;
Η ζοφερή αισθητική δεν είναι μόνο διακοσμητική. Όπως μάλλον θα καταλάβετε από την… εισαγωγή, το παιχνίδι είναι δύσκολο. Μιλάμε - πάρα πολύ δύσκολο. Αρρωστημένα δύσκολο! Από το πρώτο λεπτό γίνεται ξεκάθαρο ότι αυτός που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση στο Demon's Souls είναι ο ίδιος ο παίκτης. Εδώ δεν υπάρχει ανέμελο hack 'n slash. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε ακόμα και απέναντι στους λιγότερο ισχυρούς εχθρούς, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα. Αν πάμε ενάντια σε περισσότερους από έναν, είναι σχεδόν βέβαιο ότι στο τέλος εμείς θα βλέπουμε τα ραδίκια ανάποδα. Ο θάνατος είναι κάτι που έρχεται συχνά και πρέπει να το συνηθίσουμε, πράγμα που γίνεται ξεκάθαρο ακόμα και από το -λιτό είναι η αλήθεια- tutorial όπου ερχόμαστε αντίπαλοι με έναν δαίμονα που δεν μπορούμε να νικήσουμε, πριν καλά-καλά ξεκινήσουμε να παίζουμε! Μάλιστα εδώ δεν υπάρχει ο κύκλος, “save-die-load-try again” - δεν υπάρχει καν save και load. Ούτε καν checkpoints! Πέθανες, κύριος; Επιστρέφεις στην αρχή του επιπέδου ως πνεύμα και χωρίς τις ψυχές που μάζεψες από τους εχθρούς σου, οι οποίοι μάλιστα γίνονται respawn. Στην “πνευματική” σου μορφή, έχεις το μισό health bar και ο βασικός τρόπος για να επανέλθεις στην ζωή είναι να νικήσεις τον δαίμονα-boss στο τέλος του επιπέδου. Αργότερα, γίνονται διαθέσιμα κάποια πετράδια που σου επιτρέπουν να ζωντανεύεις αμέσως, αλλά απαντώνται πολύ σπάνια για να βασιζόμαστε σε αυτά. Τις ψυχές που μαζέψαμε μπορούμε να τις ανακτήσουμε αν επιστρέψουμε στο σημείο που πεθάναμε, αν όμως στην πορεία μας προς τα εκεί τα ξανα-τινάξουμε, χάνονται για πάντα. Προσθέτουμε και το γεγονός ότι δεν υπάρχει επιλογή παύσης του παιχνιδιού (!) και αμέσως αντιλαμβανόμαστε ότι πολλοί παίκτες είναι πιθανό να μην καταφέρουν να περάσουν ούτε το πρώτο επίπεδο!