Ancestors: The Humankind Odyssey review

“Δεν επιβιώνει το είδος που είναι πιο δυνατό, ούτε πιο έξυπνο, αλλά αυτό που ανταποκρίνεται στις μεταβολές”. Αυτό δήλωνε ο Κάρολος Δαρβίνος στις αρχές του 1800 όταν ανέπτυσσε τη θεωρία του περί φυσικής επιλογής. Προτού, λοιπόν, ο άνθρωπος μετατραπεί στο εκπληκτικό (;) πλάσμα που είναι σήμερα, πέρασε από κάποια στάδια εξέλιξης. Αυτή την “Οδύσσεια” της ανθρωπότητας πραγματεύεται το Ancestors: The Humankind Odyssey, του Patrice Desilets, εκ των βασικών δημιουργών της σειράς Assassin's Creed.

Το να ξεχάσουμε λάθος πληροφορίες είναι δυσκολότερο από το να μάθουμε κάτι σωστά από την αρχή. Το Ancestors είναι ένα σπάνιο παιχνίδι για το οποίο όσο λιγότερα γνωρίζετε, τόσο περισσότερο αυτό σας ανταμείβει, αρκεί να είστε υπομονετικός. Ξεκινάτε το ταξίδι σας σε μια ζούγκλα της Αφρικής πριν από 10 εκατομμύρια χρόνια, με μια γενιά πιθήκων που δεν γνωρίζει τίποτα για το τον κόσμο γύρω της. Στόχος σας είναι να εξελιχθείτε. Ως πρωτεύον θηλαστικό, εξερευνάτε τα πάντα γύρω σας, χωρίς να έχετε ούτε τις βασικές γνώσεις της φυσικής. Ξεκινάτε με στόχο την κάλυψη βασικών αναγκών, δηλαδή ύπνου, φαγητού και νερού, χωρίς να έχετε ιδέα πώς να τις καλύψετε. Δεν υπάρχει tutorial να σας πει “κάνε αυτό” όταν προκύψει μια ανάγκη ή κάποιος οδηγός που να εξηγεί το πώς να πιείτε γάλα καρύδας. Ίσως να ακούγεται δύσκολο, όμως στην πραγματικότητα δεν αργείτε να τα ανακαλύψετε όλα αυτά μόνος σας, απλά μέσω της διαδικασίας πειραματισμού και σφάλματος. Σιγά σιγά ανακαλύπτετε πιο πολύπλοκες ενέργειες από μόνος σας και κάθε φορά που γίνεται αυτό αντιλαμβάνεστε ότι άξιζε η “ταλαιπωρία”, αν σκεφτείτε πως το νόημα του παιχνιδιού είναι να εξελιχθείτε ως είδος και όχι να παίζετε Sims με πιθήκους.

Στην αρχή νιώθετε πως βρίσκεστε λίγο στα χαμένα (αν δεν είστε υπομονετικός ίσως και να τα παρατήσετε γρήγορα), όμως όσο παίζετε τόσο πιο γνώριμο γίνεται το περιβάλλον και, το σημαντικότερο, τόσο καλύτερα εντοπίζετε τις αδυναμίες σας. Βρίσκετε κλαδιά, νερό, πέτρες, γνωρίζετε εγγενώς ότι όλα αυτά κάπως συνδυάζονται μεταξύ τους, όμως δεν ξέρετε από πού ακριβώς να ξεκινήσετε. Εκεί που άλλα παιχνίδια θα είχαν tutorial όπου θα σας ζητούσαν να “μάθετε να ψαρεύετε χρησιμοποιώντας τα εργαλεία γύρω σας”, το συγκεκριμένο δεν το κάνει. Από την άλλη, κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα αναγκαίο, αφού το μόνο που χρειάζονται οι περισσότερες προκλήσεις είναι υπομονή και λογική. Για παράδειγμα, ορισμένα αντικείμενα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο έως ότου οδηγήσουν σε κάποιου είδους κατασκευή. Όσο ανακαλύπτετε το περιβάλλον και δοκιμάζετε να μελετήσετε, να κουβαλήσετε ή να πειράξετε κάτι, τόσο ευκολότερα αναγνωρίζετε ποια από αυτά στοιβάζονται και ποια χρησιμοποιούνται, απλά κοιτάζοντάς τα κι έτσι τίποτα δεν είναι αδύνατο (καλό θα ήταν, όμως, να κρατάτε σημειώσεις καλού κακού). Πέστε από μεγάλο ύψος -κάτι όχι τόσο σπάνιο, δεδομένου ότι η κοντινή κάμερα δεν καθιστά εύκολα τα άλματα από δέντρο σε δέντρο- και ψάξτε μόνος σας τον τρόπο να γιατρέψετε τα σπασμένα σας κόκαλα. Φάτε έναν δηλητηριασμένο καρπό και ψάξτε έναν τρόπο να διώξετε τον πόνο χωρίς καμία βοήθεια, κάτι που μπορεί την πρώτη φορά να σας κουράσει -αν όχι εκνευρίσει- όμως μόλις βρείτε τη λύση νιώθετε ιδιαίτερη ικανοποίηση.

Ένα γρήγορο μπάνιο πριν την επόμενη εξόρμηση.

Στα πρώτα λεπτά του Ancestors καλείστε να φέρετε εις πέρας κάποια βασικά objectives που σχετίζονται με την ομαλή εξέλιξη του παιχνιδιού, όπως να μάθετε να κρύβεστε ως μικρός πίθηκος και να επιστρέφετε στη φυλή σας χωρίς να χάνεστε. Σύντομα αντιλαμβάνεστε πως η καθοδήγηση μέσω objectives σταματάει αρκετά γρήγορα και μένετε με ένα και μοναδικό στόχο: την εξέλιξη της φατρίας σας. Αυτό το πετυχαίνετε μέσα από την εξέλιξη των νευρώνων.

Όσο εξερευνάτε τη ζούγκλα, μαθαίνετε τρόπους επικοινωνίας και ανακαλύπτετε ενέργειες, τόσο αναπτύσσονται οι νευρώνες σας (οι κατά κάποιο τρόπο πόντοι εμπειρίας του παιχνιδιού). Εάν, μάλιστα, εξερευνάτε κουβαλώντας πιθηκάκια μαζί σας, τόσο πιο γρήγορα αναπτύσσονται οι νευρώνες, αφού η νέα γενιά διψάει για μάθηση. Όταν οι νευρώνες αναπτυχθούν επαρκώς, τότε είστε έτοιμος να επιλέξετε από μοναδικές δεξιότητες μέσω κάποιου είδους skill tree, όπως να επικοινωνείτε από μακριά, να μυρίζετε χρήσιμα βότανα από μακριά ή να αναγνωρίζετε ευκολότερα τα γύρω αντικείμενα. Ένα μειονέκτημα είναι πως μπορείτε να κλειδώνετε μόνο έως τέσσερις ικανότητες σε κάθε γενιά, με τις υπόλοιπες να χάνονται εάν τις επιλέξετε στην τρέχουσα γενιά. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως αφού κλειδώσετε τέσσερις ικανότητες αξίζει να περάσετε στο επόμενο στάδιο και να εξελιχθείτε, προχωρώντας το χρόνο μερικά χρόνια στο μέλλον. Ωστόσο, κάθε φορά που επιλέγετε να εξελιχθείτε ως φατρία, το παιχνίδι σας μεταφέρει αυτόματα στο μέλλον, όπου τα παιδιά έχουν γίνει ενήλικες, οι ενήλικες ηλικιωμένοι και οι ηλικιωμένοι... δεν υπάρχουν πια, όλα με το πάτημα ενός κουμπιού. Αυτό οδηγεί στους πιθήκους σας να είναι εντελώς αναλώσιμοι, αφού η εξέλιξη γίνεται πάρα πολλές φορές στο παιχνίδι, κάτι που από μία άποψη είναι κρίμα γιατί δεν σας δίνει αρκετό χρόνο ή ευκαιρίες για να δεθείτε με τη φυλή σας. Από την άλλη, το να βλέπετε την “μεγάλη εικόνα” της εξέλιξης έχει και τα θετικά του.

Μερικές φορές είναι καλύτερα να κρατάς αποστάσεις.

Κάθε θηλυκός πίθηκος μπορεί να γεννήσει έως δύο μικρά πιθηκάκια και το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει μια μικρή φυλή για να επιβιώσει είναι να αναπαραχθεί. Η διαδικασία της αναπαραγωγής ξεκινάει με την επιλογή κάθε κατάλληλου γόνιμου πιθήκου (απαγορεύονται οι συγγενείς), το ξεψείρισμά του μέσα από ένα σύντομο mini-game και την εύρεση της κατάλληλης τοποθεσίας. Στη συνέχεια, απλά περιμένετε την γέννα να λάβει χώρα με μαγικό τρόπο. Αν σκεφτείτε πως αυτό είναι κάτι που πρέπει να επαναλάβετε αρκετές φορές στην κάθε γενιά, κάθε φορά που αλλάζετε γενιά, η διαδικασία αυτή καταντά επαναλαμβανόμενη σχετικά γρήγορα.

Εκτός από τη χρήση της νοημοσύνης σας ως πίθηκος για τη βελτίωση της αντίληψής σας, η σάρωση του περιβάλλοντος χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις της ακοής και της οσμής δυναμώνει τους αντίστοιχους νευρώνες. Γενικότερα, ο κάθε νευρώνας αναπτύσσεται όσο περισσότερο εφαρμόζετε τις ενέργειες που του αντιστοιχούν. Θέλετε να αναπτύξετε την όσφρησή σας; Τότε εφαρμόστε τις ίδιες κινήσεις ξανά και ξανά, μυρίζοντας όσα περισσότερα φυτά βρίσκετε στο διάβα σας. Λογικό μεν, αλλά κι αυτό σύντομα γίνεται επαναλαμβανόμενο, αν σκεφτείτε πως χρειάζονται δεκάδες κλικ για να αναπτύξετε κάθε νευρώνα. Ώρες παιχνιδιού αργότερα, φτάνετε σε ένα σημείο όπου σαρώνετε τα ίδια αντικείμενα σε διαφορετικές περιοχές, φθίνοντας τον αρχικό ενθουσιασμό της κάθε νέας ανακάλυψης.

Ένα στοιχείο του παιχνιδιού που δίνει την εντύπωση πως χρειαζόταν διαφορετική προσέγγιση είναι τα αρπακτικά ζώα της ζούγκλας (μεγάλες γάτες, αγριογούρουνα, φίδια κτλ). Τα αρπακτικά σας δυσκολεύουν σημαντικά στις πρώτες ώρες, καθώς δεν έχετε ούτε τις γνώσεις ούτε τα εργαλεία για να τα αντιμετωπίσετε. Μπορούν να σας σκοτώσουν ή να σας πληγώσουν, επιφέροντας αρνητικές επιδράσεις, όπως θολούρα και αργό βάδισμα, ενώ αρχικά έχετε μικρό χρόνο αντίδρασης. Όσο περισσότερο παίζετε και δοκιμάζετε λύσεις σε κάθε πρόβλημα, τόσο προετοιμάζεστε για τη συνέχεια, όμως αυτό σημαίνει ότι ίσως χρειαστεί να χάσετε μια-δυο (ή τρεις) φατρίες προτού φτάσετε σε αυτό το στάδιο. Εάν βιαστείτε να εξελίξετε τη φατρία σας χωρίς να είστε προετοιμασμένος για επιθέσεις από μεγαλόσωμα θηλαστικά, τότε κινδυνεύετε να χάσετε τη φατρία σας και, ως εκ τούτου, το τρέχον παιχνίδι, αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα save. Βέβαια, δεν χάνετε απαραίτητα τα πάντα εξαιτίας μιας ξαφνικής και ασταμάτητης επίθεσης από το πουθενά, όμως αν συμβεί αυτό πρέπει είτε να αντιμετωπίσετε τον εχθρό είτε να μεταφερθείτε σε άλλη, ασφαλέστερη περιοχή. Σε αντίθετη περίπτωση, φτάνετε στο τέλος του παιχνιδιού και πρέπει να ξαναρχίσετε τα πάντα από την αρχή. Το σημείο αυτό καθιστά επίφοβη την εξερεύνηση προτού νιώσετε άνετα με τα αρπακτικά