Close to the Sun Review

Η αφήγηση και ξεδίπλωση μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας σε ένα παιχνίδι ήταν πάντα κάτι που με ενθουσίαζε και ένας από τους κύριους λόγους που είμαι λάτρης των single-player εμπειριών. Το ταλέντο των δημιουργών, οι χαρακτήρες, η ιστορία με την εξέλιξη και τις ανατροπές της, όλα αυτά αν αναμιχτούν σωστά και “δέσει το γλυκό”, προσφέρουν μια μοναδική και αξέχαστη εμπειρία. Τονίζω την ιστορία καθώς στην κατηγορία των "walking sim" όπου ανήκει το Close to the Sun, η ιστορία είναι ο βασικός πυλώνας που μπορεί να στηρίξει ολόκληρη την ύπαρξή του, καθώς δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που το απλοϊκό gameplay μπορεί να δώσει. Η δημιουργός Storm in a Teacup είχε φαινομενικά όλα τα υλικά στα χέρια της για κάτι συναρπαστικό. Διάσημοι εφευρέτες και προσωπικότητες που παρελαύνουν με αληθείς ιστορικές αναφορές σε ένα σενάριο φαντασίας, στήσιμο επιβλητικού υπερθαλάσσιου σκηνικού, μια “τετραπέρατη” πρωταγωνίστρια και όλες οι απαραίτητες συγκινήσεις και ανατροπές. Πετυχαίνει όμως το πείραμα; 
 Το ταξίδι σας στο Close to the Sun ξεκινάει καθώς επιβιβάζεστε στο κολοσσιαίο πλοίο Helios, δημιουργία του Νikolai Tesla, του οποίου το όραμα συνοψίζεται στο να καταφέρει να συναθροίσει κάτω από την θαλάσσια σκέπην του, τα λαμπρότερα μυαλά του 19ου αιώνα διεξάγοντας μελέτες και πειράματα με σκοπό να αλλάξει επιτευγματικά το ρου της εποχής. Εσείς αναλαμβάνετε το ρόλο της δημοσιογράφου Rose Archer, η οποία αναζητά την αδερφή της, Αda, μία εκ των εξοχότερων μυαλών του πλοίου και προσωπική αγαπημένη του ίδιου τoυ Tesla. Η αναζήτηση γρήγορα καταλήγει σε τρομακτικά μονοπάτια και σοκαριστικές αποκαλύψεις, τόσο όσον αφορά την μοίρα της αδερφής σας, όσο και την διαστρεβλώμενη φύση των πειραμάτων που διεξάγονται στο Helios. Δολοπλοκίες, κατασκοπικά παιχνίδια, ταξίδια στο χρόνο, τέρατα από άλλη διάσταση, εναλλακτικές πραγματικότητες σε πολυσύμπαντα και πολλά άλλα αποκαλύπτουν ένα πολυσύνθετο μοτίβο που καλείστε να διαλευκάνετε εξερευνώντας τους χώρους του πλοίου. Ενώ η ιστορία του Close to the Sun είναι πολλά υποσχόμενη και αρκετά ενδιαφέρουσα με πολλά παρακλάδια, η αποτύπωση της με την πρόοδό σας στο παιχνίδι έχει κάποιες αδυναμίες. Πολλές φόρες -πέρα από το πρώτο λογικό σοκ να κοιτάς με άμαθα μάτια ένα δωμάτιο γεμάτο κατακρεουργημένα πτώματα- είτε δεν υπάρχει η σωστή αντίδραση, είτε λέγεται η λάθος ατάκα από τη Rose, με αποτέλεσμα να δημιουργείται εσφαλμένα η αίσθηση μιας ελαφρότητας στη σκιά ενός σκοτεινού στοιχειωμένου θαλάσσιου τάφου, γεγονός που χαλάει κάπως την ατμόσφαιρα. Έπειτα, το παιχνίδι, ενώ καταπιάνεται με πολλά θέματα και σας βομβαρδίζει με πληροφορίες (οι οποίες παρόλο που είναι χρήσιμες σαν lore δεν έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στη ροή του), δεν μαθαίνετε τους πραγματικούς λόγους και αίτια κάποιων δευτερευουσών ιστοριών. Επικεντρώνεται στο “κυρίως πιάτο”, την αναζήτηση της αδερφή σας και την απέλπιδα προσπάθεια διαφυγής, αποφεύγοντας να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που γεννιούνται από τις ανακαλύψεις σας στο πλοίο. 
Το οποίο θα μπορούσε να συγχωρεθεί σε οποιοδήποτε άλλο είδος παιχνιδιού, αλλά όταν το κυριότερο “όπλο” σου, σαν walking sim που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, είναι η ιστορία που σερβίρεις στον παίκτη και η απορρόφηση του σε αυτήν κρίνει τον πήχη της διασκέδασης, τότε η συνταγή χαλάει. Δεν φτάνει μια ωραία ιστορία σαν πρωταρχική ιδέα, η αποτύπωσή της στην οθόνη και το κυριότερο η μεστή αφήγησή της είναι το άλφα και το ωμέγα. Το οπλοστάσιο της Rose για να αντιμετωπίσει τις επικείμενες απειλές όπως καταλαβαίνετε είναι ανύπαρκτο. Μοναδικό σας εφόδιο στην εξερεύνηση είναι η παρατηρητικότητά σας και τα... ποδαράκια σας. Το ρεπερτόριο των κινήσεών σας περιορίζεται στο περπάτημα και το ελαφρύ τρέξιμο. Ενίοτε τα παιχνίδι σας τοποθετεί σε αγχωτικές καταστάσεις όπου πρέπει να ξεφύγετε πχ όταν σας κυνηγάει κάποιος δολοφόνος ή ένα αιμοδιψές τέρας και ενεργοποιείται ένα γρήγορο τρέξιμο στο οποίο καλείστε να ξεφύγετε από τους διώκτες σας. Παρόλη την ευπρόσδεκτη ιδέα του κυνηγητού μεταξύ του θηράματος και του κυνηγού, η συχνότητα που καλείστε να αντιμετωπίσετε τέτοιες καταστάσεις είναι πολύ περιορισμένη (αν θυμάμαι καλά μόνο έξι φορές σε ολόκληρο το παιχνίδι) και η υλοποίησή της είναι απλουστευμένη και καθοδηγούμενη. Δεν υπάρχει επίσης χάρτης, ούτε κάποιο inventory. Ελάχιστες φορές χρειάζεται να κουβαλήσετε κάτι απαραίτητο για να λύσετε έναν γρίφο, ενώ οι ίδιοι οι γρίφοι είναι βασικής λογικής και επί το πλείστον η λύση τους βρίσκεται στον ίδιο χώρο, χωρίς άσκοπες αναζητήσεις και πισωγυρίσματα. Ο μινιμαλισμός του παιχνιδιού σε γενικές γραμμές δεν δυσχεραίνει την εμπειρία, θα έλεγα πως λειτουργεί και απελευθερωτικά για να επικεντρωθείτε εξ ολοκλήρου στην υπόθεση. Στον οπτικοακουστικό τομέα το Close to the Sun παίρνει σχεδόν άριστα. Με την επιβίβασή σας στο Helios ξεκινάει ουσιαστικά και ένα οπτικό υπερθέαμα στο θεματικό πάρκο-μουσείο του πλοίου. Η Unreal Engine 4 κάνει δουλειά, με τα καλογυαλισμένα καταστρώματα, τα κατεστραμμένα κέντρα διασκέδασης, τα αινιγματικά εργαστήρια και κυρίαρχο το επιβλητικό Grand Theatre. Κάθε σας επίσκεψη στις διαφορετικές περιοχές του πλοίου είναι μια εμπειρία που σας απορροφάει στο κλίμα του παιχνιδιού. Το παιχνίδι δανείζεται λίγη από την μεγαλοπρέπεια του Bioshock, με έντονες τις ομοιότητες στον artistic τομέα και τα περιβάλλοντα, όχι με αίσθηση απροκάλυπτης αντιγραφής, αλλά με αίσθηση σεβασμού και αδήλωτης συνέχειας προς τον θρυλικό τίτλο. 
Μοναδικό θέμα τα μοντέλα των χαρακτήρων τα οποία είναι το λιγότερο ανέμπνευστα, σαν να βγήκαν από το ίδιο ψιλόλιγνο καλούπι, κάνοντας την ανθρώπινη υπόστασή τους εξαρχής κάπως απόκοσμη. Τα γραφικά δένουν άρτια με την μουσική που απαρτίζεται από μελωδίες ταιριαστές σε κάθε περίσταση δίνοντας ρυθμό, ένταση και μελαγχολία όπου χρειάζεται, χωρίς να γίνεται κουραστική ούτε όμως να λάμπει δια της απουσίας της. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για κάποια ηχητικά εφέ βέβαια που είναι το λιγότερο εκνευριστικά. Το να προσπαθείς να ακούσεις μια σημαντική ομιλία η οποία καλύπτεται από το έντονο βουητό εντόμων και το ανατριχιαστικό σύρσιμο τρωκτικών, που μπαίνουν συχνά πυκνά εμβόλιμα για να προσδώσουν τη σήψη του θανάτου, είναι πραγματικός πόνος στα αυτιά.