Η ζωή με το Battlefield 1

Για πρώτη φορά στη ζωή μου από τότε που ασχολούμαι με videogames, κοντεύω να κλείσω ένα χρόνο όπου παίζω μόλις ένα παιχνίδι και μόνο - το Battlefield 1. Αυτό άλλες εποχές θα ήταν αδιανόητο, ειδικά για μένα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ευτυχώς που το site αυτή τη στιγμή έχει την καλύτερη ομάδα συντακτών που είχε ποτέ, γιατί αλλιώς θα είχαμε... μεγάλο πρόβλημα. Εντωμεταξύ, όταν δεν παίζω κάθομαι και βλέπω ντοκιμαντέρ για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχω πάθει ψύχωση με το Battlefield 1. Δικαιολογημένη ψύχωση, γιατί είναι το καλύτερο παιχνίδι που έχω παίξει ποτέ. Καθώς πλησιάζει η επέτειος της κυκλοφορίας του, αλλά και σημαντικές εξελίξεις όπως το δεύτερο expansion του και το competitive mode, παραθέτω κάποιες σκέψεις με βάση αυτό τον (σχεδόν) ένα χρόνο στα χαρακώματα. Θέε μου, τί παιχνιδάρα. Βασικά, το Battlefield 1 δεν είναι παιχνίδι, είναι εμπειρία. Καταρχήν, είναι απείρως καλύτερο από τους προκατόχους του. 
Ακόμα και το Battlefield 4 φαντάζει εντελώς ξεπερασμένο σε σύγκριση με το Battlefield 1. 
Τέτοια δράση, τέτοια ατμόσφαιρα, τέτοια κλίμακα, τέτοια γραφικά (στο PS4 Pro είναι εκθαμβωτικό), τέτοια μουσική, δεν έχει κανένα άλλο multiplayer shooter. Καλό το Call of Duty, το Overwatch, το Counter-Strike, το Titanfall, το Halo κλπ, καλά όλα αυτά. Το θέμα είναι ότι αυτά τα παιχνίδια είναι απλές μάχες. Το Battlefield 1 (και η σειρά Battlefield γενικώς, αλλά ειδικά το Battlefield 1) είναι... πόλεμος. Και έχει ένα νέο mode κομμένο και ραμμένο για πόλεμο, το operations, που συνδυάζει ιδιοφυώς conquest και rush. Το operations είναι ότι καλύτερο συνέβη στα παιχνίδια Battlefield εδώ και πολλά χρόνια και τολμώ να πω ότι αυτό πλέον είναι το βασικό mode της σειράς (θεωρώ αδιανόητο να μην υπάρχει στα επόμενα Battlefield, ότι θεματολογία κι αν έχουν). Μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα τί του βρίσκουν του conquest, μου φαίνεται απίστευτα βαρετό και αδιάφορο. Το δε frontlines επίσης είναι εξαιρετική νέα προσθήκη και έχει αποκτήσει το δικό του κοινό. Το Battlefield 1 είναι το παιχνίδι Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που δεν ξέραμε ότι θέλαμε. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι φρέσκια, αναξερεύνητη, συναρπαστική θεματολογία, με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που ξέρουμε απ' έξω και έχουμε “παίξει” χίλιες φορές. Αυτά που έγιναν στον Α΄ Παγκόσμιο δεν είχαν ξαναγίνει μέχρι τότε, ούτε ξαναέγιναν στη συνέχεια. Κανένας άλλος πόλεμος δεν ήταν τέτοια κόλαση για όσους πήραν μέρος σε αυτόν. Επί τέσσερα χρόνια, οι στρατιώτες ζούσαν σε χαρακώματα, υπό άθλιες συνθήκες και συνεχείς βομβαρδισμούς από το εχθρικό πυροβολικό, ενώ κατά την επίθεση έτρεχαν προς την εχθρική πλευρά συχνά χωρίς καμία κάλυψη και αποδεκατίζονταν από τα πολυβόλα των αμυνόμενων σαν πρόβατα στη σφαγή. Σε αυτό τον πόλεμο ο αμυνόμενος πάντα είχε το πλεονέκτημα, κάτι που ισχύει και στο operations, συχνά σε υπερβολικό βαθμό. Από εκεί και πέρα, βέβαια, η DICE έχει πάρει δημιουργικές ελευθερίες για να κάνει διασκεδαστικό το παιχνίδι, με πιο τρανό ίσως παράδειγμα τα αυτόματα όπλα, που είναι πολύ πιο διαδεδομένα από ότι ήταν στην πραγματικότητα (και σίγουρα τότε δεν έτρεχαν όλοι σαν τρελοί oπλισμένοι με... hellriegel). Παρεπιπτόντως, αν θέλετε μια πιο ρεαλιστική εμπειρία Α΄ Παγκοσμίου τσεκάρετε το συμπαθέστατο Verdun. 
Μετά από εκατοντάδες ώρες παιχνιδιού, εξακολουθώ να πιστεύω ότι το Battlefield 1 έχει τους καλύτερους και πιο ποικίλους χάρτες στη σύγχρονη ιστορία της σειράς Battlefield, από τα χαρακώματα του St. Quentin's Scar μέχρι την έρημο του Suez. Αυτό ισχύει και για τους τέσσερις χάρτες του They Shall Not Pass DLC. Ειδικά ο τελευταίος τομέας του Verdun Heights, όπου επιτεθέμενοι και αμυνόμενοι σφάζονται σε έναν λόφο, με φωτιές, καπνό και στάχτη παντού γύρω τους, είναι ο ορισμός της κόλασης και σε κάνει να νιώθεις ότι πράγματι βρίσκεσαι στην μάχη του Verdun. Γενικώς το παιχνίδι σε κάνει να νιώθεις ότι συμμετέχεις σε πόλεμο. 
Από όλη αυτή την ποιότητα θα έλεγα ότι εξαιρείται ο χάρτης Monte Grappa, όπου οι αμυνόμενοι ταμπουρώνονται στα bunkers και χάνουν πολύ δύσκολα. Μιλώντας για το Monte Grappa, έχω την αίσθηση ότι τόσο αυτό, όσο και το Empire's Edge, ο άλλος ιταλικός χάρτης, έπρεπε να είναι DLC και τη θέση τους στο κυρίως παιχνίδι έπρεπε να έχουν δύο ή και οι τέσσερις χάρτες του They Shall Not Pass. Δε νοείται παιχνίδι Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς την Γαλλία εξαρχής. Αυτό ήταν φάουλ της DICE.