Shadow of the Beast Review

Το Shadow of the Beast πρωτοβγήκε στην Amiga και έχει διανθίσει την παιδική ηλικία πολλών gamers. Πολλά χρόνια μετά, το παιχνίδι επιστρέφει, αυτή τη φορά στο PS4. Πάντα αισθάνομαι άβολα όταν πρέπει να μιλήσω για ένα παιχνίδι το όποιο έχει μεγάλη βαρύτητα για ένα συγκεκριμένο κοινό, αλλά μηδενική για εμένα, πέρα από οποιαδήποτε θα καταφέρει να μου δημιουργήσει. Για την ακρίβεια, ο δικός μας Marioland μου πρότεινε να μου δανείσει το αρχικό Shadow of the Beast για να μπω στο κλίμα. Κάτι που αρνήθηκα. Για ποιον λόγο τα αναφέρω όλα αυτά, είναι η ερώτηση. Η απάντηση είναι, επειδή πιστεύω οτί η σωστή κριτική γίνεται μόνο όταν είσαι αποδεσμευμένος συναισθηματικά από το αντικείμενό σου. Μπορώ να πω, λοιπόν, ότι το Shadow of the Beast είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι (πρώτη φορά που το γράφω αυτό σε review τόσο νωρίς), αν και με κάποια σημαντικά ελλατώματα (τσάμπα η χαρά).

Η ιστορία του Shadow of the Beast είναι το πρώτο σημείο στο οποίο καταλαβαίνεις ότι προσπαθεί να μείνει πιστό στο original, χωρίς να θυσιάζει την τεχνολογική ανωτερότητα της σημερινής εποχής. Το παιχνίδι δείχνει την υπόθεση, δεν τη λέει μέσα από μακροσκελή βίντεο. Μέσα από τις εκφράσεις του πρωταγωνιστή, ενός τέρατος που λέγεται Aarbron, και των γεγονότων που διαδραματίζονται, ξεδιπλώνεται όλη η υπόθεση. Ο χαρακτήρας ποτέ δεν μιλάει, αλλά οι πράξεις του προδίδουν τη θέλησή του, τα συναισθήματά του και την βιαιότητά του. Επειδή είναι βίαιος. Και πολύ καλά κάνει. Επιτέλους μία επιστροφή στην εποχή που τα παιχνίδια ήταν παιχνίδια και η φαντασία κάλυπτε τα κενά, χωρίς να χρειάζεται να ανατρέξουμε σε wikia για να καταλάβουμε τί ακριβώς κάνουν τα nanomachines. Να πάρει Hideo Kojima!

Υποτίθεται πως ο Aarbron, ήταν ένα μικρό παιδί μέχρι την στιγμή που τον απήγαγαν και τον μετέτρεψαν σε ένα αιμοβόρο κτήνος. Τώρα, ο αφέντης του τον χρησιμοποιεί για να απαγάγει νέα παιδιά, και κατά τη διάρκεια μίας τέτοιας απαγωγής, ο Aarbron θυμάται το παρελθόν του και αποφασίζει να σταματήσει τον αφέντη του και να επιστρέψει το κλεμμένο παιδί. Ήρθε η ώρα το κτήνος να πάρει την εκδίκηση του. Όλα αυτά, τα βλέπετε μέσα από cutscenes που κρατάνε λίγο και σε αυτές συνήθως κανένας δεν μιλάει. Τις ελάχιστες φορές που κάποιος μιλάει, είναι σε μία ξένη γλώσσα την οποία δεν μπορείτε να καταλάβετε, τουλάχιστον μέχρι να ξεκλειδώσετε τους υπότιτλους. Αν θέλετε, στο μενού του χάρτη μπορείτε να βρείτε cutscenes με voice over που εξηγούν ακόμα καλύτερα την υπόθεση, αλλά αυτό βρίσκεται στην κρίση και την επιθυμία σας, όπως και πρέπει. Παρόλο που το βασικό κίνητρό σας είναι να επιστρέψετε το κλεμμένο παιδί στους γονείς του, περίπου τρεις πίστες μετά την εισαγωγή εξαφανίζεται και δεν το βλέπει ή αναφέρει κανένας ποτέ. Καλό είναι η πλοκή να είναι απλή για χάρη του gameplay, αλλά όχι και τόσο αμελητέα που να την ξεχνάνε και οι ίδιοι οι developers.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μάχης.

Το πρώτο πράγμα που θυμίζει το gameplay είναι το Abe's Oddysee, ο τρόπος που ελέγχετε τον Aarbron και η βαρύτητα του χαρακτήρα θυμίζει τα παλιά platformer, όπου χοροπηδάτε, σκαρφαλώνετε και τρέχετε από πλατφόρμα σε πλατφόρμα. Αλλά το “ζουμί” του gameplay είναι οι μάχες, οι οποίες είναι ένα μίγμα ανάμεσα σε ρύθμικο παιχνίδι και παραδοσιακό 2D brawler. Οι μάχες με τα αφεντικά θυμίζουν God of War, μάλλον για την ακρίβεια θα ήταν καλύτερα να πω ότι έγδαραν το God of War και φόρεσαν το άσπρο σπαρτιάτικο τομάρι του. Αν και, πρέπει να ομολογήσω ότι ταιριάζουν στο ύφος του παιχνιδιού, καθώς τα αφεντικά είναι τεράστια εξωγήινα πλάσματα βγαλμένα από την φαντασία κάποιου. Αυτός δεν είναι ο λόγος που παίζουμε παιχνίδια εξαρχής; Για να απολαύσουμε την φαντασία των δημιουργών, να βυθιστούμε σε έναν κόσμο για τον οποίο δεν ξέρουμε τίποτα. Ίσως αυτή να είναι η προσωπική μου άποψη, πάντως απόλαυσα αυτή την retro προσέγγιση.

Κάτι που δεν απόλαυσα και αμφιβάλλω πώς θα απολαύσει ο οποιοσδήποτε, είναι οι γρίφοι. Ενίοτε, η δράση σταματάει σε τρία-τέσσερα σημεία του παιχνιδιού, για να παρουσιαστεί ένας απερίγραπτα βαρετός γρίφος που συνήθως έχει σχέση με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεστε. Οι γρίφοι αυτοί δεν απαιτούν νοημοσύνη, παρατηρητικότητα ή γνώση του παιχνιδιού. Απαιτούν απλά και μόνο, χρόνο. Είτε πρέπει να ευθυγραμμίσετε σκιές, κάτι που μόνο ένας επαγγελματίας του photoshop θα απολαύσει, είτε κάποιου είδους platformer puzzle στο οποίο πρέπει να κινηθείτε από πλατφόρμα σε πλατφόρμα μέσα σε χρονικά περιθώρια ή με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ο τρόπος που παρουσιάζονται οι συγκεκριμένοι γρίφοι είναι σαν κάποιος να σε κατεβάζει από το τρένο σου προς τον προορισμό σου, μόνο και μόνο για να σε βάλει να λύσεις ένα sudoku πριν ξαναεπιβιβαστείς. Όλη η δράση σταματάει και περίπου ένα τέταρτο του χρόνου χάνεται πάνω σε πράγματα που θα ταίριαζαν στο Abe's Oddysee αλλά σίγουρα όχι εδώ.

Ένα πράγμα που κάνει εντύπωση είναι η δυνατότητα, τουλάχιστον στις χαμηλότερες δυσκολίες, να διαλέγετε πόσο θέλετε να εμπλακείτε με το σύστημα μάχης. Κυριολεκτικά, μπορείτε να ολοκληρώσετε το παιχνίδι χρησιμοποιώντας μονάχα τη βασική επίθεση και τίποτα άλλο. Τίποτα άλλο ίσως πέρα από την επίθεση η οποία επαναφέρει στον Aarbron λίγη από την χαμένη του ζωτικότητα. Οπότε, γιατί να προσπαθήσετε; Καλή ερώτηση, θα την απαντήσω αμέσως. Το παιχνίδι βαθμολογεί τον τρόπο που παίζετε, τα combo, το πόσες φορές οι εχθροί καταφέρνουν να σας χτυπήσουν, τον χρόνο που πέρνει η κάθε μάχη, τα πάντα. Οι πόντοι που μαζεύετε από τις μάχες χρησιμοποιούνται για να ξεκλειδώνετε ικανότητες, σε στιλ talent tree, αν και οι διαφορές είναι αμελητέες. Τα πραγματικά ενδιαφέροντα unlockables είναι concept art από το παλιά Shadow of the Beast, διαφορετικά soundtrack, μέχρι και το ίδιο το παιχνίδι της Amiga, κάτι αρκετά ενδιαφέρον και τολμηρό μπορώ να πω, καθώς το δοκίμασα και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τί του είχαν βρει τότε. Υπάρχει επίσης leaderboard και διάφορα collectibles για οποιονδήποτε δεν έχει σταθερή δουλειά, επειδή ο χρόνος που χρειάζεται για να τα μαζέψετε όλα είναι λιγότερος από όσο θα χρειαζόταν για να ολοκληρώσετε ένα pokedex. Χρειάζεται backtracking, τέλεια άλματα, ψάξιμο παντού.

Τεράστιο και γεμάτο αιχμηρές άκρες. Αυτό θα πει boss.

Όσο για τα γραφικά του Shadow of the Beast, αυτά είναι εξαιρετικά. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα παιχνίδι που πραγματικά χρειάζεται την τεχνολογία των τωρινών συστημάτων για να επιδείξει την ομορφιά του κόσμου του. Οι σκιές είναι καταπληκτικές, η ατμόσφαιρα δένει φανταστικά, τα πλάσματα φαίνονται πεντανόστιμα τρομακτικά, με όλες τους τις φλέβες πάνω στους τεντωμένους τους μύες και το αίμα να είναι ρεαλιστικά όμορφο. Τα γραφικά δεν αφήνουν περιθώρια για κανένα παράπονο. Παρομοίως, η μουσική ακούγεται εξωπραγματική και ταιριάζει με την αισθητική του παιχνιδιού, λίγο περισσότερο κλασική από ότι θα προτιμούσα ίσως, αλλά αυτό είναι προσωπική άποψη. Τα ηχητικά εφέ ξέρεις ότι κάνουν καλά την δουλειά τους όταν δεν τους δίνεις ιδιαίτερη σημασία, όταν δένουν με την μουσική και το παιχνίδι. Αυτό συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Το Shadow of the Beast είναι μικρό αν θέλετε απλά να το παίξετε και να το ολοκληρώσετε, αλλά έχει τόσα κρυφά πράγματα για να βρείτε και φυσικά ρεκόρ για να σπάσετε, πράγματα να ξεκλειδώσετε και γενικώς έχει αρκετά μεγάλο replayability. Το συνιστώ αν θέλετε ένα παλιομοδήτικο action platformer με απλό σύστημα μάχης και ατμοσφαιρικό ύφος. Κοίτα να δείς που βρήκα κάτι που δεν μπορώ να θάψω.