Στρατόκαυλοι του κόσμου ενωθείτε! Άλλο ένα shooter με θέμα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (Βου Που Που) είναι εδώ, έτοιμο να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της βιομηχανίας των video games με το πρωτότυπο σενάριο και το ευρηματικό του gameplay. Οι αποχρώσεις του πράσινου και του καφέ σε συνδυασμό με το ανεξερεύνητο σκηνικό του Βου Που Που θα καθηλώσουν και τον πλέον ειρηνικό παύλα ξενέρωτο παύλα φλούφλη παύλα γιωτά gamer.
Το Sniper Elite 3 είναι ένα τυπικό shooter τρίτου προσώπου με κλίση στο sniping. Δηλαδή σας βάζει στον ρόλο ενός ελεύθερου σκοπευτή και ενώ γύρω σας ο κόσμος καίγεται εσείς έχετε πιάσει την ακρούλα σας και με την ησυχία σας στοχεύετε τον επόμενο εχθρό. Πρωταγωνιστής είναι ο Karl Fairburne, ο κλασικός Αμερικάνος badass (με το γνωστό γρέζι στη φωνή που είσαι σίγουρος ότι έχει τουλάχιστον 15 καρύδια) όπου μόνος του θα διαλύσει το 3ο Ράιχ (και το 4ο και το 5ο, δεν κωλώνει αυτός) το οποίο θέλει να απλώσει τα γρανάζια του και στην Αφρική. Πρόκειται για μια βαρετή ιστορία που συνοδεύεται από στομφώδη αφήγηση που επίσης συνοδεύεται από εικόνες του instagram της εποχής (ναι, ναι υπήρχε instagram το 40) χωρίς CG cutscenes (από άποψη φυσικά, τι νομίζατε ότι βαριόντουσαν ή ότι δεν τους έφτανε το budget;).
Το παιχνίδι δίνει έμφαση στο sniping το οποίο και κάνει πολύ καλά. Είναι βέβαια scripted μέχρι αηδίας (έχουμε δηλαδή να κάνουμε με το Uncharted του Βου Που Που) αλλά οι γκουμούτσες πίστες του έχουν ποικίλη διαμόρφωση, έτσι ώστε να σας δίνουν την ψευδαίσθηση των πολλών επιλογών για την κατάλληλη θέση sniping. Κλου του παιχνιδιού είναι η slow motion κάμερα. Σε κάθε sniper kill η κάμερα ακολουθεί τη σφαίρα σε αργή κίνηση και όταν φτάνει στον στόχο της βλέπετε τα x-rayed σωθικά του εχθρού να ανατινάσσονται ρεαλιστικά (;). Καλό και εντυπωσιακό εφέ τις πρώτες 2325 φορές, αλλά μετά κάνει λίγο μπυροκοιλιά. Όπως κάθε παιχνίδι με sniping (πόσω μάλλον κάποιο που δημιουργήθηκε με βάση αυτό) θέλει υπομονή και σταθερό χέρι.
Δεν φοβάμαι όμως εγώ, έχω χωρίστρα και γαμώ.
Αυτό, λοιπόν, που κάνει καλά το Sniper Elite 3 είναι το sniping (duh!), αυτό που δεν κάνει τόσο καλά όμως είναι... όλα τα υπόλοιπα. Αν θέλετε λίγη δράση πέραν της ασφάλειας που σας προσφέρει η θέση του ελεύθερου σκοπευτή, πρέπει να συμβιβαστείτε με πολλές ατέλειες. Αν θέλετε λοιπόν να χρησιμοποιήσετε και τα υπόλοιπα όπλα, πρέπει να κάνετε χρήση του συστήματος κάλυψης, για παράδειγμα, που είναι λίγο “κουλό”, αφού ο πρωταγωνιστής δεν “κολλάει” στην κάλυψη αλλά βρίσκεται συνεχώς σκυμμένος ή στα μπρούμυτα (πρηνηδόν το λένε αυτό γατάκια). Αυτό σημαίνει ότι κάνετε φούρλες γύρω απ' την κάλυψή σας για να βρείτε πού ακριβώς δεν σας βρίσκει ο εχθρός. Κι αυτός φυσικά όταν και αν σας εντοπίσει. Ο πρωταγωνιστής, όταν δεν είναι στα μπρούμυτα, κάνει κάπως απότομες κινήσεις και δεν βοηθάει στον ακριβή χειρισμό του. Σε αυτό επίσης δεν βοηθάει καθόλου το ότι το κουμπί για την κάλυψη δεν λειτουργεί αν δεν σταματήσετε να κινείστε.
Το stealth στοιχείο είναι διάχυτο στο παιχνίδι (με το διάχυτο εννοώ ότι το έχουν πετάξει παντού σαν περιττώματα περιστεριού με διάρροια). Οι εχθροί κυκλοφορούν με έναν “μετρητή” ανίχνευσης πάνω απ' τα κεφάλια τους που σας δείχνει αν σας έχουν πάρει χαμπάρι ή αν εκεί που κάθεστε πίσω απ' τον τοίχο με το όπλο να τους σημαδεύει και το μισό κεφάλι-πόδι έξω, αυτοί δεν βλέπουν την τύφλα τους. Εάν σας εντοπίσουν πρέπει να απομακρυνθείτε από το σημείο του εγκλήματος συγκεκριμένα μέτρα μέχρι να ξεχάσουν όχι μόνο ότι υπήρξατε άλλα και ότι κάποιος σκοτώθηκε. Οι πίστες σας δίνουν την δυνατότητα να κρυφτείτε και πίσω από θάμνους και μάλιστα ακόμα και αν αυτοί οι θάμνοι είναι επιπέδου Τύριον Λάνιστερ οι εχθροί σας προσπερνούν επιδεικτικά αγνοώντας (;) την ύπαρξή σας. Γενικά η AI είναι λίγο τραγική. Μπορείτε να κρύψετε και να ξαφρίσετε πτώματα, να δημιουργήσετε αντιπερισπασμό, να εκμεταλλευτείτε τους περιβαλλοντικούς ήχους, να σφυρίζετε αδιάφορα και γενικά όλα τα στοιχεία που έχει κάθε παιχνίδι που περιλαμβάνει στοιχεία κάλυψης.
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου