“R.I.P., Danner”. Αυτό ακούτε μόλις ρίχνεστε στο πεδίο της μάχης του Killzone: Mercenary, και θα σας φανεί παράξενο. Στα προηγούμενα παιχνίδια Killzone παίζατε ως ο ήρωας, ο στρατιώτης αυτός της ISA που προσπαθούσε να κατατροπώσει τους Helghast. Τα πράγματα όμως στο Killzone: Mercenary είναι διαφορετικά. Πλέον δεν είστε τίποτα παραπάνω από ένας απλός μισθοφόρος, ένας στρατιώτης επί πληρωμή, που δε διστάζει να πάρει το μέρος κανενός, εφόσον πάντα υπάρχει επιταγή με πολλά μηδενικά. Αλλά μη σας ανησυχεί αυτή η αλλαγή. Αν μου έμεινε κάτι από την επαφή μου με την preview έκδοση του παιχνιδιού, αυτό είναι ότι πρόκειται για μία άξια συνέχεια του Killzone στο PS Vita.
Το απαραίτητο εισαγωγικό βίντεο τελειώνει, η δράση ξεκινάει, και εσείς αναρωτιέστε αν αυτό που παίζετε είναι παιχνίδι του PS Vita. Του Vita των Resistance: Burning Skies και Uncharted: Golden Abyss. Πού είναι τα jaggies από το τρομερό aliasing; Πού είναι οι θολές υφές και μοντέλα λόγω της χαμηλής ανάλυσης; Σίγουρα όχι εδώ. Το Killzone: Mercenary δεν έχει σχέση με αυτές τις κακές αυτές αναμνήσεις και παραδίδει ένα φαντασμαγορικό οπτικό σύνολο, ανώτερο από οτιδήποτε έχει υπάρχει στο PS Vita. Σίγουρα, οι καπνοί από τις εκρήξεις δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα χαμηλής ανάλυσης βίντεο, και το motion blur δε θα είναι ποτέ τόσο εντυπωσιακό όσο στο Killzone 3. Όμως το παιχνίδι καταφέρνει από τα πρώτα λεπτά να εντυπωσιάσει, με τα γραφικά του και την ομαλότατη ροή του, δείχνοντας ότι το Vita μπορεί. Μπορεί να παρουσιάσει πολύ προχωρημένους τεχνολογικά τίτλους, που παράλληλα προσφέρουν και ικανοποιητικό gameplay.
Το Killzone: Mercenary είναι ένα καθαρόαιμο FPS, που δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από το μέσο FPS των οικιακών κονσολών. Αυτό, τουλάχιστον, θα είναι απ’όλους αποδεκτό. Ο Danner, ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, έχει τη δυνατότητα να χειρίζεται ένα κύριο όπλο, ένα δευτερεύον, ένα πυρομαχικό τύπου χειροβομβίδα και να χρησιμοποιεί μία ικανότητα van-guard. Αυτές οι ικανότητες είναι ένα από τα νέα στοιχεία του Killzone: Mercenary. Μπορείτε να τοποθετήσετε στο πεδίο της μάχης μία ασπίδα που απορροφά τις σφαίρες των εχθρών, ή έχετε έναν εκτοξευτή πυραύλων που στοχεύει αυτόματα τους εχθρούς και άλλες παρόμοιες ικανότητες. Πρόκειται για ένα σύστημα με ενδιαφέρουσες ιδέες, δεν είμαι όμως απόλυτα σίγουρος πως είναι αναγκαίο. Κάποιες φορές θα αισθάνεστε υπερβολικά ισχυροί χρησιμοποιώντας ένα van-guard και θα σας φαίνεται πως υπάρχει για όταν βαρεθείτε να πυροβολάτε με στρατηγική τους εχθρούς. Σημειωτέον, μπορείτε να ολοκληρώσετε την αποστολή ακόμα και στον υψηλότερο βαθμό δυσκολίας σχετικά άνετα, αλλά η πρόκληση και ανάγκη για στρατηγική υπάρχει.
Φανταστείτε πώς φαίνεται σε κίνηση.
Ναι, τη χρειάζεστε τη στρατηγική, ακόμα και σε πιο χαμηλό βαθμό δυσκολίας. Κατά την πρώτη αποστολή, οι Helghast έρχονται άγριοι και επιθετικοί. Αυτοί που κρατάνε καραμπίνα σας πιέζουν από πολύ κοντινή απόσταση, οι άλλοι με τα αυτόματα προτιμούν τη σχετική ασφάλεια της κάλυψης. Πηδάνε πάνω από αντικείμενα, κάνουν κύκλους στην αρένα για να σας πλησιάσουν χωρίς να το καταλάβετε, προσπαθούν να απομακρυνθούν όταν ο γεμιστήρας τους αδειάσει και το reload είναι απαραίτητο. Είναι συνολικά μια ευχάριστα προχωρημένη AI, που δίνει στους Helghast έναν άλλον αέρα, πιο ζωντανό, συγκριτικά πάντα με τους εχθρούς που μας φόρτωσε στα παιχνίδια της η Nihilistic (Resistance: BS, CoD Black Ops: Declassified). Παρόλα αυτά, υπάρχουν ανεξήγητα κολλήματα στην AI και συμπεριφορές μάλλον αλλοπρόσαλλες. Κάτι που είμαι διατεθειμένος να προσπεράσω, αφού οι εχθροί ως επί το πλείστον είναι αξιοπρεπέστατοι, με τα παραπάνω θέματα να εμφανίζονται μόνο κατ’ εξαίρεση.
Αυτό που δε με ενθουσιάζει ιδιαίτερα, είναι το πώς έχει στηθεί γενικά η πρώτη αυτή αποστολή. Δε με ενοχλούν τόσο τα objectives (έχουμε συνηθίσει άλλωστε στα του τύπου «πήγαινε εκεί, κάνε αυτό»), όσο το στήσιμο των διαδρόμων και των αρένων. Είναι πολύ τυπικό και ελάχιστα ξεφεύγει από τη γραμμικότητα, ενώ το πιο απογοητευτικό είναι πως ρίχνει τους Helghast κατά κύματα. Μόνο σε δύο-τρία σημεία οι εχθροί είναι τοποθετημένοι στρατηγικά. Στα υπόλοιπα έρχονται κατά πάνω σας τρεις τρεις. Μπορεί να είναι έτσι μόνο η πρώτη, εισαγωγική αποστολή, μπορεί όμως και όχι. Περιμένω την τελική έκδοση για να βγάλω συμπέρασμα.
Στα αρνητικά συγκαταλέγεται ο τρόπος που βρίσκετε τα όπλα. Δεν μαζεύετε διαφορετικά όπλα από διαφορετικούς εχθρούς, αλλά τα αγοράζετε με ειδικό credit από τον Black Jack, έναν έμπορα που έχει τοποθετημένα παντού στην πίστα ειδικά κιβώτια. Είναι μία μέθοδος που με ενοχλεί πάντα στα FPS, και το Killzone: Mercenary δεν αποτελεί εξαίρεση. Χάνεται η έννοια της πρόοδου με αυτόν τον τρόπο στον εξοπλισμό, αφού θεωρητικά από την πρώτη αποστολή μπορείτε να έχετε ένα ασύγκριτα δυνατότερο όπλο από το βασικό. Στο μόνο που ελπίζω είναι η καλύτερη τοποθέτηση των κουτιών του Black Jack στις επόμενες πίστες, γιατί στην πρώτη είναι υπερβολικά κοντά το ένα με τ’ άλλο.
