Τα παιχνίδια είναι, όπως πιθανώς έχει ο καθένας βιώσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πάνω απ’ όλα εμπειρίες. Κάποια προσφέρουν μια αξέχαστη εμπειρία, ενώ άλλα φέρνουν διάφορα αρνητικά συναισθήματα στον παίκτη. Εκνευρισμό, απογοήτευση ακόμα και ντροπή θα έλεγε κανείς πως νιώθουμε όταν παίζουμε ένα πραγματικά αποτυχημένο παιχνίδι, και γράφοντας “αποτυχημένο” εννοώ ανίκανο να φανεί αντάξιο έστω των ελάχιστων προσδοκιών. Ακριβώς ένα τέτοιο παιχνίδι είναι το Devil’s Third για το Wii U.
Το σενάριο είναι η πρώτη αδυναμία του παιχνιδιού και η λιγότερο σημαντική, αφού κανείς δεν περιμένει να βρει εδώ πέρα τίποτα παραπάνω παρά μια δικαιλογία για ξέφρενη δράση. Η κατάσταση έχει ως εξής: Μία τρομοκρατική οργάνωση καταφέρνει παγκόμιο μπλακάουτ καταστρέφοντας τους δορυφόρους που περιβάλλουν την Γη και έχοντας βλέψεις για διάσπαση των ισχυρών δυνάμεων και παγκόσμια κυριαρχία. Χωρίς άλλη επιλογή, ένας κυβερνήτης (ή κάτι τέτοιο) των ΗΠΑ στρέφεται σε ένα πρώην μέλος της οργάνωσης, τον Ρωσοαμερικάνο Ivan, που είναι και ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού. Όλες οι γνωστές και αναμενόμενες θεματικές παρόμοιων παιχνιδιών εμφανίζονται και εδώ. Εκδίκηση, σχέση αγάπης και μίσους με μαθητευόμενο μαχητή και τα συναφή. Μην περιμένετε να βρείτε ούτε καλογραμμένους διαλόγους, ούτε ερμηνείες, ούτε καν συνάφεια στην εξέλιξη της ιστορίας. Το παιχνίδι πάει από εδώ και από εκεί, όπου δηλαδή βρίσκονται τα μεγάλα κεφάλια της οργάνωσης που ο Ivan πρέπει να εξολοθρεύσει.
Η αναζήτηση αυτή οδηγεί τον Ivan όπως και τους λίγους πεζοναύτες που τον ακολουθούν σε διάφορα μέρη του πλανήτη και, κατά συνέπεια, σε διάφορα περιβάλλοντα, από φυλακές σε νοσοκομεία και από εκεί σε πολυτελή ξενοδοχεία και πάει λέγοντας. Υπάρχει όντως μια ποικιλία στα μέρη όπου εξελίσσεται συνολικά η δράση, αλλά αυτή περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο ντεκόρ και το παρασκήνιο. Κατά τ’ άλλα, το Devil’s Third είναι ένα εξαιρετικά γραμμικό παιχνίδι και, παρά ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπάρχουν εναλλακτικά μονοπάτια να ακολουθήσετε ή διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης κάθε μάχης. Γεγονός εντελώς παράδοξο, αφού το παιχνίδι θέλει να συνδυάσει τις κλασικές αρχές των αμέτρητων shooters με αυτές των Ninja Gaiden. Ναι, ο Ivan πέρα από τις ικανότητες που έχει στη χρήση πυροβόλων όπλων, χειρίζεται εξίσου καλά και σπαθιά, μαχαίρια, χαντζάρες και άλλα. Με άλλα λόγια, το Devil’s Third μοιράζει τη δράση (ή τουλάχιστον προσπαθεί) σε δύο διαφορετικά είδη gameplay και θα περίμενε κανείς αυτό να είναι το μεγάλο του ατού, δεδομένων των δημιουργών.
Ο Ivan είναι ο σκληρός της υπόθεσης.
Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Αντίθετα, συμβαίνει το εξής βαθιά προβληματικό: το παιχνίδι όχι μόνο δεν βρίσκει ποτέ την ισορροπία μεταξύ των δύο διαφορετικών ειδών, αλλά αποτυγχάνει ακόμα και να κάνει ευχάριστο κάποιο από τα δύο. Ξεκινώντας από τα melee όπλα, το όποιο εν δυνάμει διασκεδαστικό gameplay καταρρίπτεται από το πώς είναι κατανεμημένοι οι εχθροί στις μάχες. Είναι δηλαδή με τέτοιον τρόπο που δεν μπορείτε ποτέ να πολεμήσετε αποκλειστικά με ένα σπαθί ή κάτι ανάλογο. Πάντα υπάρχουν και εχθροί με πυρομαχικά, κατάσταση που απορυθμίζει τη ροή του gameplay, αφού δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός που να εξασφαλίζει την άμεση εναλλαγή στόχευσης μεταξύ των εχθρών. Δηλαδή, άλλους πολεμάτε, άλλοι σας πυροβολούν, μένετε μόνιμα ανίκανοι να αλλάξετε στόχο - γενικά ένα άσχημο μπλέξιμο. Από την άλλη, δεν υπάρχουν combos ή κάτι αντίστοιχο. Οι μάχες από κοντά καταλήγουν να είναι ένα μόνιμο dodge εως ότου βρεθείτε πίσω από τον όποιο εχθρό και τον ξεκάνετε άπαξ, στρατηγική που απαιτούν και τα κατά καιρούς αφεντικά, τα οποία δεν συγκινούν ιδιαίτερα.
Από την άλλη πλευρά, το παιχνίδι υποφέρει από πληθώρα προβλημάτων στο πιο βασικό gameplay, το πιστολίδι. Τα ίδια τα όπλα, παρότι αρκετά, δεν αφήνουν καμία ευχάριστη αίσθηση και είναι αδιάφορα. Από την άλλη, υπάρχει έντονο input lag, δηλαδή η κίνηση του χαρακτήρα δεν ακολουθεί απόλυτα τις εντολές που δίνετε εσείς στο χειριστήριο. Ακόμα και με τη (ανεπαίσθητη) βοήθεια στη στόχευση ενεργοποιημένη είναι αρκετά δύσκολο να στοχεύετε στα σοβαρά και η όλη προσπάθεια φαντάζει μάταιη από ένα σημείο και μετά. Την κατάσταση δυσχεραίνει περαιτέρω το προβληματικό σύστημα κάλυψης. Ο Ivan, λοιπόν, μπορεί να προστατεύεται από τις σφαίρες των εχθρών βρίσκοντας κάλυψη. Το θέμα είναι πως μόνο μερικά αντικείμενα του εκάστοτε χάρτη προσφέρουν κάλυψη και εσείς δεν έχετε τρόπο να το ξέρετε εκ των προτέρων. Επιπλέον, δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός που να προσφέρει αυτό που λέμε τυφλά πυρά. Για να ρίξει μια χειροβομβίδα, ο Ivan πρέπει να φύγει τελείως από την κάλυψη του, ενώ το ίδιο συμβαίνει και για να πυροβολάει χωρίς να στοχεύει. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μηχανισμούς που ανήκουν στο παρελθόν.
Όπως καταλαβαίνετε, το Devil’s Third δεν έχει και πολλές αρετές να παρουσιάσει. Ο μόνος τομέας που δεν είναι τουλάχιστον καταστροφικός είναι το multiplayer. Εδώ υπάρχει μια ποικιλία, τόσο στα διαθέσιμα modes, από τα αναμενόμενα σε διάφορα φευγάτα όπως το κυνήγι κοτόπουλων, όσο και στους χάρτες που είναι αξιοπρεπείς. Το γεγονός ότι παίζετε με άλλους παίκτες αντί για εχθρούς με άθλια νοημοσύνη όπως στο single-player, βοηθάει στο να υπάρχει μία κάποια αγωνία στις μάχες, χωρίς όμως αυτό να φτάνει τα επίπεδα των κορυφαίων του είδους. Φυσικά, υπάρχουν και μπόλικες παραμετροποιήσεις για τον χαρακτήρα που ελέγχετε στο multiplayer, αλλά μην περιμένετε να ασχοληθείτε για καιρό με αυτό. Είναι ήδη αδύνατο να βρείτε κόσμο στα πιο ιδιαίτερα modes και φαντάζομαι η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη με τον καιρό.
Το multiplayer είναι o πιο αξιόλογος τομέας του παιχνιδιού.
Το τεχνικό είναι ο τομέας που... αποτελειώνει το Devil’s Third. Έχω ήδη σχολιάσει την εφιαλτικά κακή νοημοσύνη των εχθρών, όπως και την γραμμικότητα των επιπέδων. Συνέχεια στα προβλήματα έχουν τα ίδια τα γραφικά που, ποιοτικά, θυμίζουν έντονα τις πρώτες μέρες της προηγούμενης γενιάς. Υφές χαμηλής ανάλυσης, πολύ βασικά μοντέλα χαρακτήρων, σχεδόν πλαστικά εφέ. Γενικά, τίποτα το τόσο ποιοτικό ή σύνθετο που να δικαιολογεί τη συνεχή πτώση των καρέ και το πολύ τακτικό stuttering (αυτό το “σπάσιμο της εικόνας με την εναλλαγή των καρέ) που βασανίζει το παιχνίδι. Τα ίδια ισχύουν και στο multiplayer φυσικά. Ελαφρώς προβληματικός είναι και ο ήχος, ειδικά οι φωνές και τα όπλα που ακούγονται συμπιεσμένα. Παραδόξως, η μουσική που συνοδεύει τη δράση δεν είναι εντελώς κακή, μάλλον αναμενόμενη για ιαπωνικό παιχνίδι δράσης.
Εν κατακλείδι, το Devil’s Third είναι ένα τελείως αποτυχημένο παιχνίδι. Έχοντας να αντιμετωπίσει ένα σωρό προβλήματα που αφορούν το ίδιο, η ύπαρξή του σε μια κονσόλα που δεν ταιριάζει στο στιλ του αλλά και που έχει πολλά παιχνίδια εξαιρετικής ποιότητας, κάνει τη θέση του ακόμα πιο δύσκολη. Αποφύγετε το Devil’s Third όπως ο διάολος το λιβάνι.
