Η ποδηλασία δεν είναι ακριβώς και το εθνικό μας σπορ. Φταίει η κουλτούρα μας; Η έλλειψη υποδομών; Η πλήρης αδιαφορία των μέσων ενημέρωσης για το άθλημα; Δεν γνωρίζουμε. Είναι γεγονός πάντως, πως η πλειονότητα των Eλλήνων δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το άθλημα, πέραν ίσως της πιο διαφημισμένης φιγούρας του, τον Lance Armstrong, και της ιδιαίτερης ιστορίας του. Σε αυτήν την πλειονότητα δυστυχώς ή ευτυχώς ανήκουμε και εμείς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως ο ποδηλατικός γύρος της Γαλλίας είναι ένα ασήμαντο ή αδιάφορο γεγονός. Αντιθέτως, η ιστορική διοργάνωση, που μετρά πάνω από εκατό χρόνια ζωής, αποτελεί τον διακαή πόθο κάθε ποδηλάτη και ελκύει εκατομμύρια θεατές κάθε χρόνο.
Μέσα σε 21 μέρες οι αθλητές διανύουν πάνω από 3600 χιλιόμετρα και νικητής ανακηρύσσεται αυτός με τον μικρότερο αθροιστικά χρόνο. Στον απόηχο του μεγάλου αυτού αγώνα, η γαλλική Cyanide ανέλαβε την μεταφορά της διοργάνωσης στις οθόνες του σπιτιού μας. Η πεπειραμένη δημιουργός της σειράς Pro Cycling Manager φαντάζει ως η ιδανικότερη επιλογή για τη δημιουργία του παιχνιδιού.
Είναι όμως το Tour De France 2011 άξιο του ονόματος του; Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινής, δεν είμαστε ακριβώς σε θέση να το κρίνουμε. Όπως προείπαμε, οι γνώσεις μας γύρω από το άθλημα και της διοργάνωσης είναι στην καλύτερη, επιδερμικές, οπότε αυτό που θα ακολουθήσει είναι η αξιολόγηση του τίτλου από την σκοπιά ενός χρήστη που δεν έχει “φάει” τα χρόνια του παρακολουθώντας τις υπέροχες διαδρομές στο ενδότερα της Γαλλίας. Και αυτή η σκοπιά μπορεί να μην είναι η δικαιότερη για το ίδιο το παιχνίδι, αλλά πιστεύουμε πως είναι πιο κοντά στο συντριπτικό ποσοστό των χρηστών μας. Είναι λοιπόν το Tour de France πάνω απ’ όλα ένα καλό και διασκεδαστικό παιχνίδι;
Βόλτα με το ποδηλατάκι;Το πρώτο πράγμα που πρέπει να διευκρινιστεί είναι πως το παιχνίδι ανήκει στην κατηγορία του simulation. Όσοι περιμένετε βολτούλες με ποδήλατα, κόντρες σε ειδυλλιακά τοπία και ανάλαφρη διασκέδαση, απλά ξεχάστε το. Η επιλογή της Cyanide για μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση είναι εμφανής από την αρχή. Ο παίκτης καθορίζει ελάχιστα την πορεία του ποδηλάτη του, ο οποίος κινείται σχεδόν προκαθορισμένα πάνω στο δρόμο, και “τρέχει” από μόνος του.
Δεν τίθεται θέμα οδηγικής ή οποιασδήποτε άλλης ικανότητας, παρά μόνο σωστή εφαρμογή τακτικής. Οι αρμοδιότητες του παίκτη είναι στην ουσία η παρακολούθηση των παλμών και της ενέργειας του ποδηλάτη, η σωστή κατανομή των δυνάμεών του και η λήψη σωστών στρατηγικών αποφάσεων για τον ίδιο όσο και για την ομάδα του. Μπορεί να επιβραδύνει, να εντείνει τις προσπάθειες του και, φυσικά, να επιτεθεί κάνοντας sprint. Το πότε θα επιλέξει να κάνει συντήρηση και πότε θα τα “δώσει όλα”, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία. Αυτή είναι η ραχοκοκαλιά του απτού gameplay του, το οποίο ίσως αποδειχτεί υπερβολικά χαμηλών τόνων για τους περισσότερους.
Όταν μια διαδρομή 10+ χιλιομέτρων διαρκεί πάνω από δέκα λεπτά, δεν είναι και το πιο συναρπαστικό πράγμα του κόσμου να μένεις προσηλωμένος σε αυτό το παιχνίδι προσοχής, το οποίο προσφέρει μια γενικότερη ευχαρίστηση όταν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα αλλά υστερεί σε εκπλήξεις και εντάσεις. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου απλά.
Το Tour de France δίνει τη δυνατότητα για ορισμένες στρατηγικές επιλογές κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι οποίες -σε συνδυασμό με κάποιες άλλες παραμέτρους του παιχνιδιού- αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα. Ο παίκτης – ο οποίος επιλέγει τον ποδηλάτη που θα ελέγχει πριν την έναρξη κάθε ημέρας- μπορεί να δώσει διάφορες εντολές στα μέλη της ομάδας του, είτε για να τον προστατέψουν, είτε για να επιτεθούν, ενώ, μπορεί να δημιουργήσει συμμαχίες ακόμα και με αντίπαλες ομάδες. Το είδος της κάθε “πίστας” -αν θα είναι δηλαδή sprint, stage race, mountain κ.τ.λ.- σε συνδυασμό με τις ικανότητες του κάθε ποδηλάτη της ομάδας και την έφεση που έχει σε κάποια κατηγορία, απαιτούν μια προσεκτική χρησιμοποίηση των εντολών για μέγιστη αποτελεσματικότητα.
Υποθέτουμε πως για τους λάτρεις του αθλήματος, αυτό το βάθος των επιλογών χαρίζει μια αυθεντικότητα στην εμπειρία, είναι ωστόσο και ένα δίκοπο μαχαίρι για τον τίτλο. Όσοι δεν έχουν εντρυφήσει στα μυστικά του αθλήματος, θα νιώθουν σαν παρείσακτοι, σε ένα παιχνίδι που δίνει την εντύπωση πως δεν ενδιαφέρεται ούτε στο ελάχιστο γι’ αυτούς. Στην ουσία, τίποτα δεν εξηγείται. Το αρχικό tutorial είναι ένα slideshow που δείχνει τα απολύτως απαραίτητα και… αυτό ήταν.
Είναι διαφορετικό να δημιουργείς ένα παιχνίδι που να στοχεύει στους οπαδούς του αθλήματος και διαφορετικό να υποθέτεις πως οποιοσδήποτε θα παίξει το παιχνίδι θα είναι γνώστης του αντικειμένου. Η Cyanide δεν φανερώνει κανένα είδους πρόθεσης για βοήθεια στους αμύητους και φυσικά αυτό καταδικάζει τον τίτλο σε ένα πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο κοινό. Διότι, χωρίς μια έστω μικρή κατανόηση των τακτικών και των επιλογών που προσφέρονται, είναι αδύνατον και να προχωρήσει κανείς αλλά και –το σημαντικότερο- να αντλήσει οποιουδήποτε είδους ικανοποίηση ή διασκέδαση.
Η EA αρχίζει να επικεντρώνεται τελευταία ακόμη περισσότερο στην αγορά των Role-Playing Games, η οποία θεωρείται σήμερα σταθερή αξία, καθώς διαθέτει τεράστιο κοινό αλλά και ιδιαίτερα υψηλό ανταγωνισμό. Με το Star Wars: The Old Republic και το The Secret World φιλοδοξεί να μπει δυνατά στα MMORPG, αν και αυτό σίγουρα θα φανεί στην πράξη. Τι ετοιμάζει όμως η Αμερικάνικη εταιρεία για τους fans των Single-Player RPG;
